บทที่ 21 ร่างบริสุทธิ์อันเปรอะเปื้อน

บทที่ 21 ร่างบริสุทธิ์อันเปรอะเปื้อน

อู๋เซี่ยนนิ่งไปครู่หนึ่ง “ยังไม่จบอีกเหรอ?”

สือจี๋ทำหน้าตาลำบากใจพลางพยักหน้า “ใช่แล้ว ถ้าผมเข้าห้องน้ำเมื่อไหร่ ผีร้ายก็จะตามมาหาผมอีกแน่นอน”

อู๋เซี่ยนหรี่ตา รู้สึกถึงบางอย่างที่คลาดสายตาไปก่อนหน้านี้

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาถูกสาปเขาเจอแค่ผีร้ายหวางเซิงเพียงตนเดียว แต่สือจี๋ที่ถูกสาปเช่นกัน กลับต้องเจอผีร้ายมากกว่าหนึ่งตัว มันไม่สมเหตุสมผล!

“สือจี๋... ดูท่าคุณจะมีเรื่องปิดบังผมอยู่ใช่ไหม?”

เมื่อคิดย้อนกลับ อู๋เซี่ยนก็พบว่ามีสิ่งผิดปกติหลายอย่างเกี่ยวกับสือจี๋

สือจี๋เป็นเพียงพนักงานทำความสะอาดธรรมดา ทำไมถึงยอมเสียเงินมาพักโรงแรมชั่วคราวเพื่อรอรถประจำทางอย่างหรูหรา?

ทำไมเขาถึงหนีรอดจากผีหิวที่มีพลังปั่นป่วนการรับรู้ได้อย่างง่ายดาย?

แล้วทำไมเขาถึงปกปิดเรื่องการถูกโจมตีในคืนแรก?

หรือแม้กระทั่งเมื่อคืนที่ผ่านมา ที่ผีเด็กบุกเข้ามาในทุกห้อง แต่บนใบหน้าของสือจี๋กลับไร้รอยมือแม้แต่รอยเดียว

แม้ว่าเขาจะทำตัวดูซื่อๆ แต่พฤติกรรมหลายอย่างกลับแปลกประหลาดจนชวนสงสัย

อู๋เซี่ยนเยาะเย้ย “ไม่เลวเลย คุณพูดว่าผมแกล้งทำตัวเป็นหมู แต่ที่แท้คุณต่างหากที่ซ่อนความลับไว้ลึกที่สุด ถ้าไม่อยากบอก งั้นเราจบกันแค่นี้ คืนนี้ผมจะไปหาที่พักใหม่เอง!”

สือจี๋หน้าซีด รีบควักสิ่งของบางอย่างออกจากเสื้อ “โอเคๆ ผมยอมรับแล้ว! ที่จริงผมไม่ใช่แค่คนธรรมดา ผมเป็นคนของพระเจ้า ผมเป็นเจี้ยนเหริน”

เจี้ยนเหริน! (ผู้ที่ถูกเลือกโดยเทพเจ้า)

อู๋เซี่ยนตาเป็นประกาย ใบผ่านทางที่เขาพบเมื่อตอนเข้าถ้ำสวรรค์ระบุว่าเขาเองก็เป็นเจี้ยนเหริน ดังนั้นข้อมูลจากสือจี๋อาจมีประโยชน์มาก

“บอกผมทุกอย่างที่คุณรู้มาให้หมด”

สือจี๋รู้ว่าชีวิตเขาฝากไว้ที่อู๋เซี่ยน จึงเริ่มเล่าประสบการณ์ของเขาอย่างละเอียด

“ครั้งแรกที่ผมเข้าถ้ำสวรรค์ บอกตรงๆ ว่าผมเอาชีวิตรอดมาได้เพราะโชคช่วย ถ้าตอนนั้นผมไม่ระเบิดบ่อส้วมทิ้งไว้ ผมคงไม่รอดมาได้หรอก”

อู๋เซี่ยนตกใจ “คุณทำอะไรนะ? ระเบิดบ่อส้วม?”

