บทที่ 12 “ป้ากักขังคนของผมไว้ที่นี่”
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ สวี่สุยไปที่บ้านของครอบครัวเซิ่งก่อนเวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อสอนพิเศษเซิ่งเหยียนเจี่ย ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการฝึกซ้อม และเมื่อถึงเวลาสวี่สุยไม่ต้องการให้ทุกคนรอเธอ
ทันทีที่เขามาถึงห้องของเซิ่งเหยียนเจี่ย สวี่สุยก็ประกาศข่าวร้าย “ครูมีธุระต้องไปทำนิดหน่อย หลังจากสอนเสร็จครูคงไม่มีเวลามาเล่นเกมกับเธอแล้ว”
เด็กชายผมหยิกนอนลงบนโต๊ะทันทีด้วยท่าทางเหงาหงอย “ผมไม่ได้เล่นเกมมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ผมรอที่จะบินไปในโลกแห่งเกมกับอาจารย์สวี่”
“วันนี้เราเรียนวิชาคณิตศาสตร์หนึ่งชั่วโมง ดังนั้นจะไม่มีการให้เล่นเกม” สวี่สุยตั้งใจบอกเหตุผลและตบไหล่เขา “เราจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่เหลือดูหนังกัน”
เด็กชายผมหยิกลุกขึ้นมาทันทีและเปลี่ยนคำพูดของเขา “คุณครูสวี่ ผมรอไม่ไหวแล้วที่จะท่องไปในโลกของคณิตศาสตร์”
หลังจากที่สวี่สุยให้เด็กชายผมหยิกเรียนวิชาคณิตศาสตร์อย่างจริงจัง เซิ่งเหยียนเจี่ยรีบจัดเก็บโต๊ะให้สะอาดทันที เปิดโปรเจกเตอร์ และถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณครูครับ พวกเราดูอะไรกันดี ‘The Avengers’ หรือว่า ‘The Lord of the Rings?’”
“ไม่ใช่ทั้งสองเรื่อง เราจะดู ‘Friends’ กัน” สวี่สุยส่ายหัวพร้อมกับยิ้มน้อย ๆ
เป็นที่ทราบกันทั่วไปว่า ‘Friends’ เป็นหนึ่งในซีรีส์แม่แบบสำหรับการฝึกพูดภาษาอังกฤษ เซิ่งเหยียนเจี่ยอยากชนกำแพงตายเดี๋ยวนี้
หลังจากซีรีส์หนึ่งชั่วโมงจบลง นอกเหนือจากแบบทดสอบคณิตศาสตร์สองชุดที่สวี่สุยทิ้งไว้ให้เซิ่งเหยียนเจี่ยแล้ว ยังได้ข้อคิดหลังดูซีรีส์เรื่อง ‘Friends’ อีกด้วย
“กลอุบาย มันคือกลอุบายทั้งหมด ครูสวี่นิสัยไม่ดี!” เซิ่งเหยียนเจี่ยบ่น
สวี่สุยมองดูเวลาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่พูดกับเธอแล้ว ครูนิสัยไม่ดีมีธุระไปก่อนนะ”
สวี่สุยเก็บข้าวของและรีบลงไปข้างล่าง เธอวิ่งเหยาะ ๆ ออกจากห้องนั่งเล่นไปจนสุดทาง และพบกับป้าเซิ่งที่กำลังเล่นไพ่อยู่ที่ลานบ้าน
ป้าเซิ่งสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้าน้ำทะเล ส่วนด้านนอกมีผ้าคลุมด้วยผ้าขนสัตว์ เธอมีเสน่ห์มาก ป้าเซิ่งกังวลว่าจะไม่ได้เล่นตาต่อไป เมื่อเธอเห็นสวี่สุย ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น “ครูสวี่ มาเล่นไพ่กันเถอะ”
“หนูมีธุระต้องไปทำนิดหน่อยค่ะ” สวี่สุยพูดอย่างรีบร้อน รับรู้ในทันทีว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้นในไม่ช้า
ป้าเซิ่งเดินมาสองสามก้าว กระทืบเท้าแล้วจับมือเธอ “สิบนาที แค่สิบนาที ป้าหลี่ไปเข้าห้องน้ำ ช่วยมาแทนหน่อยสิ”
“แต่หนูเล่นไม่ค่อยเป็น” สวี่สุยบ่นในใจ
“ไม่เป็นไร พวกป้าจะสอนหนูเอง” ป้าเซิ่งดึงเธอโดยไม่ตั้งใจและผลักไปที่โต๊ะเล่นไพ่
โต๊ะไม้สี่เหลี่ยม ข้าง ๆ มีจานผลไม้วางอยู่ซึ่งเต็มไปด้วยผลไม้ดองและเมล็ดแตงโม แสงแดดส่องลงมาในแนวทแยงมุม เสียงหัวเราะและเสียงด่ากันของเพื่อนบ้านหลายคนที่นั่งเล่นไพ่ด้วยกัน ต่างสลับกันแพ้สลับกันชนะ
สุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดนอนอยู่ที่เท้าของป้าเซิ่ง สวี่สุยใช้เวลาระหว่างการแจกไพ่เพื่อส่งข้อความ WeChat ถึงโจวจิงเจ๋อ “เอ่อ...ฉันอาจจะไปสายหน่อย พวกนายซ้อมกันก่อนเลยนะ”
ในเวลาไม่ถึงนาที โทรศัพท์ก็แสดงข้อความจาก ZJZ “ที่ไหน?”
