บทที่ 747 ผลปัญญาเซียน

“เจ้าเมืองหลวงหรือ?” เฉินโม่แปลกใจเล็กน้อย

“จากที่สหายบอก หมายความว่าเจ้าเมืองผู้นี้ก็เป็นหนึ่งในหัวหน้าของหอสมบัติมังกรฟ้าด้วยใช่ไหม?”

“ใช่แล้วเขาเป็นหนึ่งในเจ็ดผู้แทนของหอสมบัติมังกรฟ้าและในแง่ของผลงาน เขาอยู่ในอันดับที่สาม”

คำอธิบายของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้เฉินโม่สนใจมากนักแต่กลับทำให้รู้สึกถึงความซับซ้อนของเรื่องนี้

เมื่อเขาเดินทางไปแคว้นเป่ยโจวและจงโจวมากขึ้นเรื่อยๆเขาได้พบปะกับบุคคลระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้อำนวยการของสถาบันหลิงหลง หรือเจ้าเมืองหลวงและตอนนี้ก็ยังมีเด็กหนุ่มผู้นี้ที่มีภูมิหลังไม่ธรรมดา

การเชิญเขาไปยังถ้ำจิ่วอี๋ซานซึ่งเป็นหนึ่งในถ้ำสวรรค์ 36 แห่งนั้น สิบในแปดส่วนคือการพบกับหัวหน้าหอสมบัติมังกรฟ้าผู้นี้ที่ควบตำแหน่งเจ้าเมืองหลวง

“ถ้าท่านสนใจพวกเราสามารถออกเดินทางได้ทันที” น่าหลานจือจวี่เห็นเฉินโม่เงียบไปจึงเตือนเขา

อย่างไรก็ตามหลังจากคิดทบทวนแล้วเฉินโม่ส่ายหัว

“ไม่ดีกว่าด้วยฐานะของข้า ข้าคงไม่ควรไปรบกวนท่านเจ้าเมือง ข้าคิดว่าจะหาโรงเตี๊ยมในเมืองพักสักสองสามวันก็พอ”

คำพูดของเขาทำให้น่าหลานจือจวี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ

“ไม่ไปหรือ?”

เฉินโม่ส่ายหัวอีกครั้ง

“ท่านแม่ทัพเฉินวางใจเถอะ เราจะไม่รบกวนท่านเจ้าเมืองเราแค่ไปชมดูเท่านั้น”

“ยิ่งเป็นอย่างนั้นยิ่งไม่เหมาะ”

เฉินโม่ยังคงยืนยันหนักแน่น

นอกจากเจ้าเมืองหลวงสงจื่อหยางจะเชิญเขาเป็นการส่วนตัวในฐานะหัวหน้าของหอสมบัติมังกรฟ้าแล้วเขาจะไม่ไป

เมื่อเห็นว่าเฉินโม่ยืนยันอย่างแน่วแน่ใบหน้าที่งดงามของน่าหลานจือจวี่ก็เผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา

“ถ้าอย่างนั้น ท่านก็จัดหาที่พักให้แม่ทัพเฉินเถิด”

“รับคำสั่ง”

สาวใช้ที่เพิ่งจะตั้งสติได้รีบตอบรับทันที

จากนั้นเฉินโม่กล่าวลาอย่างเป็นมิตรเล็กน้อย แล้วพาเฉินหู่และเฉินซือออกจากห้อง

สาวใช้ที่ทำหน้าที่นำทางพวกเขาอยู่ด้านหน้ายังไม่ทันได้หันมา สามคนก็หายไปแล้ว เหลือไว้เพียงเสียงที่ก้องอยู่ในหูของนาง

“พวกข้าไปแล้ว ไม่ต้องพิธีมาก สามวันข้าจะกลับมาหาสหายน่าหลาน”

สาวใช้ตกใจจนหน้าซีด รีบกลับไปยังห้อง แต่กลับพบว่าท่านเจ้าเมืองนั่งดื่มสุราอยู่ตามลำพัง ใบหน้าที่งดงามกว่าแม้กระทั่งผู้หญิงของเขาเผยแววอารมณ์ที่ซับซ้อน

