บทที่ 40 ยืมมือปีศาจฆ่าปีศาจ
บทที่ 40 ยืมมือปีศาจฆ่าปีศาจ
เสียงของปีศาจผีแม่ตามหาลูก แหลมคมและบาดหู จนทำให้แก้วหูของ อู๋เซี่ยน รู้สึกไม่สบาย แต่สำหรับเขาแล้ว เสียงนี้ช่างไพเราะยิ่งนัก
เสียงริงโทนโทรศัพท์สั้นเกินไป ทำให้ไม่สามารถพูดสิ่งที่ต้องการได้มากนัก หาก ปีศาจผีแม่ตามหาลูก ไม่รับสาย ริงโทนอาจหยุดและเปิดเผยชื่อของผู้ร้ายทันที แต่หากเป็นเช่นนั้น ความน่าเชื่อถือก็จะลดลง
ส่วนการไปเผชิญหน้าและยุยงตรงๆนั้น? อู๋เซี่ยน ไม่กล้าหรอก
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อู๋เซี่ยน เข้าใจแล้วว่าทำไม ฉีจื้อหยง ถึงฆ่า อันซิ่น ในทันที เพราะปีศาจนั้นแตกต่างจากมนุษย์ มันจะสื่อสารกันเองเท่านั้น ไม่มีวันร่วมสำนึกถึงความรู้สึกของเหยื่อมนุษย์ ต่อให้มีปีศาจบางตัวที่สื่อสารกับมนุษย์ได้ การสนทนานั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของการล่าของมัน
อู๋เซี่ยน ไม่สงสัยเลยว่า หากเขาไปเผชิญหน้ากับ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก และบอกเล่าเรื่องราวด้วยตัวเอง เขาคงถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนที่จะเล่าให้จบ
ดังนั้น เมื่อ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก ตัดสินใจรับฟังผ่านโทรศัพท์ อู๋เซี่ยน ก็รู้ว่ามันหมายถึงความสำเร็จของแผนการ
อู๋เซี่ยน กระแอมเบาๆ แล้วเริ่มเล่าเรื่อง
“ผมได้ทราบเรื่องราวของคุณจาก อันซิ่น สามีของคุณ ก่อนอื่น ขอแสดงความเสียใจด้วย จากนี้ผมจะพยายามสรุปคดีให้สั้นที่สุด”
“เบาะแสแรกที่ผมพบคือ ผีแขวนคอที่ห้อง 406 ซึ่งเป็นเหยื่อของคดีหายตัวไป…”
“จากนั้น ผมก็พบว่า มีชายคนหนึ่งชื่อ คุณหวาง ถูกผีตัวนี้ข่มขู่…”
สองพญาปีศาจยืนฟังอยู่เฉยๆ ในขณะที่อู๋เซี่ยนบรรยายถึงคดีนี้อย่างละเอียด ช่วงเวลาผ่านไป ความอาฆาตในอากาศก็ยิ่งเพิ่มพูน
หลังจาก ปีศาจผีแม่ตามหาลูกกลายเป็นปีศาจ เธอลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการเป็นมนุษย์ ทั้งสามี ครอบครัว หน้าที่การงาน และความมีมนุษยธรรม...แต่สิ่งเดียวที่เธอลืมไม่ได้คือ "ลูกสาว"
ไม่ใช่เพราะความรัก แต่เพราะการหายตัวไปของลูกสาวคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง ซึ่งเป็นเหตุให้เธอกลายเป็นปีศาจ นี่คือความฝังใจลึกๆ ที่ไม่อาจสลัดออกไปได้ ดังนั้นถึงแม้เธอจะกลายเป็นปีศาจ เธอก็ยังคงตามหาลูกสาว นั่นเป็นเหตุให้เกิดเกมตบมือขึ้น และมันก็เป็นเหตุผลที่ทำให้เหยื่อยังคงมีชีวิตรอดได้
ในขณะเดียวกันมหาอสุรกายทลายประตู ก็ยืนฟังอยู่เช่นกัน ความทรงจำในชีวิตมนุษย์ของมันเริ่มกลับคืนมา ทีละนิดๆมันเริ่มรู้สึกสั่นกลัว หัวใจที่เน่าเปื่อยของมันเริ่มเต้นรัวอีกครั้ง รอคอยการลงโทษจาก ปีศาจผีแม่ตามหาลูก อย่างหวาดหวั่น
ความรู้สึกนั้นเหมือนกับเด็กที่ไม่ได้ทำการบ้านช่วงวันหยุด แต่ต้องเผชิญกับการตรวจการบ้านอย่างละเอียดของครู มันรู้ว่าต้องถูกลงโทษแน่นอน แต่ก็หนีไม่พ้น
ในที่สุด อู๋เซี่ยน ก็เล่ามาถึงบทสรุป ทุกเบาะแสชี้ไปยังบุคคลคนเดียว
“จากการวิเคราะห์ทั้งหมด ผมเชื่อว่าคนที่ลักพาตัวลูกสาวของคุณไป คือ หวังจื้ออู่”
“และสิ่งที่อยู่ต่อหน้าคุณตอนนี้ก็คือหวังจื้ออู่ที่กลายเป็นปีศาจ!”
