บทที่ 2 ระบบครูชื่อดังตื่น ดาชุน ตามฉันมา!
บทที่ 2 ระบบครูชื่อดังตื่น ดาชุน ตามฉันมา!
“ระบบงั้นเหรอ?”
เย่เหรินดวงตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขาฟังเสียงอันเยือกเย็นอยู่ภายในใใจ
เสียงเครื่องจักรแม้จะฟังดูเยือกเย็น แต่การมาถึงของมันเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่ละลายหิมะในช่วงต้นของฤดูใบไม้ผลิ
มันทำให้เย่เหรินรู้สึกได้ถึงความสบาย
เย่เหรินเลือกที่จะเปิดใช้งานระบบโดยไม่ลังเล
[ยินดีกับโฮสต์ เปิดใช้งานระบบครูชื่อดังแล้ว!]
[กำลังโหลดระบบครูชื่อดัง โปรดรอสักครู่...]
[ระบบครูชื่อดังโหลดสำเร็จแล้ว โฮสต์สามารถมองเห็นข้อดีข้อเสียของความสามารถและเทคนิคที่แสดงอยู่ตรงหน้าได้โดยไม่คำนึงถึงเงื่อนไขใดๆ]
[โฮสต์จะได้รับรางวัลที่สอดคล้องกันในขณะที่ให้คำแนะนำในการแก้ไขข้อบกพร่องและปรับปรุงความแข็งแกร่ง]
[ภารกิจหลักในปัจจุบัน: ครูสุดห่วยกลับตัว นำชั้นเรียนไปสู่ชัยชนะและคว้าอันดับหนึ่งของระดับชั้น]
[ลิงก์แรกของภารกิจหลัก: ชี้แนะนักเรียน]
“ระบบครูชื่อดัง...”
ดวงตาของเย่เหรินสว่างขึ้นมาเล็กน้อย
เขามองไปที่นักเรียนในห้องเรียน
หลังจากครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง
เขาก็มองไปที่นักเรียนที่เก่งที่สุดในชั้นเรียน หัวหน้าชั้นที่กำลังนอนหลับอยู่แถวหลังสุดของห้อง หวังดาชุน
“ดาชุน เลิกหลับได้แล้ว ไปห้องฝึกซ้อมกับฉันซะ”
“หืม? อ๋อ...ได้ๆ”
หวังดาชุนที่ได้ยินคำสั่งของเย่เหริน ขยี้ตาที่ง่วงนอนก่อนจะเช็ดน้ำลายออก
เขารีบตามเย่เหรินออกจากห้องเรียนไป
นักเรียนที่เหลือได้แต่มองหน้ากัน
“เกิดอะไรขึ้นกัน? ครูเย่ออกไปจากห้องเรียนแล้วเหรอ?”
“อาจารย์ใหญ่เลอเพิ่งจะด่าเขาเสร็จ แล้วครูเย่ก็ออกไปแบบนี้เลยเนี่ยนะ?”
“ไม่ได้ยินเหรอว่าอาจารย์ใหญ่เลอพูดอะไรไว้? ถ้าครั้งนี้เรายังอยู่ที่โหล่อีก ครูเย่จะต้องเก็บของออกไปจริงๆ แน่...”
“ฉันเห็นว่าครูเย่จะพูดอะไร แต่สุดท้ายเขาก็กลืนคำพูดพวกนั้นไป...”
“ครั้งนี้ครูเย่คงจะเสียใจจริงๆ นั่นแหละ...”
“พวกเราทำเกินไปรึเปล่า?”
“พูดตรงๆ เลยนะ ถึงแม้ว่าครูเย่จะไม่ใช่ครูที่ดีอะไร แต่จริงๆ แล้วเขาน่ะใจดีกับเรามาก...”
“เราควรจะตั้งใจเรียน...”
“นี่พวกแกกำลังคิดอะไรอยู่กัน? ไม่รู้เหรอว่าทำไมเราถึงเรียนอยู่ในห้องเดียวกันได้? พวกเราจะพึ่งพาตัวเอง พวกเราจะตั้งใจฝึกฝนกันอย่างงั้นเหรอ?”
“ถูกแล้วล่ะ ไม่ว่าพวกแกจะพยายามแมค่ไหน พวกแกก็ช่วยครูเย่ไม่ได้หรอก”
“เฮ้ นี่แกกำลังหมายความว่าอะไรกัน?”
บางครั้งบรรยากาศของห้องเรียนก็เป็นแบบนี้ มันมักจะมีกลุ่มคนที่ตกอยู่ในห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง ห้วงลึกอันไร้ที่สิ้นสุด ห้วงลึกที่ไม่สามารถจะขึ้นมาได้
สุดท้ายแล้วประกายไฟเพียงเล็กน้อยก็จะถูกดับลงโดยกลุ่มนักเรียนเหล่านี้
อาคารสถาบันเกาอู่แห่งมหานครเวทมนตร์
เมืองหลวงได้ใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างราชวังวิญญาณระดับโลก
มีทั้งห้องแรงโน้มถ่วง ห้องทดสอบ และห้องต้องห้ามเวทย์มนตร์ มันเป็นสถานที่ที่หาไม่ได้ง่ายๆ ในโลกภายนอก...