สวี่สุยก้มศีรษะลงและตอบกลับข้อความ “ยังอยู่ที่บ้านของป้าเซิ่ง ป้าลากฉันมาเล่นไพ่ ฉันก็...เล่นไม่ค่อยเป็นหรอก”
ป้าเซิ่งกำลังแจกไพ่ ตาของเธอแหลมคมมาก เธอยิ้มและพูดว่า “คุณครูสวี่ เลิกเล่นมือถือได้แล้ว แม้ว่าจะส่งข้อความหาแฟนก็ไม่ได้ อยู่บนโต๊ะไพ่ของป้าต้องมีสมาธิ”
สวี่สุยไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอจำใจต้องวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ สวี่สุยรู้จักวิธีเล่นไพ่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ทุกปีในวันตรุษจีนเธอจะยืนดูลุงเล่นไพ่ที่บ้านจึงพอรู้กฎการเล่นไพ่อยู่บ้าง แต่เธอเป็นมือใหม่ในการเล่นไพ่ และไม่เคยชนะเลยสักครั้งเดียว
หลังจากเล่นไปสิบนาที สวี่สุยพบว่าไพ่ในมือของเธอแย่มาก ตั้งแต่เริ่มเกมมาป้าเซิ่งชนะมาตลอด เธอเหลือบมองโทรศัพท์อย่างเงียบ ๆ
โจวจิงเจ๋อตอบกลับมาสองคำ “รอก่อน”
รออะไรกันนะ เขาจะหาคนมาช่วยหรือเขาจะโทรบอกให้ป้าเซิ่งปล่อยเธอไป? สวี่สุยคาดเดาอย่างหนัก
สวี่สุยอาศัยทักษะการเล่นไพ่ที่แย่ของเธอในการจบรอบ แต่ป้าหลี่บ้านข้าง ๆ ก็ยังไม่ปรากฏตัว ทุกคนกำลังสนุกอย่างเต็มที่ เธอจึงทำได้เพียงเล่นไพ่แย่ ๆ ต่อไป
ในรอบที่สอง ไพ่ในมือของสวี่สุยไม่ค่อยดีนัก ขณะที่เธอลังเลว่าจะโยนไพ่ทิ้งดีไหม ก็มีเสียงทุ้มดังขึ้น
“ออกไปจากที่นี่”
ในเวลาเดียวกันนั้นก็มีบุหรี่หนึ่งซองและไฟแช็กสีเงินอยู่บนโต๊ะ
สวี่สุยหันกลับไปมอง โจวจิงเจ๋อปรากฏตัวต่อหน้าเธอด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีดำ กางเกงสีเทา ริมฝีปากบางและจมูกโด่งเป็นสัน
“จิงเจ๋อ นายมาที่นี่ได้ยังไง?” ป้าเซิ่งถาม
“ป้ากักขังคนไว้ที่นี่ ผมเลยต้องมา” โจวจิงเจ๋อยิ้ม
ป้าเซิ่งกลอกตาไปมาระหว่างทั้งสองคน เธอยิ้มและพูดว่า “โอเค กฎเดิม ชนะสองครั้งในสามตา ชนะป้าสองครั้งพวกเธอถึงจะออกไปจากที่นี่ได้”
น้ำเสียงของสวี่สุยกังวลเล็กน้อย “ป้าเซิ่ง เรามีธุระต้องไปทำจริง ๆ เราต้องซ้อม...”