“นอกจากนี้ มีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกให้คุณทราบ คุณได้ฆ่าผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อวานนี้ เพราะคุณเชื่อว่าเธอฆ่าลูกของคุณ แต่ผู้หญิงคนนั้นฆ่าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น...”
“และนั่นก็คือ ผีเด็ก ที่ถูกปล่อยออกมาจาก หวังจื้ออู่!”
“ดังนั้น...”
นี่คือคำพูดสุดท้ายของ อู๋เซี่ยน ซึ่งเต็มไปด้วยอิทธิพลโน้มน้าว
“หวังจื้ออู่ ไม่เพียงลักพาตัวลูกสาวของคุณไปตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่หลังจากเธอตาย เขายังใช้เธอเป็นทาส!”
แกร๊ก! แกร๊ก แกร๊ก!
เสียงของกระดูกเริ่มดังออกมาจากตัวของ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก แขน ขา และคอของเธอบิดเบี้ยวไปมาอย่างที่มนุษย์ไม่มีวันทำได้ มันคือการเตรียมตัวก่อนจะลงมือ
แล้วเธอก็กรีดร้องเสียงแหลมออกมา
“วี๊ดดดด!!”
เสียงกรีดร้องแหลมดังสะท้อนผ่านทั้งดินแดนถ้ำสวรรค์ ส่งผลกระทบต่อทั้งเหล่าผู้รอดชีวิตและปีศาจที่ซ่อนอยู่ในเงามืด พลังความอาฆาตอันรุนแรงของ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก แผ่ออกมาอย่างมหาศาล โซ่ที่พันธนาการร่างกายของเธอรัดแน่นขึ้น พยายามจำกัดการเคลื่อนไหวของเธอ
แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีต่อมา…
ปีศาจผีแม่ตามหาลูก ก็เหยียบไหล่ของ มหาอสุรกายทลายประตู พร้อมกับหักร่างกายลงและสบตากับมันโดยตรง
“ตาย!”
มือซีดขาวพุ่งตรงไปที่ดวงตาของ มหาอสุรกายทลายประตู
...
ปีศาจผีแม่ตามหาลูก ไม่ใช่มนุษย์ เธอไม่ต้องการหลักฐานใดๆ หากเธอเชื่อว่า หวังจื้ออู่ เป็นฆาตกร ความตายเท่านั้นที่รอเขาอยู่ ไม่มีทางที่จะหนีจากการตามล่าของเธอได้ ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ อู๋เซี่ยน พูดล้วนเป็นความจริง ทำให้ หวังจื้ออู่ ไม่มีข้อแก้ตัวเลย
เสียงกรีดร้องแหลมทำให้ อู๋เซี่ยน รู้ว่า ทั้งสองปีศาจได้เริ่มการต่อสู้แล้ว เขาจึงปิดสัญญาณโทรศัพท์ การใช้โทรศัพท์สองเครื่องนี้คืออาวุธสำคัญที่สุดในการทำให้แผนการของ อู๋เซี่ยน สำเร็จ
การแจ้งความจริงให้ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก รู้เพื่อกระตุ้นให้ปีศาจทั้งสองต่อสู้กันเองเป็นขั้นตอนสำคัญที่ทำให้แผนนี้สำเร็จลุล่วง
เสียงการต่อสู้ระหว่างสองปีศาจนั้น อู๋เซี่ยน และพวกไม่สามารถมองเห็นได้ สิ่งที่พวกเขาสัมผัสได้มีเพียงคลื่นพลังเย็นยะเยือกที่โหมกระหน่ำมาเป็นระลอกๆ พร้อมกับเสียงแปลกๆ และการกรีดร้องของปีศาจที่ดังมาจากห้องข้างๆ
หลังจากผ่านไปสักพัก เสียงการต่อสู้ที่ดุเดือดก็สงบลง
แรงกดดันที่ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก สร้างขึ้นมานั้นหายไปจนหมด เหล่าผู้รอดชีวิตรู้ทันทีว่า เกมตบมือ จบลงแล้ว
จากนั้น พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากภายนอก และเสียงนั้นกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
สือจี๋ หน้าเหยเกด้วยความหวาดกลัว
“หรือว่า ปีศาจผีแม่ตามหาลูก แพ้?”
