บทที่ 43 โรงแรมเงาพิศวง

บทที่ 43 โรงแรมเงาพิศวง

อู๋เซี่ยนออกไปแล้ว

ขณะที่เขาหันหลังเดินจากไป ซูฮุ่ยจิ่นที่อยู่ในเงามืด ใบหน้าด้านซ้ายของเธอเต็มไปด้วยน้ำมูกน้ำตา ใบหน้าแสดงออกถึงความเจ็บปวดและบิดเบี้ยว เธอตะโกนร้องเรียกอู๋เซี่ยนสุดเสียง

"ฉันอยากออกไป!"

"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่!"

"ฉันยอมให้เธอใช้หอกหยาหยาวแล้ว เธอติดหนี้ฉัน รีบพาฉันออกไปสิ!"

แต่ไม่ว่าเธอจะตะโกนดังแค่ไหน อู๋เซี่ยนก็ไม่ได้ยินเสียงของเธอ ใบหน้าด้านขวาของเธอเผยรอยยิ้มที่แฝงความเคียดแค้น

"น้องรักของพี่..."

"พี่สาวก็อยู่ตรงนี้แล้ว ทำไมน้องถึงอยากจะออกไปอีกล่ะ มารออยู่ที่นี่กับพี่เถอะนะ"

ซูฮุ่ยจิ่นลืมไปเสียแล้ว

เหวินเฉาเคยบอกผลการสืบสวนของเขาว่า

ในโลกนี้ คนที่ถูกปีศาจชั่วร้ายสังหารก็อาจกลายเป็นปีศาจตนใหม่ขึ้นมาได้

ร่างกายของเธอเริ่มแยกออกจากกันตรงกลาง ทันใดนั้น ฟันเล็ก ๆ นับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นมา เริ่มกัดกินร่างอีกครึ่งหนึ่งของเธอ ทั้งเลือด เนื้อ ไขมัน กระดูก และแม้กระทั่งของเสียในลำไส้ ทุกอย่างที่เป็นของซูฮุ่ยจิ่นถูกอีกครึ่งหนึ่งของร่างกายกลืนกิน

"ฉันไม่อยากไปเกิดใหม่ในท้องของเธอหรอกนะ งั้นเธอเข้ามาในท้องของฉันเถอะ แบบนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"

"อ๊าาาา!!!"

เสียงกรีดร้องอันแหลมคมและสยดสยองดังสะท้อนอยู่ในถ้ำสวรรค์ไปอย่างยาวนาน

...

ด้วยความช่างสังเกตของอู๋เซี่ยน แน่นอนว่าเขารับรู้ถึงความผิดปกติของซูฮุ่ยจิ่นอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ทิ้งหอกหยาหยาวไว้ก่อนที่จะออกจากถ้ำสวรรค์

แล้วทำไมอู๋เซี่ยนถึงไม่ทำอะไรเลย?

เขาก็กลัวเหมือนกันน่ะสิ!

ตอนนี้เขาไม่มีเครื่องมือบูชาหรืออาวุธอะไรเหลืออยู่เลย จะเอาอะไรไปสู้กับปีศาจชั่วร้ายล่ะ คงไม่ใช่เอาเครื่องหอมไปจิ้มเธอหรอกมั้ง?

ถ้าเป็นสือจี๋ที่เจออันตราย อู๋เซี่ยนอาจลองเสี่ยงช่วย แต่สำหรับซูฮุ่ยจิ่น ขอบายดีกว่า ถ้าไปช่วยเธอ อาจโดนแทงข้างหลังได้

แต่ตอนนี้ อู๋เซี่ยนก็ไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องเธอแล้ว

ตั้งแต่ก้าวออกมาจากประตูบานนั้น

เหมือนเขาถูกดึงเข้าสู่กระแสเวลา สิ่งที่เคยเกิดขึ้นในถ้ำสวรรค์นี้ค่อย ๆ ฉายย้อนกลับต่อหน้าเขา

บนผืนดินที่แห้งแล้ง คนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตถูกปีศาจชั่วร้ายฉีกกิน

หญิงสาวที่เร่ร่อนอยู่ตามท้องถนนถูกชายชั่วร้ายคนหนึ่งลักพาตัวไปยังบ้านของเขา ปีศาจตนแรกของโลกนี้ถือกำเนิดขึ้นมาท่ามกลางความสิ้นหวังและความเกลียดชังอันไร้ที่สิ้นสุด...

