บทที่ 16 ทำลายสถิติ! ไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้!

คำพูด "ก็ดีนะ" ของหลินฉางเฟิงดึงดูดความสนใจของทุกคน

เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนถึงกับเหลือบมองหลินฉางเฟิงด้วยความประหลาดใจ

"เพื่อนนักเรียนช่วยแสดงระดับให้ดูหน่อยได้ไหม?"

เจ้าหน้าที่ถามอย่างสุภาพ

ผู้ใช้อาชีพระดับสูงสามารถตรวจสอบข้อมูลของผู้ใช้อาชีพระดับต่ำกว่าได้โดยตรง

แต่การทำแบบนั้นเท่ากับการแอบดูความลับส่วนตัวที่ผู้อื่นไม่ต้องการเปิดเผย เป็นการกระทำที่ไม่สุภาพและอาจทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจได้

"ได้"

หลินฉางเฟิงพยักหน้าอย่างสุภาพ

เขาโบกมือ หน้าต่างแสดงระดับก็ปรากฏขึ้น

"ชื่อ: หลินฉางเฟิง"

"อาชีพ: ราชาแห่งวิญญาณ (อาชีพซ่อนเร้นเฉพาะ)"

"ระดับ: 9"

......

ความเงียบราวกับความตายปกคลุม

เสียงทั้งหมดหยุดลงทันที

เสียงเอกสารที่ใช้บันทึกตกลงพื้นดังขึ้น

ทุกคนเห็นเจ้าหน้าที่ลงทะเบียนเหมือนคนโง่ ตาเบิกกว้าง จ้องมองเหนือศีรษะของหลินฉางเฟิง

พวกเขาก็อยากรู้เช่นกัน จึงมองตามสายตาของอีกฝ่าย

จากนั้น

"......"

โลกเงียบลงอีกครั้ง

เจ้าหน้าที่สำนักบริหารถึงกับพูดไม่ออก

เมื่อเห็นระดับ 9 ของหลินฉางเฟิง ใจของฉีหงปินก็ปั่นป่วนราวกับคลื่นยักษ์!

เหลือเชื่อ! เหลือเชื่อมาก!

เจ้าหนูนี่ขึ้นถึงระดับ 9 ได้ยังไงกัน!?

"น่าจะเป็นเหตุผลที่เขาเปิดประตูนี้ได้......"

ซุยซานที่ตั้งสติได้ก่อน ขมวดคิ้ว พูดอย่างเข้าใจ

ดันเจี้ยนสำหรับมือใหม่นี้สร้างโดยสำนักบริหารทรัพยากรบุคคล มีวิธีออกมาได้แค่สองวิธี หนึ่งคือพวกเขาใช้กุญแจเปิดเอง อีกวิธีคือผ่านด่าน!

นั่นคือระดับของตัวเองกลายเป็นระดับสูงสุดในดันเจี้ยน!

เมื่อถึงตอนนั้น ดันเจี้ยนก็จะขับไล่การมีอยู่ของเขาโดยธรรมชาติ!

นี่เป็นสถานการณ์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์!

แถมยังทำลายกฎทั่วไป! สร้างสถิติที่ไม่เคยมีมาก่อนและยากที่จะมีใครทำได้ในอนาคต!

"นี่คือพลังของอาชีพซ่อนเร้นเฉพาะหรอ......"

จนถึงตอนนี้

ทุกคนถึงค่อยๆ ตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่ง

อาชีพซ่อนเร้นเฉพาะไม่ใช่อาชีพที่คนทั่วไปจะมีได้!

หลังจากความตกตะลึง

ฉีหงปินเดินมาหน้าหลินฉางเฟิง ตบบ่าเขาแรงๆ

"เก่งมากเจ้าหนู! เยี่ยมจริงๆ! เขตอื่นๆ คงไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าเจ้าแน่!"

