บทที่ 41 หมู่บ้านผี (ตอนที่สอง)

เสิ่นเฟยได้ยินจากลุงจางว่ารัฐบาลเขตได้ติดตั้งไฟฟ้าและโทรศัพท์ให้กับหมู่บ้านซานหยาเป่า และยังเลือกหัวหน้าหมู่บ้านใหม่

ในใจเขารู้สึกขำกับเรื่องที่ลุงจางเล่า เพราะคิดว่าเรื่องนี้ดูเหมือนการเสกสรรปั้นแต่งมากเกินไป

เขาเริ่มจะหมดความอดทน และคิดจะขัดจังหวะเพื่อถามทางไปซานหยาเป่าโดยตรง แต่ไม่ทันไร ลุงจางกลับเปลี่ยนเรื่อง ทำให้เสิ่นเฟยเกิดความสนใจขึ้นมาอีกครั้ง

ดังนั้นเขาจึงพยายามอดทนฟังต่อไป

พ่อค้าทางใต้ที่มาลงทุนคนนี้มีนามสกุลว่า อวี๋ ทุกคนเรียกเขาว่า “เถ้าแก่อวี๋”

เถ้าแก่อวี๋เป็นคนใจกว้าง มีนิสัยคล้ายกับชาวตะวันออกเฉียงเหนือ หากไม่ติดสำเนียงใต้ของเขา คงคิดว่าเป็นคนท้องถิ่นจริง ๆ

เขตฉางหยวนเป็นหนึ่งในสิบเขตที่ยากจนที่สุดของมณฑล ดังนั้นเมื่อมีคนมาลงทุน ชาวบ้านทุกคนจึงต่างพากันยินดี

ไม่นานนัก ทีมก่อสร้างของเถ้าแก่อวี๋ก็เริ่มดำเนินการ แต่ในช่วงนั้น ข่าวลือเรื่องการพบเห็นผีในไซต์งานก็เริ่มกระจายไป

ว่ากันว่าในยามค่ำคืน จะมีหญิงชราผมขาว สวมเสื้อผ้าของคนตาย เดินวนเวียนรอบไซต์งาน บางครั้งก็เกาะหน้าต่างมองเข้ามา

มีคนสังเกตว่าในทุกคืน หมู่บ้านซานหยาเป่าบนเนินเขาจะถูกปกคลุมด้วยกลุ่มหมอกดำ และมักจะมีเสียงประหลาดดังออกมาจากที่นั่น

คนงานหลายคนหวาดกลัวจนวิ่งหนีไป ไม่รับเงินค่าจ้าง

การสร้างโรงงานแอลกอฮอล์เป็นโครงการใหญ่ของเขต เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เจ้าหน้าที่เขตจึงส่งคนไปตรวจสอบที่ซานหยาเป่า แต่คนที่ไปกลับมาด้วยอาการเสียสติ และยืนยันว่า "หมู่บ้านนี้คือหมู่บ้านผี ทุกคนในนั้นล้วนเป็นผี"

หมู่บ้านซานหยาเป่าจึงกลายเป็นเงามืดในใจของทุกคน เถ้าแก่อวี๋เองก็กลัวจนถอนการลงทุนและหนีกลับบ้านเกิดที่ทางใต้

มีข่าวว่าเขาล้มป่วยหนักหลังกลับไป และในเวลาไม่ถึงปี ทรัพย์สินมหาศาลก็สูญสิ้นหมด

ตั้งแต่นั้นมา หมู่บ้านซานหยาเป่ากลายเป็นสถานที่ที่ชาวฉางหยวนไม่กล้าเอ่ยถึง แม้แต่รัฐบาลเขตก็ปล่อยทิ้งไป

เสิ่นเฟยขมวดคิ้วแน่น

หญิงชราผมขาว สวมเสื้อผ้าของคนตาย ชอบเกาะหน้าต่าง ดูเหมือนกับหญิงชราที่ ฉินฮงหยุน    และ หม่าเซิ่งหนาน เคยพบ

สองสถานที่ซึ่งห่างกันหลายพันลี้ แต่กลับมีคนคนเดียวกันปรากฏตัวได้อย่างไร? หรือหญิงชราคนนี้จะเป็น กู้ยวี้เหลียน ยายของไป๋ปิง?

