ตอนที่ 4
บทที 4 จักรพรรดินีในอนาคต
พอออกจากหอหลิงหลง เจียงหานก็รู้ตัวว่ากำลังถูกจับตามอง
ในตอนนี้ประสาทสัมผัสของเขาคมชัดยิ่งนัก เขารู้ชัดเจนว่ามีสายตาถึงห้าคู่จับจ้องมาที่เขา แถมยังแฝงด้วยจิตสังหารจางๆ!
“อย่างที่คิดไว้จริงๆ”
เจียงหานยิ้มเย็นเล็กน้อย เขาทำทีเป็นไม่รู้ไม่เห็น เดินทอดน่องไปตามถนน
ทันใดนั้น ด้านหน้าก็เกิดความโกลาหลและเสียงร้องตกใจ เจียงหานเงยหน้าขึ้น ก็เห็นม้าพยศตัวหนึ่งที่คล้ายจะควบคุมไม่ได้ กำลังวิ่งควบตรงมาทางเขา!
และที่ไม่ไกลกัน มีเด็กหญิงตัวน้อยที่ทั้งสกปรกและเสื้อผ้าขาดยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งๆ
“หลีกไป!”
คนบนหลังม้าฟาดแส้ลงไปอย่างแรงตรงไปที่เด็กหญิง
“ไม่ดีแล้ว”
เจียงหานตกใจขึ้นทันที
เขาระเบิดพลังที่ขาออกมาในพริบตา พุ่งตัวออกไปดุจเสือชีตาห์ คล่องแคล่วรวดเร็วดั่งสายลม
แทบจะในวินาทีเดียวกันนั้น ตัวอักษรก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา
【ไม่มีชื่อ, เด็กหญิงเร่ร่อนไร้บ้าน, ขณะนี้กำลังอยู่ในภาวะวิกฤตถึงชีวิต หากช่วยเหลือและรับเลี้ยงไว้ จะได้รับรางวัล: จักรพรรดินีผู้ไร้เทียมทานในอนาคต!】
บึ้ม!
ม้าพยศร้องลั่น
เจียงหานใช้มือข้างหนึ่งจับที่ขาของมัน ส่วนอีกมือก็คว้าแส้ที่ฟาดลงมาหาเด็กหญิง กระชากออกไปอย่างแรง
คนที่ถือแส้ร้องเสียงดัง ถูกเหวี่ยงลอยไปกระแทกกำแพงอย่างแรง
“เจ้าไม่เป็นอะไรนะ?”
เจียงหานก้มลงมองเด็กหญิงที่สกปรกมอมแมม
เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยดวงตากลมโตใสกระจ่าง สะท้อนเงาของเขาอยู่ในนั้น
“ไม่เป็นไร”
เธอพูดเสียงเบาๆ
เจียงหานถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งใจ เขาจับม้าพยศที่กำลังดิ้นรนบ้าคลั่ง แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรง “โครม” พื้นแตกเป็นรอยร้าว ม้าตัวนั้นถูกเหวี่ยงจนตายคาที่
“บังอาจนัก!”
เสียงตะโกนเย็นเยียบดังมาจากด้านหลัง “บังอาจโจมตีองครักษ์ของจวนเจ้าเมือง เจ้าไม่รู้หรือว่านี่คือความผิดร้ายแรง?!”
องครักษ์ของจวนเจ้าเมือง?
เจียงหานขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่คนสิบกว่าคนที่กำลังเดินมาทางเขา
ในขณะนั้นเอง
เขานึกขึ้นได้ทันที ว่าท่านอาจารย์ชางเย่เป็นแขกของจวนเจ้าเมือง นี่เป็นกับดักที่วางไว้เพื่อเล่นงานเขา!
แต่มันไม่ได้เป็นไปตามที่พวกเขาคาดคิด
“พวกนี้เดิมคงตั้งใจจะใช้ม้าพุ่งชนข้าให้บาดเจ็บแล้วพาตัวไป แต่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่า คนธรรมดาคนหนึ่งจะมีพลังระดับนักสู้…”
สายตาของเจียงหานเย็นยะเยือกขึ้นทันที
ช่างเป็นจวนเจ้าเมืองที่ร้ายกาจนัก!
ถ้าไม่ได้เพราะเขาได้รับโอกาสที่ช่วยให้พลังบำเพ็ญเพียรของเขาเพิ่มขึ้นจนถึงระดับนักยุทธ์ ไม่เพียงแต่เขาจะต้องประสบเคราะห์ร้าย ตัวเขายังจะพาเด็กหญิงผู้บริสุทธิ์คนนี้ไปสู่หายนะด้วย
“ช่างเป็นท่านอาจารย์ชางเย่ที่ร้ายกาจนัก!”
“เดี๋ยวก่อน!”
เจียงหานนึกขึ้นได้ว่า เมื่อครู่ในหัวของเขาคล้ายจะมีข้อความปรากฏขึ้น
แต่เพราะสถานการณ์ตึงเครียด เขาจึงไม่ได้สนใจดู
สายตาของเขาก้มลงมองที่เด็กหญิงตัวน้อย ข้อความนั้นก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง:
【ไม่มีชื่อ, เด็กหญิงเร่ร่อนไร้บ้าน ขณะนี้อยู่ในภาวะวิกฤตถึงชีวิต หากช่วยเหลือและรับเลี้ยงไว้ จะได้รับรางวัล: จักรพรรดินีผู้ไร้เทียมทานในอนาคต!】
!!!
