บทที่ 1 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 1
บทที่ 1 โรงแรมหย่งอัน ตอนที่ 1
ในป่าที่หนาทึบ ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนตกกระหน่ำ ที่น่าแปลกคือในป่าที่คนไม่ค่อยเดินทางผ่าน ยังมีโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ยังคงเปิดให้บริการอยู่
โรงแรมนี้มีสามชั้น ขนาดเล็กและค่อนข้างทรุดโทรม หน้าประตูมีป้ายแขวนอยู่ เขียนว่า "โรงแรมหย่งอัน" และมันกำลังไหวไปมาตามแรงลมหนาว
ภายใต้สายฝน มีร่างหนึ่งยืนอยู่ จากการมองเห็นด้านหลังที่นูนขึ้นจากเสื้อกันฝนทำให้เห็นว่าเธอยังสะพายกระเป๋าอยู่
เธอเงยหน้ามองโรงแรมตรงหน้าแล้วถอนหายใจเบาๆ ลมหายใจขาวๆ ของเธอลอยขึ้นกลางอากาศในสภาพแวดล้อมที่เย็นชืดก่อนจะจางหายไปในทันที
เธอก้าวขาไปที่โรงแรม หน้าประตูมีบันไดไม้เล็กๆ ที่เมื่อเดินขึ้นไปจะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าด เธอผลักประตูเข้าไป ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมา ขับไล่ความเย็นที่ฝนหอบมาด้วย
ทันทีที่เธอเข้ามา ก็เห็นเคาน์เตอร์ต้อนรับ มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีเทายืนอยู่ เขากำลังเช็ดโต๊ะ พอเห็นว่ามีแขกมา เขาก็เผยรอยยิ้มที่เป็นมิตร "ฝนตกหนักขนาดนี้ เชิญเข้ามาข้างในเถอะ"
"เธอก้าวเดินไปข้างหน้าสองก้าว ปิดประตูแต่ไม่ได้เดินเข้าไปต่อ 'ขอโทษด้วยค่ะที่เอาน้ำฝนติดเข้ามาด้วย' น้ำเสียงของเธอนุ่มนวล เจ้าของโรงแรมได้ยินแล้วก็หยิบผ้าขนหนูเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ ส่งให้เธอ 'ไม่เป็นไรหรอก อากาศมันเป็นแบบนี้ รีบเช็ดเถอะ'"
เธอรับผ้าขนหนูมาเช็ดน้ำฝนที่ใบหน้า จากนั้นถอดเสื้อกันฝนออก เผยให้เห็นเสื้อสเวตเตอร์สีม่วงเนื้อบางที่เธอใส่อยู่ด้านใน ผมลอนยาวถึงเอวปิดบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง หน้าม้าของเธอชื้นเล็กน้อย เจ้าของโรงแรมยื่นมือมารับเสื้อกันฝนไปแขวนไว้ที่มุมสำหรับวางร่ม
เขาพูดพลางแขวนเสื้อกันฝนพลาง "ฝนตกมาตั้งสองวันไม่หยุด แขกหลายคนก็ยังบ่นว่าไม่สามารถกลับบ้านได้"
เธอพยักหน้า ใช่แล้วล่ะ ในป่านี้ไม่มีถนนคอนกรีตของเมืองใหญ่ แม้แต่จะขับรถออกไปตอนนี้ก็คงติดหล่มอยู่ในบ่อโคลน
หลังจากแขวนเสื้อกันฝนเสร็จ เจ้าของโรงแรมก็หายไปที่ไหนไม่รู้ เธอยังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดน้ำฝนที่มือ จากนั้นพับผ้าขนหนูวางไว้ที่เคาน์เตอร์ และหันไปมองรอบๆ โรงแรม
ที่ป้ายหลังเคาน์เตอร์มีราคาที่พักและข้อมูลห้องว่าง โรงแรมนี้ตั้งอยู่ในป่าลึก ห้องพักธรรมดาที่สุดอย่างห้องเดี่ยวคิดราคา 30 หยวนต่อคืน ซึ่งไม่ได้รวมค่าอาหาร ต้องจ่ายเพิ่มต่างหาก
ไม่นานเจ้าของโรงแรมก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับถ้วยน้ำขิง "นี่ ฉันต้มขิงให้ดื่มแก้หนาว"
