บทที่ 49 จุดเริ่มต้น - ถ้ำสวรรค์ของโลกมนุษย์
บทที่ 49 จุดเริ่มต้น - ถ้ำสวรรค์ของโลกมนุษย์
“คุณหมอ ตื่นเถอะค่ะ”
“การนัดหมายกับหัวหน้าสืบสวนมาถึงแล้วค่ะ”
อู๋เซี่ยนพยายามใช้มือพยุงตัวเองกับโต๊ะทำงาน แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนอย่างลำบาก
ไม่รู้เพราะเหตุใด
ร่างกายของเขารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก ข้อต่อมีอาการปวดหนึบ สมองรู้สึกมึนงงคล้ายกับอาการที่เกิดหลังจากอดนอนทั้งคืน เมื่อเขาลุกขึ้นยืนเต็มที่
การมองเห็นของอู๋เซี่ยนก็เริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
สิ่งแรกที่เขาเห็น คือภาพเขียนที่อยู่บนผนังด้านหน้า ซึ่งเขียนด้วยพู่กันจีนเป็นสี่ตัวอักษรใหญ่
"น้อมจำไม่ลืม"
“อืม... ไม่ใช่อยู่ที่หลีเหิงเทียนนี่นา”
“ดูเหมือนว่าถ้ำสวรรค์แห่งนี้ ตั้งแต่เริ่มแรกก็สามารถไหว้บูชาเทพได้ ถือเป็นสิทธิพิเศษสำหรับมือใหม่ แต่เมื่อมีการกำหนดตำแหน่งนิรันดร์แล้ว จะไม่มีสิทธิพิเศษเช่นนี้อีก”
หลังจากนั้น อู๋เซี่ยนก็เริ่มสังเกตห้องรอบ ๆ
ห้องนี้กว้างขวางและสว่างสดใส แสงส่องผ่านหน้าต่างกระจกใสมากระทบหลังของอู๋เซี่ยนทำให้รู้สึกอบอุ่น กลิ่นหอมจาง ๆ ของธูปอบอวลอยู่ในอากาศ
เสียงที่ปลุกเขาตื่นนั้น มาจากพยาบาลสาวสวยรูปร่างเพรียวบางคนหนึ่ง ซึ่งในมือเธอถือแฟ้มเอกสารกองหนึ่ง ขณะที่เร่งให้อู๋เซี่ยนเตรียมตัว เสียงของเธอใสกังวานจับใจ สะอาดและงดงาม
อู๋เซี่ยนรู้สึกตกใจ
ถ้ำสวรรค์ครั้งนี้เหมือนกับโลกมนุษย์ขนาดนี้เชียวหรือ?
เป็นไปไม่ได้!
ไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!
แต่อู๋เซี่ยนยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด เขาจึงได้แต่ทำตามสถานการณ์ไปก่อน
พยาบาลสาวเดินนำหน้าเขา เพื่อพาอู๋เซี่ยนไปตามนัดหมาย เธอเคลื่อนไหวเบา ๆ สะโพกที่เคลื่อนอย่างเป็นจังหวะนั้นดูน่ามอง เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาของวัยสาว
แต่อู๋เซี่ยนกลับไม่สนใจเธอ
เขากำลังสังเกตสิ่งต่าง ๆ
ก่อนอื่น เขาแน่ใจว่านี่เป็นโรงพยาบาลเฉพาะทางด้านจิตเวช
ต่อมาเมื่อมองผ่านกระจกระหว่างทาง อู๋เซี่ยนก็เห็นภาพตัวเอง
รูปลักษณ์ของเขาแตกต่างจากตัวจริงของเขาอย่างสิ้นเชิง แม้แต่เสื้อโค้ทสีเทาที่เขาเคยใส่ก็หายไปแล้ว เขากลับสวมเสื้อกาวน์สีขาวแทน บนป้ายชื่อของเขาเขียนว่า
"สวี่หมิงแพทย์ผู้รักษา"
สุดท้าย อู๋เซี่ยนเริ่มคิดถึงลักษณะของคนไข้ที่เขากำลังจะพบ
ตามปกติแล้วโรคทางจิตควรจะให้ผู้ป่วยมาพบแพทย์ในห้องตรวจ แต่นี่เขาต้องเป็นฝ่ายไปพบผู้ป่วยเอง บางทีคนไข้รายนี้อาจเป็นส่วนหนึ่งของอันตรายที่มาพร้อมกับถ้ำสวรรค์ครั้งนี้
อู๋เซี่ยนเริ่มค้นหาธงสิบวิญญาณในเสื้อ
สิ่งนี้เป็นเครื่องรางช่วยชีวิตชิ้นเดียวที่เขามีในขณะนี้ จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมก่อน
แต่เมื่อเขาค้นหา
สีหน้าของอู๋เซี่ยนก็ตึงเครียดขึ้นทันที
บนร่างกายของเขาไม่เหลือแม้แต่ธงสิบวิญญาณ สมุดบันทึกของเขาก็หายไป มีเพียงผ้าชิ้นเล็ก ๆ ขนาดสองฝ่ามือที่ขยุ้มกันอยู่ในมือ เมื่อเขาคลี่ออกดูอย่างรวดเร็ว กลับพบว่านี่คือเศษผ้าของธงสิบวิญญาณ!
