บทที่ 14 ตกปีศาจในโรงอาหาร

บทที่ 14 ตกปีศาจในโรงอาหาร

โรงอาหารชุมชนเคยเป็นสถานที่ที่คึกคักที่สุดในย่านนี้   แต่ตอนนี้กลับถูกทิ้งร้าง

โต๊ะเก้าอี้กระจัดกระจายอย่างไร้ระเบียบ อุปกรณ์รับประทานอาหารถูกโยนทิ้งเกลื่อนพื้น มุมกำแพงมีน้ำหยดลงมาเรื่อยๆ จนทำให้เกิดตะไคร่ แม้ในเวลากลางวัน โรงอาหารแห่งนี้ก็ยังคงมีกลิ่นอายของความน่ากลัว

อู๋เซี่ยนและสือจี๋ ยืนอยู่หน้าประตูโรงอาหาร

สือจี๋อธิบาย "เมื่อวานฉันอยากหาวัตถุดิบมาทำอาหารร้อนๆ ให้ทุกคนกิน เลยมาเจอที่นี่ ฉันเจอไส้หมูแช่แข็งและอุปกรณ์บางอย่างในตู้เย็นนอกโรงอาหาร และก็เอามาทำกับข้าวให้พวกนายกินนี่แหละ"

"ฉันคิดจะหาของเพิ่ม เลยเดินเข้าไปข้างในโรงอาหาร แต่จู่ๆ ฉันก็รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างรุนแรง เหมือนถูกบางอย่างล่อลวงให้ต้องหาของกิน"

"ฉันถึงขั้นเสียสติ กอดไส้หมูไว้แล้ว..."

อู๋เซี่ยนทำหน้าแปลกใจ "ถ้าฉันจำไม่ผิด ไส้หมูพวกนั้นยังไม่ได้ล้างใช่ไหม?"

"โชคดีที่ไม่ได้ล้าง!" สือจี๋ตบขาตัวเองด้วยความตื่นเต้น

"เพราะมันไม่สะอาด ฉันเลยกินไม่ลงและได้สติกลับมา"

"พอฉันได้สติ..."

"ก็เห็นชายผอมโซตัวหนึ่งกำลังกัดฉันอยู่ตาเขียวปัด เขากัดไปพลาง ร้องไปพลางว่า ‘หิว... ฉันหิว!’"

สือจี๋เปิดเสื้อให้ดู รอยกัดเป็นสิบรอยกระจายอยู่ทั่วหน้าอกและหน้าท้องด้านซ้าย ถ้าเขาได้สติช้ากว่านี้ อาจถูกฉีกท้องออกมาก็เป็นได้

"ฉันหนีออกมาแทบตาย บอกเลยว่ากลัวสุดๆ..."

อู๋เซี่ยนฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่าสือจี๋ใส่กางเกงคนละตัวกับเมื่อเช้าและเมื่อคืน

เขาพยายามหยุดจินตนาการแย่ๆ ในหัว แล้วมองเข้าไปในโรงอาหาร ข้างในสุดที่โต๊ะเตรียมอาหาร เขาเห็นเงารางๆ ของเทวรูปสององค์ แสดงว่าสือจี๋ไม่ได้โกหก

ขณะกวาดตามอง เขาเหลือบไปเห็นใบหน้าซูบผอมที่โผล่ออกมาครึ่งหนึ่งจากด้านหลังเสา ปากของมันมีน้ำลายไหลไม่หยุด ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากกลืนกินอู๋เซี่ยน

อู๋เซี่ยนถามสือจี๋ "ฟังจากที่คุณเล่า ปีศาจตัวนี้น่าจะรับมือยากนะ ถ้าเข้าไปข้างในก็จะถูกมันครอบงำจนไม่รู้ตัวแล้วตาย คุณจะบูชาเทวรูปยังไง?"

สือจี๋ยกถุงในมือขึ้น "ก็ด้วยนี่ไง!"

เขาเปิดถุงออก ในถุงมีไส้หมูเต็มไปหมด ส่งกลิ่นเหม็นฉุน ดูเหมือนจะยังดิบและไม่ได้ล้างอย่างดี

อู๋เซี่ยนขมวดคิ้ว "คุณจะใช้ไส้หมูรัดคอมันเหรอ?"

"ไม่ เราจะใช้ไส้หมูล่อมันออกมา!"

"ล่อมันเหรอ?"

สือจี๋หัวเราะเยาะ "ฉันไม่ได้หนีตายมาเปล่าๆ ฉันได้ข้อมูลสำคัญสองอย่างมา"

"อย่างแรก พลังของมันมีผลแค่ในที่มืดในโรงอาหารนี้ อย่างที่สอง ฟันของมันไม่ค่อยดี"

"ฟันไม่ดี? อ๋อ เข้าใจละ!"

อู๋เซี่ยนใช้เวลาคิดครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจ และอดสงสัยไม่ได้ว่าคนแบบไหนถึงคิดแผนการแบบนี้ขึ้นมาได้

สือจี๋มีสีหน้าดุดันเหมือนมีความแค้นฝังลึก "ในเมื่อมันเป็นผีหิว ก็ต้องทนไม่ได้กับของกินใช่ไหม? ไส้หมูดิบยังเหนียวที่สุด ฉันจะล่อมันออกจากที่มืด แล้วให้มันชดใช้ในสิ่งที่มันทำกับฉันเมื่อวาน!"

