148 - ความเจ็บปวดของพี่สาว

หยางหลิวเกินเบิกตากว้างและรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้พาเสี่ยวหลิวมาด้วย ถ้าหากเด็กคนนั้นเห็นฉากนี้แล้วบังเอิญไปบอกคนอื่นเข้า เขาต้องโดนคุณชายหักขาแน่นอน

ในใจของเขารู้สึกทั้งดีใจและไม่สบายใจในเวลาเดียวกัน ดีใจที่คุณชายเริ่มเข้าใจเรื่องความรักแล้ว แต่ก็ไม่สบายใจเพราะถ้าหากองค์หญิงจิ่นหยางรู้เรื่องนี้ จะเกิดอะไรขึ้น?

ถึงแม้พวกเขาจะไม่มีความรู้สึกที่ดีกับองค์หญิงจิ่นหยางนัก แต่นางก็จะกลายเป็นนายหญิงของตระกูลฉินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และยังเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งอาณาจักรต้าเฉียน ผู้มีสถานะสูงส่งยิ่ง

เขาควรทำอย่างไรดี?

จะเข้าไปเตือนฉินโม่ตอนนี้หรือทำเป็นไม่เห็นดี?

หยางหลิวเกินที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้รู้สึกลำบากใจ

เขาคิดว่าแค่จับมือกันคงไม่มีอะไรน่าห่วงใช่ไหม?

ในขณะเดียวกัน หัวใจของหลี่อวี้หลานก็เต้นแรงราวกับกวาง นางรู้สึกตื่นเต้นจนบอกไม่ถูก

ความรู้สึกกระตุ้นอารมณ์ทำให้เลือดในร่างกายนางพลุ่งพล่าน หัวใจที่หลับไหลมานานก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้ง

ทั้งสองคนกำลังปั้นตุ๊กตาหิมะในสนามหิมะ

หลี่อวี้หลานรู้สึกว่าตอนนี้ไม่มีใครมารบกวนนาง และไม่มีกรอบของสังคมที่จะกดดันนาง

นางสามารถทำในสิ่งที่นางต้องการได้อย่างเต็มที่

นางวางท่าทางขององค์หญิงรองลง และทำสิ่งที่ปกติไม่กล้าทำ

มือที่ขาวผ่องของนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความหนาวเย็น ฉินโม่รีบจับมือนางมาและถูอย่างนุ่มนวล พร้อมเป่าลมอุ่นใส่ "ดีขึ้นหรือยัง?"

หลี่อวี้หลานหน้าแดงและพยักหน้าเบาๆ "ดีขึ้นแล้ว"

"เสื้อคลุมของเจ้าบางไป เอาของข้าดีกว่า"

ฉินโม่ถอดเสื้อคลุมของตนเองออกและสวมให้นางโดยไม่รอคำตอบ "คราวนี้ไม่หนาวแล้วใช่ไหม?"

"อืม!"

หลี่อวี้หลานพยักหน้า หัวใจนางเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่บอกไม่ถูก

"มาเถอะ ข้าจะกลิ้งก้อนหิมะเอง ส่วนเจ้าช่วยทำหน้าให้กับตุ๊กตาหิมะ!"

ฉินโม่ยิ้มแล้วเริ่มกลิ้งก้อนหิมะ

ไม่นานนัก ตุ๊กตาหิมะอ้วนๆ สองตัวก็เกิดขึ้นมา

หลี่อวี้หลานใช้ก้อนหินมาทำเป็นดวงตาและใบหน้าให้กับตุ๊กตาหิมะ ขณะที่ฉินโม่เก็บกิ่งไม้มาใช้ทำเป็นแขน

เมื่อเสร็จสิ้น ฉินโม่ก็ถูมือของตนเองและเป่าลมอุ่นๆ ใส่ เขามองไปที่ตุ๊กตาหิมะตรงหน้าและพูดด้วยความพอใจ "ตุ๊กตาหิมะสองตัวนี้คล้ายพวกเราเลยนะ พี่สาวไฉ่ ข้าคิดออกแล้วว่าจะเติมบทกวีอย่างไร"

หลี่อวี้หลานมองเขาด้วยความคาดหวัง แล้วได้ยินฉินโม่ท่องว่า

"หิมะขาวปกคลุมทั่วทั้งดิน ในทุกถิ่นต่างชื่นชมความเยือกเย็น

แต่ตุ๊กตาหิมะยังคงเป็น สัญลักษณ์เย็นฉ่ำของฤดู!"

