บทที่ 17 จิ๊กซอว์แห่งอดีต

บทที่ 17 จิ๊กซอว์แห่งอดีต

ฉีจื้อหยง อารมณ์ไม่สู้ดีนัก

นอกจากเขาแล้ว คนที่เคยดูเหมือนมีคุณค่าและน่าเชื่อถือที่สุดอย่างเหอฉง กลับมาตายอย่างน่าสงสัยในห้องใต้ดิน

มีเพียงสองพี่น้องซูที่เต็มไปด้วยโคลนกลับมาที่โรงแรม หลังจากนั้นพวกเธอก็ได้แต่นั่งกอดกันร้องไห้ ทำให้บรรยากาศของมื้ออาหารรอบกองไฟในคืนนี้ยิ่งเศร้าหมองมากขึ้น

เสียงร้องไห้ทำให้ฉีจื้อหยงรำคาญจนต้องตบจานอย่างแรง

"พอได้แล้ว อย่าเสียเวลาอันมีค่าของเรากับการร้องไห้แบบนี้!"

สองพี่น้องหยุดร้อง และหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดดวงตาที่บวมช้ำ

"บอกมาสิ วันนี้พวกเราเจออะไรกันบ้าง คนที่ตายไปแล้วก็ปล่อยเขาไป เราต้องหาทางรอดต่อไป"

เหวินเฉาดูราวกับคนละคนกับเมื่อวาน เพียงข้ามคืน เขากลายเป็นชายชราที่หมดอาลัยตายอยาก

"วันนี้ฉันไม่ได้อะไรเลย ได้มาแต่เศษขยะพวกนี้เท่านั้น"

เขาหยิบขวดเอ้อโกวโถว(เหล้าขาวจีน)ขึ้นมาดื่มอึกใหญ่จนสำลัก และเริ่มไอหนักจนหน้าแดง

"สะใจจริงๆ!"

เพื่ออุดมการณ์และการวิจัยของเขา เขาไม่ได้แตะแอลกอฮอล์มาสามถึงสี่สิบปี แต่ในวันนี้ ทุกอย่างไม่มีความหมายอีกต่อไป

อู๋เซี่ยนมองถุงสัมภาระของเหวินเฉาด้วยความสนใจ ภายในมีเทปกาว แผ่นไม้ พลุ ท่อเหล็ก ขวดโหล และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์หลายอย่าง

ในฐานะนักสืบ อู๋เซี่ยนเคยศึกษาไว้ว่า หากไม่สามารถหาซื้ออาวุธได้ตามกฎหมาย ควรทำอย่างไร

ผลสรุปที่เขาได้คือ การปล้นแก๊งอาชญากรรมเป็นทางที่ง่ายที่สุด

จากประสบการณ์เหล่านั้น อู๋เซี่ยนรู้ได้ทันทีว่าเหวินเฉาคิดจะทำอะไร

"ชายชราคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"

ฉีจื้อหยงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปถามสือจี๋

"นายล่ะ?"

สือจี๋เล่าถึงสิ่งที่เขาพบในโรงอาหาร แต่ละเว้นเรื่องเกี่ยวกับเทวรูป และยังเสริมข้อมูลบางอย่าง

เขาพบว่ามีบันทึกเรื่องราวในเคาน์เตอร์โรงอาหาร บันทึกนั้นได้เล่าเรื่องราวของผีหิวอย่างละเอียด

เฉินเหยียน ชายผู้หิวโหย ถูกจับมาขังในห้องใต้ดินโดยศัตรูเก่าซึ่งเป็นเจ้าของโรงอาหาร

เฉินเหยียนถูกขังและให้ดื่มน้ำประทังชีวิต แต่ไม่ได้รับอาหารแม้แต่น้อย ขณะที่กลางคืน พวกเขากลับนำอาหารมาวางเต็มห้อง และมัดเฉินเหยียนไว้กับเสากลางห้อง

วันแล้ววันเล่า เขาถูกปล่อยให้หิวโหยจนเสียชีวิตในโรงอาหารที่เต็มไปด้วยอาหาร

หลังจากนั้น เจ้าของโรงอาหารคิดจะลักพาตัวอวี๋อิงฮวา แต่เธอหายตัวไปเสียก่อน ทำให้แผนการต้องยุติลง