“ไม่มีปัญหา เร็วเข้าเถอะครับ” โจวจิงเจ๋อพูดตัดบทเธอ
ในระหว่างเกมครั้งต่อไป สวี่สุยนั่งไม่เหมือนก่อนหน้านี้ เพราะโจวจิงเจ๋อยืนอยู่ข้างหลังเธอ ก้มตัวลงมาเป็นครั้งคราวเพื่อให้คำแนะนำ
ข้อศอกของเขาอยู่ทางด้านขวาของสวี่สุย เส้นเลือดสีฟ้าซีดนั้นชัดเจน เสื้อผ้าสีดำพาดบนไหล่ของเธอ สวี่สุยพบว่าประสาทสัมผัสของเธอขยายไปอย่างไม่สิ้นสุด ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งสระผม ร่างกายของเขามีกลิ่นหอมของมินต์ กลิ่นหอมนั้นยังได้กลิ่นความขมเล็กน้อยของโหระพา
แก้มของสวี่สุยร้อนผ่าว มือคู่หนึ่งที่มีข้อนิ้วชัดเจนยื่นออกมา นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของเขาดึงไพ่ออกมา เขาพึมพำในลมหายใจ “เหม่ออะไร?”
ปลายนิ้วสัมผัสมือของสวี่สุยโดยไม่ได้ตั้งใจ มันเบามาก ราวกับหิมะไฝสีดำบนมือของเขาปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อหน้าต่อตาเธอ สวี่สุยรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองและหายใจไม่ออก เธอใช้แรงบีบฝ่ามือ
สวี่สุยแอบบอกตัวเองให้อยู่ในความสงบ แสร้งทำเป็นไม่สนใจ และไม่แสดงความผิดปกติใด ๆ ออกมา
ไม่อย่างนั้นเรื่องที่แอบชอบเขา จะต้องเก็บซ่อนไว้ไม่ได้แน่ ๆ
สวี่สุยหายใจเข้าและพยายามสงบสติอารมณ์ โจวจิงเจ๋อฉลาดมาก เขาจะให้ความหวานกับคุณก่อนแล้วค่อยทำให้คุณคาดไม่ถึง
ภายใต้การแนะนำของโจวจิงเจ๋อ สวี่สุยชนะสองเกมติดต่อกัน ป้าเซิ่งผลักเงินที่หายไปทั้งหมดต่อหน้าสวี่สุย ชี้ไปที่เขาแล้วพูดว่า “ออกไปจากที่นี่ ถ้านายยังอยู่ต่อไปแม่ล้มละลายแน่ ๆ”
โจวจิงเจ๋อยิ้มร้าย หยิบบุหรี่ออกจากกล่องบุหรี่แล้วกัดเข้าไปในปากของเขา ก้มศีรษะลงแล้วพบกับสายตาลังเลของสวี่สุย “เงินจำนวนนี้ ...”
“เก็บไว้เถอะ เอาไปซื้อลูกอมกิน” โจวจิงเจ๋อกัดบุหรี่แล้วยิ้ม น้ำเสียงของเขาดูคลุมเครือเล็กน้อย
ทั้งสองเดินออกจากบ้านของตระกูลเซิ่ง ทั้งคู่เดินเคียงข้างกัน โจวจิงเจ๋อเดินเร็วกว่าเธอเล็กน้อย เขาถือบุหรี่อยู่ระหว่างปลายนิ้วของเขา สวี่สุยจ้องที่ไหล่ของเขาและรวบรวมความกล้าของตัวเองออกมาและพูดว่า “ขอบคุณนะ สำหรับเรื่องไป่อวี๋เยว่”
โจวจิงเจ๋อหันศีรษะกลับมาและเลิกคิ้ว “เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน?”
“เดาน่ะ” สวี่สุยตอบ
“เอาล่ะ” โจวจิงเจ๋อเตะก้อนหินใต้ฝ่าเท้าของเขาและยิ้มอย่างเกียจคร้าน
“แล้วเธอจะขอบคุณฉันยังไง?” เดิมทีสวี่สุยอยากจะพูดว่า “ถ้าฉัน
ทำได้ ฉันจะทำทุกอย่าง” แต่โจวจิงเจ๋อล้วงมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วหันศีรษะไปมองเธอ
ดวงตาของเขาเป็นสีดำราวกับก้อนหินที่ล็อคไว้อยู่กับเธอ พูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหมายว่า “หรือว่า เธอจะเลี้ยงชานม?”