"ดีมาก! ฉี หงปินไม่ได้มองผิดในตัวเจ้าเลย! ฉันเดาไว้แล้วว่าเจ้าต้องทำลายสถิติดันเจี้ยนได้! ฮ่าๆๆ"

เขาหัวเราะอย่างโอหัง จนแม้แต่ผู้อำนวยการคนอื่นๆ ที่รู้นิสัยเขาก็ยังทนดูไม่ได้

หลินฉางเฟิงยิ่งมองฉีหงปินด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

ถ้าเมื่อกี้อีกฝ่ายไม่แสดงสีหน้าตกใจ ประหลาดใจขนาดนั้น

เขาคงเชื่อไปแล้ว

บรรยากาศชวนอึดอัดขึ้นมาทันที

จนกระทั่งหลินฉางเฟิงเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน สถานการณ์จึงผ่อนคลายลง

"ผู้อำนวยการครับ ผมจะออกนอกเมือง"

ชายหนุ่มมองไปที่เขา ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ฉีหงปินได้ยินแล้วชะงัก จากนั้นก็เข้าใจ รีบตอบตกลงทันที

"ใช่ เจ้าหนูเจ้าขึ้นระดับ 9 แล้ว ไปที่นั่นก็มีความสามารถปกป้องตัวเองได้ แต่อย่าพลาดการสอบเข้ามหาวิทยาลัยอีกหกวันข้างหน้านะ!"

ทุกคนรู้ดีถึงเหตุผลที่หลินฉางเฟิงอยากออกนอกเมืองในตอนนี้

ในโลกนี้ นอกจากเมืองที่เชื่อมต่อกันอย่างแน่นหนาและได้รับการปกป้องร่วมกันแล้ว ยังมีเมืองบางส่วนที่อยู่ใกล้เทือกเขาซึ่งสร้างป้อมปราการสูงขึ้นมา

ส่วนเทือกเขานอกเมืองเป็นที่อยู่ของสัตว์ร้ายมากมาย

ป้อมปราการสูงปกป้องผู้คนไว้ข้างใน ผู้ใช้อาชีพที่มีความสามารถจะออกไปล่าสัตว์เป็นประจำ

ในนั้นมีทั้งเยาวชนที่ต้องการเพิ่มระดับ และทหารรับจ้างที่พึ่งพาอุปกรณ์และหนังสัตว์ร้ายในการดำรงชีวิต

โดยสรุปแล้ว เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการเพิ่มระดับมาก

นี่ก็คือจุดหมายต่อไปของหลินฉางเฟิง

ไม่นาน ใบรับรองก็ออกมา หลินฉางเฟิงเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง

"ขอบคุณครับผู้อำนวยการ งั้นผมไปก่อนนะครับ"

เขาไม่มีแผนจะอยู่ที่นี่ต่อ หลังจากเหนื่อยล้าในดันเจี้ยนทั้งวัน เขาต้องพักผ่อนโดยเร็วเพื่อออกนอกเมืองในสภาพที่ดีที่สุด

"ดี! รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ"

เมื่อเจอกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งทำลายสถิติทั้งเมือง ทุกคนต่างมีสีหน้าเป็นห่วง ฉีหงปินยิ่งบอกให้เขารีบกลับไปพักผ่อน

หลินฉางเฟิงพยักหน้า หมุนตัวจากไปโดยไม่ลังเล

......

หลังจากหลินฉางเฟิงจากไป สองชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อประตูดันเจี้ยนมีความเคลื่อนไหวอีกครั้ง

ฉีเหยียนหรันเป็นคนแรกที่เดินออกมาจากดันเจี้ยน ตอนนี้เธอดูเหนื่อยล้า เสื้อผ้าบนตัวมีความเสียหายในระดับต่างๆ กัน

โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อฉีเหยียนหรันออกมา สิ่งแรกที่ทำคือมองหาหลินฉางเฟิง

เธอคิดคำพูดเยาะเย้ยไว้นับหมื่นคำแล้ว

ฉีหงปินและคนอื่นๆ ก็รีบเข้ามาในตอนนี้

นี่ก็เป็นผู้ใช้อาชีพหายากเช่นกัน

"พ่อคะ หลินฉางเฟิงล่ะคะ? ยังไม่ออกมาเหรอ?"

