บทที่ 497: ของขวัญ
หลูมู่หยานมองไปที่ชายวัยกลางคนที่สุภาพต่อหน้าเธอ และจำบุคคลนี้ได้ทันที “ไม่เจอกันนาน ท่านปรมาจารย์เหวิน!” นางมองไปที่เหวินเหลียงด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่ง “เหวินผู้นี้ไม่กล้าถูกเรียกว่า 'ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่' ต่อหน้าแม่นางหลูหรอก” เหวินเหลียงตกตะลึง แต่ยังคงยิ้ม “คุณหนูยังจำเหวินคนนี้ได้ ข้ารู้สึกปลาบปล...