เมื่อไม่มีเสื้อกันฝนปิดบังใบหน้า เจ้าของโรงแรมจึงเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน เธอสวยมาก เส้นโครงหน้าดูอ่อนโยน หน้าผากที่โค้งสวยงาม คิ้วเรียวได้รูป บนผิวขาวสว่าง ดวงตาที่โดดเด่นชวนมอง และริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน
ใบหน้าของเธอดูเป็นที่นิยมในปัจจุบัน แต่ก็มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น ที่ปลายตายกขึ้นเล็กน้อย ทำให้ความงดงามที่อาจดูน่าเกรงขามลดลงไป
เธอมองถ้วยน้ำขิงแล้วตัดสินใจยื่นมือไปรับ ยกดื่มจนหมด ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง "ขอบคุณมากค่ะ ไม่คิดว่าคุณจะต้มขิงด้วย"
เจ้าของโรงแรมยิ้มและตอบว่า "ก่อนหน้านี้อากาศยังร้อนอยู่ แต่จู่ๆ เมื่อสองวันก่อนอุณหภูมิลดลงและฝนตก ลูกค้าหลายคนดูเหมือนจะไม่สบาย ฉันเลยต้มขิงให้ทุกคนดื่ม"
เธอวางถ้วยคืนบนเคาน์เตอร์ "รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ ฉันจะเข้าพักที่นี่หนึ่งสัปดาห์"
เจ้าของโรงแรมหยิบสมุดออกมา "ได้เลย กรอกข้อมูลตรงนี้ ห้องชุดบนชั้นสามเต็มแล้ว ตอนนี้เหลือแค่ห้องเดี่ยวบนชั้นสองพอดี เธอมาคนเดียวด้วยใช่ไหม ราคาห้องที่เห็นคือ 30 หยวนต่อคืน หนึ่งสัปดาห์ก็ 210 หยวน ค่าอาหารแยกคิดเพิ่มวันละ 20 หยวนสำหรับสามมื้อ"
เธอวางกระเป๋าลง หยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วหยิบแบงก์ร้อยหยวนออกมาหลายใบ เงินที่เธอถืออยู่นั้นดูเหมือนจะไม่เป็นปัญหา เป็นเงินที่เธอพกในกระเป๋าเมื่อมาถึงที่นี่
เธอยื่นเงินให้เจ้าของโรงแรม แล้วเขียนชื่อลงในสมุดว่า "เสิ่นชงหราน"
เจ้าของโรงแรมมองชื่อที่เธอเขียนแล้วก็พูด "ชื่อน่าฟังดีนะ"
หลังจากเสิ่นชงหรานลงทะเบียนเสร็จ เธอก็เดินตามเจ้าของโรงแรมขึ้นไปที่ชั้นสอง ซึ่งมีแต่ห้องเดี่ยวทั้งหมด
"ในห้องจะมีผ้าห่มอยู่บนเตียง ถ้าเธอรู้สึกหนาว ก็สามารถหยิบผ้าห่มอีกผืนจากตู้ได้ อาหารจะเสิร์ฟที่ชั้นหนึ่ง และห้องอาบน้ำจะมีน้ำร้อนให้บริการจนถึงเที่ยงคืน"
เสิ่นชงหรานเลือกห้องที่อยู่ห่างจากห้องอาบน้ำไปหนึ่งห้อง ห้องนี้มีแสงสว่างดีที่สุด มีหน้าต่างบานแคบที่สามารถมองเห็นวิวภายนอกได้
หลังจากเจ้าของโรงแรมพูดเสร็จก็ลงไปข้างล่าง เสิ่นชงหรานปิดประตูแล้ววางกระเป๋าสะพายไว้บนเก้าอี้ข้างๆ
ห้องเดี่ยวนี้เล็กมาก เตียงตั้งอยู่ชิดกับผนัง ข้างๆ มีตู้เสื้อผ้า เธอเปิดดูข้างในก็พบว่ามีผ้าห่มอีกผืน
หลังจากปิดตู้ เธอก็เดินไปที่หน้าต่าง น้ำฝนไหลลงตามกระจก และเธอก็มองเห็นเงาของคนหลายคนกำลังเดินมา
เธอนั่งลงบนเตียงและเปิดหน้าจอระบบขึ้นมา
【โรงแรมหย่งอัน】
ระดับภารกิจ: ระดับต่ำ
เนื้อหาภารกิจ:
1. อยู่รอดจนถึงเช้ามืดวันที่ 29
