ตอนที่ 1465 บุคคลลึกลับที่คาดเดาไม่ได้ (2) (ฟรี)

ตอนที่ 1465 บุคคลลึกลับที่คาดเดาไม่ได้ (2)

คำพูดเหล่านั้นฟังดูเหมือนกับว่ากำลังเยาะเย้ยลู่โจว แต่ในเมื่ออีกฝ่ายคือหนึ่งในสี่เทพสวรรค์ เขาจึงไม่ควรคิดมาก

“จนถึงตอนนี้มีกี่คน? ที่ได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในหวนตัน?” ลู่โจวเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่มาก พวกเขากลายเป็นยอดฝีมือในหมู่มนุษย์ แต่น่าเสียดาย เจ้าไม่ใช่หนึ่งในนั้น” เมิ่งจางตอบ

“เมื่อ 400 ปีก่อน เมล็ดพันธุ์แห่งความว่างเปล่าในเสาหลักแห่งหายนะในหวนตันถูกขโมยไป...” ลู่โจวกล่าว

“ข้าไม่ได้ปกป้องเมล็ดพันธุ์ มนุษย์ฆ่ากันเองเพราะเมล็ดพันธุ์ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า” เมิ่งจางตอบอย่างใจเย็น

สุดท้ายแล้วสัตว์ร้ายกับมนุษย์ก็ยังคงเป็นศัตรูกัน เมิ่งจางเป็นสัตว์ร้าย มันอยู่ฝั่งตรงข้ามกับมนุษย์

“ไปกันเถอะ” ลู่โจวที่ไม่ได้คิดที่จะอยู่ต่อมองดูเกราะป้องกัน

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!

พวกเขาทั้งสามรีบบินออกจากเสาหลักแห่งหายนะในหวนตัน

เงาขนาดใหญ่ขดตัวอยู่เหนือเสาหลักแห่งหายนะในหวนตัน แสงสว่างส่องลงมา มันส่องสว่างไปทั่วผืนดิน ทุกที่ที่แสงสว่างส่องไปถึง ชีวิตก็กลับคืนมา

“เมิ่งจาง พวกเราจะได้พบกันอีก” ลู่โจวที่เห็นต้นไม้ ดอกไม้ และพืช มากมายเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วหันหลังกลับไปกล่าว

มีเพียงแค่เสียงฟ้าร้องที่ดังขึ้น เมิ่งจางไม่ได้ตอบลู่โจว

“ฝ่ามือรักษา!” ลู่โจวที่เห็นว่าบางพื้นที่ยังคงถูกแช่แข็งและถูกเผาไหม้อยู่บินขึ้นไปบนท้องฟ้า เขายื่นมือออกไป เขาสงสัยว่าเขาจะสามารถรักษาหรือฟื้นฟูสิ่งมีชีวิตทั้งหมดโดยที่ไม่ต้องสัมผัสได้รึเปล่า? เขาร่ายมนตราพลังแห่งการรักษาอย่างเงียบๆ

พลังแห่งการรักษาเป็นสีทอง ไม่ใช่สีน้ำเงิน แต่ก็ยังคงมีกระแสไฟฟ้าสีน้ำเงินจางๆ ปรากฏขึ้นในพลังงานสีทอง ทั้งสองสีนั้นดูกลมกลืนกัน

ดอกบัวขนาดใหญ่เบ่งบาน โดยมีลู่โจวเป็นศูนย์กลาง

ขอบเขตของพลังแห่งการรักษานั้นกว้างไกลและทรงพลังมาก

เพียงพริบตาเดียวทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม

“ไปกันเถอะ” ลู่โจวมองดูผลงานของตัวเองอย่างพอใจ

ลู่โจวนำทุกคนออกไป

ดวงตาสองดวงที่ดูเหมือนกับดวงจันทร์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในหมอกสีดำบนท้องฟ้าหลังจากที่คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าจากไป พวกมันบินออกจากหมอกและวนเวียนอยู่รอบๆ หวนตัน พวกมันมองดูสถานที่ที่ได้รับการฟื้นฟู ก่อนจะบินกลับเข้าไปในหมอก

“ข้าจะรอคอยการเติบโตของเจ้า” เสียงที่แผ่วเบาดังมาจากในหมอก

ณ ป่าทึบ

“เจ้าเฒ่าลู่ อย่าบอกนะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าจงใจใช้เมิ่งจางเพื่อที่จะกลายเป็นเซียน?” ต้วนมู่เตียนที่คว้าตัวลู่โจวเอาไว้ถาม

“มันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ ข้าจะไปรู้ได้ยังไงว่าเมิ่งจางเฝ้าอยู่ที่นั่น?” ลู่โจวตอบ

“เจ้าพูดถูก ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเมิ่งจางเฝ้าอยู่ที่นั่น” ต้วนมู่เตียนกล่าว

“ศิษย์น้องเก้า ศิษย์น้องรอง ใครได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะ?” ยู่เฉิงไห่ถาม

