บทที่ 28 กลุ่มทุนชิโนะมิยะ

ดูเป็นเรื่องสำคัญมาก

ทั้งในและนอกเต็มไปด้วยนักข่าวพร้อมกล้องและไมโครโฟน

โร่ยุนเดินเข้าไป พิงพนักโซฟา จ้องมองหน้าจอโทรทัศน์

"กำลังฉายรายการอะไรเหรอครับ?"

กลิ่นชาหอมชวนลิ้มลองลอยมาเตะจมูก รสนิยมของนาซึกิดีเสมอ

"นายไม่รู้เหรอ? โฆษณากันมาทั่วบ้านทั่วเมืองตั้งแต่สองเดือนก่อน แม้แต่หน้าประตูหมู่บ้านก็ติดโปสเตอร์" นาซึกิจิบชาหอมพลางพูดเรียบ ๆ

"โปสเตอร์?" โร่ยุนนึกทบทวน

แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นโฆษณาอะไร

สวนสนุกริมน้ำที่กำหนดจะสร้างบนเกาะเทียม ชื่อเต็มว่าบลูพาราไดซ์

ครอบคลุมทั้งสวนสนุกทั่วไป พิพิธภัณฑ์ สวนสัตว์มหัศจรรย์ พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ สระว่ายน้ำ ที่พัก ร้านอาหาร และศูนย์การค้า เป็นสถานที่ท่องเที่ยวอเนกประสงค์

เพราะเกี่ยวข้องกับการสร้างเกาะลอยน้ำเพิ่ม เงินลงทุนจึงมหาศาล ไม่ใช่บริษัทเดียวจะควบคุมได้

โดยเฉพาะบนเกาะเกนชินที่ที่ดินมีราคาแพงลิบลิ่ว แค่ห้องน้ำในอพาร์ตเมนต์ที่โร่ยุนกับนาซึกิอยู่ตอนนี้ ก็ขายได้ราคาสูงลิ่ว

"งั้น... นี่เป็นพิธีเปิดงานเหรอครับ?" โร่ยุนเห็นกลุ่มนักข่าวและบอดี้การ์ดห้อมล้อมคนเดินบนพรมแดง

"ได้ยินว่าใกล้จะเสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังปรับแต่งอะไรบางอย่างอยู่" นาซึกิพูดลอย ๆ

ตอนนั้น บนหน้าจอปรากฏชายวัยกลางคนผมดำ สวมชุดสูทดำสนิท ดูน่าเกรงขามแม้ไม่ได้แสดงอารมณ์

"การพัฒนาเกาะเกนชินครั้งนี้ของกลุ่มทุนชิโนะมิยะถือเป็นความร่วมมือของผู้นำในวงการ ถ้าไม่ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากกลุ่มทุนชิโนะมิยะ สวนสนุกก็คงไม่สำเร็จได้ง่ายขนาดนี้......"

พิธีกรพูดยืดยาว

พูดคำชมทุกอย่างที่นึกออก

เนื้อหาหลักพูดไม่กี่ประโยค ที่เหลือล้วนชมว่ากลุ่มทุนชิโนะมิยะดีอย่างนั้นอย่างนี้

"พิธีกรคนนี้..." โร่ยุนหัวเราะ แต่ก็เข้าใจ

ก็ต้องหาเลี้ยงปากท้องนี่นา

โลกของผู้ใหญ่ช่างลำบากจริง ๆ

พูดถึงกลุ่มทุนชิโนะมิยะ บริษัทนี้มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว

ว่ากันว่ามีสินทรัพย์รวมกว่า 200 ล้านล้านเยน มีบริษัทในเครือกว่าพันบริษัท

ธุรกิจ การท่องเที่ยว การใช้ชีวิต การแพทย์ การก่อสร้าง ไปจนถึงอาวุธยุทโธปกรณ์ ล้วนมีส่วนร่วมของกลุ่มทุนชิโนะมิยะ

บริษัทเดียวควบคุมเส้นเลือดใหญ่ทางเศรษฐกิจของประเทศ

ยักษ์ใหญ่ที่มีอยู่จริง

"ทึ่งจริง ๆ 200 ล้านล้านเยน โลกของคนรวยนี่เข้าใจยากจริง ๆ" โร่ยุนอุทาน

นาซึกิก็เป็นเศรษฐีน้อยแล้ว แต่ก็ยังห่างไกลจากกลุ่มทุนชิโนะมิยะอีกมาก

"...ก็แค่บริษัทดูดเลือดนั่นแหละ" นาซึกิแค่นเสียงอย่างดูถูก

"แล้วก็น้องชายของฉัน ถ้านายอยากใช้ชีวิตแบบคนรวย ได้ยินว่าตระกูลชิโนะมิยะมีลูกสาวคนหนึ่ง ถ้านายจีบเธอติด พี่สาวอย่างฉันก็ไม่ต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงนายทุกวันแล้วล่ะ" นันกง นาซึกิ พูด