2. ค้นหาเบาะแสอย่างแข็งขัน บางทีอาจจะออกจากที่นี่ได้ก่อนเวลา
หลังจากอ่านข้อมูลเหล่านี้จบ เสิ่นชงหรานใช้นิ้วกดที่ขมับเบาๆ ตอนที่เข้ามาที่นี่ เธอสังเกตเห็นปฏิทินที่วางอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เจ้าของโรงแรมวงวันที่ 22 ไว้เป็นวงกลม และวันที่ 29 ก็เท่ากับหนึ่งสัปดาห์พอดี
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยอยู่เลย ขณะนั้นเธอเพิ่งกลับมาที่หอพักนักศึกษา ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเป็นชุดฝึกทหาร ก็ถูกดึงเข้ามาในโลกแปลกประหลาดนี้เสียก่อน
หลังจากเข้ามาในโลกนี้ ระบบบอกกับเธอว่า เธอต้องไปยังสถานที่ที่ระบุและทำภารกิจให้สำเร็จ หากปฏิเสธจะถูกกำจัด
แต่เธอไม่ต้องลงมือเอง เพราะตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่บนรถที่กำลังมาที่นี่แล้ว หลังจากลงรถยังต้องเดินอีกกว่าสองกิโลเมตรกว่าจะเจอโรงแรมนี้ ส่วนเหตุผลที่ทำไมโรงแรมถึงตั้งอยู่ในที่กันดารขนาดนี้ เธอไม่ทราบเลย
เสิ่นชงหรานลุกขึ้นค้นกระเป๋าของตัวเอง ตอนนั้นเธอเพิ่งแบกกระเป๋าไปที่หอพัก และยังไม่ทันได้วางกระเป๋าลง ก็ถูกดึงเข้ามาในโลกประหลาดนี้ ข้างในมีกระเป๋าเสื้อผ้าชุดหนึ่ง ขนมบิสกิตสองสามห่อ และช็อกโกแลตหนึ่งกล่อง
ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรต่อไป เธอก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจากชั้นล่าง แม้จะดังหน่อยแต่เธอก็ฟังได้ เธอคิดในใจว่าโรงแรมนี้น่าจะกันเสียงได้ไม่ดีเลย
เธอเปิดประตูแล้วเดินตามบันไดลงไปที่ชั้นหนึ่ง
มีคนสี่คนยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น
ผู้หญิงที่อยู่หน้าสุดสวมชุดกระโปรงรัดรูปสีแชมเปญ ผมด้านหน้าถูกน้ำทำให้เปียก เครื่องสำอางที่แต่งไว้อย่างประณีตก็เริ่มเลอะ ทำให้เธอดูตลกเล็กน้อย
"ที่นี่มันเป็นที่บ้าอะไร ทำไมฉันต้องมาอยู่ที่โรงแรมนี้ ฉันอยู่ในห้องลองเสื้ออยู่แท้ๆ"
ชายคนหนึ่งในชุดกีฬา ผมเกรียน ตอบกลับ "เธอต้องทำภารกิจที่นี่ให้เสร็จก่อนถึงจะกลับไปได้ ไม่อย่างนั้นก็รอความตายซะเถอะ"
ผู้หญิงอีกคนที่ยืนงงอยู่ถามอย่างสับสน "นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
ชายผมเกรียนพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง "พวกเธอถูกดึงเข้ามาในโลกสยองขวัญ ต้องทำตามที่ระบบบอก ไม่อย่างนั้นเธอจะตายที่นี่ หรือต้องหาทางรอดกลับไป ขึ้นอยู่กับดวงของพวกเธอเอง"
ผู้หญิงที่ดูตกใจคนนั้นน่าจะอายุประมาณสามสิบปี ผมเธอถูกเกล้าไว้อยู่ด้านหลัง สวมชุดทำงานสีฟ้าอ่อน บนอกซ้ายมีป้ายชื่อเขียนไว้ว่า "จี้ฉาน"
จี้ฉานดูเหมือนจะมีประสบการณ์ในสังคมมากกว่า เธอสงบลงได้เร็วกว่าเด็กสาว "แล้วเรื่องที่พูดถึงเกี่ยวกับเหตุการณ์แปลกประหลาด มันหมายความว่าอะไร นี่แสดงว่ามีผีอยู่ที่นี่เหรอ?"
