บทที่ 62 อย่าเอาเทพกวนอูมาเป็นข้ออ้าง

บทที่ 62 อย่าเอาเทพกวนอูมาเป็นข้ออ้าง

ที่ตึกจินจี

เมื่อหลี่เอ้อร์  และเสาไป่ซิง  มาถึงที่เกิดเหตุ ตำรวจคนอื่นยังไม่มาถึงเลย

พวกเขามาถึงได้เร็วมาก เพราะอยู่ห่างจากที่เกิดเหตุแค่ถนนเส้นเดียว ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็มาถึงที่นั่น

หลี่เอ้อร์ไม่รอช้า รีบดึงปืนออกมา และตามนิสัย เขาหมุนลูกโม่ของปืนเพื่อตรวจสอบกระสุน เสาไป่ซิงที่เห็นหลี่เอ้อร์ดึงปืนออกมาก็ทำตาม รีบหยิบปืนประจำตัวออกมาจับแน่นด้วยความตื่นเต้นและประหม่า

“หัวหน้า จะมีการยิงกันไหม?” เสาไป่ซิงถามด้วยความตื่นเต้นปนความประหม่า

หลี่เอ้อร์เหลือบตามองเสาไป่ซิง “ระวังไว้ก็ไม่เสียหาย”

“ใส่เสื้อกันกระสุนมาหรือเปล่า?” หลี่เอ้อร์ถามด้วยความเป็นห่วง

เสาไป่ซิงส่ายหัว

“ยืนอยู่ข้างหลังฉัน” หลี่เอ้อร์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เขาถูกหัวหน้าหวาง  สั่งให้ดูแลเสาไป่ซิง ถ้าเกิดเสาไป่ซิงเคราะห์ร้ายขึ้นมาจริง ๆ เขาคงต้องรับผิดชอบแบบที่หนีไม่พ้น

“ขอบคุณมากค่ะ หัวหน้า!” เสาไป่ซิงกลับคิดว่าหลี่เอ้อร์เป็นห่วงตัวเอง เลยพยักหน้าด้วยความซาบซึ้ง

หลี่เอ้อร์ค่อย ๆ เดินเข้าไปที่ล็อบบี้ของตึกจินจี ซึ่งเป็นตึกสำนักงานเก่า เมื่อเข้าไปแล้วพวกเขาไม่เห็นพนักงานรักษาความปลอดภัย

ใครจะไปรู้ว่าตึกเก่าแบบนี้มีพนักงานรักษาความปลอดภัยหรือเปล่า รายงานบอกว่าการต่อสู้เกิดขึ้นที่ชั้นหก หลี่เอ้อร์กับเสาไป่ซิงจึงเดินเข้าไปหาแล้วพบลิฟต์ ซึ่งลิฟต์กำลังลงมา เสาไป่ซิงกดปุ่มเรียกลิฟต์อย่างไม่คิดอะไร

“ถอยไป!” หลี่เอ้อร์ส่งสัญญาณให้เสาไป่ซิงอย่างระมัดระวัง

“โอ้ โอ้!” เสาไป่ซิงทำตามอย่างตั้งใจ เขาพิงหลังกับผนัง ถือปืนไว้ด้วยสองมือ และจ้องไปที่ประตูลิฟต์อย่างจริงจัง

ในขณะเดียวกัน เซียวซ่า  ที่กำลังสะพายกระเป๋าที่บรรจุเงินสดกว่าล้านเหรียญ รู้สึกสบายใจขึ้นมาก แม้ว่าบาดแผลตามตัวจะยังเจ็บอยู่ แต่ก็เหมือนจะทุเลาลงไปบ้าง

‘สุภาพบุรุษแก้แค้นสิบปีก็ไม่สาย ข้าจะไปตั้งหลักที่ไต้หวัน แล้วค่อยกลับมาฆ่าไอ้ตำรวจบ้าตัวนั้นอีกที’ เซียวซ่าคิดพลางหัวเราะเยาะในใจ

‘ติ๊ง!’

