บทที่ 12 นัดเดท

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนถึงวันแรกของสุดสัปดาห์

เรื่องที่อาโอบะ อาซากิชวนเมื่อวาน โร่ยุนก็จำไว้ในใจ เมื่อตกลงรับปากแล้ว ก็ไม่ทำอะไรที่จะทำให้เสียบรรยากาศอย่างการเบี้ยวนัด

และหลังจากอากุโรระหายไปเมื่อสามปีก่อน โร่ยุนก็เลิกนิสัยนอนตื่นสาย ทุกเช้าจะตื่นประมาณ 6 โมงครึ่ง เปิดคอมพิวเตอร์ดูยอดขายและคะแนนของไลท์โนเวล แล้วก็เขียนต่ออีกหนึ่งบท

ไม่ใช่เพราะอยากเป็นนักเขียนลอกเลียนแบบ แต่เพราะงานง่าย ๆ และสะดวกแบบนี้ทำให้โร่ยุนได้รับพลังการยอมรับ

และการดูดซับพลังการยอมรับส่งผลโดยตรงต่อวิวัฒนาการของเซนโรบันโชและพลังของโร่ยุน

ด้วยวิธีนี้ ถ้าเจอปัญหายุ่งยากมากขึ้นในอนาคต ก็จะไม่ลำบาก แม้แต่เมื่อเจอกับพวกแวมไพร์ที่เรียกสัตว์รับใช้ได้ ก็จะไม่ต้องยืนมองคนอื่นมาปกป้องตัวเองอย่างไร้ที่พึ่งอีก

แม้ว่าเขาจะมีนันกง นาซึกิคอยปกป้อง ตราบใดที่ไม่ออกไปหาเรื่องตาย ก็แทบจะไม่มีอันตราย แต่ก็ไม่ควรประมาท ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเนื้อเรื่องกำลังจะมาถึง คุกที่กักขังนาซึกิก็จะเปิดในไม่ช้า

ตอนนั้น ไม่ใช่นาซึกิที่ปกป้องเขาแล้ว แต่เป็นเขาที่ต้องออกมายืนหยัดเอง

ล้างหน้าเสร็จ มองดูตัวเองในกระจก ดวงตาของโร่ยุนฉายแววมุ่งมั่น

"ไอ้หนู วันหยุดแต่งตัวตั้งแต่เช้า นี่กำลังมีโชคด้านความรักเหรอ?"

นันกง นาซึกิสวมชุดราตรี นั่งไขว่ห้างในห้องนั่งเล่น ถือแก้วชาแดง มองโร่ยุนในห้องน้ำด้วยรอยยิ้มกึ่งเยาะหยัน

"อาซากิเขาจะเลี้ยงข้าวผมวันนี้ เลยจะไม่อยู่บ้านตอนเที่ยง"

โร่ยุนบอก

"ดีเลย ไม่ต้องทำอาหารส่วนของนายด้วย แล้วก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนผู้หญิงฉันไม่ว่าหรอก แต่ต้องระวังตัวให้ดี ถ้าบาดเจ็บหรือทำให้เกิดชีวิตใหม่ขึ้นมาล่ะก็ ระวังฉันจะสั่งสอนนายเอา!"

ได้ยินคำพูดของโร่ยุน รอยยิ้มบนใบหน้าของนันกง นาซึกิดูน่ากลัวเล็กน้อย แม้จะเป็นน้องชายที่เก็บมาเลี้ยง แต่เธอที่อยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กจนโต ก็ดูแลโร่ยุนเหมือนครอบครัวในช่วงไม่กี่ปีนี้

อ่อนโยนแต่ก็เข้มงวด

"พรวด! ไอ ๆ ๆ ๆ..."

โร่ยุนที่กำลังดื่มน้ำอุ่นเกือบสำลักตายกับประโยคนั้น

บาดเจ็บอะไร? ทำให้เกิดชีวิตใหม่อะไร?

ตอนนี้เขากับอาโอบะ อาซากิเป็นเพื่อนที่บริสุทธิ์นะ!

"ผมจะระวังตัวให้ดีครับ ถ้ามีปีศาจที่ตกต่ำมาโจมตี ผมจะรีบแจ้งตำรวจทันที"

"ชิ!"