ซูฮุ่ยจิ่น ก็กังวลเช่นกัน “เป็นไปไม่ได้! เธอคือปีศาจดั้งเดิมของโลกนี้ มหาอสุรกายทลายประตู เคยหลบเธอมาตลอด ตอนที่เธอโกรธแค้นขนาดนี้จะไม่มีทางแพ้แน่!”
ตามแผนเดิม มหาอสุรกายทลายประตู ควรจะตายด้วยน้ำมือของ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก แต่ตอนนี้กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น
อู๋เซี่ยน ขมวดคิ้ว รู้สึกว่าแผนของเขาเริ่มควบคุมไม่ได้
“มันอาจเป็นเพราะกฎของถ้ำสวรรค์”
เหวินเฉา กล่าวช้าๆ
“ฉีจื้อหยง เคยพูดไว้ว่า ถ้ำสวรรค์เหมือนกับเกมเอาชีวิตรอด”
“ถ้าเปรียบเทียบตามกฎของเกมแบบนี้ มันก็พอเข้าใจได้ง่ายขึ้น”
“เราคือผู้เล่น ส่วน มหาอสุรกายทลายประตู คือตัวบอสหลักของเนื้อเรื่อง ขณะที่ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก เป็นบอสซ่อนเร้นในฉากหลัง”
“นอกถ้ำสวรรค์ โลกนี้อาจมีลำดับชั้นอันสูงต่ำ ปีศาจอาละวาดได้ตามใจ ปีศาจผีแม่ตามหาลูก อาจฆ่า มหาอสุรกายทลายประตู ได้อย่างง่ายดาย”
“แต่ภายในถ้ำสวรรค์ ทุกสิ่งต้องเป็นไปตามกฎของเกม และจนกว่าผู้เล่นกับบอสของเนื้อเรื่องจะหาผลสรุปได้ บอสของเนื้อเรื่องจะไม่ถูกฆ่าโดยใคร”
“แม้ว่า ปีศาจผีแม่ตามหาลูก จะแข็งแกร่งกว่า แต่เธอก็จะถูกจำกัดมากขึ้นด้วยกฎเหล่านี้ โซ่ที่พันธนาการร่างกายของเธอเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ดี”
อู๋เซี่ยน ฟังการวิเคราะห์ของ เหวินเฉา
ความคิดแรกของเขาคือ “ไอ้แก่นี่คงแอบเล่นเกมระหว่างทำงานไม่ใช่น้อย”
จากนั้นจึงเริ่มรู้สึกว่า สิ่งที่ เหวินเฉา พูดมีเหตุผล
“ผมเข้าใจแล้ว หมายความว่า อย่างน้อยในเกมแห่งความตายนี้ เรื่องราวจะจบลงได้ก็ต่อเมื่อเราฆ่าบอส หรือบอสฆ่าเราเท่านั้น”
“แต่...ยืมมีดคนฆ่าก็ใช้ได้เหมือนกัน!”
อู๋เซี่ยน รีบนำพวกเขาหลบเลี่ยงจากประตู และเตรียมอาวุธกับยันต์พร้อมสำหรับการต่อสู้
“ด้วยความเร็วของ มหาอสุรกายทลายประตู ไม่น่าจะปล่อยให้เรามีเวลาถกกันนานขนาดนี้ การที่มันช้าขนาดนี้ แสดงว่ามันก็น่าจะถึงขีดจำกัดแล้ว!”
“นี่คือโอกาสเดียวของเรา”
“ทุกคน จัดเต็มไปเลย!”