หญิงชราอายุกว่าร้อยปี ทำเช่นนี้ได้อย่างไร?

คำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเสิ่นเฟย

ลุงจางเห็นเสิ่นเฟยนิ่งไป จึงกล่าวอย่างระมัดระวัง

“ท่านหัวหน้า ผมว่าอย่าไปที่นั่นเลยนะครับ มันไม่คุ้มกับชีวิตท่านหรอก”

เสิ่นเฟยหัวเราะและกล่าวว่า

“ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าผีที่น่าสนใจ”

ลุงจางยืนยัน

“ผมเล่าเรื่องจริงนะครับ...”

เสิ่นเฟยขัดขึ้น

“พอเถอะ บอกผมมาเถอะว่าต้องไปซานหยาเป่าทางไหน”

“ท่านหัวหน้าจะไปจริงหรือครับ?”

“ต้องไปแน่นอน”

“ถ้างั้น...รอเดี๋ยวนะครับ”

ลุงจางค้นหาลิ้นชักและตู้ จนเจอแผนที่ของเขตฉางหยวน

เขาชี้ไปที่มุมซ้ายบนของแผนที่

“ซานหยาเป่าอยู่ตรงนี้… ออกเดินทางจากทางทิศตะวันออกของเขต วิ่งไปประมาณ 120 ลี้ จะเจอทางแยกไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ จากนั้นไปอีก 100 ลี้ ถ้าไม่เห็นหมู่บ้านไหนอีก ก็ใกล้ถึงแล้ว หมู่บ้านนี้อยู่บนเนินเขา มีต้นป็อปลาร์เก่าแก่มองเห็นได้จากไกล ๆ”

เมื่ออธิบายเสร็จ เสิ่นเฟยพับแผนที่เก็บใส่กระเป๋าเสื้อและกล่าวขอบคุณ ก่อนออกจากห้องเวรยาม

ลุงจางมองตามเขาผ่านหน้าต่าง พลางส่ายหัว ถอนหายใจ และพึมพำ

“เตือนแล้วนะ… ควรโทรบอกหัวหน้าสถานีดีไหม?”

เสิ่นเฟยกลับขึ้นรถบัสและสั่งให้ลิ่วจึขับไปทางตะวันออก

พวกเขาฝ่าหิมะหลายวัน เสียงล้อบดบนหิมะดังเอี๊ยดอ๊าดน่ารำคาญ ทิวทัศน์ข้างทางเป็นทุ่งกว้างและฟางที่ถูกตัดเรียงเป็นแนว

เสิ่นเฟยเล่าเรื่องหมู่บ้านผีให้ทุกคนฟัง ทุกคนหัวเราะกันอย่างสนุก ยกเว้น ลู่ชุนเหมย ที่หน้าซีดและพึมพำคำว่า "หมู่บ้านผี" ซ้ำไปมา

เมื่อพวกเขามาถึงจุดที่ไม่มีหมู่บ้านแล้ว ก็เป็นเวลาเกือบบ่ายสาม ฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว

พวกเขาเดินทางต่อจนเห็นภูเขาหินปรากฏตรงหน้า มันสูงประมาณ 300-400 เมตร ล้อมรอบด้วยหญ้าสูงท่วมศีรษะ

เสิ่นเฟยสั่งให้ลิ่วจึขับรถฝ่าหญ้าไป แต่ทันใดนั้นรถก็ดับโดยไม่มีสัญญาณล่วงหน้า

เสิ่นเฟยกล่าว

“พวกเราจะเดินไปต่อ นำของใช้ติดตัวและเตรียมไฟฉายให้พร้อม”

เขาให้สัญญาณกับ เซี่ยตงฟางให้ตรวจปืน เมื่อเตรียมตัวเสร็จ เสิ่นเฟยเปิดประตูและก้าวลงไปท่ามกลางความหนาวเย็น

เขาสั่งการ

“ออกเดินทาง!”