บทที่ 49 ศพใต้บ่อน้ำบนเขาหนานหยุน
เขาหนานหยุน ตั้งอยู่ห่างจากเมืองซินเฉิงไปทางใต้ราวสามสิบลี้ เป็นเพียงภูเขาเล็ก ๆ ที่แทบไม่มีใครรู้จัก
เชิงเขามีหมู่บ้านเล็ก ๆ ชื่อว่า หมู่บ้านหนานซาน ตั้งอยู่ มีเพียงร้อยกว่าครัวเรือน และถูกตั้งชื่อตามภูเขานี้
จุดที่พบศพคือ บ่อน้ำแห้งใต้เชิงเขา
เมื่อเสิ่นเฟยมาถึง เจ้าหน้าที่ได้นำศพทั้งสามออกจากบ่อน้ำแล้ว ตู้เสวี่ยตรวจสอบเบื้องต้นเสร็จและเดินเข้ามารายงาน
“หัวหน้าเสิ่น ศพทั้งสามประกอบด้วย ผู้หญิงผู้ใหญ่หนึ่งคนและเด็กสองคน แต่ยังระบุตัวตนไม่ได้ เพราะศพเน่าเปื่อยเกือบหมด เหลือเพียงเนื้อเยื่อบางส่วน สาเหตุการเสียชีวิตยังไม่ชัดเจน”
เสิ่นเฟยพยักหน้าและเดินไปตรวจสอบศพ พบว่าตรงกับที่ตู้เสวี่ยรายงานทุกประการ
ขณะนั้น เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามา เสิ่นเฟยถามว่า
“ใครเป็นคนพบศพ?”
เจ้าหน้าที่ตอบว่า
“เป็นชาวบ้านในหมู่บ้านหนานซาน เขาไปตัดหญ้าบนเขาและพบศพตอนเช้า แต่ก่อนหน้านั้น เขาเจอ แมวดำ ตัวหนึ่ง”
เมื่อได้ยินคำว่า “แมวดำ” เสิ่นเฟยรู้สึกหนาววาบ
เจ้าหน้าที่เล่าต่อ
“แมวดำนั่งอยู่ข้างบ่อน้ำและร้องเรียกชาวบ้านคนนั้น เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงเดินไปดู และพบศพอยู่ในบ่อน้ำ ตอนแรกเขาคิดว่าเป็นซากสัตว์ แต่ยิ่งดูยิ่งรู้สึกแปลกใจ จึงตัดสินใจแจ้งตำรวจ”
เสิ่นเฟยพึมพำกับตัวเอง “แมวดำ?”
ขณะนั้น เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะโกนจากระยะไกล
“หัวหน้าเสิ่น แมวดำตัวใหญ่กำลังนอนอยู่บนหลังคารถของคุณ!”
ทุกคนหันไปมองตามเสียง และพบว่าแมวดำตัวใหญ่ตัวเดิมกำลังนอนอยู่บนหลังคารถของเสิ่นเฟย มันมีขนสีดำสนิท ไม่ปะปนด้วยสีอื่นแม้แต่นิดเดียว
มันนอนนิ่งและจ้องมองเสิ่นเฟยด้วยดวงตาเรืองแสงเหมือนอัญมณี
เสิ่นเฟยขมวดคิ้วและพูดเสียงดัง
“ไล่มันออกไป!”
ทันทีที่เขาพูดจบ แมวดำกระโดดขึ้นตั้งตัว ขนลุกตั้งชันและร้องเสียงแหลม
มันกระโดดลงจากหลังคารถอย่างว่องไว แล้ววิ่งไปที่ศพทั้งสามและหมุนวนรอบพวกมัน พร้อมส่งเสียงในลำคอเหมือน เสียงสะอื้นของมนุษย์
เหตุการณ์นี้ทำให้ทุกคนขนลุกไปทั้งตัว
เสิ่นเฟยมองแมวดำที่คร่ำครวญและรู้สึกว่า จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ราวกับมีพลังลึกลับบางอย่างควบคุมทุกอย่างอยู่
ความคิดบ้าคลั่งหนึ่งผุดขึ้นในใจ
“หรือว่า...แมวดำตัวนี้ตามหาฉันเพราะศพในบ่อน้ำ? มันมีความเกี่ยวข้องกับผู้ตายทั้งสามหรือ?”
ในขณะที่เสิ่นเฟยกำลังครุ่นคิด ชายชราวัยหกสิบกว่าคนหนึ่งร้องขึ้น
“ใช่แล้ว! นั่นแหละ แมวตัวนี้เองที่ฉันเห็นเมื่อเช้า!”
