บทที่ 10 ดอกไม้ไฟนั้นสวยงาม แต่มันกลับไม่ยั่งยืน (2)

ซีซินอี้เริ่มสะอึกสะอื้นออกมา เมื่อหล่อนจ้องมองไปที่ร่างที่แข็งทื่อของเซี่ยเย่ หล่อนก็สูดจมูกแล้วพูดออกไปว่า “ฉันโทษตัวเองมาตลอด แต่พี่... ฉันรักอี้เฟิงจริงๆ ได้โปรด... ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย ได้รึเปล่า? พวกเราสองคนจะมีความสุขได้ก็ต่อเมื่อได้รับการอภัยจากพี่”

“พี่ พี่เป็นคนสำคัญของฉันมากจริงๆ ฉันอยากจะขอให้พี่อภัยให้ฉันได้ไหม?” น้ำเสียงสะอึกสะอื้นที่เปราะบางของซีซินอี้ มันเหมือนกับเข็มที่แหลมคมและเย็นชากำลังทิ่งแทงเข้าที่หัวใจของซีเซี่ยเย่มันเจ็บจนเธอรู้สึกแทบจะสลบ

มันโหดร้ายอะไรอย่างนี้…

ผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอนี้คือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ แต่แล้วจู่ๆ วันหนึ่งพ่อของเธอก็หย่ากับแม่ของเธอ และแม่ของผู้หญิงคนนี้ก็กลายมาเป็นแม่เลี้ยงของเธอ ซีซินอี้กลายเป็นลูกเลี้ยงของพ่อเธอ และหล่อนก็กลายมาเป็นน้องสาวของเธอ แม่ของซีซินอี้เข้ามาแทนที่แม่ของเธอ ซึ่งก็คือเฉินเหวินน่า

ซีซินอี้เป็นคนที่น่ารักมากจริงๆ หล่อนมีหน้าตาที่สะสวย ใจดี และเรียนเก่ง และตอนที่หล่อนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลซี ทุกคนต่างก็หลงรักหล่อน รวมทั้งคุณย่าที่ให้ความสำคัญกับซีเซี่ยเย่มาตลอดด้วย

แต่กลับกันซีเซี่ยเย่ เธอเป็นคนเงียบขรึม เธอไม่ชอบพูด และเธอก็เรียนได้แค่ปานกลางเท่านั้น นอกจากจะคุยกับคุณปู่เป็นครั้งคราวแล้ว เธอก็เป็นแค่หมาหัวเน่าคนหนึ่ง ผู้คนเริ่มลืมเลือนตัวตนของเธอในตระกูลซี และซีซินอี้ก็กลายมาเป็นอัญมณีล้ำค่าของครอบครัวในที่สุด

และการที่เธอต้องหมั้นหมายกับฮานอี้เฟิง มันก็เป็นเพียงสัญญาระหว่างผู้อาวุโสตระกูลซีกับตระกูลฮาน พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีระหว่างกัน และหวังที่อยากจะสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นระหว่างครอบครัว และกลายเป็นหุ้นส่วนที่ดียิ่งขึ้น ซีเซี่ยเย่ถูกมองว่าเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลฮานมาโดยตลอด แต่สิ่งเหล่านี้ก็มลายหายไปเมื่อซีเซี่ยเย่ปรากฏตัวขึ้น

สิ่งที่ฟังดูน่าตลกที่สุดสำหรับเธอก็คือ การที่ผู้หญิงคนนี้กำลังร้องไห้ แม่ของหล่อนได้เข้ามาทำลายครอบครัวที่มีความสุขของเธอ พวกเขาพรากพ่อไปจากเธอ เข้ามาแทนที่เธอในครอบครัว และแม้แต่คนรักของเธอ พวกเขาก็ยังพรากมันไป แล้วตอนนี้หล่อนกลับมาขอการให้อภัยจากเธออย่างนั้นเหรอ…

บนโลกใบนี้คงไม่มีอะไรน่าขันไปกว่านี้อีกแล้ว

เธอคิดว่าเธอยังคงมีความสุขได้แม้จะสูญเสียความอบอุ่นในครอบครัวไป ตราบเท่าที่เธอยังคงรักษาความสัมพันธ์ของเธอกับฮานอี้เฟิง แต่ใครจะไปคาดคิดล่ะว่า เรื่องทุกอย่างมันจะจบลงแบบนี้?

