บทที่ 30 อึดอัดจังเลย

คาบสุดท้ายของช่วงเช้า

ครูภาษาเริ่มพูดกระเด็นน้ำลายเรื่องประวัติศาสตร์อีกแล้ว ตอนนี้กำลังวิเคราะห์สถานการณ์ระหว่างประเทศปัจจุบัน

บางคนฟังอย่างตั้งใจ ส่วนโร่ยุนหาวแล้วเอียงหน้ามองออกนอกหน้าต่าง เตรียมงีบก่อนอาหารกลางวัน

หนึ่งนาทีผ่านไป

รู้สึกเหมือนถูกสัตว์ร้ายจ้องมอง ความรู้สึกไม่สบายตัวทำให้โร่ยุนรู้สึกไม่สบาย

หันกลับมา กลับเจอแค่กำแพงสีขาวและรอยยิ้มอบอุ่นของชิโนะมิยะ คาคุยะ

"นันกง เพื่อนร่วมชั้นที่เป็นหัวหน้าห้อง ก็ไม่ตั้งใจเรียนเหมือนกันเหรอคะ?" ตอนนี้ชิโนะมิยะ คาคุยะ เอ่ยปากพูด

"วิชาที่ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องตั้งใจฟัง แล้วไม่ใช่แค่ผม เพื่อนชิโนะมิยะก็ไม่ได้ฟังเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?" โร่ยุนพูดเบา ๆ

"เรื่องประวัติศาสตร์ ฉันเคยเรียนด้วยตัวเองที่บ้านมาแล้ว ไม่ฟังก็ไม่เป็นไรค่ะ" ชิโนะมิยะ คาคุยะ พูดอย่างสงบ

คุณหนูของกลุ่มทุนชิโนะมิยะมองไปรอบ ๆ สายตาลอยลม ไม่ได้จับอยู่ที่โร่ยุน

"ธรรมดาจังเลยนะ โรงเรียนนี้"

เธอนั่งอยู่

แต่บุคลิกตามธรรมชาติทำให้คนรู้สึกว่าเธออยู่สูงกว่าโดยสัญชาตญาณ

ในห้องเรียน นักเรียนชายที่แอบมองชิโนะมิยะ คาคุยะ ตลอดเวลา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา รีบทำท่าเหมือนตั้งใจเรียนอย่างลนลาน

จากนั้น เธอก็หัวเราะเบา ๆ

ติ๊ง ด่อง~~~

เสียงกริ่งเลิกเรียนดังขึ้น

ครูบนแท่นบรรยายพูดได้แค่ครึ่งเดียว พอได้ยินเสียงเลิกเรียน เสียงสอนก็หยุดกะทันหัน

แล้วก็เก็บเอกสารการสอนอย่างเสียดาย ออกจากห้องเรียนไป

พอครูไม่อยู่ ห้องเรียนที่เลิกแล้วก็กลายเป็นเสียงอึกทึกทันที

เสียงเก็บกระเป๋าและหนังสือดังซู่ซ่า

แต่วันนี้ต่างจากปกติ

แม้แต่เมื่อวาน คาบสุดท้ายใกล้เที่ยงก็ทำให้คนง่วงแล้ว แต่พอเลิกเรียน นักเรียนที่หลับในก็ตื่นเร็วกว่าใคร พอครูเพิ่งเดินออกไป ตัวเองก็จะพุ่งออกจากห้องเรียนเหมือนบิน วิ่งไปโรงอาหารอย่างบ้าคลั่ง

วันนี้ทุกคน "เงียบ" มาก

แทบไม่มีใครออกไป

หรือพูดว่าไม่มีใครตั้งใจจะออกไป

บางคนเก็บหนังสือและกระเป๋าซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ สายตาแอบมองมุมที่โร่ยุนอยู่เป็นระยะ ดวงตาหลายสิบคู่เปี่ยมด้วยความคาดหวัง เหมือนกำลังรอบางอย่าง

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้สนใจโร่ยุน

เป้าหมายมีแค่ชิโนะมิยะ คาคุยะ

ในฐานะนักเรียนย้ายที่เพิ่งมาโรงเรียนวันแรก ตามปกติแล้วต่อไปก็ต้องให้คนพาเดินดูรอบโรงเรียน

