บทที่ 312 ตอนที่ 308: เจ้าโดรนตัวน้อยมาแล้ว  

  วันที่เก้าเดือนแรก

  วิศวกรหยางและวิศวกรจากผู้ผลิตโดรนทำการเชื่อมต่อระบบประมวลผลข้อมูลการเกษตรอัจฉริยะเข้ากับโดรน

  วันที่สิบเดือนแรก

  การทดสอบอย่างเป็นทางการเริ่มขึ้น

  ผู้ควบคุมคนหนึ่งเปิดกล่องหรูที่ถือไว้ในมือและหยิบโดรนสีดำขนาดเท่าฝ่ามือออกมา

  ถึงแม้โดรนเครื่องนี้จะขนาดเล็ก แต่มันมีการติดตั้งกล้องแบบออปติคัลสองตัวและกล้องสเปกตรัมอีกหกตัว

  โดรนลอยขึ้นฟ้าเมื่อถูกควบคุม ขึ้นไปที่ความสูงราวๆ ห้าเมตรก่อนจะหยุดชั่วครู่ จากนั้นพุ่งตรงไปยังแปลงนาที่ยังไม่ได้ทำการเก็บเกี่ยวและหายไปในไม่ช้า

  “มันบินแล้วเหรอ แล้วมันทำอะไรได้บ้าง?” หลี่เจิ้งที่ยืนดูอยู่ข้างๆ ถามด้วยความสงสัย

  หลัวอี้หางแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “รอดูสิ คุณจะรู้เองว่าปัญหาที่คุณพูดถึงเมื่อปีที่แล้ว เจ้าตัวนี้จัดการได้ทั้งหมด”

  หลี่เจิ้งทำหน้าตาราวกับไม่เชื่อว่าเครื่องเล็กๆ นี้จะทำอะไรได้ แต่ก็ยังคอยชะเง้อดูที่แปลงนา

  ประมาณสิบนาทีต่อมา

  โดรนตัวน้อยบินกลับมาอย่างรวดเร็ว

  หลัวอี้หางก้าวขึ้นไปข้างหน้าแล้วถามผู้ควบคุมว่า “เก็บข้อมูลมาได้ครบแล้วใช่ไหม?”

  “เก็บครบแล้วครับ กำลังส่งข้อมูลกลับไปที่ศูนย์ควบคุม” ผู้ควบคุมตอบโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าและกดปุ่มบนตัวควบคุมในมือ “ศูนย์ควบคุมได้รับข้อมูลแล้ว”

  “มันเก็บข้อมูลอะไร?” หลี่เจิ้งพึมพำกับตัวเองพลางมองไปยังหน้าจอตัวควบคุม เห็นเพียงแผนภาพสเปกตรัมหลากสีที่บ่งบอกถึงแปลงนาที่โดรนเพิ่งบินไป

  “นี่คือภาพสเปกตรัม” หลัวอี้หางอธิบายอย่างเรียบง่าย

  ยังไม่ทันอธิบายเพิ่มเติม ผู้ควบคุมก็พูดขึ้นว่า “ข้อมูลส่งกลับมาแล้ว ตอนนี้ซิงค์ข้อมูลกับโดรนพ่นยาแล้ว”

  “ลุยเลย หลี่เจิ้ง哥 คุณนั่นเครื่องหนึ่ง ส่วนผมนี่อีกเครื่อง” หลัวอี้หางจับคู่หลี่เจิ้งไปยังโดรนขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างหลังเขา พร้อมให้เขาเทผงที่เตรียมไว้อยู่ในถังบนโดรน

  หลี่เจิ้งเทผงสีแดง ขณะที่หลัวอี้หางเทผงสีน้ำเงิน

  หลังจากเติมจนเต็ม ทั้งสองคนปิดฝาและถอยออกมาสองสามก้าว

  เห็นโดรนขนาดใหญ่สองตัวที่มีความกว้างปีกเกือบสามเมตร มีใบพัดหกใบเริ่มหมุนอย่างพร้อมเพรียง

  พวกมันค่อยๆ บินขึ้นฟ้าและตรงไปยังแปลงนาเดิมที่โดรนตัวน้อยได้บินไปก่อนหน้านี้

  คราวนี้พวกโดรนขนาดใหญ่บินไปถึงในแปลงนา ทำการบินวนแล้วเริ่มพ่นผงเป็นวงกลม จากนั้นก็หยุดการพ่นแล้วบินตรงไปยังตำแหน่งอื่นเพื่อทำวงกลมใหม่

  “มันทำอะไรอยู่?” หลี่เจิ้งไม่เข้าใจเลย

  “มันใช้แรงลมจากใบพัดเพื่อให้ผงยาซึมลึกและกระจายสม่ำเสมอ” ผู้ควบคุมอธิบายอย่างแม่นยำ แต่หลี่เจิ้งฟังแล้วดูงง ก่อนจะพยักหน้าพร้อมกล่าว “อ๋อ เข้าใจแล้ว”