“ที่นี่ช่างแปลกประหลาดนัก!”
ตามกฎของถ้ำสวรรค์ ธงสิบวิญญาณควรจะอยู่ในมือเขาทันทีที่เขาเข้าสู่สถานที่นี้ แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ในสภาพที่ชำรุดตั้งแต่เริ่มต้น
โรงพยาบาลที่ดูสวยงามและสงบสุขแห่งนี้ กลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่น่าสะพรึงกลัวในสายตาของอู๋เซี่ยนทันที!
พร้อมกับความสงสัยที่เต็มไปในใจของอู๋เซี่ยน
พยาบาลสาวเปิดประตูบานหนึ่ง อู๋เซี่ยนลองก้าวเท้าเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างระมัดระวัง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนั้นอย่างไม่สบายใจ
นี่เป็นห้องโล่ง ๆ ไม่มีหน้าต่าง ด้านในติดตั้งเบาะยางนุ่มไว้รอบด้าน ดูเหมือนห้องสอบสวนมากกว่าห้องผู้ป่วย ด้านหน้าห้องมีโต๊ะสอบสวนสำหรับสองคนตั้งอยู่ ด้านตรงข้ามมีเก้าอี้เหล็กที่มีโซ่ตรวนติดอยู่
ในห้องมีคนอยู่สองคน
หนึ่งในนั้นน่าจะเป็นหัวหน้าสืบสวนที่นัดหมายไว้ เขาสวมชุดเครื่องแบบสีดำที่คล้ายกับเครื่องแบบทหารเยอรมัน ยืนกอดอกพิงผนังอย่างเฉยชา ใบหน้าเต็มไปด้วยท่าทีที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
อู๋เซี่ยนยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ดูเหมือนว่าถ้ำสวรรค์นี้จะมีระบบสังคมที่แตกต่างจากโลกความจริง
บนเก้าอี้เหล็กนั้น มีชายคนหนึ่งสวมชุดรัดตัวอยู่
คนผู้นี้มีผมหยิกครึ่งหนึ่ง ใบหน้าแสดงถึงความเยือกเย็นและสงบนิ่ง ดวงตาที่มีเส้นเลือดสีแดงจ้องมองอู๋เซี่ยนตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในห้อง
หลังจากอู๋เซี่ยนนั่งลง ชายคนนั้นก็เผยยิ้มที่สดใสออกมา
“คุณหมอ เราได้พบกันอีกครั้ง”
หัวหน้าสืบสวนถีบชายคนนั้นอย่างแรง แล้วต่อยและเตะเขาหลายครั้ง “ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าแกมีสิทธิ์แค่ตอบคำถาม ไม่มีสิทธิ์พูดเอง!”
อู๋เซี่ยนไม่ได้สนใจพฤติกรรมของทั้งสองคน เพราะเขาเห็นบางอย่างที่ไม่คาดคิด
ตัวหนังสือปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
【โปรดทำการประเมินสภาพจิตใจของผู้ต้องหานี้ หากท่านตัดสินว่าผู้ต้องหามีอาการทางจิต เขาจะถูกคุมขังในเรือนจำพิเศษ หากท่านตัดสินว่าผู้ต้องหามีสภาพจิตปกติ เขาจะถูกลงโทษประหารชีวิต】
【โปรดสวมบทบาทของท่านอย่างเต็มที่ ห้ามกระทำการใดที่เกินขอบเขตบทบาทของท่าน】
ข้อความนี้เหมือนกับที่เคยเห็นบนสมุดบันทึกของเขา นั่นหมายความว่าสมุดบันทึกไม่ได้หายไป แต่มันถูกซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของอู๋เซี่ยน ข้อความนี้คือคำสั่งที่สมุดบันทึกมอบให้เขา
อู๋เซี่ยนจึงนวดขมับด้วยความปวดหัว
กล่าวได้ว่า ถ้ำสวรรค์แห่งนี้ คือเกมสวมบทบาทอย่างนั้นหรือ?
การสวมบทบาทนั้น อู๋เซี่ยนไม่ได้ขัดขืนอะไร
แต่ถึงอย่างนั้น ก็น่าจะมีคู่มือให้บ้างสิ!
เขาเป็นแค่คนว่างงาน ไม่ใช่หมอจิตเวช!
อู๋เซี่ยนไม่รู้ว่าควรจะวินิจฉัยได้อย่างไรว่าใครมีหรือไม่มีปัญหาทางจิต อีกทั้งเขาก็ไม่มีความรู้ทางการแพทย์แม้แต่น้อย แล้วจะทำการตรวจสภาพจิตได้อย่างไร?