อวี๋อิงฮวาที่สูญเสียความไว้ใจ ถูกหวังจื้ออู่ที่เต็มไปด้วยความระแวงขังไว้ในปูนซีเมนต์

เจ้าโจรเรียกค่าไถ่อย่างจ้าวเจวียนถูกหวังจื้ออู่บีบให้ฆ่าตัวตายด้วยการแขวนคอ

อันซิ่นที่ดูแลภรรยาที่เสียสติเป็นเวลาหลายปี ในที่สุดร่างกายของเขาก็ไม่ไหวอีกต่อไป หวังจื้ออู่และภรรยาของเขาจึงซื้อโรงแรมผิงอันและไล่ภรรยาที่เสียสติออกไป

ผู้หญิงที่สิ้นหวัง ไม่อาจทนต่อการสูญเสียลูกของตัวเองได้ จิตใจของเธอเริ่มบิดเบี้ยวไปทีละน้อย...

เหตุการณ์หลายต่อหลายอย่างอู๋เซี่ยนเห็นทั้งหมด

กระแสเวลาย้อนกลับหยุดลงในวันที่ทุกอย่างเริ่มต้น

...

โรงแรมผิงอัน

แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างที่สะอาดสดใส ลงบนกระถางต้นไม้สีเขียวที่ตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง ห้องยังคงคับแคบเหมือนเดิม แต่กลับดูสะอาดและอบอุ่น มีกลิ่นอายของชีวิตเพิ่มขึ้นมา

อู๋เซี่ยนขมวดคิ้วขณะสำรวจไปรอบ ๆ

เขายังคงอยู่ในห้อง 404

อู๋เซี่ยนตรวจสอบทรัพย์สินที่เขานำออกมาจากถ้ำสวรรค์ พบว่าทุกอย่างกลายเป็นกระดาษพับสีขาว อู๋เซี่ยนสบถออกมาด้วยความโมโห

แผนที่จะใช้ประโยชน์จากถ้ำสวรรค์เพื่อร่ำรวยพังทลายลงอย่างสิ้นเชิง

แต่อย่างน้อยชุดที่เขาสวมออกมาจากถ้ำสวรรค์ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ ทำให้อู๋เซี่ยนไม่ต้องประสบกับสถานการณ์ที่ต้องใส่ชุดกระดาษเดินไปมา

นอกจากนี้ อาวุธและเครื่องมือที่เขานำเข้ามาจากโลกภายนอก เช่น มือถือ ปืน และอุปกรณ์ต่าง ๆ กลับกลายเป็นสภาพปกติจากที่เคยเป็นกระดาษพับ

อู๋เซี่ยนตรวจสอบทุกอย่างเรียบร้อย แล้วค่อย ๆ เปิดประตูห้องออกอย่างเงียบ ๆ

ข้างนอกมีคนกำลังเล่น "เกมตบมือ" อยู่

แต่ "เกมตบมือ" นี้ไม่ได้มีความน่ากลัวแต่อย่างใด กลับเป็นเกมที่แสนอบอุ่นระหว่างแม่กับลูกสาว แม่ที่งดงามและอ่อนโยน กับลูกสาวที่น่ารักสดใส ทั้งสองคือ ลู่เหยา และลูกสาวของเธอ อันเสวี่ย

ตอนนี้เป็นช่วงโลว์ซีซั่นสำหรับการท่องเที่ยว โรงแรมจึงมีห้องว่างมากมาย ลู่เหยาและลูกสาวจึงได้ผ่อนคลายกันอย่างหายาก โดยมีอันซิ่นคอยดูแลอยู่ที่ชั้นล่าง

ลู่เหยาปิดตา ลูกสาวของเธอซ่อนตัวอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง พร้อมกับตบมือเพื่อดึงความสนใจของแม่ ในขณะที่เธอแอบยิ้มอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นแม่ทำท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ

บรรยากาศช่างอบอุ่นและงดงาม

แต่ทันใดนั้น มือหนึ่งยื่นออกมาจากด้านหลัง ใช้ผ้าขนหนูปิดหน้าลูกสาวของเธอ ลูกสาวพยายามดิ้นรนอยู่เพียงสองวินาทีก่อนจะหมดสติ หวังจื้ออู่เผยรอยยิ้มเย็นชา

อีกหนึ่งเหยื่ออยู่ในกำมือของเขาแล้ว

อีกด้านหนึ่ง ลู่เหยายังคงเดินวนไปมาตามเสียงตบมือ

เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้ผู้ที่ตบมือไม่ใช่ลูกสาวของเธออีกต่อไป แต่เป็นอวี๋อิงฮวาที่มีใบหน้าดุดัน

ทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของอู๋เซี่ยน

เขาไม่รู้ว่าการปรากฏตัวของเขาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร แต่เขารู้ว่าตอนนี้เขาอยากทำอะไรที่สุด

หวังจื้ออู่ยกตัวอันเสวี่ยขึ้นบ่าเหมือนกับยกกระสอบ แต่พอหันมาก็เห็นชายคนหนึ่งที่มีผมหยิกและตาเป็นหมีแพนด้ายืนอยู่ตรงหน้า

หวังจื้ออู่รีบแสดงท่าทีร้อนรนทันที การแสดงของเขากลับดูสมจริงอย่างไม่น่าเชื่อ

"หลีกทางหน่อย เด็กคนนี้เป็นลมไป ฉันจะพาเธอ..."

