บทที่ 1 เป็นผู้ชายที่สูงส่งอะไรขนาดนี้
ฤดูใบไม้ผลิกำลังใกล้เข้ามา เพราะอย่างนั้นสภาพอากาศจึงหนาวเย็นขึ้นมาอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ บางทีอาจเป็นเพราะกำลังจะถึงช่วงวันปีใหม่ ทั่วทั้งเมือง Z จึงเต็มไปด้วยสีสันและผู้คนพลุกพล่าน แม้ว่าลมหนาวจะพัดผ่านเมืองที่เจริญรุ่งเรืองแห่งนี้ แต่ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อความรู้สึกของผู้คนแม้แต่น้อย
เมื่อฝนเริ่มตกท้องฟ้ายามเย็นก็เริ่มมืดครึ้ม ทำให้เมืองที่มีชีวิตชีวาแห่งนี้เหมือนจะเงียบสงบขึ้นมาในทันใด
รถโฟล์คสวาเกน พาสสาท สีดำค่อยๆ เคลื่อนออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดินของอาคารสูงใหญ่ในเขตทางเหนือของเมือง Z จากนั้นก็ผ่านถนนที่ยาวและกว้าง มุ่งหน้าไปใจกลางเมือง
เหมือนว่าถนนตอนกลางคืนจะให้ความรู้สึกเยือกเย็น ละอองฝนที่ร่วงหล่นลงมาทำให้ไฟถนนสองข้างทางริบหรี่ลงเล็กน้อย
ที่นั่งคนขับ ซีเซี่ยเย่ กำลังบังคับพวงมาลัยด้วยมือเพียงข้างเดียวอย่างมั่นคง ส่วนมืออีกข้างก็วางบริเวณหน้าต่างรถที่กำลังเปิด ลมหนาวพัดเข้ามาทางหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง ทำให้เส้นผมยาวประบ่าพันกันยุ่งเหยิงไปหมด
เธอสวมเสื้อและกางเกงขายาวสีดำไว้ด้านใน ส่วนด้านนอกสวมเสื้อกันลมสีชมพูสดใสกับรองเท้าส้นสูงสีดำ นี่เป็นสไตล์การแต่งตัวของซีเซี่ยเย่ที่มักจะแต่งเป็นประจำ เธอไม่มีเสื้อผ้าเยอะมากนัก นอกจากสวมเสื้อสูทสีดำทางการเรียบๆ ตลอดทั้งปีก็ไม่มีเสื้อผ้าอื่นอีก
ร้านอาหารต่างๆ ในเมือง Z เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
ซีเซี่ยเย่เดินเข้าไปในร้านด้วยท่วงท่าสง่างาม สายตาเย็นชาของเธอกวาดมองสำรวจไปทั่วทั้งร้านอาหารครู่หนึ่ง สุดท้ายดวงตาเฉียบคมก็จดจ้องไปโต๊ะด้านในสุดของร้าน
ซีเซี่ยเย่ก้าวเดินไปยังตำแหน่งโต๊ะที่เลือกไว้ ชายคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่นั่นก่อนแล้ว หลังจากรอมาครู่หนึ่งก็วางโทรศัพท์ลงข้างๆ เงยหน้าขึ้นมามองซีเซี่ยเย่ เมื่อเขามองสบตาเธอใกล้ๆ แสงเปล่งประกายรุนแรงที่ออกมาจากตัวของเธอก็กระแทกเข้าดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว
“คุณหวังหง?”
น้ำเสียงเป็นศัตรูและหยาบคายของเธอดังขึ้น สายตาของซีเซี่ยเย่ที่กวาดมองชายหนุ่มไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย มองตรงไปยังชายหนุ่มด้วยความเฉยเมย
ชายคนนี้อายุประมาณ 30 สวมชุดสูทธรรมดาๆ ใครๆ ต่างบอกว่าเขาหล่อเหลาเอาการสุดๆ เมื่อเห็นว่าซีเซี่ยเย่เดินเข้ามาก็ยิ้มทักทายเล็กน้อย แต่ซีเซี่ยเย่คิดว่ารอยยิ้มนั้นดีมากจริงๆ
ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “ใช่ครับ ผมชื่อหวังหง คุณคือซีเซี่ยเย่ใช่หรือเปล่า?”
