ตอนที่ 74 อาจารย์คิดอยากมีลูกสาวบ้างไหม

“สี่คน…”

หลี่หยวนมองเงียบๆ และเบือนหน้าหนี

ด้วยการพัฒนาของยุคนี้ ผู้บ่มเพาะจึงกลายเป็นที่นิยมมากในจีน

แต่นักรบระดับ4และนักรบระดับ3 สามคนที่ขึ้นยานบินมาด้วยกันก็ยังน่าจับตา

ไม่ช้า ชายหัวล้านสี่คนก็สบถและจ่ายค่าขึ้น เดินผ่าน และกำลังจะนั่งในที่ว่างด้านหลัง

ตอนเดินผ่านหลี่หยวนกับมู่ฉิว

ตาของชายร่างกำยำคนหนึ่งก็เป็นประกาย

เขาเลียริมฝีปากและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น ชายร่างกำยำระดับ 4 ที่อยู่ข้างหน้าก็หันกลับมามองเขาด้วยสายตาเตือน

ชายหัวล้านที่เป็นนักรบระดับ 3 ยิ้มและเหลือบมองหลี่หยวนข้างมู่ฉิว

พอเห็นหลี่หยวนหล่อเหลา เขาก็ใช้สายตาเหยียดและก็รีบเดินไปนั่งที่นั่งแถวหลังสุด

10 นาทีต่อมา

ยานบินก็ปิดประตู ค่อยๆ ลอยขึ้นไปในอากาศ บินไปยังเมืองเทียนหยาง

...

"ซานซาน อย่าเศร้าไปเลย เธอยังเรียนอยู่ปี 2 ในอนาคต เธอจะต้องเจอคนที่ดีกว่านี้แน่"

หญิงสาววัยยี่สิบกลางๆหน้าตาถือว่าสะสวยปลอบหญิงสาวที่นั่งข้างๆ

ตงซานซานเป็นสาวสวย ดูเป็นคนเงียบขรึม เธอมีผมดำยาวตรง รูปร่างดีและมีร่องรอยความเศร้าระหว่างคิ้ว

พอได้ยินคำปลอบ ตงซานซานก็ยิ้ม"ไม่เป็นไรหรอกพี่ แค่อกหัก ฉันไม่เป็นไรหรอก”

"ดีแล้ว"

ตงว่านหนิงตบบ่า "พ่อกับแม่เตรียมของอร่อยไว้รอเรา กลับไปพักผ่อนกันเถอะ ผู้ชายดีๆ บนโลกนี้มีอีกเยอะ แค่อกหัก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร"

ในตอนนี้เอง

เด็กหญิงตัวน้อยน่ารักที่มีผมเปียก็โผล่ออกมาจากที่นั่งข้างหน้า "แม่ หนูอยากกินลูกอม”

"กินเยอะเดี๋ยวฟันผุนะ"

ถึงอย่างนั้น ตงว่านหนิงก็ยังหยิบลูกอมออกมาจากกระเป๋าส่งให้ลูกสาว

"ขอบคุณค่ะแม่ หนูรักแม่ที่สุด"

เด็กน้อยพึมพำ เธอกระโดดลงจากที่นั่งอย่างมีความสุข เธอเดินมาหาหลี่หยวน "พี่ชาย กินลูกอมไหมคะ?”

หลี่หยวนลืมตาขึ้น

เขามองเห็นเด็กน้อยน่ารักยื่นลูกอมให้

ดวงตากลมโตของสุ่ยหลิงหลิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง

"ขอบใจนะ"

หลี่หยวนยิ้ม เขารับลูกอมมา  "ทำไมถึงให้ลูกอมพี่ล่ะ?”

เด็กสาวตัวน้อยกะพริบตา "เพราะพี่ชายสวยมากและดูใจดีค่ะ"

"สวยเหรอ?"

หลี่หยวนอดไม่ได้ที่จะเอามือลูบหน้า

เธอหมายถึงหล่อใช่ไหม?

หลี่หยวนมีบุคลิกที่ค่อนข้างอ่อนโยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาฝึกฝนวิทยายุทธ์และพลังจิตไปพร้อมๆ กัน  มันทำให้เขามีออร่าที่อบอุ่น

“พี่สาวคนนี้ก็สวยมากค่ะ!”

หนิงหนิงมองดูมู่ฉิวและพูดเสียงหวานพลางเธอยื่นลูกอมให้อีกอัน  "พี่สาวคะ กินลูกอมค่ะ"

มู่ฉิวลืมตาขึ้นและรับลูกอมมา เธอยิ้ม "ขอบใจจ๊ะ”

"ไม่เป็นไรค่ะ~”

หนิงหนิงยิ้มมีความสุข "งั้นเรามาเป็นเพื่อนกัน พี่ชายกับพี่สาวเล่นกับหนิงหนิงได้ไหมคะ?กฎง่ายมาก..."