ชายผมเกรียนทำหน้าจริงจัง พยักหน้า "ถ้าประมาท ก็อาจถูกผีฆ่าได้"
ในขณะที่ชายคนหนึ่งในชุดสูทกำลังเช็คโทรศัพท์มือถืออย่างเงียบๆ ตอนนี้เขาเริ่มยอมรับความจริงแล้ว "ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริง โทรศัพท์ฉันไม่มีข้อมูลใดๆ เลย และแอปพลิเคชันก็เปิดไม่ขึ้น แต่โทรศัพท์เครื่องนี้ก็ยังเป็นของฉัน"
เมื่อครู่เขาเพิ่งถอดเคสโทรศัพท์ออก และเห็นรอยแตกด้านหลัง ซึ่งเกิดจากที่เขาทำตกก่อนหน้านี้
เขาจำได้ว่าตอนนั้นเขากำลังรอรถไฟใต้ดิน แต่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวที่ป้ายรถประจำทางร้างแห่งหนึ่ง ขณะที่รถบัสเพิ่งขับผ่านไป เขาก็เห็นระบบภารกิจปรากฏขึ้นในความคิด
บริเวณนั้นไม่มีใครเลย เขาจึงทำตามระบบ และหาทางมาถึงโรงแรมนี้
หลังจากหายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายครั้ง หญิงสาวอีกคนจึงถามว่า "นี่คุณเคยเจอแบบนี้มาก่อนเหรอ?"
ชายผมเกรียนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า "นี่เป็นโลกภารกิจครั้งที่สองที่ฉันเจอมา ฉันก็แค่รู้มากกว่าพวกเธอนิดหน่อยเท่านั้น"
เมื่อคิดถึงโลกภารกิจครั้งแรก ชายผมเกรียนก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก ตอนนั้นมีผู้ทำภารกิจหกคน หลังจากเวลาผ่านไปไม่กี่วัน เขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิต
ในขณะเดียวกัน เจ้าของโรงแรมที่เพิ่งเก็บถ้วยน้ำจากครัวเดินออกมา เมื่อเห็นพวกเขา เขาพูดขึ้นว่า "ได้ยินเสียงเลยคิดว่าผิด แต่ดูเหมือนคุณผู้หญิงคนนี้จะหนาวอยู่นะ คุณในฐานะแฟน ควรจะถอยให้เธอหน่อยนะ"
เขาพูดกับชายผมเกรียน ทำให้ทุกคนต่างงงเล็กน้อย ก่อนที่จะพยักหน้าแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์
สี่คนเดินไปที่เคาน์เตอร์ หญิงสาวคนหนึ่งสังเกตเห็นเสิ่นชงหรานที่ยืนอยู่บนบันได จึงกระซิบถามเบาๆ ระหว่างที่เจ้าของโรงแรมกำลังคุยกับคนอื่น "เธอก็ถูกดึงมาทำภารกิจที่นี่ด้วยเหรอ?"
..........