ฉีจื้อหยงไม่สนใจเรื่องราวเบื้องหลัง เขาอยากรู้เพียงข้อมูลที่จะช่วยให้เขารอดคืนนี้ได้

เหวินเฉาเริ่มเมามากขึ้น ส่วนสองพี่น้องซูก็ยังคงร้องไห้ ไม่มีใครสนใจเรื่องเล่าของสือจี๋

แต่สิ่งที่ทำให้อู๋เซี่ยนสงสัยคือ "พวกเขามีเรื่องบาดหมางอะไรกันเหรอ?"

"ลูกชายของเจ้าของโรงอาหารหายตัวไปนานแล้ว และเมื่อพบตัวอีกครั้ง เขาก็กลายเป็นศพที่แห้งกรังจากความหิว ตำรวจสันนิษฐานว่าเฉินเหยียนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้"

"อย่างนี้นี่เอง..."

อู๋เซี่ยนพยักหน้า ก่อนจะเริ่มเล่าถึงสิ่งที่เขาค้นพบ

"วันนี้ฉันไปที่ห้องลับในโรงแรม เจอข้อมูลบางอย่าง"

"เจ้าของโรงแรมชื่อหวังจื้ออู่ ภรรยาของเขาคืออวี๋อิงฮวา ฉันคิดว่าพวกเราคงจำชื่อนี้ได้ดี"

"พวกเขาเพิ่งเข้ามาดูแลโรงแรมเมื่อสองปีก่อน ก่อนหน้านั้นเป็นสามีภรรยานามสกุลอันที่ดูแล"

"สิ่งที่น่าสนใจคือ สามีภรรยาอันยังคงเก็บบันทึกการเข้าพักเมื่อสิบปีก่อนไว้ และในบันทึกนั้นมีชื่อของหวังจื้ออู่และอวี๋อิงฮวาปรากฏอยู่ด้วย"

ห้องลับของโรงแรมคือสถานที่สุดท้ายที่อู๋เซี่ยนไปเยือนในวันนี้

เขารู้สึกว่า การเข้าใจสิ่งที่เคยเกิดขึ้นที่นี่ น่าจะช่วยให้เขามีโอกาสรอดมากกว่าการมุ่งเพียงเสริมพลัง

ขณะที่อู๋เซี่ยนกำลังพูด ฉีจื้อหยงก็ขัดจังหวะขึ้นมา...

"พูดถึงเรื่องนี้ วันนี้ฉันเจอผีเร่ร่อนตัวหนึ่ง มันบอกว่าตัวเองชื่ออันซิ่น" ฉีจื้อหยงกล่าว "มันบอกว่าเมื่อสิบปีก่อน ลูกสาวของมันหายตัวไป ภรรยาของมันก็เลยเสียสติ แล้วมันก็กลัวว่าหลังจากมันตาย จะไม่มีใครดูแลภรรยาของมัน ขอให้ฉันช่วยมันหน่อย"

อู๋เซี่ยนตาเป็นประกาย "นายตอบมันว่าไง?"

"ไม่ได้ตอบอะไร ฉันฆ่ามันซะ"

อู๋เซี่ยนได้แต่เงียบ นี่เป็นการตัดเส้นทางเบาะแสโดยสิ้นเชิง

สองพี่น้องซูยังคงสะอื้นเบาๆ พูดแต่เรื่องโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุให้เหอฉงตาย และไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป สิ่งที่พวกเธอพูดไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย

---

การประชุมในคืนนี้จึงจบลงไปแบบลวกๆ

อู๋เซี่ยนกลับมาที่ห้อง ล้างหน้าล้างตาแล้วเอนตัวลงนอนบนเตียง เขานอนมองเพดาน ขณะที่พยายามเรียบเรียงข้อมูลทั้งหมดที่เขาได้มาตั้งแต่เริ่มต้น

หนึ่งในสิ่งที่เขาพบในห้องลับคือ หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง

