Chapter 70: ร้อนใจ
ฉินหรานส่งข้อความหาลอว์เลสแล้วรอการตอบกลับ มันแตกต่างไปเล็กน้อยในครั้งนี้ ลอว์เลสใช้เวลาหนึ่งนาทีเต็ม ๆ ก่อนที่จะตอบกลับมา
...
ลอว์เลส: จะเกิดอุบัติเหตุ!
2567: อุบัติเหตุ?
ลอว์เลส: ใช่ อุบัติเหตุในทุกรูปแบบ!
ลอว์เลส: หลังจากระยะเบต้าก็มีผู้เล่นบางคนทิ้งหมวก VR ไป แล้วก็ไม่ได้เข้าเกมอีกเลยนานกว่าสามเดือน
ลอว์เลส: จากนั้น ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น!
ลอว์เลส: เพื่อนของฉันสองคน เป็นผู้เล่นเบต้าเหมือนฉันนี่แหละ ตัดสินใจเลิกเล่นเกมแห่งความตายนี่ สามเดือนให้หลัง หนึ่งในนั้นก็ตกบันไดคอหักตาย และอีกคนถูกไฟช็อตตายตอนอาบน้ำ
ลอว์เลส: ผู้เล่นทุกคนที่เลิกเล่นเกมตายจากอุบัติเหตุ ไม่มีข้อยกเว้น!
ลอว์เลส: เหมือนกับยมทูตมาพรากชีวิตพวกเขาไป!
...
ลอว์เลสใช้เวลาทั้งหมดสองนาทีเต็มในการพิมพ์คำพวกนี้ เหมือนว่าเขาไม่อยากนึกถึงความตายที่น่าสลดใจของเพื่อนเขา
ฉินหรานนั้นยุ่งอยู่กับการทำงานเกินกว่าจะได้ดูหนัง แต่เขาก็จำได้ว่าเคยได้ยินว่ามีหนังสักเรื่องที่ตัวแสดงตายจากอุบัติเหตุแตกต่างกันไป ถ้ามีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขา...เขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึง ทุกอย่างมันดูประหลาดเกินไป อุบัติเหตุเล็ก ๆ หรือของอะไรก็ได้สามารถจบชีวิตเขาได้ มันน่ากลัวกว่าโรคที่เขาเป็นอยู่เสียอีก อย่างน้อย การพัฒนาไปของโรคของเขาก็ตรวจพบได้ด้วยวิธีทางการแพทย์ ในขณะที่การตายแบบประหลาดนั่นสามารถเกิดขึ้นได้โดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
แบบเดียวกับเคียวของยมทูต เมื่อถึงเวลา เคียวก็เกี่ยวรอบคอของผู้เล่นแล้วลากเขาไปสู่โลกแห่งความตาย
ฉินหรานหายใจลึกสองถึงสามครั้งเพื่อสงบจิตใจลง
เขารู้ว่าความตกใจและความกลัวไม่ช่วยอะไร พวกมันมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลงและทำให้เขาหล่นลงสู่ห้วงแห่งความสิ้นหวัง ฉินหรานมีประสบการณ์พวกนี้มาแล้ว มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าชีวิตถูกคุกคาม สามปีก่อน ตอนที่เข้ารับการตรวจร่างกายตามปกติ การตรวจพบโรคทางพันธุกรรมได้โยนเขาลงสู่ความสิ้นหวัง เขายังรู้สึกถึงรสชาตินั้นติดอยู่บนลิ้น ถ้าฉินหรานไม่ได้มีความหวังและคาดหวังกับชีวิตของตัวเองมากพอ เขาคงจะฆ่าตัวตายไปนานแล้ว
อย่างไรก็ตาม ตอนนั้น เขาเลือกที่จะเข้มแข็ง และเขาก็จะทำแบบเดิมในตอนนี้ เขาไม่แม้แต่จะคิดซ้ำสอง เขามีเป้าหมายใหม่ในชีวิตแล้ว ไม่เพียงแค่จะมีชีวิตอยู่ แต่จะอยู่ให้ดีกว่าที่ผ่านมาด้วย ในอกเขาร้อนผ่าวด้วยความหวัง และพริบตาต่อมาความอุ่นจากในอกก็กระจายไปทั่วร่าง กำจัดความหนาวเหน็บออกไป
"ใช่ ตอนนี้มันดีกว่าที่ผ่านมาแล้ว ใช่ไหมล่ะ?" ฉินหรานบอกตัวเองเมื่อเขาสงบใจลงได้ จากนั้นก็ส่งข้อความหาลอว์เลสอีกครั้ง
...