"ไว้ชีวิตผมเถอะครับ ผมกับตระกูลเศรษฐีแบบนั้นเป็นคนละโลกกันเลย คุณหนูแบบนั้นผมอาจจะไม่มีโอกาสได้เจอหน้าด้วยซ้ำ" โร่ยุนส่ายหน้า

คุณหนูตระกูลชิโนะมิยะต้องเรียนโรงเรียนหญิงล้วนชั้นสูงแน่ ๆ โรงเรียนไซไคเป็นแค่มัธยมปลายธรรมดา ๆ สาวในวังไม่มีทางสนใจหรอก

"ผู้ชายไม่ควรพูดว่าทำไม่ได้"

โร่ยุนได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร

วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งวันนี้โร่ยุนไม่ได้ออกไปไหน แค่ค้นข้อมูลเกี่ยวกับข่าวเมื่อคืนในมือถือบ้าง ไม่มีเนื้อหาเกี่ยวกับร้านกาแฟเลย

เพราะไม่ได้เกิดขึ้นต่อหน้าธารกำนัล หน่วยรักษาความปลอดภัย เจ้าหน้าที่ปราบปีศาจ และตำรวจทั่วไปก็ปะปนกันอยู่

จุดประสงค์คือไม่ให้เกิดความวุ่นวาย

เช่น มีปีศาจปล่อยสัตว์เลี้ยงต่างภพต่อหน้าผู้คนและมีคนเห็น ถึงจะมีข่าวรายงาน

และตัวเขาเองก็ยังไม่มีปัญหาอะไร แสดงว่าคิริชิมะ โทวกะ ไม่ได้บอกเรื่องของเขา

โร่ยุนจึงอยู่ในห้องเล่นเกม อ่านนิยาย ใช้เวลาทั้งวันไปอย่างเฉื่อยชา

......

วันรุ่งขึ้น โร่ยุนไปโรงเรียนด้วยกันกับนาซึกิ

"โร่ยุน วันนี้อาจจะมีเซอร์ไพรส์นะ รอคอยดี ๆ ล่ะ"

จากนั้นครูโลลิร่างเล็กก็สะบัดผมเดินไปที่ห้องพักครู ส่วนโร่ยุนก็มาถึงห้องเรียนของตัวเอง

เพื่อนร่วมชั้นที่เห็นเขามาที่ห้องเรียน ผู้ชายส่วนใหญ่มีสีหน้าอิจฉาริษยา

แม้ทุกคนจะรู้ว่านาซึกิเป็นพี่สาวของเขา แต่ก็ยังอดหมั่นไส้ไม่ได้

แต่ท่าทีของผู้หญิงที่มีต่อโร่ยุนดีกว่าหน่อย

เพราะหน้าตาดี ไปไหนก็เป็นที่ชื่นชอบ

"เซอร์ไพรส์?" อาโอบะ อาซากิ ที่นั่งหน้าโร่ยุนเบิกตากว้างมองเขา เมื่อกี้โร่ยุนพูดซ้ำคำพูดของนาซึกิ

"อาจารย์นาซึกิคงไม่ได้จะสอบฟ้าแลบอีกใช่ไหม?"

คาบแรกเป็นวิชาภาษาอังกฤษของนันกง นาซึกิ นึกถึงสไตล์การสอนที่เข้มงวดของเธอ อาซากิก็นึกออกแค่นี้

"เอ๊ะ? ไม่จริงน่า ผมเล่นทั้งสองวันหยุด ไม่ได้อ่านหนังสือสักตัว!" ยาเสะ โมโตกิ ร้องอย่างตกใจ

"เฮ้! ตื่นสิ! โคงะ! ตื่นเร็ว! กำลังจะสอบแล้ว เมื่อวานนายทบทวนหรือยัง?"

เขาสวมหูฟังพลางเขย่าอาเคะโนะ โคงะ ที่ซบหน้าหลับสนิทบนโต๊ะ

"หา? ทบทวน... ทบทวนอะไร?" อาเคะโนะ โคงะ พูดอย่างงุนงง

สองวันนี้ไปเที่ยวกับแฟนต่างโรงเรียนตลอด คืนวันเสาร์ยังค้างที่บ้านเธอด้วย ทำให้วันนี้มาโรงเรียนด้วยรอยคล้ำใต้ตาทั้งสองข้าง

"ช่างเถอะ นายรอความตายเอาแล้วกัน" ยาเสะ โมโตกิ มองเพื่อนรักอย่างจนปัญญา

ไม่นาน กริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น

นันกง นาซึกิ ถือเอกสารการสอนเดินเข้าห้อง แต่ในมือไม่มีข้อสอบ

ด้านหลังเธอ มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินตามมา

......