ตอนที่ 6 ความรู้สึกผิดของโทนี่

สิบนาทีต่อมา

"ว่าไง โทนี่ รู้สึกยังไงบ้างที่กำลังจะได้ออกจากบ้านชั่วคราวที่อยู่มาหลายเดือน ไม่คิดถึงแย่เหรอ" ลีออนพูดพลางอุ้มโทนี่กับอีธานแล้วลอยขึ้นเหนือถ้ำ

เขาพูดติดตลกว่า "นี่เป็นประสบการณ์สุดวิเศษที่คนธรรมดาแทบจะไม่มีโอกาสเจอสักครั้งในชีวิตเลยนะ ทำไมไม่ลองเล่าความรู้สึกออกมาแชร์กันหน่อยล่ะ"

โทนี่ผมยุ่งเหยิงไปกับสายลม "นายเรียกแบบนี้ว่าประสบการณ์สุดวิเศษเรอะ บ้าน่า ลีออน ถ้านายไม่ได้กลายเป็นซูเปอร์แมนนะ ฉันจะหาคนมาจัดประสบการณ์สุดวิเศษแบบนี้ให้นายบ้าง คอยดู"

"โอเคๆ ดูเหมือนนายจะยังอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ ฉันผิดเอง ฉันไม่พูดแล้วก็ได้" ลีออนปิดปากเงียบ

อีธานพูดแทรกขึ้นมาทันเวลาพอดี "เอ่อ...คุณลีออนครับ ผมถามได้ไหมครับว่าคุณจะจัดการกับฐานทัพข้างล่างนี่ยังไง จะทิ้งไว้ให้กองทัพสหรัฐฯ จัดการหรอครับ"

อีธานไม่ได้ประทับใจเจ้าหน้าที่อเมริกันเลยแม้แต่น้อย

เขาเชื่อว่าที่พวกผู้ก่อการร้ายพวกนี้เหิมเกริมได้ขนาดนี้ สหรัฐอเมริกาต้องมีส่วนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ

ยังไม่ทันที่ลีออนจะตอบ โทนี่ก็พูดขึ้นมาก่อน "ทำลายมันทิ้ง ทำลายไอ้พวก...ของสตาร์คนี่ให้หมด"

เขามองลงไปที่ลังอาวุธและกระสุนที่มีโลโก้ "สตาร์ค" ติดอยู่เต็มไปหมดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนน้ำ

"ไม่มีปัญหา" ลีออนตอบตกลงแล้วพาทั้งสองคนบินสูงขึ้นไปอีก

เมื่ออยู่ห่างพอสมควรแล้ว เขาก็ยิงลำแสงความร้อนออกจากดวงตา จุดชนวนดินปืนทั้งฐานในทันที

ตู้ม!

กระสุนที่บรรจุอยู่ในลังๆ หนึ่งในฐานระเบิด

การระเบิดทั้งหมดเกี่ยวพันกันก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ เปลวไฟปกคลุมทั่วทั้งพื้นที่ กลุ่มควันรูปเห็ดยักษ์สูงกว่าสิบเมตรผุดขึ้นในทันที ควันดินปืนตลบอบอวลไปทั่วท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว

ฐานทัพขององค์กรก่อการร้ายขนาดค่อนข้างเล็กแห่งนี้ได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว

"น่ากลัวชะมัด...จบสิ้นซะที" อีธานพึมพำเสียงเบา แก้มของเขาถูกเผาด้วยอุณหภูมิสูงจากการระเบิด

"จบแล้ว ความทรงจำแย่ๆ ของนายมันจบลงแล้วจริงๆ" ลีออนพยักหน้า

"ต่อไป ฉันจะพาไปที่ฐานทัพในอัฟกานิสถาน"

"ที่นั่นมีเพื่อนเก่าของโทนี่อยู่"

ลีออนพูดพลางหันหลังบินออกจากฐานทัพ "แต่ฉันจะไม่ไปกับพวกนาย ยังไงซะ ตอนนี้ พลังของฉันก็ยังไม่เหมาะที่จะปรากฏตัวอย่างโจ่งแจ้ง"

ดูเหมือนอีธานจะมีความคิดอื่นๆ อยู่ในใจ แต่พอหันไปมองพื้นดินที่อยู่ต่ำลงไปหลายร้อยเมตร เขาก็เลือกที่จะเชื่อฟังแต่โดยดี

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของโทนี่ที่ดูหม่นหมองมาตลอดนับตั้งแต่หนีรอดออกมาได้ก็เปลี่ยนไป