แม้เขาจะไม่พูด ทุกคนก็เริ่มคิดเหมือนกันว่า “แมวเป็นคนรายงานศพ?” นี่มันเหลือเชื่อเกินไป!
เสิ่นเฟยสูดหายใจลึก เดินเข้าไปใกล้แมวดำและค่อย ๆ ย่อตัวลง
“แมว...เธอรู้จักพวกเขาใช่ไหม? พวกเขาเป็นเจ้านายของเธอหรือ?”
แมวดำจ้องเขาด้วยดวงตาเรืองแสง และหลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง มันเอียงศีรษะและร้องเบา ๆ
ทุกคนประหลาดใจที่ดูเหมือนว่าแมวตัวนี้จะเข้าใจสิ่งที่เสิ่นเฟยพูด
เสิ่นเฟยพูดต่อ
“เธอมีอะไรที่อยากบอกเราไหม?”
แมวดำคร่ำครวญอีกครั้งและใช้เท้าหน้าข่วนศพของผู้หญิงเบา ๆ
มันแสดงออกด้วยความเศร้า
เสิ่นเฟยพึมพำ
“เธอจะให้เบาะแสกับเราได้ไหม?”
แต่แมวดำกลับก้มมองศพโดยไม่ตอบสนอง
เสิ่นเฟยหัวเราะกับตัวเอง
“ฉันกำลังหวังให้แมวช่วยไขคดี? นี่มันบ้าชัด ๆ”
...
ต่อมาเสิ่นเฟยพาแมวดำกลับไปที่สำนักงานและให้คนซื้ออาหารแมวมาให้
แมวดำกินอย่างตะกละ แต่ก็ยังเหลือบมองเขาเป็นระยะ
ข่าวเรื่องแมวดำรายงานศพและเข้าใจภาษาคนแพร่กระจายไปทั่วกรมตำรวจ จนเพื่อนร่วมงานแวะมาดูมันด้วยความสนใจ
ในช่วงบ่าย ตู้เสวี่ยโทรมาบอกว่าผลการชันสูตรศพออกแล้ว เสิ่นเฟยจึงไปที่ห้องชันสูตรด้วยตัวเอง
ศพผู้ใหญ่เป็นหญิงอายุระหว่าง 25-35 ปี สูงประมาณ 168 เซนติเมตร ส่วนศพเด็กเป็นเด็กชายและเด็กหญิงอายุประมาณ 8-10 ปี
จากการตรวจสอบพบว่าศพทั้งสามถูกทิ้งในบ่อน้ำมานานกว่าเจ็ดปี เนื่องจากสภาพในบ่อน้ำมืดชื้น ศพจึงไม่เน่าเปื่อยหมดและยังมีเนื้อเยื่อหลงเหลืออยู่ แต่การตรวจ DNA ต้องใช้เวลาหลายวัน และโอกาสที่จะระบุตัวตนได้มีน้อยมาก
เสิ่นเฟยส่ายหัวและคิดว่า คดีนี้น่าจะต้องถูกเก็บเข้าแฟ้มคดีที่ไม่สามารถไขได้
เมื่อเสิ่นเฟยออกจากห้องชันสูตร เขาได้ยินโจวหลิงฟางบอกว่า
“หัวหน้า แมวดำนั่นหายไปแล้วค่ะ”
เสิ่นเฟยไม่ได้ประหลาดใจนัก เพียงพูดว่า
“มันคงอิ่มแล้วก็เลยไป”
โจวหลิงฟางพึมพำ
“นี่มันแปลกจริง ๆ แมวรายงานศพ ฟังรู้เรื่อง...ปีนี้เรื่องประหลาดเยอะจริง ๆ”
เสิ่นเฟยบอกให้เธอไปทำงานต่อ ก่อนจะเหลือบมองรถของตัวเอง แต่ก็โล่งใจที่ไม่เห็นแมวบนหลังคา
...
หลายวันต่อมา เสิ่นเฟยขับรถกลับบ้าน และเมื่อใกล้ถึงโครงการ เขาเห็น แมวดำตัวเดิม นั่งอยู่ริมถนน
คราวนี้ มันดูอ่อนแรง เดินโซเซเหมือนคนแก่
เสิ่นเฟยรีบจอดรถและเดินไปอุ้มมันขึ้น
“เธอตามมาทำไมอีก?” เขาพึมพำ
แมวดำใช้หัวดุนอกเสื้อของเขา ขณะนั้นเองเสิ่นเฟยสังเกตเห็นว่า ในปากของมันคาบเศษนามบัตร อยู่ ซึ่งมีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อย...