สือจี๋ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเล่าต่อ “หลังจากนั้นผมได้รับการคุ้มครองจาก ‘เทพแห่งความเปรอะเปื้อนจื่อกู่’ และก็ได้พร ‘ร่างบริสุทธิ์อันเปรอะเปื้อน’ มา”

จากคำอธิบายของสือจี๋ อู๋เซี่ยนเข้าใจเกี่ยวกับ เจี้ยนเหริน มากขึ้น

เจี้ยนเหริน คือผู้ที่ได้รับพรจากเทพเจ้า หรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในถ้ำสวรรค์

บางคนได้รับพรตั้งแต่ยังไม่เข้ามาในถ้ำสวรรค์ เช่นเขา

บางคนได้รับพรจากผลงานอันโดดเด่นในถ้ำ เช่นสือจี๋

มีเพียงเจี้ยนเหรินเท่านั้นที่สามารถเก็บความทรงจำเกี่ยวกับถ้ำสวรรค์ได้ คนธรรมดาต่อให้รอดชีวิตมา ก็จะถูกลบความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับถ้ำสวรรค์ไป

เจี้ยนเหรินทุกคนจะได้รับ “ใบผ่านทาง” ซึ่งแสดงข้อมูลต่างๆ ของพวกเขา เช่น คาถา ศาสตรา หรืออาคมที่พวกเขาได้รับ หลังจากออกจากถ้ำสวรรค์ ตั๋วนี้จะส่งข้อความแจ้งพิกัดของถ้ำสวรรค์ครั้งต่อไป

แต่ไม่ใช่ว่าเจี้ยนเหรินจะหลบหนีจากถ้ำสวรรค์ได้ตลอด หากพวกเขาหลบเลี่ยงบ่อยเกินไป คำเตือนในใบผ่านทางอาจกลายเป็นคำสั่ง และหากฝ่าฝืนคำสั่งนั้น พวกเขาจะต้องเผชิญกับสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

หลังจากฟังเรื่องราวทั้งหมด อู๋เซี่ยนก็หันความสนใจกลับมาที่ปัญหาปัจจุบันของสือจี๋

“พรของคุณคืออะไรนะ?”

สือจี๋ตอบอย่างขมขื่น “พรของผมชื่อว่า ‘ร่างบริสุทธิ์อันเปรอะเปื้อน’ ทำให้ผมมีแนวโน้มที่จะเจอสิ่งสกปรกและมลทินได้ง่ายกว่าใคร เช่น คาถา เครื่องราง หรือผีร้ายที่เกี่ยวข้องกับความสกปรก….แต่คราวนี้ดันเป็นพรที่กลายเป็นคำสาป”

“และตามที่สมุดบันทึกบอก...คืนนี้จะมีผีร้ายมาหาผมถึงหกตัว!”

อู๋เซี่ยนยิ้มเล็กน้อย

“ดูเหมือนเราจะต้องวางแผนใหญ่กันแล้ว”

พลังที่เจี้ยนเหรินได้รับจากการบูชาเทพเจ้ามักเป็นแบบสุ่ม ไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะได้อะไร

แต่พรของสือจี๋ช่วยให้เขามีโอกาสได้รับพลังที่มีความเชื่อมโยงเป็นระบบมากขึ้น ซึ่งทำให้เกิดการผสานพลังและความสามารถได้อย่างลงตัว และลดโอกาสที่จะได้รับของไร้ประโยชน์ลง

อย่างไรก็ตาม ปัญหาใหญ่ในครั้งนี้ก็เกิดจากพรที่เขาได้รับนี่เอง

พร ร่างบริสุทธิ์อันเปรอะเปื้อน ที่สือจี๋ได้รับ ทำให้เขาดึงดูดพลังงานที่เกี่ยวข้องกับความสกปรกและสิ่งโสโครก

และเมื่อเขาได้รับ พรแห่งความชั่วร้าย จากการบูชาเทพสวรรค์，ทำให้เขาถูกปกคลุมด้วยพลังชั่วร้าย ส่งผลให้ยิ่งดึงดูดสิ่งโสโครกและผีร้ายได้มากขึ้น

การที่พรแห่งความชั่วร้ายมาผนวกเข้ากับพรดั้งเดิม ก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่

จนถึงขนาดสมุดบันทึกระบุว่า ในคืนนี้จะมีผีร้ายถึงหกตนมุ่งหน้ามาเล่นงานเขา!