มีข่าวหนึ่งที่สะดุดตา

ผู้หญิงชื่อเจ้าเจวียน ฆ่าตัวตายในโรงแรมผิงอันหลังจากที่เธอเสียสติเนื่องจากสามีของเธอเสียชีวิต ห้องที่เธอใช้ปลิดชีพตัวเองก็คือห้อง 406 นั่นเอง

นี่เป็นสาเหตุว่าทำไมอู๋เซี่ยนถึงโดนผีเล่นงานตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาที่นี่

ข่าวนี้เหมือนจิ๊กซอว์ที่เชื่อมโยงข้อมูลต่างๆ เข้าด้วยกัน ทำให้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในสถานที่แห่งนี้เริ่มชัดเจนขึ้น

เจ้าของโรงแรมหวังจื้ออู่ และอวี๋อิงฮวา นายหวางจากสวนฝูซิ่น และผีหิวในโรงอาหาร ทั้งสี่คนนี้เคยเป็นสมาชิกของแก๊งอาชญากรรมกลุ่มเดียวกัน

เมื่อสิบปีก่อน พวกเขาก่ออาชญากรรมครั้งใหญ่หลายครั้งในละแวกนี้ เหยื่อรวมถึงเจ้าของโรงแรมเดิม เจ้าของโรงอาหาร และเจ้าเจวียน ผู้ที่กลายเป็นผีแขวนคอ

สองปีก่อน กลุ่มอาชญากรรมนี้พยายามวางมือ หวังจื้ออู่ และอวี๋อิงฮวาเข้ามารับช่วงบริหารโรงแรม ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างนายหวางกับเจ้าเจวียน และการลักพาตัวเฉินเหยียนนั้นก็เริ่มปิดไม่มิด

แต่เรื่องทั้งหมดนี้ ดูเหมือนจะเป็นแค่อาชญากรรมธรรมดา

แล้วมันกลายเป็นจุดเริ่มต้นของภัยพิบัติจากผีร้ายที่ถล่มโลกนี้ได้อย่างไร?

---

ตีสาม

ในทางเดินที่ว่างเปล่า เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าผีบุกประตูได้ปรากฏตัวตามกำหนด

ตึง ตึง ตึง

เสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้าห้อง 408

"มีสัญลักษณ์... ตรงนี้มีคนอยู่"

ผีบุกประตูยกเท้าขึ้นถีบประตู ห้องที่มีประตูไม้อย่างแข็งแรงกลับถูกฉีกออกเหมือนกระดาษ

หัวอันน่าเกลียดของมันสอดเข้ามาในห้อง แต่สิ่งที่พบคือความว่างเปล่า

"ไม่มีใคร... หลอกข้า!"

"โฮก!"

มันคำรามอย่างเกรี้ยวกราด

ในวินาทีนั้น ไฟในทางเดินดับลงทั้งหมด และเมื่อไฟกลับมาอีกครั้ง ผีบุกประตูก็หายตัวไป

บนร่องรอยของปูนบนพื้น มีรอยเท้าขนาดเล็กเรียงรายเป็นทาง

รอยเท้าเหล่านั้นนำเข้าไปในห้องของอู๋เซี่ยนและคนอื่นๆ

---

ห้อง 406

อู๋เซี่ยนกำลังหลับสนิท กอดผ้าห่มอย่างมีความสุข

เสียงเคาะประตูของอวี๋อิงฮวา และเสียงผีบุกประตูถีบประตูเข้ามา ไม่ได้ปลุกเขาให้ตื่นเต็มตา เขาแค่ลืมตาขึ้นมานิดหน่อย แล้วก็หลับต่อไป

นี่ไม่ใช่ความประมาท แต่เพราะเขารู้ล่วงหน้าแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น และถึงจะตื่น เขาก็ไม่มีทางทำอะไรได้มากกว่านี้อยู่ดี

หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เขาก็ได้เตรียมแผนรับมือไว้แล้ว

ขณะที่เขากำลังหลับสนิท เสียงแหลมเล็กเหมือนเด็กน้อยก็ดังขึ้นในความฝัน

"มาเล่นกันเถอะ มาเล่นกันเถอะ"

"ฮิฮิ"