นอกจากนี้ การตรวจสภาพจิตในโลกนี้ช่างง่ายดายเหลือเกิน
เรื่องของความเป็นความตายของผู้ต้องหา แต่กลับมีเพียงหมอคนเดียวที่ทำหน้าที่ตรวจสอบ และหัวหน้าสืบสวนคอยดูแล แค่นี้เองเหรอ? มันช่างดูง่ายดายและล้อเล่นเกินไป
“หมอสวี่ เริ่มได้แล้วครับ”
หัวหน้าสืบสวนเอ่ยเรียกอู๋เซี่ยนอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่นั่งอย่างสบาย ๆ อยู่ข้าง ๆ
“จริง ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรต้องตรวจมากหรอก ผมรู้ว่าคุณหมอไม่ใช่คนที่รับเงินใต้โต๊ะหรอก คนแบบนี้สมควรตายเร็ว ๆ เสีย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาให้เปล่าประโยชน์”
อู๋เซี่ยนถามอย่างลองเชิง “ผู้ต้องหาทำอะไรผิด?”
“ฆ่าคน ฆ่ายกครัวทั้งสี่คน มีทั้งคนแก่ ผู้หญิง และเด็ก วิธีการฆ่ารุนแรงมากจนไม่อาจมองดูได้ แต่เนื่องจากกฎ ผมจึงไม่สามารถบอกข้อมูลของเหยื่อและผู้ต้องหาให้คุณรู้ได้”
“โอ้”
อู๋เซี่ยนทำหน้าเรียบเฉย
“เป็นฆาตกรธรรมดาทั่วไป ทำไมถึงต้องส่งมาให้ตรวจสภาพจิตด้วย?”
หัวหน้าสืบสวนหันไปทางผู้ต้องหา “เล่าถึงตอนที่แกฆ่าคนสิ”
ผู้ต้องหาทำหน้าบึ้งตึง แย้งหัวหน้าสืบสวนอย่างจริงจัง
“ผมไม่ได้ฆ่าคน ผมฆ่าแต่พวกปีศาจ!”
เมื่อได้ยินคำว่า "ปีศาจ"
ริมฝีปากของอู๋เซี่ยนก็ยิ้มขึ้นเล็กน้อย
ในที่สุดก็เจอแล้วสินะ แบบนี้ถึงจะเรียกว่าปกติหน่อย
“ผู้หญิงแก่คนนั้นคือผีลิ้นยาว พยายามจะรัดคอผม ผมเลยตัดลิ้นเธอออก ตอนเธอกำลังดิ้นบนพื้น ผมก็ตัดหัวเธอออก...”
“ผู้หญิงสาวอีกคน เป็นผีปากแหว่ง มีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก ผมต้องแทงเธอสิบกว่าครั้งถึงจะฆ่าได้ แม้ว่าเธอจะขอร้องผม แต่ผมไม่มีทางปล่อยเธอไปทำร้ายคนอื่นแน่”
“ส่วนเด็กปีศาจอีกคน พยายามจะหนี ผม...”
ผู้ต้องหาเล่าถึงเหตุการณ์ตอนก่อเหตุอย่างละเอียด ทั้งหมดมีเหยื่อสี่คน ทุกคนเขาอธิบายถึงสาเหตุและสภาพศพไว้อย่างชัดเจน
ถ้าหากสิ่งที่เขาพูดหมายถึงมนุษย์ นั่นจะทำให้เขาเป็นฆาตกรเลือดเย็นอย่างแน่นอน
แต่ถ้าคำบรรยายทั้งหมดนี้ใช้กับปีศาจ
อู๋เซี่ยนก็คิดว่า เขาลงมือเบาไปเสียด้วยซ้ำ
มีปีศาจในถ้ำสวรรค์เช่นนี้ นี่แหละถึงจะเรียกว่าปกติ สถานการณ์ที่สงบสุขเมื่อสักครู่ทำให้อู๋เซี่ยนรู้สึกไม่มั่นใจ แต่ตอนนี้เขาเริ่มปรับตัวเข้ากับสถานการณ์แล้ว
เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปบอกกับหัวหน้าสืบสวนว่า “ผมได้ทำการวินิจฉัยแล้ว ผู้ต้องหาคนนี้ไม่มีปัญหาทางจิต!”
หัวหน้าสืบสวนมีท่าทีดีใจมาก ตบไหล่อู๋เซี่ยนพลางหัวเราะลั่น
“ผมว่าแล้ว หมอต้องเป็นคนดี ไม่หลงกลกับคำโกหกของไอ้หมอนี่แน่นอน ตอนนี้เขาหนีไม่รอดแล้ว รอรับโทษประหารอย่างเดียว!”
อู๋เซี่ยนลงนามในใบรับรองการตรวจ แล้วหยิบเอกสารขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ประตู ขณะเดินออกไปเขาหันกลับมาพูดว่า
“ผมเพียงบอกว่าเขาไม่มีปัญหาทางจิต แต่ผมไม่ได้บอกว่าเขาโกหก”
หัวหน้าสืบสวนสบถออกมาคำหนึ่ง
จากนั้นก็พาผู้ต้องหาออกจากห้องสอบสวนไป
เงาสองร่างปรากฏขึ้นตรงประตูเหล็ก เงานั้นเป็นของหัวหน้าสืบสวนและผู้ต้องหา
จากนั้นก็ตามมาด้วยเงาที่สาม เงาที่สี่ เงาที่ห้า เงาที่หก...