และทั้งหมดที่ว่ามานั้นได้รับการเสริมพลังโดยปรมาจารย์ผู้เลิศล้ำ
แต่ละแห่งมีค่าก่อสร้างเริ่มต้นที่ 100 ล้านหยวน มันแสดงให้เห็นถึงสถานะของเมืองในฐานะผู้นำทางเศรษฐกิจ
ในเวลานี้ เย่เหรินและหวังดาชุน กำลังนั่งอยู่ตรงข้ามกันในห้องฝึกซ้อม
“ดาชุน นายมาที่มหานครปีศาจได้สองปีแล้วสินะ...”
หวังดาชุนลูบหัวของตัวเอง “แต่ครูเย่ ผมยังเป็นเฟรชชี่อยู่เลย...”
เย่เหรินถอนหายใจ “ดาชุน นายลืมไปแล้วเหรอว่านายซ้ำชั้นน่ะ...”
“อ๋อ เฮ้ ครูเย่ ผมลืมไป...”
เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของหวังดาชุน เย่เหรินก็ส่ายหัวอย่างหมดหวัง
ไอ้เด็กนี่จะพึ่งพาได้จริงๆ น่ะเหรอ?
หวังดาชุน มองไปที่ครูผู้มีสีหน้าเคร่งเครียด เขาตบหน้าอกของตัวเองอย่างมั่นใจ
“ครูเย่ ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ ตราบใดที่ผมอยู่ อาจารย์ใหญ่เลอไล่ครูไม่ได้แน่!”
“ตราบใดที่มีนายน่ะเหรอ?”
“ครับ! ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยพูดอะไร แต่จริงๆ แล้วผมน่ะรู้เรื่องทุกอย่าง!”
ดาชุน มั่นใจว่าเขาจะเป็นฝ่ายชนะ
เขาเข้าใกล้เย่เหรินอย่างลึกลับ
“ครูเย่ ผมได้ยินมาหมดแล้ว อาจารย์ใหญ่เลอดูเหมือนจะยุติธรรมและเข้มงวดก็จริง แต่ความจริงแล้วนั้น...หึ!”
“หืม?”
คราวนี้ถึงตาของเย่เหรินที่จะสงสัย
ถึงแม้ในความคิดเห็นส่วนตัวของเขา เลอวั่นอี้จะทั้งโหดร้ายและเผด็จการ
แต่คนเราควรทำทุกอย่างด้วยความซื่อสัตย์ ยุติธรรม และไม่ลำเอียง
เย่เหรินไม่เคยได้ยินเรื่องเสื่อมเสียอะไรเกี่ยวกับเลอวั่นอี้มาก่อน
หวังดาชุนทำหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองเย่เหริน
“ครูเย่ ครูน่ะใจเย็นเกินไป ครูน่ะมักจะไม่สนใจเรื่องของโลกภายนอก ครูน่ะไม่สนใจสังคมเอาซะเลย” หวังดาชุนหยุดพูดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “ครูเย่ อาจารย์ใหญ่เลอน่ะเป็นพวกหน้าเงิน!!”
หวังดาชุนมองไปรอบๆ อย่างลึกลับ จากนั้นก็เข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงกระซิบ
“ครูเย่ ครูน่ะไม่รู้อะไรซะแล้ว เสื้อผ้าที่อาจารย์ใหญ่เลอใส่อยู่ดูเหมือนไม่มีแบรนด์อะไรเลยก็จริง แต่เสื้อผ้าแต่ละชิ้นมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า 100,000 หยวน! เธอไม่มีทางจ่ายเสื้อผ้าทุกชิ้นด้วยเงินเดือนที่เธอมีแน่!”
เย่เหริน มองไปที่หวังดาชุน ที่ดูจริงจัง “ถ้างั้น ดาชุนนายจะให้ฉันทำยังไง?”
“ครูเย่ ครูก็แค่เอาเงินเดือนของครูมา แล้วผมจะระดมเงินจากเพื่อนร่วมห้องเอง เมื่อถึงเวลาแล้วก็ให้เงินพวกนั้นกับอาจารย์ใหญ่เลอเป็นการส่วนตัว แค่นี้เธอก็จะ...หึ!”
เมื่อเห็นใบหน้าที่ภาคภูมิใจของหวังดาชุน เย่เหรินก็รู้สึกเหนื่อยล้ามากกว่าเดิม
นี่แกคิดที่จะให้ฉันไปติดสินบนเจ้าหญิงน้อยจากตระกูลผู้ร่ำรวยด้วยของที่มีมูลค่าหลายหมื่นหยวนน่ะเหรอ...
นี่แกคงกลัวว่าฉันจะไม่ถูกไล่ออกสินะ...
“ดาชุน...”
“เป็นไงบ้างครั้บครูเย่ ครูคิดว่าผม...”