คำพูดของหวังจื้ออู่ถูกหยุดทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น เมื่อมีมีดคมกริบจ่ออยู่ที่คางของเขา

อู๋เซี่ยนยิ้มอย่างมีความสุข

"ไง ถึงนายอาจจะไม่รู้จักฉัน แต่ฉันดีใจมาก ๆ ที่ได้เจอนาย"

หวังจื้ออู่พยายามยิ้มตอบ "ฉันก็..."

ฟึ่บ!

อู๋เซี่ยนออกแรงเล็กน้อย มีดพุ่งทะลุจากคางเข้าสู่สมอง เขาดึงมีดออกอย่างสง่างาม และใช้เสื้อผ้าของหวังจื้ออู่เช็ดมีดจนสะอาด

"ปล่อยให้นายตายแบบนี้ก็ถือว่าแย่ไปหน่อย แต่ฉันมีเวลาไม่พอ"

ตุบ!

ร่างของหวังจื้ออู่ล้มลงไปกับพื้น อู๋เซี่ยนรับตัวเด็กสาวที่หมดสติไว้

ที่อีกฝั่งหนึ่ง อวี๋อิงฮวาที่กำลังล่อลวงลู่เหยาเห็นภาพนี้เข้าก็เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ ก่อนจะพุ่งเข้าหาอู๋เซี่ยนด้วยความโกรธ

"ไง สวัสดี!"

อู๋เซี่ยนยิ้มและทักทายเธอ แล้วก็ยิงเธอล้มลง ก่อนจะเดินไปเหยียบหัวเธอ และกราดยิงจนกระสุนหมด แม้แต่ตาก็ไม่กะพริบ

ลู่เหยาที่ได้ยินเสียงปืนก็สะดุ้งตกใจ

จากมุมมองของเธอ ชายคนนี้ฆ่าลูกค้าที่โรงแรมของเธอ และยังทำให้ลูกสาวของเธอสลบไป นี่มันเป็นฆาตกรที่เห็นได้จากข่าวเท่านั้น

อู๋เซี่ยนนั่งยองลง ลู่เหยาก็ถอยหลังออกไปอย่างกลัวสุดขีด

"ไม่ต้องกลัว ฉันแค่อยากถามอะไรเธอสักหน่อย"

ถ้าจะมีอะไรที่อู๋เซี่ยนเสียดายจากถ้ำสวรรค์ ก็คงเป็นการที่เขาไม่เคยได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผีแม่ผู้ตามหาลูก

เขาจ้องใบหน้าของลู่เหยาอย่างจดจ่อ พยายามจินตนาการให้ใบหน้านี้บิดเบี้ยวไปตามจินตนาการของเขาเอง ซึ่งทำให้ลู่เหยาตกใจจนหน้าซีด

"ฉัน...อะไรวะ?"

น่าเสียดายที่อู๋เซี่ยนยังไม่ทันได้ถาม ร่างกายของเขาก็เริ่มเลือนหายไปกลายเป็นเงาลาง ๆ ก่อนที่จะหายไปอย่างสมบูรณ์ เขาลูบหน้าผากด้วยความเสียดาย

"ที่แท้ฆ่าพวกนั้นสองคนแล้วฉากก็จบลงเหรอ ถ้ารู้แบบนี้ก็น่าจะจับมัดทรมานสักหน่อยก่อนจะที่ฆ่านะ..."

เมื่อร่างของอู๋เซี่ยนหายไป

แม่ที่ตกตะลึงก็ค่อย ๆ สงบสติลง

เธอกะพริบตาแล้วก็พบว่าเธอจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

จากนั้นเธอก็เห็นลูกสาวที่หมดสติอยู่บนพื้น และร่างไร้วิญญาณของลูกค้าทั้งสองคน เธอกรีดร้องอย่างสุดเสียง

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า

ใต้ร่างของอวี๋อิงฮวา เงามืดชั่วร้ายค่อย ๆ แผ่ขยายออกมา และซึมลงสู่พื้นของโรงแรมผิงอัน...