บทที่ 14 ร้านกาแฟโบราณ

หนังสยองขวัญที่ฉายในโรงภาพยนตร์มักไม่น่าเบื่อ

The Conjuring เป็น IP เก่าแก่ ทั้งเอฟเฟกต์และการแสดงของนักแสดงก็ยังคงรักษาระดับไว้ได้ แต่ในแง่เนื้อเรื่องดูจะบางเบาไปหน่อย

ยังคงเป็นเรื่องราวคลาสสิกของบ้านผีสิง และสุดท้ายก็ต้องเรียกบาทหลวงมาไล่ผี

แต่เมื่อเทียบกับผีในเรื่องเดิม หนังเรื่องนี้เพิ่มปีศาจที่ตกต่ำเข้ามามากมาย พร้อมกับการเพิ่มนักปราบปีศาจ เติมเต็มฉากต่อสู้ที่ขาดหายไป

เพราะใน The Conjuring เรื่องแรก ๆ กระบวนการไล่ผีก็แค่บาทหลวงถือไม้กางเขนกับพระคัมภีร์ พูดพึมพำไปเรื่อย

แต่สำหรับโร่ยุนที่มีประสบการณ์จริง ก็รู้สึกน่าเบื่อเล็กน้อย โดยเฉพาะเสียงที่ดังขึ้นทันที ทำให้เขาต้องกะพริบตาทุกครั้ง

โร่ยุนรู้สึกง่วงนิด ๆ แต่อาซากิอยู่ข้าง ๆ ก็ไม่กล้าหลับ

แต่ตอนนี้อาโอบะ อาซากิกลับดูเข้าถึงบทบาทมาก แม้จะเป็น "มือเก๋า" แต่ก็ยังตกใจไม่น้อย

สาวผมทองหดตัวอยู่บนโซฟา เส้นโค้งใต้กระโปรงสีครีมถูกกดจนนูนออกมา ตั้งแต่หนังเริ่ม สาวน้อยก็กอดแขนโร่ยุนไว้ ทุกครั้งที่มีผีออกมาก็จะสั่นด้วยความกลัว ทำให้เขารู้สึกอย่างชัดเจนว่าการพัฒนาของเธอดีเพียงใด

อวบอิ่มกว่าที่เห็นภายนอกมาก

ในสายตาของอาโอบะ อาซากิ การออกมาเดินเล่นครั้งนี้เธอก็มีเจตนาไม่บริสุทธิ์อยู่แล้ว หรือพูดได้ว่าตั้งแต่เปลี่ยนสีผมเพื่อเขา ทุกครั้งที่กินข้าวด้วยกัน ทำเวรด้วยกัน ล้วนมีเจตนาไม่บริสุทธิ์ทั้งสิ้น

ใจเย็น สงบ เด็ดเดี่ยว มีความเป็นผู้ใหญ่เกินวัย และยังแสดงความใส่ใจและอ่อนโยนออกมาโดยไม่รู้ตัว

ตอนที่เธอเศร้าเสียใจที่แม่เสียชีวิต ก็มีเขาคนเดียวที่มาปลอบใจ ตอนที่เธอถูกเพื่อนในโรงเรียนแบ่งแยกเพราะการแต่งกาย ก็มีเขาคนเดียวที่คุยกับเธอ นานวันเข้า อาโอบะ อาซากิก็เกิดความรู้สึกพึ่งพาในใจ

ความรู้สึกนี้ไม่ได้เกิดขึ้นในทันที แต่เป็นการบ่มเพาะอย่างต่อเนื่องหลายปี หรือจะเรียกว่าเป็นการพิชิตใจตัวเองของอาโอบะ อาซากิก็ได้

เมื่อสาวน้อยตกใจ ก็จะแอบมองใบหน้าด้านข้างของโร่ยุน แล้วก็กอดแขนเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว แนบชิดข้างกาย ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะรู้สึกอุ่นใจ

แม้แต่เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองกล้ามาก แต่การถอยหลังไม่ใช่นิสัยของเธอ

"หนังจบแล้ว ถ้าหิวก็ออกไปกินข้าวกันเถอะ"

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หนังจบแล้ว

โร่ยุนขยับตัวจะลุก แต่พบว่าอาซากิยังคงจ้องหน้าจออยู่

ไฟในโรงหนังสว่างขึ้นโดยอัตโนมัติ เสียงเบาลง เสียงครืดครอดจากท้องก็ทำให้สาวน้อยที่กำลัง "คิดชื่อลูก" หลุดจากภวังค์