  หลัวอี้หางอดขำไม่ได้ จึงอธิบายเพิ่มเติม “เรากำลังทำเครื่องหมายอยู่ สีฟ้าคือแปลงที่มีหิน ส่วนสีแดงคือดินโคลน ซึ่งรถไถสามารถเลี่ยงจุดนี้ได้ง่ายๆ”

  หลี่เจิ้งฟังแล้วเข้าใจทันที และเห็นว่ามันสะดวกมากเพียงใด

  รถไถจะไม่ติดโคลนหรือกระทบกับหินหมุนวงล้อ เมื่อเข้าไปในแปลงก็แค่เลี่ยงไปตามเครื่องหมาย

  กระบวนการไถนาจริงๆ ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที การลากรถออกจากดินโคลนและเปลี่ยนใบมีดกลับเสียเวลามากกว่าครึ่ง แต่ด้วยเครื่องหมายเหล่านี้ประสิทธิภาพการทำงานเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า

  “แล้วมันรู้ได้ไงว่าที่ไหนมีหิน ที่ไหนเป็นโคลน?” หลี่เจิ้งถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง

  “ตอนที่โดรนตัวเล็กบินไป มันถ่ายภาพสเปกตรัมซึ่งแสดงถึงความแตกต่างของหิน โคลน พืช และวัชพืช” หลัวอี้หางอธิบาย

  การทำงานรวดเร็ว โดรนไม่ต้องใช้การควบคุม แต่ทำการบินและพ่นสีโดยอัตโนมัติ

  หลี่เจิ้งประหลาดใจ “แค่บินแปลงเดียว ใช้เวลาแค่สิบนาที สามารถถ่ายพื้นที่ได้มากแค่ไหน?”

  “สองร้อยหมู่” ผู้ควบคุมตอบด้วยเสียงดัง ดูเหมือนจะน้อยใจที่หลัวอี้หางแย่งคำตอบไป

  จากนั้นกระบวนการบุกเบิกก็เร่งขึ้น

  ขั้นตอนกลายเป็นแบบนี้

  กลุ่มคนงานเริ่มแรกเดินเข้าไปในแปลงนาและสำรวจหานกและไข่นก ซึ่งเป็นงานจำเป็น

  จากนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจหยวนมาเป็นประจำที่ Ping'anggou เพื่อช่วยดูแลนกและสัตว์ป่า

  หลังจากเก็บไข่นกแล้ว โดรนจะบินถ่ายข้อมูลให้ศูนย์ควบคุม ซึ่งประมวลผลข้อมูลและส่งกลับให้โดรนพ่นยาเพื่อวางเครื่องหมาย

  รถไถติดตั้งเครื่องมือทำงานตามเครื่องหมาย โดยไม่ต้องกังวลเรื่องหินและโคลน

  เมื่อกระบวนการทั้งหมดเสร็จสิ้น คนงานจะกลับมาทำความสะอาดหินและขุดร่องระบายน้ำอีกครั้ง และรถไถจะลุยไปในแปลงไถลึก ติดตั้งเครื่องมือหมุนดินและเตรียมใส่ปุ๋ย

  ด้วยขั้นตอนที่ราบรื่น ประสิทธิภาพการทำงานก็เพิ่มขึ้น โดยงานที่ใช้เวลานานที่สุดคือการหาไข่นก

  คนงานแนะนำว่า “ถ้าโดรนเล็กสามารถหาพบไข่นกได้ก็คงจะดี”

  วิศวกรโดรนได้รับฟังความเห็นนี้และเริ่มทำการศึกษาเกี่ยวกับการติดตั้งฟังก์ชันตรวจหาไข่นกด้วยกล้องออปติคัล

  อย่างไรก็ตาม สภาพแวดล้อมมีความซับซ้อนมาก ทำให้การมองหาไข่นกในพุ่มไม้อาจไม่ชัดเจน

  พวกเขาจึงเริ่มวางแผนที่จะเพิ่มกล้องความร้อนเพื่อช่วยในการค้นหา

  ระหว่างที่อธิบาย หยวนเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ใกล้ๆ ฟังแล้วรู้สึกกังวลใจ

  เขาจึงขอหยุดการวิจัย

  “ทำไมเหรอ?” วิศวกรไม่เข้าใจ และคนงานก็ถามด้วยความสงสัยเช่นกัน

  หยวนอธิบายว่า “ถ้ามีคนเอาไปใช้ในทางที่ผิด มันอาจถูกนำไปใช้ในการลักลอบล่าสัตว์ในป่า ทำลายระบบนิเวศได้”

  วิศวกรฟังแล้วก็เข้าใจว่าเรื่องนี้มีความละเอียดอ่อน จึงตัดสินใจรายงานให้ทางบริษัทพิจารณาต่อไป

  (จบบท) ###