บทที่ 1 เกิดใหม่ (1)
“จัวเซ่า ๆ ส่งการบ้านหรือยัง!” จัวเซ่าค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นด้วยน้ำเสียงอันไพเราะของหญิงสาว
ทำไมในบ้านของเขาถึงมีเสียงผู้หญิงกัน? ใครกันที่ไม่กลัวตายถึงได้กล้าส่งคนนี้มา?
มุมปากของจัวเซ่ายกยิ้มขึ้น เขาลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิว
ใบหน้านี้เป็นหน้าของเด็กสาววัยรุ่นอายุราวสิบสี่สิบห้า แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีคนส่งมา เขาเองก็ไม่ได้กำลังอยู่ที่บ้าน แต่กลับอยู่ในห้องเรียนที่ทั้งสว่างไสวและกว้างขวาง
เด็กสาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยสิวมองเข้ามาในดวงตาของจัวเซ่า ใบหน้าก็พลันแดงระเรื่อขึ้น น้ำเสียงก็แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานนุ่มนวล “จัวเซ่า ส่งการบ้านได้แล้ว”
ไม่ว่าใคร เมื่อได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของจัวเซ่าต่างก็อดที่จะแข้งขาอ่อนระทวยไม่ได้ ก่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของจัวเซ่าจะแข็งทื่อไป
นี่เขากำลังฝันอยู่อย่างนั้นเหรอ? จัวเซ่านึกถึงความเป็นไปได้นี้ แต่ก็ต้องปฏิเสธความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ กาลเวลาแห่งการเล่าเรียนก็ไม่ใช่วันเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา...เขาไม่ได้ฝันถึงห้องเรียนมาสิบกว่าปีแล้ว
แต่ถ้านี่เป็นความฝัน แล้วทำไมถึงฝันได้สมจริงขนาดนี้?
ภายในใจของจัวเซ่ารู้สึกแปลกประหลาด แต่เมื่อเหลือบมองไปยังมือเรียวยาวของตนกลับไร้ซึ่งบาดแผล และเมื่อมองไปยังสาวน้อยที่มีสิวอยู่เต็มใบหน้าอีกครั้ง เขากลับพบสมุดการบ้านที่เหมือนกับในมือของเด็กสาว จึงยื่นสมุดเล่มนั้นให้เธอโดยไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกไป
เด็กสาวรีบกลับไปยังที่นั่งของเธอที่อยู่ด้านหน้าโต๊ะของจัวเซ่า หลังจากได้รับสมุดการบ้านไปแล้ว จัวเซ่านั่งอยู่ในตำแหน่งนั้นเพียงลำพัง ใช้มือซ้ายหยิกเข้าที่มือขวาของตน
เจ็บฉิบ ในขณะเดียวกันนั้นเอง รอยเล็บเมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนมือของเขา
ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง
เมื่อวันก่อนเขาเพิ่งฉลองวันเกิดปีที่สามสิบหกของเหลียงซิน เขาเมามาก แล้วทำไมพอตื่นขึ้นมาถึงได้มานั่งอยู่ในห้องเรียนได้ล่ะ?
ในขณะที่จัวเซ่ากำลังสับสนอยู่นั้น เสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างของสาวน้อยผมหางม้าอีกคนเดินขึ้นไปบนโพเดียม พูดเสียงดังฟังชัด "เงียบ! วันนี้คาบภาษาอังกฤษให้เรียนด้วยตัวเอง! ทุกคนมาอ่านบทเรียนด้วยกันเถอะ"
เสียงของสาวน้อยดังขึ้น ผู้คนที่อยู่ในชั้นเรียนหยุดพูด พวกเขาหยิบหนังสือภาษาอังกฤษออกมาและเปิดไปที่บทที่หนึ่งของหนังสือเล่มนี้
“อ่านตามฉันนะ...” สาวน้อยเริ่มอ่านออกเสียง และคนที่นั่งอยู่ด้านล่างก็พากันอ่านตาม
จัวเซ่าเองก็เปิดหนังสือเช่นกัน เขาทำปากขมุบขมิบตาม แต่ไม่ได้ออกเสียงใด
สถานการณ์ตอนนี้สำหรับเขาแล้วแปลกประหลาดมาก
ที่นี่มันที่ไหนกัน? ทำไมถึงดูเหมือน...เมื่อยี่สิบปีก่อนกันล่ะ?