นันกง นาซึกิเบ้ปาก

แกล้งสำเร็จแค่ครึ่งเดียว ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจนิด ๆ

"ระวังตัวด้วยนะ"

ประโยคนี้แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนของนันกง นาซึกิ ทำให้โร่ยุนยิ้มออกมา

ในเส้นทางของเรื่องต้นฉบับ นันกง นาซึกิเคยผ่านการแตกหักกับเพื่อน และเพราะสัญญากับปีศาจ ทำให้เธอต้องรับหน้าที่เป็นกุญแจของคุก มาประมาณ 10 ปีแล้วที่ไม่ได้เห็นแสงอาทิตย์จริง ๆ ของโลกภายนอก

แม้ว่าตามเนื้อเรื่องต้นฉบับ เธอก็จะไม่เป็นอะไร แต่โร่ยุนต้องการมากกว่านั้น เขาหวังว่าอนาคตจะดีขึ้น

นันกง นาซึกิรู้สึกว่าโร่ยุนวันนี้แปลก ๆ แต่ไม่รู้ว่าแปลกตรงไหน

เวลาใกล้จะ 9 โมงเช้า

ติ๊ง ~~~

ตอนนั้น มีเสียงกริ่งดังมาจากหน้าประตู

โร่ยุนที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินไปเปิดประตู เห็นอาโอบะ อาซากิยืนอยู่หน้าประตู

"เอ่อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

อาโอบะ อาซากิยิ้ม ยกมือเล็ก ๆ ขึ้นโบกเบา ๆ

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

โร่ยุนยิ้มตอบ

"วันนี้คุณสวยมากเลยครับ"

แม้ว่าชุดนักเรียนปกติของอาโอบะ อาซากิจะดัดแปลงไปมาก ทำให้เธอดูมีชีวิตชีวามากขึ้น แต่ชุดนักเรียนก็คือชุดนักเรียน ไม่สามารถแสดงเสน่ห์ของผู้หญิงได้

แต่วันนี้เธอแต่งตัวอย่างดี เสื้อสีฟ้าขับผิวขาวเนียน ไหล่เปลือยเล็กน้อยเปล่งประกายสีชมพู ด้านล่างสวมกระโปรงสั้นสีครีม ขายาวเรียวยืนตรง

"...ขอบคุณค่ะ แล้วก็ อาจารย์นาซึกิ อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ เด็กน้อย ออกไปเดทกับไอ้หนูของฉันนะ ระวังอย่าเป็นฝ่ายรุกมากเกินไปล่ะ"

นันกง นาซึกิแซว

อาโอบะ อาซากิมองรอยยิ้มขี้เล่นของสาวน้อยโลลิ ใบหน้าแดงเรื่อ

"แค่เพื่อนออกไปเที่ยวด้วยกันเท่านั้นเองค่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

"ถ้างั้นก็ดีแล้ว ไอ้หนูของฉันก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเท่าไหร่ ใต้เตียงไม่เคยเจอรูปถ่ายสาว ๆ เลยนะ"

"เอ๋?"

อาโอบะ อาซากิชะงักไปทันที

ถ้าเพื่อนร่วมชั้นคนนี้ฉลาดกว่านี้อีกนิด ก็คงไม่ถูกนาซึกิหยอกเล่นจนงง โร่ยุนมองสายตาสงสัยของอาซากิ ถอนหายใจอย่างจนปัญญา: "ต้องให้ผมบอกว่าผมปกติดี คุณถึงจะสบายใจใช่ไหม?"

สาวน้อยพยักหน้าเบา ๆ แทบไม่เห็น ทำให้เขาพูดไม่ออก

"...ไปกันเถอะ ๆ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เดินเล่นได้นานหน่อย"

อาโอบะ อาซากิไม่ได้ติดใจต่อ สีหน้าดูสบายใจขึ้น มุมปากยิ้มซุกซนเหมือนเคย ใบหน้าสวยดูโดดเด่นขึ้นด้วยการแต่งตัวแบบนี้ ต่างหูเล็ก ๆ ที่ติดหูแกว่งไกวเบา ๆ ตามการเคลื่อนไหวของสาวน้อย

โร่ยุนโบกมือให้นันกง นาซึกิ ส่วนเธอทำท่าเหมือนไล่คน

......