ซีเซี่ยเย่อุทานเสียงตอบรับกลับไป จากนั้นก็ดึงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขามาและนั่งลง “ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ”
เห็นว่าเธอนั่งลงหวังหงก็นั่งลงตามเธอ แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงคุยโวเล็กน้อย "ไม่เป็นไรครับ มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสมสำหรับผู้ชายที่ต้องรอผู้หญิง แต่คงดีกว่านี้ถ้าไม่มีครั้งต่อไป ผมแน่ใจว่าคุณน่าจะรู้เรื่องของผมแล้ว แต่คุณซี ผมยังไม่รู้เรื่องของคุณเลย ถ้าคุณแนะนำตัวก่อนน่าจะดีนะครับ”
ซีเซี่ยเย่พยักหน้าตอบรับ ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “เรามาสั่งอาหารกันก่อนเถอะค่ะ”
เธอยกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟมารับออเดอร์
“ฉันชื่อซีเซี่ยเย่ ทำงานที่ Glory World Corporation ปีนี้อายุ 26”
ขณะพูดซีเซี่ยเย่ก็ดึงถุงมือสีดำบนมือของตัวเองออก พร้อมพูดออกไปอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“อืม... ฉันจำได้ว่าป้าหลิวเคยพูดแนะนำคุณให้ฉันรู้จักมาก่อน ได้ยินมาว่าคุณเข้าเรียนโรงเรียนทหารและจบการศึกษาจากโรงเรียนธุรกิจการทหาร”
จู่ๆ หวังหงก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หยุดชะงักไปครู่หนึ่งจากนั้นค่อยมองตรงยังซีเซี่ยเย่อีกครั้งด้วยสายตาไม่อาจคาดเดา พูดต่ออีกว่า “พูดตามตรงผมอยู่แต่ในกองทัพมาตลอด แต่ไม่ต้องการจะหาใครสักคนที่เป็นเหมือนผม ผมค่อนข้างประทับใจอาชีพของคุณ คิดว่าผู้หญิงควรจะดูแลบ้านและเป็นภรรยาที่ดีนะ คุณคิดอย่างนั้นไหม?”
ได้ยินแบบนี้จู่ๆ ดวงตาที่สวยงามและแวววาวของซีเซี่ยเย่ก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที แม้สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนแต่เมื่อเธอมองชายหนุ่มหยิ่งผยองและไร้หัวใจที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็นิ่งเงียบขึ้นมาในทันใด
“ก่อนหน้านี้คุณเคยคบใครมากี่คน? แล้วคุณยังเวอร์จิ้นหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งโดยไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรแม้แต่น้อย
พอซีเซี่ยเย่ได้ยินคำถามนี้คิ้วของเธอก็พลันขมวดเข้าหากัน อดรู้สึกรังเกียจเขาไม่ได้
“หลังจากเห็นคุณ ผมคิดว่าคุณน่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ผมไม่ชอบเดทผู้หญิงไร้เดียงสา พวกหล่อนประสบการณ์น้อยและมักจะไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ความจริงพวกหล่อนมักถูกล่อลวงได้ง่ายๆ มันเป็นเรื่องยากที่พวกหล่อนจะซื่อสัตย์ แทนที่จะไปมีชู้หลังแต่งงานผมอยากหาผู้หญิงที่มีประสบการณ์มากกว่า” หวังหงพูดออกมาอย่างไม่ลังเลราวว่ามีประสบการณ์มากมายอย่างไรอย่างนั้น
“ผมเป็นคนให้ความสำคัญกับการกระทำมาก ผมผ่านอะไรมาเยอะ พูดได้ว่าเคยทำทุกอย่างที่ผู้ชายทำได้มาแล้ว ทั้งยังเคยผ่านประสบการณ์ทุกอย่างที่ผู้ชายสัมผัสได้มาเช่นกัน ผมอยากหาผู้หญิงที่มีประสบการณ์จะมาใช้ชีวิตร่วมกันตลอดที่ชีวิตที่เหลือ เพราะอย่างนั้นผมจึงไม่อยากข้องเกี่ยวผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างคุณ ไม่ใช่ว่าผมไม่กล้าแต่เพราะเราสองคนไม่เหมาะสม เหตุผลเพราะผู้หญิงธรรมดาๆ มักจะไม่มั่นคง” หวังหงยังคงพูดต่อ เห็นซีเซี่ยเย่เอาแต่นิ่งเงียบ
“คุณแน่ใจได้ยังไงว่าผู้หญิงไม่สมบูรณ์แบบต้องมีประสบการณ์เยอะแน่? แล้วความคิดที่ว่าผู้หญิงไร้เดียงสาไม่มีประสบการณ์ มักจะโดนล่อลวงง่ายๆ คุณได้มาจากไหนกัน?” ไม่นานซีเซี่ยเย่ก็เหยียดยิ้มออกมาอย่างเย็นชา พร้อมพูดออกไปอย่างรังเกียจว่า “ความคิดเห็นของคุณมันไม่รุนแรงเกินไปหน่อยเหรอ?”