ผีตัวอ้วนที่พวกเขาจัดการไปเมื่อครู่ เป็นเพียงตัวนำร่องเท่านั้น

สือจี๋รู้สึกเหมือนโชคชะตากำลังลงโทษเขา ถ้าไม่ได้เจอกับอู๋เซี่ยน เขาคงไม่รอดจากการจมน้ำตายในส้วมเป็นแน่

สือจี๋หมดสิ้นความอาย ทรุดลงคุกเข่าพร้อมร้องไห้สะอึกสะอื้น ป้ายทั้งน้ำตาและน้ำมูกใส่กางเกงของอู๋เซี่ยน

“พี่เซี่ยน ผมบอกทุกอย่างแล้ว...ช่วยผมด้วยเถอะครับ”

อู๋เซี่ยนหลับตาเพื่อไตร่ตรอง พิจารณาความเสี่ยงและผลตอบแทนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกับตัดสินใจ

“ได้ ฉันจะช่วยนาย แต่มีเงื่อนไข...ในการเดินทางในถ้ำสวรรค์ครั้งนี้ นายต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่าง และของรางวัลทั้งหมด ต้องให้ฉันเป็นคนจัดการ”

สือจี๋รีบตอบโดยไม่ลังเล

“ตกลง! ผมยอมทุกอย่าง!”

...

ในตอนเย็น อู๋เซี่ยนนั่งอยู่ในห้อง 402 ขณะที่สือจี๋กำลังนั่งขยับตัวไปมาอย่างกระสับกระส่าย

“โธ่ ทำไมฉันต้องมารับกรรมแบบนี้!” สือจี๋ครวญคราง

ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า เงามืดเข้าปกคลุมเมืองอีกครั้ง พื้นที่ทั้งหมดตกอยู่ภายใต้อำนาจของเหล่าภูตผี

ผู้คนต้องซ่อนตัวอยู่หลังประตูบ้านด้วยความหวาดหวังว่าอันตรายจะไม่มาถึงพวกเขา

ในห้องพักหมายเลข 402 อู๋เซี่ยนมองสือจี๋ที่ทิ้งไม้ถูพื้นไป และหันมากอดดาบญี่ปุ่นเล่มใหญ่ที่มีปลอกสีแดง

เขามองอู๋เซี่ยนด้วยสีหน้าละอายใจ

แผนของอู๋เซี่ยนนั้นเรียบง่าย — เขาแค่ต้องให้สือจี๋ไปนั่งรอในห้องน้ำ เมื่อมีผีตัวไหนโผล่มา พวกเขาก็จัดการมันทันที

ฆ่าผีหนึ่งตัวก็รับของรางวัลไปหนึ่งชิ้น ฆ่าสองตัวก็ได้สองเท่า เป็นวิธีที่ทั้งคุ้มค่าและได้ผล

แต่คาดไม่ถึงว่าตลอดทั้งวัน จะไม่มีผีสักตัวปรากฏตัวขึ้น!

หากไม่มีความผิดพลาดในสมุดบันทึกของสือจี๋ ก็คงมีเพียงคำอธิบายเดียว — ผีร้ายพวกนั้นกำลังรอรวมตัวกันเพื่อบุกมาเล่นงานทีเดียว!

ยิ่งไปกว่านั้น การรอคอยผีร้ายทำให้พวกเขาเสียเวลาไปจนไม่มีโอกาสหาเครื่องรางและเทพเจ้าเพื่อขอพร

แม้พวกเขาจะฆ่าผีที่แขวนคอตายไป และสือจี๋จะได้รับโอกาสบูชาเทพไปแล้ว แต่พวกเขาก็ยังต้องรีบกลับมายังโรงแรม

เมื่อพวกเขามาถึง ทุกคนต่างก็เข้าห้องพักกันหมดแล้ว ไม่มีใครรอพวกเขาอยู่ที่ล็อบบี้อีก