เขาพูดตะกุกตะกักด้วยความลังเล "นายบอกว่าตอนนี้ยังไม่เหมาะ นั่นหมายความว่า นายวางแผนจะทำอะไรบางอย่างในอนาคตงั้นหรอ ลีออน"

"ใช่" ลีออนยอมรับ "มีบางอย่างที่ฉันอยากทำมานานแล้ว แต่ไม่ได้ลงมือทำสักที เพราะพลังยังไม่มากพอ"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "หลังจากกลับไป ฉันสามารถแสดงพลังให้ทุกคนเห็นได้ พร้อมๆ กับจัดการเรื่องพวกนี้"

"แบบนี้ ต่อให้ตัวตนที่แท้จริงของฉันถูกเปิดเผยในอนาคต แมลงวันน่ารำคาญพวกนั้นก็จะได้ไม่กล้ามายุ่งได้ง่ายๆ"

"เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกันละเอียดๆ อีกทีหลังจากกลับไปแล้ว"

ซูเปอร์แมนเก่งกาจขนาดนั้น เล็กซ์ ลูเธอร์ยังเข้ามาหาเรื่องไม่หยุด

แล้วนับประสาอะไรกับเด็กหนุ่มอย่างเขาที่เพิ่งจะได้สัมผัสแสงอาทิตย์แค่ครึ่งปี

ลีออนไม่สงสัยเลยว่า วันหนึ่งเมื่อร่างกายและพลังของเขาถูกเปิดเผย สายตาละโมบจากทุกทิศทุกทางจะตามมาในทันที

เว้นแต่ว่าเขาจะแสดงให้เห็นถึงพลังที่อยู่ยงคงกระพัน รวมถึงท่าทีที่ไม่มีวันปราณี

ไม่งั้น เรื่องวุ่นวายก็คงจะไม่จบไม่สิ้น

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า คนส่วนใหญ่บนโลกนี้มักจะหวาดกลัวอำนาจและไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี

"ทำไม นายจะเกลี้ยกล่อมไม่ให้ฉันก่อเรื่องงั้นหรอ?" ลีออนถาม

"ไม่ใช่" โทนี่รีบปฏิเสธทันที "ฉันแค่..."

เขาเว้นช่วงไปนาน แล้วจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างตะกุกตะกัก "ลีออน ฉัน ฉันอยากจะบอกว่า...ฉันเสียใจที่ไม่ได้ฟังที่นายแนะนำ และปิดแผนกอาวุธของสตาร์คไปก่อนหน้านี้"

ใบหน้าของโทนี่เผยให้เห็นถึงความรู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง

ความรู้สึกผิดนี้ไม่ได้มีต่อลีออน แต่มีต่อประชาชนตาดำๆ ที่ได้รับอันตรายจากอาวุธที่สตาร์คขายออกไปต่างหาก

ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้ว

ในตอนที่ธุรกิจผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ของสตาร์คแพร่กระจายไปทั่วโลก

ลีออนได้เสนอกับเขาเรื่องการแยกส่วนและปิดธุรกิจอาวุธ

แต่โทนี่ในตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจ เขารู้สึกแค่ว่าลีออนเพิ่งจะโต ยังไม่เคยเห็นโลกกว้าง จึงปัดเรื่องนี้ทิ้งไปด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ

พอคิดถึงตอนนี้แล้ว โทนี่รู้สึกเสียใจและรู้สึกผิดอย่างมาก

"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย..." ลีออนแปลกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมาก

เขารู้ว่าโทนี่จะกลับไปปิดแผนกอาวุธ แต่ไม่คิดว่าโทนี่จะขอโทษเขา

พระเจ้ารู้ดีว่า ชีวิตนี้โทนี่เคยขอโทษอย่างจริงจังเกินสิบครั้งหรือเปล่า

ในอดีต ต่อให้หมอนี่ทำผิด อย่างมากก็แค่ไปชดเชยอย่างอื่น จะให้มายอมรับผิด ไม่มีทาง

ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่เขาถูกลักพาตัวไป จะทำให้โทนี่ "เติบโต" ขึ้นมากจริงๆ

"เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป อย่างที่เขาว่าไว้ กว่าจะรู้ว่าแพะหายก็สายเสียแล้ว ต่อให้กั้นคอกตอนนั้นก็ไม่มีประโยชน์"

"นายสามารถชดเชยความผิดพลาดในอดีตได้ในอนาคต โทนี่"

ลีออนปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "และเครื่องปฏิกรณ์อาร์คขนาดเล็กที่นายพัฒนาขึ้นมาคราวนี้ มันก็นำไปเผยแพร่เป็นแหล่งพลังงานขั้นพื้นฐาน และเป็นประโยชน์ต่อโลกได้ไม่ใช่หรอ?"