อู๋เซี่ยนสังเกตว่าปกติสือจี๋เป็นคนใจดีและไม่โกรธง่าย การที่เขาโมโหขนาดนี้แสดงว่าเหตุการณ์เมื่อวานต้องเลวร้ายกว่าที่เขาเล่า

---

แผนตกปีศาจนี้ดูบ้าบิ่น แต่ในสถานการณ์นี้อู๋เซี่ยนก็ไม่มีทางเลือกอื่น

หลังจากปรึกษากันเล็กน้อย พวกเขาเริ่มลงมือ

ไส้หมูดิบด้านหนึ่งถูกโยนเข้าไปในเงามืด อู๋เซี่ยนคิดว่าปีศาจน่าจะฉลาดกว่าปลา อาจใช้เวลาสักพัก แต่ปรากฏว่าไส้หมูยังไม่ทันตกถึงพื้น ปีศาจก็พุ่งมากัดทันที

เมื่อรู้สึกถึงแรงดึงจากอีกฝั่ง อู๋เซี่ยนกับสือจี๋รีบกระชากไส้หมูกลับมา ร่างผอมแห้งของชายคนหนึ่งถูกดึงออกมาจากเงามืด

ชายผู้นั้นสวมเพียงกางเกงขาสั้นเก่าๆ ร่างกายผอมแห้งจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ผิวเหลืองและหยาบกร้าน เขาใช้สองมือและสองเท้าเคลื่อนไหวเหมือนสัตว์

ทันทีที่ถูกดึงออกมา ร่างกายของเขาก็เริ่มมีควันดำพวยพุ่งออกมา เขาส่งเสียงร้องโหยหวนและพยายามถอยกลับ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยไส้หมูในปาก

อู๋เซี่ยนฉวยโอกาสนี้ กระชากไส้หมูไว้ ขณะที่สือจี๋ใช้ไม้ถูพื้นฟาดปีศาจอย่างสุดแรง

สือจี๋ฟาดลงไปด้วยความแค้น แต่เพราะร่างกายเขาไม่แข็งแรง พอฟาดได้ไม่กี่ทีก็เริ่มเหงื่อท่วม

ปีศาจหิวถูกฟาดจนทนไม่ไหว ร้องโหยหวนเหมือนลูกหมาบาดเจ็บ แล้วถอยกลับเข้าเงามืด

อู๋เซี่ยนเห็นแล้วถึงกับพูดไม่ออก แผนของสือจี๋ดูกระฉับกระเฉงเหมือนเสือ แต่ผลลัพธ์กลับสร้างความเสียหายได้น้อยนิด

อย่างไรก็ตาม อู๋เซี่ยนสังเกตได้บางอย่าง

เขารู้แล้วว่าอาวุธที่ฉีจื้อหยงให้ แม้จะมีประโยชน์ แต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงพอจะทำลายปีศาจได้จริงๆ

เหมือนกับการหวดด้วยแส้ใส่กันในเกมรัก มันเจ็บ แต่ไม่ทำให้บาดเจ็บถึงตาย

เขายังพบอีกว่า แม้แสงแดดจะทำให้ปีศาจมีควันดำออกมา แต่มันไม่ได้รับความเสียหายร้ายแรงเพียงแค่ดูอ่อนแรงลง

แสงแดดอาจเป็นเพียงสภาพแวดล้อมที่ทำให้ปีศาจรู้สึกไม่สบาย หรือปีศาจแต่ละตัวอาจมีความทนทานต่อแสงที่ต่างกัน

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ หากคิดว่าแสงแดดจะปลอดภัยเสมอไป นั่นจะเป็นกับดักอันตราย

เมื่อปีศาจถอยกลับไปในเงามืด อู๋เซี่ยนกับสือจี๋ไม่กังวล เพราะแม้ปลาจะจำได้เพียงเจ็ดวินาที แต่ปีศาจที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความหิว อาจจำอะไรไม่ได้เลย

สือจี๋โยนไส้หมูไปอีกครั้ง ไม่นานปีศาจก็กัดเข้ามาอีก

คราวนี้ อู๋เซี่ยนใช้มีดสังหารสุกรฟันลงไป ทิ้งรอยแผลลึกบนตัวปีศาจ

หลังจากวนล่อกันหลายครั้ง อู๋เซี่ยนเริ่มรู้สึกเบื่อ

แผนของสือจี๋ไม่มีปัญหา แต่การฆ่าด้วยวิธีนี้ช้าเกินไป อู๋เซี่ยนจึงตัดสินใจหยิบดาบเหรียญทองแดงออกมา เพื่อใช้ไพ่ตายของเขา

แต่แล้ว ปีศาจกลับไม่หลงกลอีกต่อไป มันเพียงเฝ้ามองไส้หมูที่แกว่งไปมาในโรงอาหาร โดยไม่เข้าใกล้

อู๋เซี่ยนรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

"ถ้ามันไม่ออกมา แล้วเวลาที่เสียไปล่ะจะทำยังไง?"