อู๋เซี่ยนส่ายหน้าเล็กน้อย ตอนนี้เขาไม่มีทางทิ้งสือจี๋ไว้ข้างหลังได้อีกแล้ว

พวกเขาทั้งสองจึงต้องพักร่วมกันในห้อง 402 รอคอยการมาถึงของคืนอันมืดมน และการโจมตีที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

《บันทึกคัมภีร์เมิ่งซีปี่ถาน》 บทที่ 21

บันทึกในคัมภีร์เมิ่งซีปี่ถาน (บันทึกปรัชญาแห่งลำธารฝันที่เขียนโดย เซินกวาน นักวิชาการผู้มีชื่อเสียงในสมัยราชวงศ์ซ่ง กล่าวถึงประเพณีและความเชื่อเกี่ยวกับ จื่อกู หรือ เทพีส้วม ดังนี้:

ตามธรรมเนียมโบราณ ผู้คนจะทำพิธีต้อนรับเทพีส้วมในคืนพระจันทร์เต็มดวงของเดือนแรกทางจันทรคติ แต่ในบางครั้งไม่จำเป็นต้องทำพิธีเฉพาะช่วงนี้เท่านั้น พวกเด็ก ๆ มักเรียกหาจื่อกูเพื่อความสนุกสนาน แม้กระทั่งในบ้านบางแห่งมีเหตุการณ์ที่เชิญจื่อกูมาแล้วไม่ยอมจากไป ทำให้หลังจากนั้นพวกเขาไม่กล้าเรียกนางอีกต่อไป

ในช่วงสมัย จิ่งโย่วบ้านของ หวังหลุนข้าราชการในตำแหน่งไท่ชางเคยทำพิธีต้อนรับจื่อกู จนมีเทพสิงสู่ในตัวลูกสาวของเขา เทพตนนี้อ้างตัวว่าเป็นนางสนมในวังของจักรพรรดิ และมีความสามารถด้านบทกวี

เทพองค์นี้สร้างงานเขียนที่งดงามและทรงพลัง ซึ่งรู้จักกันในชื่อ 《ตำรานางฟ้า》ที่แพร่หลายอยู่ในยุคปัจจุบัน ตัวอักษรที่ใช้เขียนในตำรานี้มีหลายรูปแบบ แต่ไม่ใช่ตัวอักษรที่พบเห็นทั่วไปในโลกมนุษย์ รูปแบบบางอย่างมีชื่อเรียกว่าเจ่าเจียนจ้วนและจั๋วจินจ้วน รวมทั้งสิ้นกว่าสิบชนิด

ผู้เขียนมีโอกาสได้เห็นลายมือของเทพด้วยตนเอง ระหว่างไปเยี่ยมครอบครัวของหวังหลุน เทพมักปรากฏกายให้เห็นเฉพาะช่วงครึ่งตัวบนเป็นหญิงสาวงดงาม ส่วนครึ่งล่างถูกปกคลุมด้วยเมฆและหมอก

เทพองค์นี้ยังมีความสามารถในการบรรเลง พิณเจิ้งด้วยเสียงที่ไพเราะและเศร้าสร้อย ทำให้ผู้ฟังหลงใหลจนลืมเวลา วันหนึ่งเทพถามหญิงสาวว่า "อยากขี่เมฆไปเที่ยวกับข้าหรือไม่" หญิงสาวตอบตกลง เมฆขาวลอยขึ้นจากลานบ้าน แต่นางเหยียบขึ้นไปแล้วไม่สามารถลอยได้

เทพกล่าวว่า "รองเท้าของเจ้ามีมลทิน ต้องถอดออกก่อนถึงจะขึ้นได้" หญิงสาวจึงถอดรองเท้าและเหยียบเมฆอีกครั้ง คราวนี้เมฆโอบอุ้มนางให้ลอยขึ้นอย่างอ่อนโยน แต่เทพบอกว่า "เวลานี้ยังไม่เหมาะ ไว้พบกันใหม่ในวันหน้า"

หลังจากหญิงสาวแต่งงานไป เทพองค์นี้ก็ไม่ปรากฏกายอีก บ้านของนางก็ไม่มีทั้งโชคดีหรือโชคร้ายใด ๆ อีกเลย