นี่เป็นกฎไม่เป็นทางการของโรงเรียน จึงขึ้นอยู่กับการจัดการของครูและความสมัครใจของนักเรียน

ถ้าเป็นครูประจำชั้น ส่วนใหญ่ก็จะให้หัวหน้าห้องนำ

แต่วันนี้นาซึกิไม่ได้พูดอะไร

สอนเสร็จก็ออกไปเลย

ท่ามกลางเสียงอึกทึกนอกระเบียง ชิโนะมิยะ คาคุยะ ค่อย ๆ เก็บกระเป๋าอย่างใจเย็น พลางพูดว่า

"ฉันไม่ค่อยรู้จักโรงเรียนนี้เลย..."

รอแค่ประโยคนี้!

เป้าหมายของนักเรียนพวกนั้นมีอย่างเดียว คืออยากเป็นไกด์พาชิโนะมิยะ คาคุยะ เดินดูโรงเรียน และสร้างความสัมพันธ์กับคุณหนูตระกูลชิโนะมิยะ

นี่เป็นคุณหนูของบริษัทยักษ์ใหญ่ แค่ได้เป็นเพื่อนธรรมดาก็พอให้พวกเขาคุยโม้ได้ทั้งปี ถ้าเกิดอะไรขึ้นอีก ได้คบหาดูใจกับชิโนะมิยะ คาคุยะ ในโรงเรียน ชาตินี้ก็คุ้มแล้ว

นอกจากผู้ชายแล้ว ผู้หญิงก็อยากเป็นคุณหนูแบบเธอไม่น้อย

"เพื่อนชิโนะมิยะ! ผมรู้จักโรงเรียนนี้ดี ให้ผมเป็นไกด์เถอะครับ!"

"ผมโตมาบนเกาะเกนชินตั้งแต่เด็ก รู้จักทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนเลยครับ!"

"เพื่อนชิโนะมิยะ เลือกผมเถอะครับ ผมรู้จักฐานลับที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ด้วย ผมจะพาไปดู"

มีคนอาสามากมาย แออัดเต็มมุมเล็ก ๆ

อาโอบะ อาซากิ มองผู้ชายพวกนั้นอย่างดูถูก

ตอนที่ชีวิตเธอตกต่ำ ไม่ได้รับการปฏิบัติดีขนาดนี้

เพราะกลัวถูกแบ่งแยกและการแต่งตัวที่ดูบ้าน ๆ สมัยมัธยมต้น ผู้ชายหลายคนไม่อยากคุยด้วย

อยู่คนเดียว

แม้แต่กลับบ้าน ที่เจอก็มีแต่ห้องอันหนาวเหน็บ

แม้แต่ครอบครัวก็ไม่สนใจเธอ

มีแค่โร่ยุนคนเดียวที่เข้ามาคุยด้วยอย่างจริงใจ ปลอบโยน แล้วกลายมาเป็นเพื่อนกัน

ดังนั้น เมื่อเห็นท่าทางไม่สนใจของโร่ยุน อาโอบะ อาซากิ ก็ยิ้ม หยิบข้าวกล่องออกมาจากโต๊ะ เตรียมใช้เวลาช่วงเที่ยงที่สนุกด้วยกัน

"โร่ยุนคุง เราไปกันเถอะ" อาซากิพูด

"อืม" โร่ยุนตอบ

ในฐานะหัวหน้าห้อง เขาตั้งใจจะเสียเวลาพักเที่ยงแนะนำโรงเรียนให้ชิโนะมิยะ คาคุยะ

แต่เมื่อมีคนอยากทำมากมายขนาดนี้ เขาก็ไม่อยากไปแย่งโควตานั้น

แต่ตอนที่เขากำลังจะออกไปกับอาซากิ

"เพื่อนนันกงคะ คุณช่วยพาฉันดูรอบ ๆ โรงเรียนหน่อยได้ไหมคะ?"

ชิโนะมิยะ คาคุยะ ไม่สนใจคนอื่นที่อาสา ยิ้มมองมาที่เขา

ในทันใด สายตาของเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดก็หันมาที่โร่ยุน ทั้งความไม่อยากเชื่อที่ถูกปฏิเสธ และความอิจฉาริษยาจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับได้รับคำเชิญจากชิโนะมิยะ คาคุยะ

น่าโมโห อึดอัดจังเลย!

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

......