“งั้นถ้าผมบอกคุณว่าผมชอบวันไนท์สแตนด์ ตอนนี้ยังคบกับแฟน คุณจะยอมรับผู้ชายอย่างผมเป็นสามีหรือเปล่า?” หวังหงมองตรงยังซีเซี่ยเย่ด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่ง เหมือนว่าสิ่งที่เขาคิดช่างน่าภาคภูมิใจ
“สำหรับคุณ การแต่งงานคืออะไร?” ซีเซี่ยเย่ถามกลับ
“ความรับผิดชอบ จงรักภักดีและไว้วางใจ”
“สิ่งที่คุณกำลังพูดตอนนี้พยายามจะสื่ออะไร? กำลังพยายามอวดฉันว่าคุณมีความต้องการทางเพศสูงมากงั้นเหรอ? สิ่งที่เรียกว่า 'ความภักดี' และ 'ความไว้วางใจ' ของคุณอนุญาตให้คุณมานัดบอดผู้หญิงคนอื่น ขณะที่ตัวเองก็มีคนรักอยู่แล้วเหรอคะ? คุณหวัง ฉันบอกคุณได้แค่คำเดียวว่าคุณเป็นทหารที่สุดยอดและมีคุณภาพมากจริงๆ จากนี้ต่อไปคงต้องไปขอร้องผู้บังคับบัญชาให้มอบเหรียญรางวัลให้คุณและจดบันทึกสรรเสริญเหล่านี้ไว้ซะแล้ว”
ซีเซี่ยเย่พูดออกไปด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเหมือนน้ำแข็งบนพื้นผิวทะเลสาบที่กำลังละลายในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ มันเยือกเย็นมากจริงๆ
“ผมไม่ต้องการจะหาผู้หญิงธรรมดาๆ นี่เป็นคุณสมบัติเบื้องต้นของผู้หญิงที่ผมต้องการแต่งงานด้วย ผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ความจริงพวกหล่อนไม่มีความมั่นคงแม้แต่น้อย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่พวกหล่อนจะซื่อสัตย์”
เหมือนหวังหงจะมุ่งมั่นมากนัก เพราะแววตาของเขาที่มองซีเซี่ยเย่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่เธอก็เห็นแสงมืดหม่นกำลังหลบซ่อนในดวงตาของเขา
“งั้นคุณค่อยๆ มองหาผู้หญิงที่มีประสบการณ์อย่างที่คุณต้องการต่อไปเถอะ” ซีเซี่ยเย่คลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่ใส่ใจ
เวลานี้พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะพอดี ซีเซี่ยเย่ไม่สงวนท่าทีแม้แต่น้อย หยิบตะเกียบขึ้นมาราวว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่มีตัวตน
“คุณโกรธผมหรือเปล่า? คุณซี? ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าสิ่งที่คุณพูดก่อนหน้านี้ก็สมเหตุสมผลเหมือนกัน แต่นี่เป็นเรื่องปกติทั่วไป จากประสบการณ์ของผม มันบอกผมว่าผู้หญิงธรรมดาๆ หลายคนมักเป็นคนไม่ดี”
“คุณหวัง ฉันคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องมาพูดเรื่องพวกนี้ตอนนี้หรอก ตั้งแต่วินาทีที่ฉันนั่งลงก็เห็นได้ทันทีว่าคุณไม่ใช่คนที่ฉันกำลังมองหา สามีที่ฉันต้องการควรสูงอย่างน้อย 180 เซนติเมตร ถ้าเขาเป็นทหารตำแหน่งก็ควรสูงกว่าระดับนายทหารทั่วไป ยศของเขาอย่างน้อยควรเป็นระดับพันโท บุคลิกภาพต้องเป็นคนเพอร์เฟกต์ ฉันรู้สึกเสียใจสุดๆ คุณไม่มีส่วนไหนตรงตามมาตรฐานของฉัน นั่นหมายความว่า คุณหวังหง คุณสมบัติของคุณไม่ตรงตามที่ฉันต้องการแม้แต่น้อย การที่ฉัน ซีเซี่ยเย่ ต้องมานั่งกินข้าวกับคนอย่างคุณ ทำให้ฉันประหยัดค่าอาหารมื้อนี้ได้เท่านั้น ฉันอิ่มแล้ว ทานให้อร่อยนะคะ!”