ประตูลิฟต์เปิดออก

บางครั้งโชคชะตาก็ชอบเล่นตลกแบบนี้

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวซ่ากลับกลายเป็นความตกตะลึงทันที

เพราะมีปืนสองกระบอกเล็งตรงมาที่เซียวซ่า

หลี่เอ้อร์  รู้สึกกังวลขึ้นมาในใจ ‘ถ้าฉันจับเซียวซ่ากลับไปที่สถานีตำรวจได้ คงยากที่จะฆ่าเขาได้’

“อย่าขยับ! ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้!” เสาไป่ซิง  ตะโกนด้วยความดีใจที่ได้จับตัวคนร้ายได้ง่าย ๆ

ระยะห่างในขณะนี้ค่อนข้างใกล้มาก และหลี่เอ้อร์กับเสาไป่ซิงก็เล็งปืนอย่างแม่นยำ เซียวซ่าไม่มีทางกล้าขัดขืน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนนี้เขามีเงินกว่าล้านเหรียญอยู่ในกระเป๋า พอมีเงินคนก็เริ่มกลัวตาย เซียวซ่าที่เคยกล้าหาญเมื่อครู่ก็เปลี่ยนใจทันที ยอมยกมือขึ้นอย่างว่าง่าย

“ครืด—!” มีเสียงแปลก ๆ ดังขึ้น เซียวซ่าถึงนึกขึ้นได้ว่าเขายังมีมีดที่ผูกติดอยู่กับมือ

หลี่เอ้อร์ยิ้มออกมาอย่างพอใจและตะโกนว่า “วางมีดลง วางลงเดี๋ยวนี้!”

เซียวซ่าตกใจที่หลี่เอ้อร์เตรียมจะยิง จึงรีบก้มลงพยายามแกะเชือกที่ผูกมีดไว้ที่มือ

แต่เสาไป่ซิงไม่เข้าใจท่าทางของเซียวซ่า คิดว่าเขากำลังจะทำร้าย จึงเลียนแบบหลี่เอ้อร์ตะโกนว่า “ยกมือขึ้น ยกขึ้นเดี๋ยวนี้!”

เซียวซ่าตกใจรีบยกมือที่ถือมีดขึ้นอีกครั้ง

“เตือนครั้งแรก วางมีดลง! เตือนครั้งที่สอง วางมีดลง!” หลี่เอ้อร์พูดอย่างรวดเร็ว “เตือนครั้งที่สาม”

เซียวซ่าดูจากท่าทางของหลี่เอ้อร์แล้วก็เข้าใจเจตนาร้ายของเขาทันที ‘ไอ้สารเลวคนนี้ไม่อยากให้ฉันรอดออกจากที่นี่’

“ให้ตายสิ! ตายไปด้วยกันเถอะ!” เซียวซ่าตะโกนออกมาแล้วฟันมีดไปที่หัวของหลี่เอ้อร์

“ครืด—!”

มีดของเซียวซ่าติดกับขอบประตูลิฟต์ เขาฟันไม่ออก

“โอ อย่า!”

“ปัง—!”

หลี่เอ้อร์เหนี่ยวไกทันที กระสุนพุ่งตรงเข้าหัวกะโหลกของเซียวซ่าในระยะประชิด ดวงตาของเซียวซ่าเบิกกว้างด้วยความโกรธและเคียดแค้น เขาไม่ยอมหลับตา อาจจะเสียใจที่ไม่ควรเอาเทพกวนอูมาเป็นข้ออ้างสาบานส่งเดช

“หัวหน้า มีดของเขาดูเหมือนจะถูกมัดติดอยู่กับมือ” เสาไป่ซิงพูดเสียงเบา

หลี่เอ้อร์ “แล้วไง?”

“ก็เขาปล่อยมีดไม่ได้ แล้วคุณยังจะให้เขาวางมีดลงได้ยังไงล่ะ!” เสาไป่ซิงตั้งคำถาม

“ฉันจะรู้ได้ยังไง? ถ้าเขาไม่วางมีด ฉันจะกลัวนะ!” หลี่เอ้อร์ตอบอย่างมีเหตุผล “แล้วอีกอย่าง นายไม่เห็นหรือไงว่าเขาพยายามจะฆ่าฉัน!”

เสาไป่ซิงพยักหน้า “ก็จริง!”

สถานการณ์เมื่อครู่ ต่อให้มีเจ้าหน้าที่ตรวจสอบพฤติกรรมตำรวจอยู่ด้วย หลี่เอ้อร์ก็จะได้รับคะแนนเต็มสำหรับการปฏิบัติหน้าที่อย่างแน่นอน

เหมือนในหนังที่มักจะมีตำรวจมาช้าเสมอ ตอนนี้ก็ไม่ต่างกัน ตำรวจจำนวนมากเพิ่งจะมาถึงที่เกิดเหตุหลังจากหลี่เอ้อร์ยิงเซียวซ่าไปแล้ว

“หลี่เอ้อร์ นายเป็นคนยิงคนร้ายตายเหรอ?” เหวินเจี้ยนเหริน  มาถึงและเห็นหลี่เอ้อร์ก็ร้องถามอย่างดีใจ

