ตอนที่ 109 กลัวจนไร้เสียง

“ตอนที่ปู่ไปขึ้นรถไฟ เขาไม่ได้บอกที่บ้าน ตอนที่ลุงลากเขากลับมา เขาก็บาดเจ็บเต็มตัว แต่ลุงก็ปิดปากเขาไว้ไม่ให้เขาส่งเสียงร้อง ข้างนอกไม่มีอะไรเลย เตะอะไรก็ไม่ได้”

“กลางดึก ลุงลากปู่มาที่หน้าประตู โชคดีที่ปิดแค่ปาก ถ้าปิดจมูกด้วย คืนนั้น ปู่อาจจะตาย”

“ทั้งคืน ปู่ถูกควบคุมโดยลุง เจ็บปวดทรมานทั้งคืน พอย่าตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้า เปิดประตูออกก็เห็นปู่นั่งอยู่หน้าประตู ตอนนั้น ลุงก็ปล่อยปู่ ย่าร้องไห้ ตีลุง ด่าว่าลุงอกตัญญู บ้าไปแล้ว”

“แต่ลุงก็ไม่ตอบโต้ ยืนอยู่เฉยๆ  ห้ย่าตี พอปู่ทำแผลเสร็จ ทุกคนก็เลยรู้ว่าลุงหายตัวไปตอนที่ไปเรียนมหาลัย”

“แต่..พอปู่ถามลุงว่าหายไปไหนมาเป็นเดือน ลุงก็ไม่พูด สุดท้าย ปู่ก็คุกเข่าต่อหน้าลุง แต่ลุงก็แค่..  ร้องไห้ ไม่ยอมพูด พอไหว้ปู่เสร็จ เขาก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง”

“ตอนนั้น หลายคนเห็นก็บอกว่าลุงคง..  เสียสติ ต้องพาไปหาหมอ  แต่ใครจะรักษาโรคจิตได้? เว้นแต่ว่าจะไปหาหมอในเมือง  แต่ตอนนั้นที่บ้านไม่มีเงิน แล้วปู่ก็ไม่คิดว่าลุงเป็นอะไร เขาสงสัยว่าเขาทำอะไรผิด ลุงก็เลยเป็นแบบนั้น  จนกระทั่งตกกลางคืน  ย่าทำอาหารอยู่ น้ำตาไหล ตอนนั้น ลุงคงเหม่อลอย ทำชามแตกไป 10 ใบ”

“พอได้ยินเสียงชามแตก ลุงก็รีบวิ่งออกมา จ้องมองย่าด้วยสายตาแดงก่ำ ย่าด่าลุงว่าไอ้สารเลว เสียงดังมาก แต่ลุงกลับกุมหัว  มุดเข้าไปในกองฟืน แม่เห็นตอนนั้นก็เลยเล่าให้ผมฟัง แม่บอกว่าตอนนั้น ลุงเอาหัวมุดกองฟืน โบกมือไปมาเหมือนกับว่าไม่กลัวเจ็บ ดูเหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครเข้าไปใกล้  แต่..  เขากลับ..มองออกไปนอกหน้าต่าง”

“แม่กับย่าจำได้ว่าข้างนอกหน้าต่างไม่มีอะไร  แต่เขากลับมอง  โบกมือไปขณะมอง และน้ำตาก็ไหลอาบหน้า แม่บอกว่ามีความกลัวในสายตาของลุง มันชัดเจนว่าเขาไม่กล้ามอง แต่มันณู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังบังคับให้มอง”

“ดวงตาของลุงเบิกกว้าง เขาส่ายหัวอย่างวิงวอน..”

“ไม่นานปู่กับป้าก็มา”

ยิ่งมีคนเรียก เขาก็ยิ่งกลัว

มือของเขาโบกไปมา

สุดท้าย ปู่ก็..ได้สติ รีบไล่คนออกไป

เขาฆ่าไก่ตัวหนึ่ง เอาเลือดไก่ไปทาที่หน้าต่างเล็กๆ ในครัว

“แบบนี้ ลุงก็เลยใจเย็นลงแล้วก็หมดสติไป เขานอนหลับไป 2วัน 1คืน ตื่นขึ้นมาตอนเช้า พอเขาตื่น ปู่ก็ไปหานักพรตเต๋าที่เก่งๆ มาทำพิธี”

