บทที่ 309: กลับบ้านแล้ว
งานเลี้ยงปีใหม่ที่เริ่มขึ้นอย่างกะทันหันก็จบลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ตอนบ่ายสองโมงกว่า
พวกเด็ก ๆ นี่กินเก่งจริง ๆ ทั้งกินทั้งเล่น ตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงบ่ายสอง พวกเขากินกันจนเหลืออาหารเพียงแค่หนึ่งในสามของทั้งหมด
หลัวอี้หางเห็นว่าได้เวลาพอสมควรแล้ว เขาจึงเดินไปตรงกลางแล้วตบมือเรียกความสนใจ
"ผมว่าเราคงอิ่มกันหมดแล้ว งั้นแยกย้ายได้เลย ตอนนี้เราเริ่มปิดงานแล้ว!"
“เจ้านายจงเจริญ!” xN
เด็ก ๆ โห่ร้องดีใจและวิ่งออกไป แต่หลัวอี้หางเรียกพวกเขาไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อน เก็บกวาดที่นี่ให้เรียบร้อยก่อน ของเหลือทั้งหมดเอากลับบ้านได้ หยิบไปตามใจชอบเลย” “ได้เลย~~” xN
เด็ก ๆ รีบกลับมา บ้างหยิบไม้กวาด บ้างก็เอาถุงมาหอบของเหลือเข้าไปที่ห้องพัก
“กลับมานี่ก่อน!” หลัวอี้หางตะโกนอีกครั้ง “พวกของที่เปิดแล้วเอากลับไปบ้านให้หมดนะ ห้ามทิ้งไว้ที่ห้องเดี๋ยวของจะเน่า พวกเราหยุดยาวสิบกว่าวัน ฉันไม่อยากให้ห้องพักของพวกนายกลับมาแล้วกลายเป็นถังขยะนะ”
เด็ก ๆ รีบกลับมาอีกครั้ง เดินขวักไขว่ไปมา
“เอาหล่ะ ใครก็ได้ช่วยหามสองคนนี้กลับไปที”
“เดี๋ยว ๆ จะพากันไปไหนกันน่ะ พาไปห้องพักสิ!”
เฮ้อ เหลือเกิน พวกเด็ก ๆ นี่ไม่ค่อยเป็นระเบียบเลย ตอนทำงานก็ดูเชื่อฟังดีอยู่หรอก แต่พอได้เล่นก็ดูจะปล่อยตัวปล่อยใจอย่างกับนกที่หลุดจากกรง ความคิดแปลก ๆ ก็ผุดขึ้นมาเพียบ
ยังดีที่มีคนช่วยกันเก็บกวาดมาก ห้องอาหารที่ดูเละเทะก็กลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิมในไม่ช้า หลี่หย่งหยุนกับจวงชิงเซิงวิ่งไปวิ่งมาช่วยเก็บกวาดอย่างขยันขันแข็ง เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสนุกและมีความสุข
“โอเค คราวนี้กลับบ้านได้จริง ๆ แล้ว วันนี้คนขับรถดื่มไปบ้างแล้ว พวกนายคงต้องนั่งรถเมล์ในหมู่บ้านกลับนะ”
เด็ก ๆ หอบหิ้วข้าวของเตรียมออกไปที่รถเมล์ แต่แล้วก็หันหลังกลับมา
“เจ้านาย สวัสดีปีใหม่ครับ!” xN
ก็ยังไม่ลืมแกล้งล้อเจ้านายเพราะเมื่อกี้ที่เรียกพวกเขากลับมาอีกหลายครั้ง
---
“เจ้านาย ลาก่อน! เจ้านาย สวัสดีปีใหม่!”
“ม้าเจ้านาย สวัสดีปีใหม่!”
“พี่เสี่ยวจวน บ๊ายบาย!”
“พี่จวี้ สวัสดีปีใหม่!”
“เด็ก ๆ แล้วเจอกันใหม่ เอาอุลตร้าแมนมาดูด้วยนะ!”
เด็ก ๆ หันมาบอกลากันอย่างวุ่นวาย พลางพากันหัวเราะและวิ่งออกไป
เหลือเพียงผู้ใหญ่ไม่กี่คนเท่านั้น
“หม่าเจ้านาย นายขึ้นรถตอนกี่โมงล่ะ? หกโมงเย็นใช่ไหม? กลับถึงบ้านตอนเย็น พวกนายใกล้กันนะ”
“เสี่ยวจวนกับจวี้ นายสองคนจะไปวันไหน... พรุ่งนี้เหรอ อ้อ ปีนี้ไปบ้านจวี้นะ สวัสดีปีใหม่!”
จากนั้นเขาก็ปล่อยให้ผู้ใหญ่ที่ต้องเดินทางไกลกลับไปพักผ่อนและเก็บของ
เมื่อเขาหันไปก็เห็นเด็กสองคนกำลังต่อรองอะไรบางอย่างกับครูใหญ่ และลุงจางเฟิง
ก็กำลังพยายามเกลี้ยกล่อมพวกเขา
หลัวอี้หางเดินเข้าไปแล้วถาม “หลี่หย่งหยุน จวงชิงเซิง พวกนายสนุกไหมวันนี้?”
ทั้งสองคนหัวเราะและพยักหน้า ดูมีความสุขมาก
ครูใหญ่พูดขึ้น “พวกเขาสนุกจนไม่อยากกลับแล้วน่ะสิ”
หลัวอี้หางหัวเราะ "ก็แน่ล่ะ ได้เจอเพื่อนใหม่ด้วยนี่นา"
หลัวอี้หางพาครูใหญ่และเด็ก ๆ ไปที่สถานที่ก่อสร้างและบอกถึงแผนการที่จะสร้างที่พักสำหรับเด็ก ๆ อย่างละเอียด ซึ่งสร้างความตื้นตันใจจนครูใหญ่ต้องเช็ดน้ำตาอีกครั้ง
เขาหันไปพูดกับเด็ก ๆ ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความหวังว่า “ที่นี่คือบ้านของพวกเธอ ต้องหัดทำอะไรด้วยตัวเองนะ จัดการเรื่องต่าง ๆ ให้ได้ด้วยตัวเอง พวกเธอเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ”
คำพูดนั้นทำให้เด็ก ๆ น้ำตาคลอ หลัวอี้หางทนดูต่อไปไม่ไหว เขาจึงรีบพาครูใหญ่และทุกคนเดินขึ้นไปที่เนินเขาเพื่อดูทัศนียภาพ และทำให้บรรยากาศเบาลงหน่อย
ระหว่างเดินจางเฟิงถอนหายใจและเล่าให้ฟังว่าเด็กหลายคนอยู่ที่โรงเรียนกับครูใหญ่มานานถึงสิบปี ความรู้สึกผูกพันจึงมากมาย ทำให้ทุกการเปลี่ยนแปลงอาจมีทั้งความสุขและเศร้าคละกันไป
--
(จบบท)