เด็กสาวแนะนำอย่างจริงจัง

หลี่หยวนมองดูพ่อแม่ของหนิงหนิง

ชายวัยสามสิบต้นๆ ที่ดูสุขุม  และหญิงสาวอ่อนโยนในวัยยี่สิบปลายๆ

ด้านหลังที่นั่งของผู้หญิงคนนั้นคือหญิงสาวที่อายุน้อยกว่า พวกเธอมีใบหน้าคล้ายกันมาก  น่าจะเป็นพี่น้องกัน

หลี่หยวนพยักหน้าทักทาย

ชายคนนั้นก็ยิ้มตอบ

เขาชื่อเหยาอี๋เซิง นักรบระดับ3 ครั้งนี้เขากลับเมืองเทียนหยางเพื่อพาภรรยากลับไปเยี่ยมพ่อแม่

เขาเห็นหลี่หยวนเล่นกับลูกสาวของเขา

เขาก็ไม่ได้สนใจ

เขาสังเกตเห็นว่าดวงตาของหลี่หยวนดูใสซื่อ ไม่น่าจะเป็นคนเลว

ที่สำคัญพลังปราณในร่างกายของหลี่หยวนอ่อนแอมาก น่าจะเป็นแค่นักรบฝึกหัด

ถ้าหลี่หยวนคิดทำเรื่องไม่ดี

เขาก็สามารถปราบหลี่หยวนได้ทันที

“ซานซาน”

ตงว่านหนิงสะกิดน้องสาวและแอบส่งสายตาให้หลี่หยวน "เป็นไงบ้าง?หล่อสะอาดสะอ้าน"

ตงซานซานเงยหน้ามองดูหลี่หยวน

ชั่วขณะหนึ่ง เธอก็ดูตะลึงเล็กน้อย หลี่หยวนหล่อเหลาเหมือนพระเอกในหนัง

"ก็ดี"

ตงซานซานตอบ

"ดีแล้ว"

ตงว่านหนิงรู้จักนิสัยน้องสาวดี พอซานซานบอกว่า ‘ก็ดี’ แสดงว่าเธอชอบ

เธอพูดเบาๆ "ดูเหมือนเขาจะเป็นคนเมืองเทียนหยาง เดี๋ยวฉันจะขอเบอร์เขา เธอจะได้ลองคุยกับเขา"

อกหักรักษาได้ด้วยรักครั้งใหม่

แม้ว่าตงว่านหนิงจะกังวลเรื่องประสบการณ์จริง แต่ทฤษฎีของเธอก็เกือบสมบูรณ์แบบ เธอพร้อมที่จะเป็นกุนซือช่วยน้องสาว

เธอรู้สึกดีกับหนุ่มหล่อสะอาดสะอ้านคนนี้

เธอไม่เชื่อว่าน้องสาวจะไม่ชอบ!

"ช่างเถอะ"

ตงซานซานมองดูหลี่หยวน "เขาดูไม่เหมือนนักรบ ฉันชอบผู้ชายที่แข็งแกร่ง  อีกอย่าง  ผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาไม่ใช่แฟนเขาเหรอ?"

เธอเป็นคนสวย

มีคนมาชอบเธอเยอะแยะตั้งแต่เรียนมัธยม

แฟนเก่าของเธอเป็นหนึ่งในสามสิบอัจฉริยะของมหาวิทยาลัยอู่ฮั่น

ถ้าเธออยากมีแฟน ต่อให้ไม่เก่ง อย่างน้อยก็ต้องเป็นนักรบระดับ 2

"ไม่รู้สิว่าเขาเป็นนักรบหรือเปล่าแต่คนที่อยู่ข้างๆ ไม่น่าใช่แฟนเขา ตั้งแต่ขึ้นรถมา ฉันไม่เห็นพวกเขาคุยกันเลย..."

...

หลี่หยวนที่กำลังเล่นกับหนิงหนิง

เขายิ้มพอได้ยินบทสนทนาของสองพี่น้อง

ว่าแต่  เขากับมู่ฉิวก็ไม่ค่อยได้คุยกันจริงๆ

สาเหตุหลักคือมู่ฉิวไม่ชอบพูด

น้ำเสียงของเธอเรียบเฉย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยังคงนิ่งเฉย

พอคุยกับเธอ เขาก็รู้สึกกดดัน

สักพัก หนิงหนิงก็เบื่อ หลังบอกลาทั้งสอง เธอโผเข้าไปในอ้อมกอดของแม่

หลี่หยวนลุกขึ้นยืน

เขาเดินไปหามู่ฉิว

เขาสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างกายของเธอ ลดเสียงลงและถาม  "อาจารย์  เด็กคนนั้นน่ารักไหม?”

“น่ารักดี”

มู่ฉิวพยักหน้า เธอมองดูหลี่หยวนที่นั่งเบียดเธอ

หลี่หยวนไอเบาๆ "อาจารย์... คิดอยากจะมีลูกสาวบ้างไหม?”

มู่ฉิวหันไปมองเขาอย่างเงียบๆ