พอเห็นพ่อตัวเอง ฉีเหยียนหรันกลับถามถึงคนอื่น

เห็นลูกสาวที่ดูกระวนกระวาย ฉีหงปินรู้ดีว่าฉีเหยียนหรันที่มีนิสัยชอบเอาชนะคงทนคำตอบนี้ไม่ไหว แต่เรื่องที่หลินฉางเฟิงทำลายสถิติก็ปิดบังไม่ได้แน่ เขาจึงได้แต่กลืนน้ำลาย ค่อยๆ เอ่ยปาก

"เขาออกมาตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ผ่านด่านแล้ว ทำลายสถิติของทั้งเมืองเต้าเฉิงและเมืองซานไห่ ระดับ 9... สำนักบริหารราชวงศ์ต้าเซี่ยกำลังเตรียมประกาศแล้ว"

ฉีหงปินเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่มีความคิดอ้อมค้อม จึงไม่ทันสังเกตสีหน้าของฉีเหยียนหรันที่แย่ลงเรื่อยๆ

ตอนนี้ฉีเหยียนหรันเหมือนคนไร้วิญญาณ

ปากพึมพำไม่หยุด

"เป็นไปได้ยังไง? ระดับ 9? ทำไมถึงเป็นระดับ 9 ได้? ฉันทั้งวันก็แค่ระดับ 6 เอง! ทำไมเขาถึงขึ้นถึงระดับ 9 ได้?"

แต่เดิมฉีเหยียนหรันรู้สึกภาคภูมิใจมาก คิดว่าตัวเองในฐานะจอมเวทระเบิดเพลิงจะต้องกลายเป็นผู้มีระดับสูงสุดในบรรดานักเรียนทั้งหมด!

แต่พอเทียบกับหลินฉางเฟิงในตอนนี้

ก็ทำให้ความคิดก่อนหน้านี้ของเธอดูน่าขันและไร้สาระเหลือเกิน

ครั้งนี้เธอแพ้ราบคาบ

ทั้งสองคนไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้เลย

ฉีเหยียนหรันทรุดฮวบลงทันทีราวกับลูกโป่งที่ถูกปล่อยลม ก้มหน้าลงด้วยความท้อแท้และหมดกำลังใจ

ฉีหงปินเห็นทุกอย่างในสายตา ในที่สุดก็รู้จักปิดปาก ตอนนี้รู้สึกเสียใจอยู่บ้าง

เสียใจที่สร้างความวุ่นวาย เสียใจที่ทำพนันอะไรนั่น

ไม่เพียงแต่ไม่ได้หาลูกน้องให้ลูกสาวตัวเอง

แต่กลับหานายให้......

ฝีมือในการทำร้ายลูกสาวของเขา ก็ไม่มีใครเทียบได้

......

ตึกแถวแห่งหนึ่งในเมืองเต้าเฉิง

หลังกลับถึงบ้าน หลินฉางเฟิงก็กินอาหารง่ายๆ

เอาเงิน 40,000 ต้าเซี่ยหยวนที่เหลืออยู่ในบ้านใส่กระเป๋าเป้ แล้วนอนหลับอย่างสนิทบนเตียง

เช้าวันรุ่งขึ้น

สิ่งแรกที่หลินฉางเฟิงทำหลังตื่นนอน

คือเรียกอสูรร้างแห่งความพินาศสามตัว

หลินฉางเฟิงระดับ 9 มีพลังจิตถึง 180 จุดแล้ว! ระดับของอสูรร้างก็ขึ้นมาถึงระดับ 9

การเรียกอสูรร้างหนึ่งตัวต้องใช้พลังจิต 45 จุด!

หากพาอสูรร้างพวกนี้เดินไปตามถนนอย่างโจ่งแจ้งคงจะดึงดูดความสนใจ แต่ตอนนี้หลินฉางเฟิงมีอสูรร้างแห่งความพินาศถึง 37 ตัว!

และคุณสมบัติทั้งสี่ด้านของอสูรร้างแต่ละตัวได้เพิ่มขึ้นถึงระดับน่ากลัวคือ 1,040 จุด!

เขาเดินหน้าไปคนเดียว อสูรร้างตามหลังมาห่างๆ พวกมันกระโดดไปตามหลังคา เคลื่อนที่ในความมืด ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใดๆ

สะพายกระเป๋าเป้ที่เตรียมไว้ล่วงหน้า

หลินฉางเฟิงขึ้นรถบัสที่มุ่งหน้าไปยังประตูเมืองเขตตะวันตก

(จบบท)