ตอนที่ 5
บทที่ 5 ขออีกชามได้ไหม
ในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหรา สตรีผู้สูงศักดิ์คนหนึ่งมีสีหน้าเคร่งขรึม พูดด้วยเสียงเย็นชา
“เขาไม่ตาย? เจ้าแน่ใจหรือว่าไอ้เด็กป่านั้นดื่มยาบำรุงพลังแล้ว?”
“แน่ใจเจ้าค่ะ”
สาวใช้ชื่อซิ่วเอ๋อกำลังคุกเข่ากับพื้นอย่างนอบน้อม
“บ่าวตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาไม่ได้ทิ้งยานั้นไป และในตอนนั้น ในห้องก็มีเพียงเขาคนเดียว ดังนั้นเขาต้องดื่มจนหมดแน่นอน”
“เป็นไปไม่ได้!”
สตรีสูงศักดิ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ยานั้นมีคุณสมบัติฟื้นฟูพลัง แต่สำหรับคนที่มีปัญหาหัวใจและเส้นชีพจร การดื่มยานี้เทียบเท่ากับยาพิษร้ายแรง! และเขาเกิดมาพร้อมกับหัวใจและเส้นชีพจรที่อ่อนแอ ถ้าดื่มเข้าไปไม่มีทางรอดชีวิตได้!”
ซิ่วเอ๋อก้มศีรษะ ไม่กล้าพูดอะไรออกมาเธอเป็นคนสนิทก็จริง แต่คนสนิท...ก็ไม่ใช่ว่าจะถูกแทนที่ไม่ได้!ถ้าเธอพูดผิด อาจจะหายตัวไปในคืนนี้ แล้วถูกพบเป็นศพอยู่ในบ่อน้ำแห้งของตระกูลเจียงในวันรุ่งขึ้น!
“ส่งไปอีกชาม!”
หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง แววตาของสตรีสูงศักดิ์ฉายแววร้ายกาจ
“ไม่ ครั้งนี้ ข้าจะไปส่งเอง! ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้เด็กป่านั่นมีอะไรที่ทำให้รอดมาได้!”
นายน้อยสาม เจียงหานนำเด็กผู้หญิงเร่ร่อนตัวเล็กๆ คนหนึ่งกลับมาจากข้างนอกข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วตระกูลเจียงอย่างรวดเร็วแทบทุกคนพูดถึงเรื่องนี้ เพราะสถานะของเจียงหานเป็นที่พิเศษ เขาเป็นลูกนอกสมรส ตอนนี้ยังนำเด็กผู้หญิงกลับมาอีก...ทำให้ทุกคนอดคิดมากไม่ได้
“พวกเจ้าคิดว่า เด็กคนนั้นจะเป็นน้องสาวแท้ๆ ของนายน้อยสามหรือเปล่า?”
“อย่าพูดเหลวไหล! ข้าได้ยินจากคนรับใช้ของนายหญิงใหญ่ว่า แม่ของนายน้อยสามกับผู้นำตละกูลเป็นแค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว เห็นหน้ากันแค่ครั้งเดียว...จะมีน้องสาวมาจากไหน?”
“เฮ้ นั่นก็ไม่แน่ บางทีหลังจาก ผู้นำตละกูล จากไป แม่ของนายน้อยสามอาจจะมองหาชายอื่นก็ได้นะ...”
กลุ่มคนรับใช้เดินไปพลางสนทนากันเสียงเบาๆทันใดนั้นพวกเขาหยุดพูด ก้มตัวอย่างเคารพต่อชายหนุ่มที่เดินเข้ามา
“นายน้อย”
“อืม”
ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับพยักหน้า เหล่าคนรับใช้รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนชายหนุ่มมองตามหลังพวกเขาไป ดวงตาฉายแสงแปลกประหลาด
“น้องสาวแท้ๆ อย่างนั้นเหรอ? หึ...”
เขาหัวเราะเยาะเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง
“อี๋อี๋ ล้างตัวเสร็จหรือยัง?”
เจียงหานนั่งพิงเก้าอี้ข้างนอกประตู พูดขึ้นด้วยเสียงขี้เกียจ
“เสร็จแล้วค่ะ”
เสียงเด็กหญิงใสๆ ดังมาจากในห้อง
“งั้นข้าจะเข้าไปแล้วนะ”
เจียงหานลุกขึ้น ผลักประตูเข้าไป เมื่อมองไปเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก ใบหน้าขาวอมชมพู ดวงตากลมโตสดใส สวมกระโปรงสีม่วงอ่อน ทำให้เธอดูเหมือนตุ๊กตาหยก เจียงหานจ้องมองด้วยความชื่นชมและกล่าวยิ้มๆ ว่า
“แบบนี้ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย”
เด็กผู้หญิงคนนี้มีพื้นฐานดีมาก ไม่รู้ว่าเหตุใดจึงเร่ร่อนไปตามท้องถนน เมื่อถามเธอ เธอก็บอกเพียงว่าตั้งแต่เด็กก็เป็นเด็กกำพร้า ถูกขอทานแก่คนหนึ่งเลี้ยงดู ปีที่แล้วขอทานแก่เสียชีวิต เธอจึงกลับมาเร่ร่อนอีกครั้ง ชีวิตของเธอช่างลำบาก แต่ในตอนนี้ที่ได้พบเจียงหาน ก็ถือว่าเธอมีที่พักพิงแล้ว ด้วยระบบตอบแทนของเขา อย่างน้อยการเลี้ยงดูเธอก็ไม่ใช่ปัญหาแน่นอน!