“ใช่ครับ คนร้ายพยายามใช้มีดทำร้ายตำรวจ ผมเลยยิงเขาตาย” หลี่เอ้อร์รายงาน

“เยี่ยมมาก!” เหวินเจี้ยนเหรินตบไหล่หลี่เอ้อร์ด้วยความดีใจ คาดไม่ถึงว่าก่อนที่เขาจะถูกย้ายตำแหน่งอีกไม่กี่วัน เขาจะได้ทำผลงานใหญ่ขนาดนี้

หลี่เอ้อร์เป็นลูกน้องของเหวินเจี้ยนเหริน ดังนั้นความดีความชอบของหลี่เอ้อร์ก็จะถูกนับเป็นการบริหารที่ดีของเหวินเจี้ยนเหรินไปด้วย

ทีมต่อต้านมาเฟียก็มาถึงที่เกิดเหตุ หลินไห่อิง  เห็นหลี่เอ้อร์แล้วพยักหน้าให้

“เกิดอะไรขึ้น?” หลินไห่อิงมองศพของเซียวซ่าก่อนจะขมวดคิ้วถาม

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน เซียวซ่าลงมาจากชั้นบน แล้วพวกเราก็บังเอิญเจอที่หน้าลิฟต์” หลี่เอ้อร์ตอบพร้อมส่ายหัว

ตำรวจ CID คนหนึ่งเห็นกระเป๋าของเซียวซ่าถูกทับอยู่บนพื้น จึงยื่นมือไปดึงกระเป๋า แต่ทำซิปขาด ทำให้เงินสดจำนวนมากหลุดออกมา

“เหวินเซอร์!” ตำรวจ CID คนนั้นพูดด้วยความตกใจ

“เปิดกระเป๋าออก!” เหวินเจี้ยนเหรินสั่งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ เพราะยิ่งคดีนี้ใหญ่เท่าไร เขาก็จะยิ่งได้ผลงานมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเปิดกระเป๋าออกมา ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อเห็นกระเป๋าที่เต็มไปด้วยเงินสดและเครื่องประดับทองคำ

“ขึ้นไปที่ชั้นหกกันเถอะ!” หลินไห่อิงสั่งให้ทีมต่อต้านมาเฟียของเขาตรวจสอบพื้นที่

“หลี่เอ้อร์ พานายและคนของเราขึ้นไปดูที่ชั้นหกด้วย ที่นี่ฉันดูแลเอง” เหวินเจี้ยนเหรินรีบสั่งหลี่เอ้อร์อย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากให้ทีมต่อต้านมาเฟียได้ส่วนแบ่งผลงานไป

"YES, SIR!"

ตึกเก่ามีลิฟต์เพียงตัวเดียว ตอนนี้ศพของเซียวซ่า  นอนอยู่ในลิฟต์ หลี่เอ้อร์  จึงต้องพาเสาไป่ซิง พร้อมกับจางต้าตัน   และเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ ขึ้นบันไดไปยังชั้นหกแทน

เสาไป่ซิงยังมีความรู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจเกี่ยวกับเรื่องที่หลี่เอ้อร์เลือกยิงเซียวซ่าแทนที่จะจับเป็น แต่เมื่อพวกเขามาถึงชั้นหกและเห็นสภาพความโหดร้ายของบริษัทการเงิน Happy ที่ถูกสังหารหมู่ ความรู้สึกขัดแย้งนั้นก็หายไปในทันที

‘พวกคนชั่วแบบเซียวซ่าก็สมควรที่จะโดนยิงตายอยู่แล้ว’ เสาไป่ซิงคิดในใจพร้อมกับทำหน้าเคร่งเครียด เธอรู้สึกโล่งใจที่หลี่เอ้อร์ตัดสินใจยิง เพราะถ้าเขาไม่ทำ ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะเลวร้ายแค่ไหน

“หลินเซอร์    Happy ก็เสียชีวิตแล้ว จากบาดแผลดูเหมือนจะโดนแทงตายด้วยมีดเดียว” ตำรวจจากหน่วยต่อต้านมาเฟียรายงานเมื่อเข้าไปในห้องทำงานของ Happy

“หลี่เซอร์  คุณคิดว่ายังไงบ้าง?” หลินไห่อิง  ถามหลี่เอ้อร์ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

หลินไห่อิงต่อสู้กับเซียวซ่าและ Happy มาหลายปีโดยไม่สามารถจัดการพวกเขาได้ แต่พอหลี่เอ้อร์เข้ามาเกี่ยวข้อง ทั้งสองคนกลับต้องจบชีวิตลงในเวลาอันสั้น

‘ผู้ชายคนนี้เป็นพวกตัวกาลกิณีแน่ ๆ’ หลินไห่อิงแอบคิดในใจขณะที่มองหน้าหลี่เอ้อร์อย่างพิจารณา