"ฉันเชื่อว่า โลกทั้งใบจะต้องเปลี่ยนแปลง และกลายเป็นโลกที่ดีขึ้นเพราะนายในอนาคต ดังนั้น ควรจะรู้สึกผิดก็รู้สึกไป แต่อย่าจมอยู่กับความรู้สึกผิดแบบนั้นนาน"

โทนี่ฟังคำพูดของลีออนอย่างเงียบๆ นานๆ ทีที่เขาจะไม่ขัดจังหวะคนอื่นที่พูดมากแบบนี้

หลังจากที่ลีออนพูดจบ โทนี่ก็ยิ้มออกมา "บางทีนายอาจจะพูดถูก...เออ แล้วก็เรื่องของ โอบะไดห์..."

" โอบะไดห์ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่างแน่ๆ" ลีออนขัดจังหวะ "ตอนนี้นายจะยังลังเล ต่อให้ฉันบอก ดังนั้นฉันจะรอนายที่ลอสแอนเจลิส แล้วเราค่อยไปจัดการเรื่องของเขาทีเดียว"

โทนี่อดไม่ได้ที่จะอยากพูดอะไรเสริมอีกสักหน่อย ท้ายที่สุดเขาก็ยังหวังดีกับลุงของเขาอยู่บ้าง

แต่พออ้าปาก สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

กลับกัน เขาพยักหน้าอย่างแรง "ฉันเชื่อนาย"

ได้ยินเช่นนี้ ลีออนอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น

ดูเหมือนว่าประสบการณ์ครั้งนี้ทำให้เขามีน้ำหนักมากขึ้นในสายตาของโทนี่แล้ว

อย่างที่เขาว่ากัน สอนคนอื่น สอนร้อยครั้งก็ไม่เท่าเห็นกับตา สอนพันครั้งก็ไม่เท่าได้ลองทำด้วยตัวเองสักครั้ง

เป็นเรื่องจริง

หลังจากบินไปได้สักพัก ลีออนก็พาทั้งสองคนลงจอดในทะเลทราย

"เอาล่ะ ฉันมาส่งพวกนายได้แค่นี้ ข้างหน้าไปแปดกิโลเมตรมีฐานทัพ นี่ ปืนยิงพลุ หลังจากที่ฉันไป ถ้ายิงขึ้นไปบนฟ้า ก็จะมีคนมาตามหาพวกนายเอง"

ลีออนยื่นปืนยิงพลุที่ได้มาจากฐานทัพผู้ก่อการร้ายให้โทนี่ จากนั้นก็บินจากไป

"เดี๋ยวก่อน!" โทนี่รีบตะโกนไล่หลังอย่างลืมตัว "ฉันลืมบอก นายจำได้ใช่ไหม ว่าต้องกลับไปเอาชุดเกราะของฉัน แล้วถ้าแบบแปลนไม่ไหม้ไปด้วย ก็เอากลับมาด้วย!"

"แม่เจ้า! ทำไมตอนอยู่ในถ้ำไม่บอกวะ!"

"ก็นายอุ้มพวกฉันทั้งสองมือ ฉันเลยเพิ่งบอกตอนนี้ไง"

"โทนี่ ให้นาย!"

ลีออนชูนิ้วกลางให้เป็นการบอกลา ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า และทิ้งร่องรอยกลุ่มเมฆไว้เบื้องหลัง

คนที่อยู่บนพื้นดินทั้งสองคนกะพริบตา มองลีออนที่ทิ้งร่องรอยกลุ่มเมฆไว้ขณะจากไป แล้วก็หันมายักไหล่ใส่กัน

"น้องชายนายบินแบบนี้ใกล้ฐานทัพ จะไม่ถูกพบเข้าหรอ?" อีธานถาม

โทนี่เลิกคิ้ว "อะไรนะ น้องชายฉัน? เมื่อกี้ มีผู้ชายที่เรียกตัวเองว่าซูเปอร์แมนมาช่วยพวกเราไว้ แล้วก็จากไปไม่ใช่หรอ? พวกเรายังไม่เห็นหน้าเขาชัดๆ เลยด้วยซ้ำ"

อีธานเพิ่งรู้ตัว "อ๋อ ที่แท้ต้องแกล้งทำเป็นแบบนี้เองเหรอ ซูเปอร์แมนคนนั้น เป็นคนดีและมีน้ำใจจริงๆ"