ม่านตาของอาโอบะ อาซากิขยาย ใบหน้าที่แดงเรื่ออยู่แล้วตอนนี้แดงไปทั้งหน้า สบตากับโร่ยุนในระยะประชิด รู้สึกเหมือนหัวใจจะกระโดดออกมา

เธอรีบปล่อยมือ ลุกขึ้นจัดผมที่ยุ่งเหยิง

"ง้ั...งั้นไปกันเถอะ"

ดวงตาของสาวน้อยเป็นประกายพร้อมรอยยิ้ม

"ได้ยินว่าแถวนี้มีร้านกาแฟดีมาก ไปดูกันไหม?"

กลับมาบนถนนอีกครั้ง เห็นรถราพลุกพล่าน อาโอบะ อาซากิก็กลับมาจากสภาพแวดล้อมเล็ก ๆ ที่อยู่กันสองคน

เธอเดินนำหน้า พูดกับโร่ยุนอย่างมีความสุข

เมื่อคืน เธอค้นหาสถานที่ท่องเที่ยวรอบเกาะเกนชินในคอมพิวเตอร์จนหมด แม้จะลืมไปบ้าง ก็ยังมี AI นำทางในมือถือ

"ไปดูกันเถอะ"

ฝ่ายหญิงเสนอ ฝ่ายชายย่อมไม่ขัด

จุดประสงค์ของการนัดเดทคือความสุข และอารมณ์ของโร่ยุนปกติแล้วก็ยากที่จะได้รับผลกระทบ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของอาซากิ มุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย

"โมไก ช่วยวางแผนเส้นทางสั้นที่สุดไปร้านกาแฟหน่อย"

อาโอบะ อาซากิที่เดินนำหน้าพูดกับมือถือเบา ๆ

บนหน้าจอมือถือเป็นสัตว์เลี้ยงเสมือนจริง นั่นคือ AI ของเธอ

"การนัดเดทครั้งนี้ของคุณหนูประสบความสำเร็จมากเลยนะครับ ดูท่าแล้วการขึ้นฐานก็ไม่มีปัญหา!"

"ไปตายซะ! รีบนำทางเลย! พูดเรื่อยเปื่อยอีกเชื่อไหมว่าจะลบนายทิ้ง!"

"ครับ ๆ คุณหนู"

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ สาวน้อยหันไปมองข้างหลัง เห็นว่าโร่ยุนไม่ได้สนใจทางนี้ก็ถอนหายใจโล่งอก

15 นาทีต่อมา...

ที่ตั้งของร้านกาแฟค่อนข้างลับตาจริง ๆ คนผ่านไปมาน้อย อาจจะมีแค่ไม่กี่ร้อยคนต่อวัน และเมื่อเห็นร้านกาแฟที่ไม่มีป้าย ไม่มีคนเชิญลูกค้า สิบคนก็จะมีแปดคนที่ไม่เข้า

ร้านกาแฟที่คนนิยมที่อื่นไม่ดีกว่าหรือ?

และเหมือนกับโร่ยุนก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยชินกับการเดินเข้าตรอกเล็ก ๆ แม้จะอยู่มาหลายปี แต่เขาก็ยังไม่คุ้นเคยกับบางที่บนเกาะเกนชิน

อาโอบะ อาซากิเปิดประตูนำหน้า บนประตูมีกระดิ่ง ดังเสียงไพเราะเมื่อผลัก โร่ยุนเข้าไปแล้วมองรอบ ๆ พบว่าการตกแต่งภายในร้านค่อนข้างประณีต มีกลิ่นหอมของกาแฟลอยฟุ้ง ข้าง ๆ มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณกำลังเปิดเพลงเบา ๆ พื้นที่ไม่ใหญ่ แต่ให้ความรู้สึกครบครัน

"ยินดีต้อนรับค่ะ ลูกค้าทั้งสองต้องการสั่งอะไรคะ?"

สาวน้อยในชุดยูนิฟอร์มถือถาดอยู่หลังเคาน์เตอร์ ยิ้มอย่างมืออาชีพ

"อืม... ขอดูหน่อย"

อาโอบะ อาซากิเปิดเมนู ดูของในนั้น

แต่สีหน้าของโร่ยุนกลับเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองไปที่พนักงานสาว

......