เธอจำได้ว่านานมาแล้ว ฮานอี้เฟยกับเธอเป็นคู่รักที่ใครๆ ต่างก็พากันอิจฉา เธอกับเขาแบ่งปันความทรงจำอันอบอุ่นซึ่งกันและกัน แต่ในตอนนี้ เรื่องทั้งหมดนั่นมันก็ไม่มีอะไรนอกจากเรื่องตลก

ทุกอย่างมันก็เป็นเพียงแค่ดอกไม้ไฟ ต่อให้มันจะสวยงามมากเพียงใด พวกมันก็ต้องหายไปในความมืดมิดอยู่ดี

เธอเงยหน้าขึ้นไปมองหล่อนด้วยรอยยิ้ม แต่เสียงของเธอที่พูดออกไปมันฟังดูเย็นชาเป็นอย่างมาก “พวกเธอทั้งสองคนแทงข้างหลังฉัน และแผลของฉันก็ยังไม่หายดี แต่เธอยังมีหน้ามาบอกให้ฉันให้อภัยพวกเธอทั้งสองคน ซีซินอี้ เธอนี่ทำให้มุมมองของฉันมันกว้างขึ้นมากจริงๆ”

“พี่ ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉัน… ฉันแค่ไม่อยากให้พี่ต้องดูเศร้าแบบนี้ ฉันรู้สึกทรมานมาโดยตลอด และโดยเฉพาะตอนที่ฉันได้ยินแม่ของฉันบอกว่า พี่ไม่ได้กลับมาที่บ้านนานแล้ว ได้โปรด… ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลย… พี่กำลังทำให้ทุกคนรู้สึกแย่ ปู่กับย่า และพ่อของเราคิดถึงพี่มากจริงๆ พวกเขาหวังว่าพี่จะกลับไป…”

ในขณะที่น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาของซีซินอี้ หล่อนก็จับไหล่ของซีเซี่ยเย่เอาไว้แน่น แต่เธอกลับผลักไสหล่อน

“ออกไป! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ปัง!

ซีซินอี้ถอยหลังไปก้าว และหล่อนก็ยื่นมือออกไปดึงลากม่านลูกปัดลงมา ซีซินอี้เผลอไปเหยียบลูกปัดพวกนั้นเข้า หล่อนจึงสะดุดล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง!

น้ำเสียงเย็นชาตะโกนออกมาเสียงดังอย่างโกรธ “ซีเซี่ยเย่ นี่เธอจะมากเกินไปแล้วนะ!”

ซีเซี่ยเย่ค่อยๆ หันกลับไปด้วยความตกใจ และเธอก็เห็นใบหน้าของฮานอี้เฟิงที่ดูโกรธจัด อีกทั้งยังดูผิดหวัง

ดวงตาคู่นั้นมันเหมือนกับเข็มที่อาบยาพิษ ที่กำลังทิ่มแทงมาที่ซีเซี่ยเย่ และมันก็ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งเดียวที่เธอสามารถรับรู้ได้ก็คืออาการชาไปทั่วทั้งร่างกาย

ฮานอี้เฟิงเดินตรงเข้ามาช่วยพยุงซีซินอี้ให้ลุกขึ้น จากนั้นเขาก็ถามหล่อนออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ซินอี้ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”

ใบหน้าของซีซินอี้ดูซีดเซียวและเจ็บปวดขึ้นมาทันที หล่อนกัดริมฝีปาก จากนั้นก็สะอื้นไห้ออกมา “ฉัน… ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่ลื่นล้ม… มันไม่ใช่ความผิดของพี่เลย…”

“ผมเห็นทุกอย่างแล้ว ซินอี้! คุณไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะงั้นคุณไม่จำเป็นที่จะต้องรู้สึกผิด”

ฮานอี้เฟิงรู้สึกเจ็บปวดเมื่อมองไปที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดเซียวของซีซินอี้ และในขณะที่เขากำลังจะช่วยพะยุงซีซินอี้ให้ลุกขึ้น ซีซินอี้ก็กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อหล่อนพยายามที่จะลุกขึ้น และสีหน้าของหล่อนก็ทุกข์ทรมานอย่างเห็นได้ชัด