“อี๋อี๋ เจ้าอายุเท่าไหร่แล้วนะ?”
เจียงหานนึกขึ้นได้ถึงคำถามนี้ จึงถามออกไป
“8 ขวบค่ะ”
เจียงอี๋อี๋กระพริบตาแล้วถามขึ้น
“พี่ชาย พี่พาข้ากลับมาแล้ว ครอบครัวของพี่เขายอมรับไหม?”
“ครอบครัว?”
เจียงหานหัวเราะเบาๆ
“ที่นี่ ข้าไม่มีครอบครัว...”
“เสี่ยวหาน อย่าพูดจาเลอะเทอะ หากพ่อของเจ้าได้ยินเขาจะเสียใจแค่ไหน? อีกอย่าง พวกเราไม่ใช่ครอบครัวของเจ้าหรือไง?”
เสียงนุ่มนวลดังขึ้นจากนอกประตู เจียงหานหรี่ตาลงแล้วหันไปมองด้วยสายตาเย็นชา ผู้ที่เข้ามาคือสตรีสูงศักดิ์ ตามความทรงจำของเขา นางคือนายหญิงใหญ่ของตระกูลเจียง หวังซือหลิง— ฆาตกรที่สังหารร่างเดิมของเขา!
【หวังซือหลิง นายหญิงใหญ่ตระกูลเจียง นักยุทธ์ระดับแปด ไม่มีผลตอบแทนใดๆ】
คนไร้ค่าไม่มีประโยชน์อันใด แม้แต่ซิ่วเอ๋อยังดีกว่า เจียงหานคิดในใจ เขาไม่สนใจสายตาเย็นชาของตน หวังซือหลิง ไปที่เจียงอี๋อี๋ด้วยรอยยิ้มและเดินเข้าไปหาเธอ
“นี่คือน้องสาวของเจ้าหรือ? ดูสิ หน้าตาน่ารักจริงๆ มาสิ ให้ป้ากอดหน่อย...”
“ท่านต้องการฆ่าเรา”
เจียงอี๋อี๋พูดขึ้นอย่างกะทันหัน น้ำเสียงของเธอใสและสงบนิ่ง ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ใดๆ ราวกับว่ากำลังบอกเล่าเรื่องจริงอันเรียบง่าย หวังซือหลิงหยุดก้าวไปข้างหน้า รอยยิ้มของนางแข็งทื่อ
“เด็กน้อยช่างพูดจาเหลวไหล”
ดวงตาของเจียงหานเป็นประกาย เขามองเจียงอี๋อี๋พลางครุ่นคิด แม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของหวางซื่อได้ชัดเจน แต่เด็กคนนี้ก็สัมผัสได้เช่นกัน...นี่มันน่าแปลก เธอยังเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น ตามปกติแล้วเธอไม่ควรรับรู้ได้ถึงสิ่งนี้! หรือว่าเป็นพรสวรรค์? บรรยากาศในห้องเงียบลงอย่างอึดอัดในทันที
“นายหญิง”
ในตอนนั้น ซิ่วเอ๋อที่ติดตามมาด้วยพูดขึ้นเบาๆ ทำลายความเงียบ
“น้ำแกงกำลังจะเย็นแล้วเจ้าค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หวังซือหลิงเหมือนจะรู้สึกตัว นางรีบพูด
“ดูข้าสิ! เสี่ยวหาน ข้าเห็นว่าร่างกายของเจ้ายังอ่อนแอ เลยสั่งให้ห้องครัวต้มยาบำรุงให้เจ้า รีบดื่มตอนที่ยังร้อนเถิด!”
ซิ่วเอ๋อก้าวขึ้นมาสองก้าว ยื่นชามน้ำแกงให้เจียงหาน
“ถ้าอย่างนั้นก็ขอขอบคุณคุณนายใหญ่ด้วย”
เจียงหานยกถ้วยซุปขึ้นมาดื่มจนหมดในรวดเดียว จากนั้นวางถ้วยกลับลงบนถาด ในขณะที่วังซือและซิ่วเอ๋อร์มองเขาด้วยสายตาตกตะลึง เจียงหานยิ้มบางๆ และพูดว่า
“ซุปดีมาก! ขออีกถ้วยได้ไหม?”