“ปัง!” ก่อนที่หวังดาชุนจะพูดจบ เย่เหรินก็ตบหัวหวังดาชุนไปแล้ว
“ดาชุน ในฐานะหัวหน้าห้อง นายไม่เพียงแต่จะไม่ทำตัวเป็นแบบอย่างให้ดี แต่นายยังมัวแต่คิดหาวิธีชั่วร้ายพวกนี้อีก นายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่!!”
หวังดาชุนเอามือจับหัวที่กำลังเจ็บปวดก่อนจะมองไปที่เย่เหรินที่ตรงไปตรงมาอย่างน้อยใจ
เย่เหรินเกลียดที่เหล็กไม่สามารถกลายเป็นเหล็กกล้าได้ “ถ้านายไม่คิดจะฝึกฝนให้ดี ไม่พัฒนาตัวเองให้แข็งแกร่งกว่านี้ แล้วจะทำให้ห้องเรียนทั้งห้องให้แข็งแกร่งกว่านี้ได้ยังไง?!”
หวังดาชุนที่ฟังคำพูดของเย่เหรินไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
นี่แกเป็นใคร? แกไม่ใช่ครูเย่!
นี่ไม่ใช่ประโยคที่ครูเย่ ครูที่สามารถหลับในชั้นเรียนจะพูดได้!
เย่เหรินรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อได้เห็นดวงตาที่ตกใจและเต็มไปด้วยความสงสัยของหวังดาชุน เขาไอสองครั้งและพูดต่อ
“ปกติฉันปล่อยแกให้เรียนรู้อย่างอิสระ ปล่อยให้แกได้เติบโตอย่างธรรมชาติได้อย่างเต็มที่”
หวังดาชุนดูเหมือนจะเข้าใจ เขาพยักหน้า
“แนวคิดการเป็นครูของฉันมาจากกฎแห่งการไม่กระทำของปรมาจารย์ลัทธิเต๋าโบราณ
ถ้าแกไม่เข้าใจ ฉันจะไม่ตำหนิแก
กฎแห่งการไม่กระทำคือกฎของปราชญ์
แผ่ขยายมันในใจ แทนที่มันด้วยความจริง เสริมสร้างขอบเขตของมัน
ถ้ากระดูกและหัวใจไม่มีขอบเขต ผลงานอันยิ่งใหญ่ก็จะไม่ถูกจำกัดไว้...”
“แต่!” เย่เหรินเปลี่ยนใจ “การดูแลโดยการไม่ทำอะไรเลยในที่สุดก็จะนำไปสู่การดูแล แต่นายน่ะไม่ทำอะไรเลยมานานแล้ว ในฐานะอาจารย์ของนาย มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะชี้แนะนาย”
เย่เหรินหยิบเอา “เต้าเต๋อจิง” ขึ้นมาก่อนจะพูดอย่างชัดเจนและมีเหตุผล
ควบคู่ไปกับรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและอุปนิสัยที่เหนือโลกของเย่เหริน มันทำให้เขาดูคล้ายกับยอดครูระดับโลก
หวังดาชุนไม่ค่อยเข้าใจก็จริง แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมมันถึงดูสมเหตุสมผล...
หรือว่าครูเย่จะเป็นยอดครูที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองจริงๆ?!!
ทันทีที่เขาคิดถึงเรื่องนี้ หวังดาชุนก็ส่ายหัวทันที เขาละทิ้งความคิดนั้นไปในทันที
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้จักครู่เย่
ครูที่สามารถหลับในห้องเรียนได้... ภาพนี้ฝังลึกอยู่ในใจของหวังดาชุน
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย!” คำพูดของเย่เหรินขัดจังหวะความคิดของหวังดาชุน “มา ฉันจะแสดงเทคนิคให้นายดูเอง!”
“ครูเย่ ครูแน่ใจแล้วเหรอ?”
ดาชุนลังเล เขาจ้องไปที่เย่เหรินด้วยใบหน้าที่งุนงง ครูเย่ในวันนี้ผิดปกติเกินไป ไม่ใช่ว่ามันผิดปกติอะไร มันปกติจนความปกตินั้นกลายเป็นผิดปกติไป
“ถ้านายยังมัวถามอะไรไร้สาระอีก ฉันจะหวดนายเอง!”
“อ๋อ ได้ครับ”
หวังดาชุน ยืนนิ่งๆ ปิดตาและจดจ่อ
แสงสีแดงและเงาเริ่มปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของเขา
ภาพของสัตว์ร้ายขนาดใหญ่เริ่มปรากฏบนร่างกายของเขา
ร่างกายทั้งหมดของหวังดาชุนเริ่มบวม
ร่างที่สูงอยู่แล้วของเขาสูงขึ้นไปจนถึง 3 เมตร
เกล็ดสีแดง ขาที่แข็งแรง ลมหายใจอันหนักแน่น ฟันที่ดูดุร้าย
และหัวหมูขนาดใหญ่...
นี่คือพลังวิเศษของหวังดาชุน
ความสามารถในการแปลงร่างระดับ A หมูจอมเขมือบ
“ครูเย่ ผมจะเริ่มแล้วนะ!” หวังดาชุนพูดใส่อารมณ์หลังจากที่แปลงร่าง
จากนั้นเขาก็เริ่มโจมตีหุ่นยนต์ทดสอบ