บทที่ 275: มาเที่ยวกันเถอะ! 

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หลัวอี้หางก็นำเสนอแผนการเดินทางออกไปทันที

เจียงเสี้ยวอันและเจียงชิ่งไฉต่างรีบโทรกลับบ้านเพื่อแจ้งข่าวนี้ให้พ่อแม่ทราบ ทันทีที่ได้ยิน พ่อแม่ของทั้งสองก็รู้สึกตกใจและไม่อยากเชื่อคิดว่าลูก ๆ อำเล่น จนกระทั่งได้ยืนยันซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง ทำให้แม่ของเจียงเสี้ยวอันถึงกับร้องไห้ด้วยความซาบซึ้ง

เขาหวนคิดถึงอดีตที่แม่ของเขาร้องไห้บ่อย ๆ เพราะความผิดหวัง ไม่ว่าจะเป็นตอนเขาสอบตก

มีเรื่องยุ่งที่บ้าน หรือเห็นลูกคนอื่น ๆ เข้าโรงเรียนมัธยม ตอนนั้นการร้องไห้ของแม่ทำให้เขารู้สึกรำคาญมาก แต่ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่อีกเลย การได้ยินเสียงนี้อีกครั้งในวันนี้ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ช่วงที่เขาเล่าเรื่องนี้ให้คนในครอบครัวฟัง ทุกคนต่างยิ้มและฟังเขาอย่างตั้งใจ

หลัวพ่อแอบพยักหน้ารับพร้อมกับเหลือบมองไปยังห้องนอนตัวเองที่ซึ่งตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยเสื้อฮาวายลายดอกและกางเกงขาสั้นสีสด ๆ เต็มไปหมด รวมถึงกระโปรงลายดอกสีสดของแม่ที่เจ้าตัวตั้งใจใส่ไปถ่ายรูปริมชายหาด

เจียงชิ่งไฉก็เล่าเรื่องแม่ของเขา ที่เตรียมพร้อมเต็มที่ด้วยคำถามเกี่ยวกับครีมกันแดดที่เขาไม่รู้จักมากมาย ในขณะที่จางกุ้ยฉินหรือคุณนายหลัวแม่ของหลัวอี้หางรีบวางตะเกียบ แล้วเริ่มโทรถามหลานสาวทันทีเรื่องการเลือกครีมกันแดดอย่างละเอียด

หลัวอี้หางยิ้มให้กับสามหนุ่มในครอบครัว พวกเขาก็ยิ้มตอบกลับอย่างเข้าใจซึ่งกันและกัน

ช่วงเวลาก่อนออกเดินทางของพวกเขาจึงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น สามหนุ่ม "ลาตัวน้อย" ทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง ขณะที่พนักงานใหม่บางคนถูกงานล้นจนเริ่มร้องไห้กันแล้ว

ไม่นานก็ถึงวันที่ 31 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของปี บริษัทให้พนักงานหยุดพักในช่วงกลางวันเพื่อพักผ่อนตามสะดวก และเตรียมจัดงานเลี้ยงในช่วงค่ำ

หลิวเพี่ยวเลี่ยงจัดเตรียมงานได้อย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการตกแต่งที่ดูสวยงามและสดใสคล้ายบรรยากาศของงานแต่งงาน ซึ่งทุกคนต่างมารวมตัวกันอย่างคึกคัก

เนื่องจากไม่มีการแสดงหรือพิธีการยืดเยื้อ งานเลี้ยงจึงใช้เวลาไม่นานนัก บางคนเลือกกลับบ้านหลังงานจบลง แต่กลุ่มใหญ่ก็ต่อไปสนุกกันที่อื่นด้วยกัน

หลังจากงานเลี้ยงปีใหม่ที่แสนอบอุ่นจบลงเพียงไม่กี่วัน ก็มาถึงวันที่ต้องออกเดินทางไปต่างประเทศ

บริการของบริษัทท่องเที่ยวที่หลัวอี้หางเลือกนั้นยอดเยี่ยมมาก มีรถบัสมารับตั้งแต่ตีสี่ โดยแวะรับทุกคนที่บ้าน แล้วตรงไปยังสนามบินซีอานเพื่อขึ้นเครื่อง

พวกเขาตื่นเต้นกับการเดินทางครั้งนี้เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเหล่าผู้สูงอายุที่เต็มไปด้วยความสุข ช่างน่าดูอย่างแท้จริง

การเดินทางครั้งนี้ทำให้พวกเขาได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่ ๆ ตั้งแต่การขึ้นเครื่องบิน การพักในโรงแรมสุดหรูไปจนถึงการเยี่ยมชมสถานที่ที่เหมือนในภาพยนตร์

ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไม่ได้ทำให้พวกเขาหมดแรง กลับกันพวกเขาต่างยิ้มแย้มและรู้สึกว่า “ออกมาเที่ยวแล้ว!”

(จบบท)###