จัวเซ่าเต็มไปด้วยความงงงวย จนกระทั่งความรู้สึกหิวถาโถมทำให้เขารู้สึกตัวออกจากภวังค์ของตน
คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน จากนั้นเขาก็เอื้อมมือหยิบวงเวียนออกมาจากใต้โต๊ะ ใช้หนังสือบังเอาไว้ จากนั้นใช้วงเวียนแทงเข้าไปยังนิ้วชี้ข้างซ้ายอย่างแรง
ความเจ็บปวดที่นิ้วรุนแรงมาก เลือดพุ่งออกจากปลายนิ้วในทันที จัวเซ่าเห็นเช่นนั้นจึงใช้วงเวียนแทงตัวเองอีกครั้งโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย
ความเจ็บปวดและเลือดสีแดงฉานยังคงอยู่เช่นเดิม
เขายกมือขึ้นแล้วเอานิ้วแตะที่ปาก จากนั้นก็เลียเข้าที่นิ้วที่ยังคงมีเลือดไหลอยู่ รสชาติเค็มติดอยู่ที่ปลายลิ้น จัวเซ่าอดที่จะกระตุกมุมปากขึ้นไม่ได้
ราวกับเขาเป็นเพียงหน้ากาก รอยยิ้มที่เขาสวมมันมากว่ายี่สิบปีปรากฏบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง มันเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของเขาได้อย่างสมบูรณ์ แต่ภายในใจของเขา กลับดูราวพลิกแม่น้ำล้มมหาสมุทรก็ไม่ปาน
นี่เขาย้อนกลับมาเมื่อยี่สิบปีก่อนจริง ๆ เหรอ?
ย้อนกลับไปในตอนที่เขายังไม่ได้เป็นนักเลง ย้อนกลับไปเมื่อยี่สิบปีก่อนที่เขาจะติดคุก?
เมื่อยี่สิบปีก่อน...เวลานี้เหลียงซินยังคงมีชีวิตอยู่และยังสบายดี เป็นทายาทเศรษฐีรุ่นที่สอง ถูกพ่อแม่ควบคุมอยู่ในฝ่ามือ และยังมีน้องสาวของเขา...
จัวเซ่ามองไปยังหนังสือภาษาอังกฤษในมือของตน
ภาคการศึกษาที่ 1 มัธยมศึกษาตอนต้นปีที่ 3
ตอนนี้เขาใส่เสื้อแขนสั้น ดังนั้นมันควรจะเป็นหลังจากเริ่มเรียนชั้นปีที่ 3 ได้ไม่นาน
เวลานี้พ่อแม่ของเขาเสียไปได้ปีกว่าแล้ว แต่น้องสาวของเขายังคงอยู่ดี เรื่องที่ไม่อาจหวนคืนได้นั้นยังคงไม่เกิดขึ้น
น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ย้อนกลับไปก่อนที่พ่อแม่ของเขาจะเสียชีวิต...เมื่อจัวเซ่าคิดถึงพ่อแม่ที่จากไปก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ชีวิตของจัวเซ่าได้ผิดเพี้ยนไปหลังการจากไปของพ่อและแม่ของเขา
พ่อแม่ของจัวเซ่าล้วนเป็นคนชนบทที่เกิดในปี 60 อย่างไรก็ตาม หมู่บ้านที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้นไม่ได้ห่างไกลนัก ตั้งอยู่บนชายฝั่งทางตอนใต้ของแม่น้ำแยงซี ดังนั้นครอบครัวของพวกเขาจึงไม่ต้องพึ่งพาการทำเกษตรกรรมเพื่อหาเลี้ยงชีพ และชีวิตของพวกเขาก็พอจะถู ๆ ไถ ๆ ไปได้
แม่ของเขาเป็นพนักงานในโรงงานทอผ้าธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ในตอนแรกพ่อของเขามีรถแทรกเตอร์ ตอนที่จัวเซ่าอายุได้เจ็ดแปดขวบ พ่อได้ขายรถแทรกเตอร์และซื้อรถบรรทุกขนาดเล็กคันหนึ่ง เริ่มรับจ้างบรรทุกของ