2567: มันมีวิธีที่จะออกจากเกมไหม?
2567: วิธีจริง ๆ วิธีที่ปลอดภัย
คำพูดย้ำของฉินหรานบ่งบอกถึงความจริงจังของเขา
ลอว์เลส: มีสิ!
ลอว์เลส: หลังจากนายเคลียร์ดันเจี้ยนที่สามสิบได้!
คำตอบหนักแน่นของลอว์เลสทำให้ฉินหรานขมวดคิ้วนิด ๆ เขาแน่ใจว่าต้องมีคนทำสำเร็จมาก่อน
2567: มีคนทำได้มาแล้ว?
ลอว์เลส: แม่มดคอร์เนเลีย!
ลอว์เลส: ยัยบ้านั่น ผู้หญิงน่ากลัว
ลอว์เลส: จำที่ฉันบอกได้ป่าว หนังสือสกิลที่ทำให้เกิดสงครามเต็มรูปแบบนั่น? นั่นน่ะผลงานของยัยบ้านั่น!
2567: แล้วไงต่อ?
ลอว์เลส: ยัยแม่มดนั่นหลอกทุกคนที่เล่นเกมตอนนั้น แล้วก็ฆ่าผู้เล่นไปเกือบร้อยคนด้วยมือเปล่า!
ลอว์เลส: แล้วก็เพราะเหตุการณ์นั่นแหละที่ทำให้จำนวนผู้เล่นที่ผ่านช่วงเบต้ามาได้เหลือแค่ครึ่งเดียว
ลอว์เลส: พูดก็พูดเหอะ ตอนที่ระบบเตือนเราว่ายัยนั่นไปแล้วเนี่ย ทุกคนผ่อนคลายขึ้นทันตาเลยอ่ะ ฉันก็ด้วย ตอนนั้นนะ ไม่มีใครกล้าลงดันเจี้ยนแบบกลุ่มโดยไม่ทำสัญญาเลยนะ เพราะว่าทุกคนกลัวว่าจะได้เธอมาร่วมทีม!
ลอว์เลส: พอนายได้รู้จักกับเธอ ไม่เกี่ยวว่านายจะเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู เธอฆ่าทุกคน!
...
ลอว์เลสเข้าสู่โหมดพร่ำเพ้อไร้สาระอีกครั้ง แล้วเริ่มบรรยายความน่ากลัวของแม่มดคอร์เนเลีย ฉินหรานแค่อ่านผ่าน ๆ โดยไม่ขัดการพร่ำพูดของเขา
"ยังมีโอกาสสินะ! ตราบเท่าที่ยังมีโอกาส ก็ยังสามารถทำอะไรได้อยู่!"
ฉินหรานรู้สึกโล่งอกขึ้น ถ้าเคยมีคนรอดจากเกมไปได้จริง ๆ เขาก็สามารถทำได้ ต่อให้ต้องเคลียร์ถึงสามสิบดันเจี้ยนเพื่อเป็นอิสระ ก็ยังดีกว่าไม่มีหนทางเลย
"แม่มดคอร์เนเลียงั้นเหรอ?" ฉินหรานออกเสียงชื่อของเธอเบา ๆ มันไม่ได้มีความหมายอะไรพิเศษ เขาแค่เห็นเธอเป็นศัตรูที่จำเป็นต้องไล่ตามเท่านั้น
หลังจากอ่านข้อความที่คุยกับลอว์เลสผ่าน ๆ เขาก็เจอข้อความระหว่างบรรทัดอีกอัน
...
2567: เท่าที่ฉันรู้ ผู้เล่นเบต้าตอนนั้นมีมากกว่า 3,000 คนนี่ แม้จะผ่านดันเจี้ยนมือใหม่มาแค่ 1/3
2567: ที่ถูกแม่มดคอร์เนเลียฆ่าไปก็แค่ครึ่งของผู้เล่นที่เหลือ ดูเหมือนว่าจะมีผู้เล่นอีกตั้งเยอะที่ตัดสินใจเล่นต่อ!
ลอว์เลส: ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณคนผู้นั้น!
2567: ใคร?