หลี่อวี้หลานท่องตามเบาๆ พร้อมกับมองฉินโม่อย่างหลงใหล บทกวีนี้สัมผัสหัวใจนางอย่างลึกซึ้ง

"พี่สาวไฉ่ แล้วเจ้าจะอยู่กับข้าตลอดไปไหม?" ฉินโม่ถามเบาๆ

แววตาของหลี่อวี้หลานมีความตื่นตระหนกวาบผ่าน

นางเข้าใจความหมายของคำพูดฉินโม่

เมื่อออกจากป่าและกลับไปที่โลกภายนอก ฉินโม่คือสามีน้องสาวของนาง และนางเองก็เป็นหม้ายของตระกูลไฉ่ เป็นองค์หญิงรองแห่งต้าเฉียน และเป็นพี่สาวภรรยาของฉินโม่

"ข้า..."

หลี่อวี้หลานรู้สึกอึดอัดใจ นางอยากจะบอกความจริงกับฉินโม่ แต่นางไม่กล้าพูดออกมา

นางรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี เพราะนางกำลังโกหกฉินโม่

นางยิ้มด้วยความเศร้า "ข้าไม่รู้จริงๆ"

ฉินโม่พูดอย่างเอาแต่ใจว่า "ข้าไม่สน อย่างไรเจ้าก็ต้องอยู่กับข้า!"

หลี่อวี้หลานยิ้มเล็กน้อยและเปลี่ยนเรื่อง "ข้าชอบบทกวีนี้มาก ขอบคุณนะฉินโม่ เจ้าบอกข้าได้ไหมว่ามันชื่ออะไร?"

"บทกวีนี้มอบให้พี่สาวไฉ่!" ฉินโม่ตอบด้วยการมองตานาง

หลี่อวี้หลานคิดว่า บทกวีนี้อาจไม่มีใครรู้จักเลยในชั่วชีวิตของนาง

ช่างน่าเสียดายสำหรับบทกวีอันเลิศเลอนี้!

ความรู้สึกวิตกกังวลถาโถมเข้ามาในใจของนาง นางรู้สึกว่าตัวเองได้ทำสิ่งผิดพลาดลงไป

"ฉินโม่ ข้า...ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย เรากลับกันเถอะ"

หลี่อวี้หลานพูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงความรู้สึกผิด

ฉินโม่รีบเดินเข้ามาใกล้และพยายามจะจับมือนาง แต่นางกลับหลบอย่างรวดเร็ว ฉินโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?

เมื่อกี้ยังดูดีอยู่แท้ๆ แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้?

ฉินโม่ยังคงรู้สึกไม่สบายใจนัก เขาเริ่มคิดว่า หรือบางทีเขาอาจจะทำให้หลี่อวี้หลานตกใจ?

"ข้าสบายดี กลับกันเถอะ"

หลี่อวี้หลานกล่าวเสียงเบาและเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ตลอดทางกลับไปยังค่าย นางเดินอย่างเหม่อลอย ไม่แม้แต่จะถอดเสื้อคลุมที่ฉินโม่ให้

เมื่อกลับถึงกระโจม นางถึงเพิ่งตระหนักว่าไม่ได้คืนเสื้อคลุมให้ฉินโม่แล้ว นางอยากจะกลับไปคืน แต่กลับรู้สึกไม่กล้าก้าวขาไปไหน ในที่สุดนางก็โถมตัวลงบนเตียงและร้องไห้

อีกเพียงหกเดือน บิดาจะต้องหาคู่ครองให้นางแน่

หกเดือนหลังจากนั้นก็เป็นงานแต่งงานของหลี่อวี้ซู่

พวกเขาสองคนมีวาสนาแต่ไม่มีบุญร่วมกัน นางไม่สามารถแย่งคู่หมั้นของน้องสาวตนเองได้

ในตอนนี้ นางรู้สึกเกลียดชังสถานะของตนเองที่เป็นองค์หญิง หากว่านางเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา แม้จะเป็นเพียงภรรยาน้อยของฉินโม่ก็ดี แต่ด้วยสถานะของพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้ที่ฉินโม่จะได้แต่งงานกับองค์หญิงสองคนพร้อมกัน