“เจ็บมากเลยเหรอ…”

เหงื่อเริ่มไหลออกจากหน้าผากของซีซินอี้ หล่อนจับฮานอี้เฟิงไว้แน่น จากนั้นก็พูดอธิบายออกมาว่า “ไม่หรอก อี้เฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน… เรื่องทุกอย่างมันคงจะไม่กลายมาเป็นแบบนี้ หลายปีที่ผ่านมาฉันหวังมาตลอดว่า เธอจะยกโทษให้ฉัน แต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น ฉันก็คงจะรู้สึกไม่สบายใจที่พวกเราสองคนจะแต่งงานกัน ฉัน…”

“ซินอี้ คุณ…”

ฮานอี้เฟิงมองไปที่ใบหน้าของหล่อนที่น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม เขาย่อตัวลง และค่อยๆ อุ้มร่างของหล่อนขึ้น แต่ซีซินอี้กลับผลักไสเขาออกไป หล่อนลุกขึ้นยืนพร้อมกับพยุงมือโดยใช้กำแพง และเดินตรงเข้าไปหาซีเซี่ยเย่ด้วยท่าทางที่เจ็บปวด และทุกย่างก้าวของหล่อนมันก็ดูเหมือนว่าหล่อนรู้สึกลำบากมากจริงๆ

“พี่ ฉัน…”

“ระวัง ซินอี้!”

ซีเซี่ยเย่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเลยแม้แต่คำเดียว เธอมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนที่เธอจะเสมองไปทางอื่นอย่างเย็นชา

เธอไม่คิดว่าเธอจำเป็นที่จะต้องพูดแก้ตัวอะไรออกไป ดังนั้นเธอจึงหมุนตัว และเดินผ่านพวกเขาทั้งสองคนไป เธออยากจะเดินไปจากที่นี่ และทำเหมือนกันว่าเธอไม่เห็นอะไรเลย

แต่เมื่อเธอเดินผ่านพวกเขา ซีซินอี้ก็จับไหล่ของเธอเอาไว้ราวกับสิ้นหวัง น้ำตาของหล่อนไหลพรากออกมา พร้อมทั้งพูดออกมาราวกับขอร้องอ้อนวอนว่า “ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน ฉันขอโทษจริงๆ … แต่สัปดาห์หน้าเป็นวันเกิดของคุณปู่ ท่านคิดถึงพี่มากจริงๆ พ่อ แม่ และย่าก็คิดถึงพี่ด้วยเหมือนกัน… พวกเขาเป็นห่วงพี่มาก เพราะพี่ไม่เคยกลับไปหาพวกเขาเลย…”

"ปล่อยฉัน!"

ยังไม่ทันที่ซีซินอี้จะพูดจบ หล่อนก็สัมผัสออร่าที่เย็นเยือกที่แผ่กระจายออกมาจากตัวของซีเซี่ยเย่

"พี่สาว!"

“ทำไมสิ่งที่เธอกำลังทำ มันถึงทำให้ฉันเกลียดเธอมากขนาดนี้งั้นหรอ ? จำไว้เถอะแม่ของฉันมีเแค่คนเดียวก็คือเฉินเหวินน่า ที่เป็นคนให้กำเนิดฉันเท่านั้น เพราะอย่างนั้นซีซินอี้...”

ซีเซี่ยเย่ส่ายหน้า และจ้องมองตรงไปที่ซีซินอี้ ราวกับว่าเธอกำลังมองคนแปลกหน้าอยู่ จากนั้นเธอก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันไม่มีพี่น้องเลยแม้แต่คนเดียว ได้โปรดหยุดมาเสแสร้งแกล้งทำต่อหน้าฉัน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เหนื่อย แต่ฉันเหนื่อย พอสักที”

ท่าทางของซีเซี่ยเย่เกือบจะทำให้ซีซินอี้ทรุดตัวลงไปอีกครั้ง แต่ฮานอี้เฟิงก็จับหล่อนเอาไว้ได้เสียก่อน