ในปีนั้นคนที่มีรถกระบะมีน้อยมาก รายได้ของพ่อจัวเซ่าเทียบกับในหมู่บ้านนับว่าไม่น้อยเลย แม้จะถือว่าอยู่ในอันดับต้น ๆ ก็ตาม แต่เนื่องจากมีปัจจัยบางอย่าง ทั้งคู่รักลูกชายอย่างจัวเซ่าเป็นอย่างมาก
โรงเรียนประถมในชนบทไม่ค่อยดี พอจัวเซ่าอายุถึงวัยที่จะต้องเรียนหนังสือ พ่อของจัวเซ่าจึงใช้เงินกว่าหมื่นหยวนซื้อสำมะโนครัวพิเศษให้กับจัวเซ่า ส่งจัวเซ่าเรียนโรงเรียนประถมในตัวอำเภอ อีกทั้งไม่ว่าจะของกินหรือของใช้จัวเซ่าก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเพื่อน ๆ ที่เรียนอยู่ในอำเภอเลยแม้แต่น้อย
และตัวจัวเซ่าเองก็มุ่งมั่น เขาเป็นคนฉลาด ข้อสอบของโรงเรียนประถมวิชาคณิตศาสตร์มักจะถูกหักคะแนนเพียงเพราะความประมาทเล็กน้อยเท่านั้น คณิตศาสตร์โอลิมปิกยังติดอันดับของเมือง สำหรับภาษานั้นเขามักจะท่องบทเรียนที่อ่านแล้วสองสามครั้ง และหลังจากอ่านหนังสือประกอบอีกสองสามเล่มแล้ว เขาก็มักจะเขียนเรียงความ เรียงความที่เขาเขียนก็มักจะถูกคุณครูนำไปแปะบอร์ดนำเสนออยู่เสมอ
ในช่วงประถมศึกษาที่นี่ประมาณเก้าปีก่อน สิ่งที่เขาเรียนรู้แม้จะไม่ลึกซึ้งเท่าคนรุ่นหลัง แต่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความเป็นเลิศของจัวเซ่า และแสดงให้เห็นถึงร่างกายที่ยอดเยี่ยมของเขา
ช่วงประถมตลอดหกปีนั้น จัวเซ่ามักเป็นที่สนใจของชั้นเรียนเสมอ ตอนป.ห้าถึงป.หกก็ได้รับจดหมายรักมากมาย พอเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นเขาก็ยังคงเป็นที่สนใจ
หากพ่อแม่ของเขาไม่จากไปเร็ว จัวเซ่าก็คงจะเรียนจบมัธยมต้นด้วยดี สอบเข้าโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในเมือง จากนั้นก็สอบเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยระดับประเทศ
เขาคงจะกลายเป็นความภาคภูมิใจของพ่อแม่ มีหน้าที่การงานที่ดี มีชีวิตที่สงบสุข
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ไม่คาดคิดมักจะเกิดขึ้นอยู่เสมอ
ตอนที่จัวเซ่าเพิ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นปีที่ 1 ในวันหนึ่งพ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะขับรถไปส่งสินค้าด้วยกันและเสียชีวิตทั้งคู่
คนร้ายคือชายวัยรุ่นที่เพิ่งยืมเงินมาซื้อรถบรรทุกคันใหญ่ เขายังขับรถได้ไม่ดีนัก ทั้งยังดื่มเหล้าจนชนเข้ากับรถบรรทุกของพ่อกับแม่ของจัวเซ่า สินค้าบนรถของเขายังทับร่างพ่อกับแม่ของจัวเซ่าจนตายด้วย
ชนคนตายที่จริงเขาควรจะชดใช้ค่าเสียหาย อย่างไรก็ตามครอบครัวของเขาเองก็ยากจนข้นแค้น ไม่รู้ว่าจะหาเงินมาจากไหน รถบรรทุกที่มีค่าเพียงคันเดียวก็ถูกซื้อด้วยเงินที่หยิบยืมมา