ลอว์เลส: ก็คนที่จ้างเราเข้าดันเจี้ยนนี่ไง คนที่รับเงินเพื่อช่วยลูกค้าที่ต้องการผ่านดันเจี้ยน ไอ้บ้านักธุรกิจเข้ากระดูกนั่น นายหน้าโม่เหนียน
ลอว์เลส: ฉันอาจจะไม่ชอบเขา แต่ก็ต้องขอบคุณเขาเหมือนกัน เขาฉลาดมาก หลังจากที่เขาผ่านดันเจี้ยนมือใหม่ได้ เขาก็ใช้ฟอรั่มเตือนให้ผู้เล่นที่ยังรอดชีวิตคนอื่น ๆ ระวังตัว
ลอว์เลส: พวกเราส่วนมากเชื่อเขา แต่ก็ยังมีพวกที่ไม่เชื่อ ฉันเป็นหนึ่งในส่วนที่เชื่อและโชคดีพอที่จะมีชีวิตรอดมาได้ ผลก็คือ ฉันเป็นหนี้เขา โอเค ฉันคิดว่าโดยพื้นฐานแล้ว ทุกคนที่ยังมีชีวิตรอดอยู่ เป็นหนี้เขา
ลอว์เลส: แล้วไอ้บ้านั่นก็รู้วิธีการใช้บุญคุณเหลือเกิน เขาไม่เพียงแค่รวบรวมผู้เล่นที่ยังอยู่และสร้าง "ตลาดลับ" ขึ้นมา เขายังติดต่อพวกเด็กบ้านรวยและเศรษฐีทั้งหลาย แล้วเริ่มสร้างระบบแลกเปลี่ยนคะแนนกับเงินจริงขึ้นมา ทำให้พวกเราผู้เล่นจน ๆ สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ในเกมนี้!
2567: สุดยอดอ่ะ!
ฉินหรานหมายความตามนั้นจริง ๆ ตั้งตลาดลับกับระบบแลกเปลี่ยนคะแนน ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาประทับใจ
ลอว์เลส: ช่าย เขาสุดยอดจริง! เขาเป็นคนเดียวที่ได้ฉายานามหนึ่งเดียวด้วย มันจะเก่งไปไหนเนี่ย?
2567: ฉายานามหนึ่งเดียว?
ฉินหรานมองไปที่หน้าต่างตัวละครของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉายาของเขาคือนักล่าจระเข้ มันธรรมดาและไม่ได้มีความพิเศษอะไรซ่อนอยู่ ก็คือมันไม่ใช่ฉายานามหนึ่งเดียว ฉินหรานอยากถามลอว์เลสเกี่ยวกับฉายานามของเขา แต่เมื่อคิดถึงว่าลอว์เลสคงจะพ่นคำพูดไร้สาระอีกกองโต เขาก็ตัดสินใจไม่ถามถึงดีกว่า
ลอว์เลส: ฉายานามหนึ่งเดียว เป็นฉายานามที่ให้ผลพิเศษเฉพาะอย่างอ่ะ
ลอว์เลส: พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าผู้เล่นคนไหนได้ฉายานามหนึ่งเดียว ผู้เล่นอื่นก็ไม่มีสิทธิ์ได้ฉายานั้นอีก
ลอว์เลส: มีผู้เล่นตั้งเยอะแยะที่อยากจะได้ฉายานามหนึ่งเดียวที่โคตรดีงามแบบนี้ แต่ไม่มีใครทำสำเร็จ
ลอว์เลส: ฉันรับรองได้ว่าจะยังไม่มีผู้เล่นที่มีฉายานามหนึ่งเดียวคนอื่นอีกในอนาคตอันใกล้นี้
2567: นายแน่ใจขนาดนั้นเชียว?
ลอว์เลส: แน่นอน ยังไงซะ แม่มด กับ นายหน้า ก็ไม่ใช่อะไรที่นายสามารถลอกเลียนแบบได้นะ! ขนาดฉายา นักล่ามังกร ของฉันก็ยังไม่ใช่ฉายานามหนึ่งเดียวเลย ผู้เล่นคนอื่น ๆ ก็ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ!
...
การพูดคุยกำลังเป็นได้ด้วยดีจนกระทั่งลอว์เลสเริ่มคุยโวอีกครั้ง ฉินหรานถึงกับกลอกตา
เขาแน่ใจว่าลอว์เลสคงจะไม่หยุดไร้สาระแน่ ๆ พอลอว์เลสเริ่มบรรยายว่าเขาฆ่ามังกรซ่อนถ้ำด้วยปืนยิงจรวดอย่างไรเป็นรอบที่ห้า ห้องสนทนาแบบกลุ่มก็สว่างขึ้น บอกให้รู้ว่ามีคนอื่นออนไลน์เข้ามา