ดวงตาของเจียงหานหดลงทันที
จักรพรรดินีผู้ไร้เทียมทานในอนาคต?
เด็กคนนี้? ที่ทั้งตัวสกปรกมอมแมม ใส่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าที่เปื้อนฝุ่นจนเห็นเพียงดวงตากลมโตใสกระจ่างเท่านั้นน่ะหรือ...
“หรือว่าเธอจะเป็น ‘ผู้ถูกลิขิตจากสวรรค์’ อย่างที่ว่า?”
เจียงหานไม่เข้าใจ
ดูแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรพิเศษนี่นา แค่ตาโตไปหน่อย ใสสะอาดไปหน่อย สว่างไปหน่อย... ถ้าล้างตัวสักหน่อยน่าจะใช้ได้ เอ้ย ไม่ใช่สิ ล้างตัวแล้วคงจะน่ารักอยู่เหมือนกัน…
คิดได้ดังนั้น เจียงหานก็ถามออกไปว่า
“เจ้าชื่ออะไร?”
“ข้าไม่มีชื่อ”
เด็กหญิงตัวน้อยดูเหมือนจะไม่กลัวคนแปลกหน้า
ไม่มีชื่อ?
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ระบบแสดงชื่อเธอว่า “ไม่มีชื่อ”
“งั้น…”
เจียงหานคิดคำพูดอย่างระมัดระวัง คิดว่าจะพูดยังไงถึงจะชวนจักรพรรดินีในอนาคตคนนี้ติดตามเขาได้
“ถ้าอย่างนั้น จากนี้ไปเจ้าติดตามข้าไหม? อย่างนี้เจ้าจะได้มีบ้าน ไม่ต้องเร่ร่อนอยู่ข้างถนนอีกต่อไป…”
“ตกลง”
เด็กหญิงพยักหน้า
คำพูดที่เจียงหานยังพูดไม่จบก็ถูกกลืนลงคอไปทันที
ง่ายขนาดนี้เลย?
ก็ดี จะได้ไม่ต้องเสียเวลาพูดมาก
เจียงหานยิ้มอย่างอบอุ่น พลางพูดด้วยความยินดีว่า
“ข้าน่ะ มีชื่อว่าเจียงหาน ในเมื่อเจ้าจะติดตามข้าใช้ชีวิตต่อไป ข้าก็จะตั้งชื่อให้เจ้าเองดีไหม เอาเป็นว่าเจียง…”
“กล้าดียังไงมองข้ามพวกข้า!”
องครักษ์ของจวนเจ้าเมืองที่ยืนอยู่ข้างๆ เริ่มทนไม่ไหว
หัวหน้าของพวกเขาหน้าเขียวคล้ำ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“พวกเจ้ามา จับตัวมัน…”
“ไสหัวไป!”
เจียงหานตบกลับไปอย่างแรง
ชายคนนั้นตกใจจนเผลอยกแขนขึ้นป้องโดยอัตโนมัติ แต่แรงตบนั้นมหาศาลยิ่งนัก ได้ยินเสียง “กร๊อบ” กระดูกแขนหักทันที แรงตบยังไม่หยุด ทะลุไปถึงหน้าของเขา
เพี๊ยะ!
เหมือนโดนตบด้วยอุ้งตีนหมี ชายคนนั้นลอยกระเด็นออกไป ฟันเต็มปากแตกกระจาย เลือดพุ่งกระฉูด
คนอื่นๆ จากจวนเจ้าเมืองต่างตะลึงงัน ไม่กล้าขยับตัว
ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าทีมของพวกเขา เป็นถึงนักยุทธ์ แต่กลับถูกตบกระเด็นไปอย่างง่ายดายเช่นนี้ พวกเขาเป็นเพียงนักฝึกยุทธธรรมดา ย่อมไม่มีทางต้านทานได้แน่นอน!
“แย่แล้ว! ข้อมูลผิดพลาดหมด ใครบอกว่าเขาเป็นแค่นักฝึกยุทธธรรมดากัน?!”
“เรียก… เจียงต้าหยั่น (เจียงตาโต)?”
“...ไม่”
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ ช่วยทำให้บรรยากาศดีขึ้นหน่อย งั้นเรียกว่า เจียงอี้อี้ ดีไหม?”
“ตกลง”
“เดี๋ยวก่อน ชื่อนี้ดูเหมือนไม่ค่อยมีพลังเลยนะ มันไม่สามารถรองรับบารมีของจักรพรรดินีได้เลย...”
“จักรพรรดินี?”
“ต่อไปเจ้าจะเข้าใจเอง...”
เจียงหานจูงมือเด็กหญิงตัวน้อยเดินจากไปอย่างช้าๆ เงาของพวกเขาสองคน หนึ่งใหญ่หนึ่งเล็ก ถูกแสงอาทิตย์ยามเย็นทอดยาวออกไปเรื่อยๆ