“ลุงนั่งอยู่ มีคนล้อมรอบ ถูกพรมน้ำมนต์ สั่นกระดิ่ง  แต่เขาก็ไม่พูดอะไร นักพรตเต๋ากับร่างทรงบอกว่าเขาโดนผีเข้า จริงๆ แล้ว  ตอนนั้นปู่รู้ว่าพวกเขาหลอกลวง  ใครๆ ก็รู้ว่าลุงโดนผีเข้า แต่ปู่คิดหาวิธีได้ ลุงเป็นบัณฑิต เขาต้องเจออะไรบางอย่าง  ก็เลย..   พูดไม่ได้ แต่..ลุงเขียนหนังสือได้!”

“ปู่ก็เลยเอาปากกากับกระดาษมาวางไว้ตรงหน้าลุง บอกให้เขาเขียน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ให้เขียนออกมา  แต่ลุงมองดูปากกากับกระดาษ ไม่กล้าเขียน สุดท้ายปู่ก็โมโห วิ่งไปที่สถานีรถไฟทุกคืน”

“เขาคิดว่ารถไฟที่ลุงนั่งต้องมีปัญหา แต่เขานั่งกี่ครั้งก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุดท้าย ปู่ก็ทนไม่ไหว กลับบ้าน ไม่ถามอะไรลุง ขังลุงไว้ในห้อง ปิดประตูหน้าต่างแน่นหนาไม่ให้ได้ยินเสียงอะไร”

“เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า ดูเหมือนว่าทุกคนจะชินกับสภาพของลุง ปู่ก็แก่ลงอย่างรวดเร็ว จากชายร่างท้วมกลายเป็นชายผอมแห้ง...”

ต้าหนิวหัวเราะ เสียงหัวเราะของเขาดูขมขื่น

จากคำบรรยายของเขา ไม่ใช่แค่เจียงเย่  ผู้ชมในห้องถ่ายทอดสดกว่า  300,000 คนต่างก็รู้สึกว่าเขาผูกพันธ์กับครอบครัวของปู่

ดูจากท่าทางที่เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

เจียงเย่พูด "ยังไม่จบใช่ไหม? ลุงของคุณยังมีชีวิตอยู่?"

“เขาตายแล้ว ตายไปหลายปีแล้ว เช้าวันนั้น ย่าเอาอาหารไปให้ลุงตามปกติ พอเปิดประตูก็เห็นผ้าห่มที่เก็บไว้กองอยู่บนเตียง  สูงมาก ตอนนั้นเป็นฤดูร้อน ย่ารู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดี ก็เลยเปิดผ้าห่มทีละผืน ลุงนอนขดตัว ตาเบิกโพลง..   ตายแล้ว...”

“ตอนที่ใส่โลงศพ มือของเขายังคงจับเท้า แกะไม่ออก  ลองหลายครั้ง  ปู่บอกว่าถ้าแกะอีกก็จะหัก ก็เลยปล่อยเลยตามเลย”

ต้าหนิวหัวเราะ 2 ครั้ง  เจียงเย่ไม่ได้พูดอะไร

อาจเป็นเพราะว่ามันเงียบเกินไป ต้าหนิวทนไม่ไหวก็เลยถาม  "ผู้ดำเนินรายการ ทำไมคุณถึงเงียบ?"

"ผมกำลังคิดว่าจะดูสภาพแวดล้อมของคุณให้ดีๆ ต้าหนิว เปิดไฟในห้องให้สว่างหน่อยสิ"

ร่างกายของต้าหนิวสั่นเล็กน้อย เขาลุกขึ้นไปเปิดไฟทั้งหมด

เปิดไฟเสร็จ เขาก็นั่งลง สูดหายใจเข้าลึกๆ "ผู้ดำเนินรายการ ตอนนั้นลุงผมเห็นอะไร? อะไรถึงทำให้เขาเงียบไปหลายปี ไม่พูด  ไม่เขียนหนังสือ ไม่เจอหน้าใคร? สุดท้ายก็ตายอย่างน่ากลัว?"

"แล้วคุณล่ะ?  คุณเคยไปที่สถานีรถไฟนั้น เคยเห็นรถไฟขบวนนั้นไหม?"  เจียงเย่ถาม