“นายท่าน…”

“นั่งลงสิ”

น่าหลานจือจวี่ตบเบาๆที่พนักเก้าอี้เป็นสัญญาณให้สาวใช้ลงนั่ง

แม้ว่านางจะกังวล แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของอีกฝ่าย จึงนั่งลงอย่างระมัดระวัง

ได้ยินเสียงน่าหลานจือจวี่พูดพึมพำกับตัวเอง

“ดูเหมือนว่าท่านเจ้าเมืองสงจะคาดการณ์ผิด เขาไม่สนใจถ้ำสวรรค์และสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เลยสินะ”

“เหมือนว่า…”

สาวใช้พยายามจะพูดบางอย่าง แต่ก็นึกขึ้นได้ถึงสถานะของตนจึงหยุดปาก

“เหมือนอะไร?”

“ข้า...”

“พูดมาเถิด ข้าอนุญาต”

เมื่อได้รับอนุญาต สาวใช้จึงตอบว่า

“จากท่าทีของเขาดูเหมือนจะสนใจนะเจ้าคะ”

“ถ้าอย่างนั้นทำไมเขาถึงไม่ไป?”

“ข้าคิดว่า...อาจเป็นเพราะความระมัดระวัง ท่านเองก็ไม่ได้บอกฐานะที่แท้จริงของท่าน...”

“ตบปากตัวเอง!”

ทันทีที่คำพูดจบลงใบหน้าของสาวใช้ก็ซีดเผือด นางยกมือตบแก้มตัวเองไปมา

แม้จะเป็นผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐาน แต่นางก็ตบตัวเองจนเกิดรอยแดงสด

“พอได้แล้ว”

เมื่อสั่งหยุดก็หยุด น่าหลานจือจวี่ไม่ได้ใส่ใจอะไร เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงพูดพึมพำกับตัวเองต่อ

“ท่านเจ้าเมืองสงให้ข้าเจอชายผู้นี้ แต่จากรูปลักษณ์และการพูดจา เขาก็ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเลย?”

เขารู้สึกไม่เข้าใจ

หากเพียงแค่เพราะเฉินโม่เป็นแม่ทัพจากแคว้นผิงตูโจว หรือเป็นคนจากหน่วยเทียนหลง เรื่องนี้ก็ไม่ถึงขั้นที่จะทำให้เขาต้องมาทำความรู้จักด้วยตนเอง...ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่เขาพยายามทำตัวสุภาพกับเฉินโม่

“ช่างเถิดสามวันจากนี้ค่อยว่ากันอีกที”

เขามองถ้วยสุราในมือแล้วดื่มจนหมด

“สุรานี่ก็ไม่เลวเลย”

…

หลังจากออกจากโรงเตี๊ยมอี้เซียน เฉินโม่ก็หยุดอยู่บนถนนสายหลักของย่านกุ้ยเจีย

เฉินหู่และเฉินซือเดินตามหลังด้วยท่าทางเอาใจ พยายามจะพูดแต่ก็ไม่กล้า

นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่มาเยือนจงโจวก็เกือบจะครบปีแล้ว

ตามหลักการเขาควรจะไปมอบพืชวิญญาณให้แก่อู๋เตี้ยนหลี่ แต่เฉินโม่ไม่ได้ตั้งใจจะไปในครั้งนี้ เพราะเป้าหมายหลักของเขาคือสิ่งที่เหลียงชิวอวี้เคยกล่าวถึงว่าเป็นสิ่งที่เขาสนใจ

แม้เขาจะมีเวลาเพิ่มขึ้นอีกสามวัน แต่ก็ไม่คิดจะไปเยี่ยมเยียนใครเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเพิ่มเติม

เมื่อขายพืชวิญญาณในปริมาณมากเช่นนี้ เป็นที่แน่นอนว่าผู้บริหารระดับสูงของหอสมบัติมังกรฟ้าต้องจับตาดูเขา

ผู้ฝึกตนที่เขาพบเมื่อครู่ แน่นอนว่าต้องมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา

ยิ่งกว่านั้นเขายังมีนามสกุลหายากเหมือนกับตระกูลสำคัญอื่นๆเช่น ตระกูลตานไถและตระกูลจั่วชิวนั่นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาปฏิเสธคำเชิญของอีกฝ่ายหลายครั้ง

หากยังไม่เข้าใจเจตนาของพวกเขา การเข้าใกล้มากเกินไปจะเป็นผลเสียต่อตัวเอง

เฉินโม่ได้คิดไว้แล้วว่า หากหอสมบัติมังกรฟ้าทำธุรกิจกับเขาโดยไม่ซักถามมากนัก เขาก็จะขายพืชวิญญาณและยาต่อไปผ่านทางเหลียงชิวอวี้และหลิวหยู่หลิน

แต่หากพวกเขาเริ่มซักไซ้หรือสอบสวนเขา

เฉินโม่ก็จะโยนทุกอย่างให้เว่ยอีที่หายสาบสูญไปและอ้างว่าทรัพยากรทั้งหมดได้มาจากเขตลับของเว่ยอีและเขาจะเลิกติดต่อกับหอสมบัติมังกรฟ้าไปโดยสิ้นเชิง

“พ่อค้าควรทำการค้าอย่างสงบสุขสิ”

…

“พ่อค้าควรทำการค้าอย่างสงบสุข” สงจื่อหยางกล่าวปฏิเสธข้อเสนอของผู้ติดตามด้วยรอยยิ้ม

“แต่หากเขามีความสามารถพิเศษในการปลูกพืชวิญญาณเราไม่ควรพยายามสืบหาหรือดึงเขาเข้ามาในเครือข่ายของเราหรือ?”

อย่างไรก็ตามสงจื่อหยางยังคงส่ายหัว

“จำไว้ว่าบางครั้งน้อยก็เป็นมาก การไม่ทำบางสิ่งย่อมดีกว่าทำ! ในฐานะหัวหน้าของหอสมบัติมังกรฟ้าข้าเป็นเพียงพ่อค้ารับซื้อสินค้าของเขาโดยไม่ต้องถามที่มา”

เมื่อเห็นว่าผู้ติดตามยังไม่เข้าใจเขากล่าวเสริมว่า

“ต่อไปเจ้าจะเข้าใจเอง”

“ก็ได้”

“เจ้าได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับสินค้าที่จะขายในงานประมูลบ้างหรือ?”

อีกฝ่ายส่ายหัว

“ก็ยังเหมือนเดิมนอกจากสามสิ่งที่เราจัดหามาเราไม่ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมเลย”

สงจื่อหยางขมวดคิ้ว

“แล้วข่าวลือเกี่ยวกับผลปัญญาเซียนที่แพร่สะพัดอยู่ในตอนนี้ล่ะมันมาจากใครกันแน่?”

“ยังไม่ชัดเจน ข้าสอบถามจากหอการค้าห้าธาตุและหอการค้าเทียนเซี่ยแล้ว พวกเขาบอกว่าไม่เกี่ยวกับพวกเขาและในสามสิ่งที่พวกเขานำมาประมูลก็ไม่มีผลปัญญาเซียน”

“หรือจะเป็นพวกทหารหัวมังกร?” สงจื่อหยางพึมพำเหมือนกำลังถามตัวเอง

ผู้ติดตามที่ปกติจะตอบกลับทันทีกลับเลือกที่จะเงียบเมื่อได้ยินคำว่า “ทหารหัวมังกร”

สำหรับเจ้าเมืองหลวงแล้ว การที่กองกำลังใดกองกำลังหนึ่งจะเติบโตขึ้นภายใต้การดูแลของเขาโดยที่เขาไม่รู้เรื่องนั้นแทบเป็นไปไม่ได้

ดังนั้นทหารหัวมังกรจึงไม่ใช่ความลับสำหรับสงจื่อหยางมานานแล้ว

แต่เขายังไม่กล้าทำอะไรจนกว่าจะเข้าใจว่าใครเป็นผู้สนับสนุนพวกเขาอยู่เบื้องหลัง

“คงไม่ใช่พวกนั้น”

เขาส่ายหัวปฏิเสธความคิดของตัวเอง

“ช่างมันเถอะ อย่าคิดมากเลย”

(จบบท)