บิดาของนางก็ไม่เห็นด้วยอย่างแน่นอน

ความฝันควรจะจบลงตรงนี้ จากนี้ไปควรจะรักษาระยะห่างให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้หลี่อวี้ซู่จับสังเกตได้และมันจะเป็นการทำร้ายหัวใจของน้องเจ็ด

เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจของหลี่อวี้หลานก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

ฉินโม่เองก็รู้สึกไม่สบายใจ เขาเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง แต่จนถึงค่ำก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ

เขาตั้งใจจะไปถามไถ่หลี่อวี้หลานว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ในตอนนั้น หลี่ซื่อหลงนำกองทหารกลับมายังค่ายพอดี

ผู้คนในค่ายต่างพากันออกไปต้อนรับ

แม้ฉินโม่จะไม่อยากออกไป แต่หยางหลิวเกินก็ลากตัวเขาออกไป "คุณชาย การต้อนรับฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ต้องทำ มิฉะนั้นจะถือว่าเป็นการไม่เคารพ แม้พวกเราไม่กลัว แต่ก็ไม่ควรให้คนอื่นหาเรื่อง"

ฉินโม่ฟังแล้วก็เห็นด้วย เพราะการทะเลาะกับพวกนั้นทุกวันมันน่าเบื่อหน่ายมาก

เมื่อออกไป เขาก็เห็นหลี่อวี้หลานยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อรอต้อนรับ โดยมีหญิงสาวคนอื่นๆ ล้อมรอบ

ฉินโม่เองก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้ จึงยืนอยู่ห่างๆ

หลี่อวี้หลานเองก็เห็นฉินโม่เช่นกัน นางพยายามอย่างมากที่จะไม่มองเขา แต่พบว่าเขากำลังขยับปากเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง

นางพยายามอ่านปากของฉินโม่ และดูเหมือนว่าเขาจะพูดว่า "พี่สาวไฉ่ อย่าโกรธข้าเลย" หรือบางทีอาจจะพูดว่า "พี่สาวไฉ่ ข้าชอบเจ้า"

ใบหน้าของนางแดงก่ำและรีบหันหน้าหนีไป ไม่กล้ามองฉินโม่อีกต่อไป

ชายผู้นี้ช่างกล้าหาญจริงๆ ทั้งๆ ที่เขามีหลี่อวี้ซู่แล้วแท้ๆ

แต่เมื่อคิดอีกที ดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะไม่ได้ชอบกันมากนัก และอาจจะถึงขั้นไม่พอใจกันด้วยซ้ำ

ขณะที่กำลังคิด หลี่ซื่อหลงก็นำกองทหารกลับมาถึง

ผู้คนต่างพากันคุกเข่าต้อนรับ "ถวายบังคมฝ่าบาท!"

อย่างไรก็ตาม หลี่ซื่อหลงดูเหมือนจะไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีนัก เขานำกองทหารผ่านไปโดยไม่ได้มองใครเลย "หมอหลวง เร็วเข้า พาไท่จื่อเข้ามาเร็ว!"

เสียงเอะอะโกลาหลเกิดขึ้นในกลุ่มคน เหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

ฉินโม่เพ่งมองไปที่กลุ่มคนและเห็นหลี่ซินนอนอยู่บนเปลหาม ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

ทุกคนในค่ายต่างเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทำไมไท่จื่อถึงเต็มไปด้วยเลือด?

"พี่ใหญ่ได้โปรดตื่นเถิด!"

หลี่อวี้ซู่ร้องไห้พลางเรียกพี่ชายของนาง

กงซุนชง ตู้โหย่วเว่ย และโต้วเจี้ยนหมิงต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด

หลี่ซินตกจากหลังม้าขณะไล่ล่าเหยื่อ และขาหัก

ขณะนี้พวกเขาทราบเพียงแค่ขาซ้ายของหลี่ซินหัก แต่ยังไม่รู้ว่ามีบาดแผลอื่นๆ หรือไม่

ในฐานะผู้ติดตามของหลี่ซินที่ล้มเหลวในการปกป้องนาย พวกเขาไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะลงโทษอย่างไร

……………..