“...” ยู่ฉางตงและหยวนเอ๋อส่ายหัวพร้อมเพรียงกัน

“เสาหลักแห่งหายนะในหวนตันต้องเป็นของศิษย์พี่เจ็ดแน่ๆ” หยวนเอ๋อกล่าว

“เอาล่ะ ไม่ว่ามันจะเป็นของใคร พวกเราก็ยังคงเหลืออีกสองต้น ไปกันเถอะ” ลู่โจวพูดแทรก

ลู่โจวมองดูต้วนมู่เตียน

“คิดดูให้ดีๆ แค่เสาหลักแห่งหายนะในหวนตันก็ยังคงมีเมิ่งจางเฝ้าอยู่ ส่วนอีกสองต้นที่เหลืออยู่ ข้าแนะนำให้พวกเจ้ายอมแพ้ซะเถอะ เจ้าเฒ่าลู่ เจ้าจะโชคดีแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก” ต้วนมู่เตียนถอนหายใจ

“เมิ่งจางเป็นหนึ่งในสี่เทพสวรรค์ มันไม่ใช่สุนัขรับใช้ของดินแดนแห่งความว่างเปล่า บางทีเสาหลักแห่งหายนะอื่นๆ อาจจะไม่ได้ถูกเฝ้าโดยคนจากดินแดนแห่งความว่างเปล่าก็ได้” ลู่โจวกล่าว

“แต่เมิ่งจางก็ยังคงโจมตีเจ้า” ต้วนมู่เตียนกล่าว เขาไม่อยากจะพบเจอกับเรื่องแบบนั้นอีกครั้ง เขาเชื่อว่าคนของศาลาปีศาจลอยฟ้าก็คงจะไม่อยากจะเห็นภาพแบบนั้นเช่นกัน

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้ารู้ว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่” ลู่โจวกล่าว

“...” ต้วนมู่เตียนที่เห็นว่าลู่โจวมุ่งมั่นได้แต่ถอนหายใจ “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้ามั่นใจได้ยังไง?”

ลู่โจวไม่ได้ตอบ เขาก้าวเข้าไปในเส้นทางอักษรโบราณ คนอื่นๆ รีบตามเขาไป

แสงสว่างวาบขึ้น คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าหายตัวไป

ไม่นานนัก

คนของศาลาปีศาจลอยฟ้าปรากฏตัวขึ้นบนทุ่งหญ้า

“ต้วนมู่เตียน มีคนมาก่อนข้าและได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในหวนตัน ก่อนที่ข้าจะมาถึง มีใครมาที่เสาหลักแห่งหายนะที่เจ้าเฝ้าบ้างรึเปล่า?” ลู่โจวหันไปถามต้วนมู่เตียน

“ให้ข้าคิดก่อน...” ต้วนมู่เตียนครุ่นคิด

“ทุกๆ ปี มีผู้ฝึกยุทธมากมายมาที่เสาหลักแห่งหายนะเพื่อที่จะได้รับการยอมรับ พวกเขาส่วนใหญ่นั้นอ่อนแอมาก พวกเขาไม่อาจเข้าใกล้มันได้ ไม่ต้องพูดถึงการได้รับการยอมรับจากมัน เพียงแต่...” ต้วนมู่เตียนกล่าว “เมื่อยี่สิบปีก่อน มีผู้ฝึกยุทธกลุ่มหนึ่งเข้าไปในเสาหลักแห่งหายนะในตุนจั้ง”

“...” ทุกคนมองดูต้วนมู่เตียน

“คนของดินแดนแห่งความว่างเปล่างั้นเหรอ?” ลู่โจวถาม

“พวกเขาไม่ใช่คนของดินแดนแห่งความว่างเปล่า หากพวกเขาเป็นคนของดินแดนแห่งความว่างเปล่า ข้าคงจะต้องได้รับแจ้ง” ต้วนมู่เตียนกล่าว

“เจ้าอนุญาตให้พวกเขาเข้าไปในเสาหลักแห่งหายนะ?” ลู่โจวถามอย่างสงสัย

“...” ต้วนมู่เตียนตกใจ “ข้า...ข้าขอไม่ตอบคำถามนี้ได้รึเปล่า?”

“ไม่ได้” ลู่โจวกล่าว

“พวกเขาคนหนึ่งแปลกประหลาด  อย่างที่ข้าบอกไป พวกเขาไม่ใช่คนของดินแดนแห่งความว่างเปล่า แต่ชายคนนั้นกลับมีตราประจำตัวของดินแดนแห่งความว่างเปล่าอยู่ในครอบครอง ข้ากังวลว่าพวกเขาอาจจะถูกส่งมาโดยหนึ่งในสิบวิหาร ข้าจึงยอมให้พวกเขาเข้าไป แต่ไม่มีใครได้รับการยอมรับจากเสาหลักแห่งหายนะในตุนจั้ง” ต้วนมู่เตียนถอนหายใจ

“แค่นั้นเองเหรอ?”