บทที่ 192 ยากกว่าง้อเด็ก
ซูเล่อหยุนหันไปมองผ้าผืนอื่น แต่ทันทีที่มือนางแตะลงไป เสียงขององค์หญิงหย่งผิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง
"ผ้าผืนนี้ข้าก็จะเอาด้วย"
นิ้วขององค์หญิงชี้ไปที่ผ้าที่ซูเล่อหยุนกำลังแตะอยู่ ซูเล่อหยุนรับรู้ถึงเจตนาขององค์หญิง นางไม่ได้ชอบผ้าผืนนี้จริงๆ แต่จงใจหาเรื่องแข่งกับซูเล่อหยุน
นิสัยแบบเด็กผู้หญิงเช่นนี้ หากพูดว่ามันน่ารำคาญ ก็คงจะเป็นเช่นนั้น ที่สำคัญความขัดแย้งระหว่างซูเล่อหยุนกับองค์หญิงหย่งผิง ก็เพราะเสี้ยวเฉิงอวี้หวัง
ครั้งสองครั้งก็พอทนได้ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ตลอด ซูเล่อหยุนก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีอารมณ์โกรธ นางคิดอยู่ครู่หนึ่งแต่ไม่โกรธกลับ ทว่ายิ้มแล้วถามว่า “องค์หญิงซื้อผ้าเหล่านี้ จะตัดชุดให้ท่านชายคนไหนหรือไม่?”
ผ้าหลายผืนที่ซูเล่อหยุนชอบนั้นเป็นผ้าสีเข้ม ไม่มีลวดลายมาก เหมาะกับการทำชุดบุรุษ
ได้ยินคำถามนี้ องค์หญิงหย่งผิงฮึดเสียงเบา “ในเมืองหลวงนี้มีใครที่คู่ควรให้ข้าตัดเสื้อผ้าด้วยตัวเองหรือ”
“แล้วองค์ชายจิ้นล่ะเพคะ?”
เพียงคำว่าองค์ชายจิ้นหลุดออกจากปาก สีหน้าขององค์หญิงหย่งผิงก็เปลี่ยนไป
นางจ้องซูเล่อหยุนอยู่นาน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม
“ข้าแนะนำว่าบางคนอย่าได้หวังลมๆแล้ง เลย”
“องค์หญิงอย่าได้เข้าใจผิด” ซูเล่อหยุนยิ้ม “
ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายจิ้นจับตัวอ๋องที่สองของเผ่าทูเจวี๋ยได้ คาดว่าอีกไม่นานคงกลับมาอย่างมีชัย หากในเวลานั้นองค์หญิงสามารถมอบเสื้อผ้าที่ตัดเองให้องค์ชายจิ้น ข้าคิดว่าองค์ชายคงจะดีใจมาก”
“เจ้าหมายความว่าให้ข้าตัดเย็บเองหรือ”
“องค์หญิงไม่อยากเห็นองค์ชายจิ้นสวมเสื้อผ้าที่ท่านทำเองหรือเพคะ?”
คำพูดของซูเล่อหยุนดูเหมือนทำให้องค์หญิงหย่งผิงลังเล นางไม่เคยทำแบบนั้นมาก่อนเลยจริง ๆ
องค์หญิงหย่งผิงส่ายหน้า มองซูเล่อหยุนด้วยสายตาระแวดระวัง “เจ้ามีน้ำใจมาบอกข้าอย่างนี้เชียวหรือ?”
นางยังไม่ลืมว่าองค์ชายจิ้นมีท่าทีไม่เหมือนกับคนทั่วไปเมื่ออยู่กับซูเล่อหยุน
“จริงๆ แล้ว ข้ายังไม่ได้มีโอกาสอธิบายให้องค์หญิงฟัง ข้ากับองค์ชายจิ้นไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ เพียงเพราะพี่ชายของข้าเป็นเพื่อนอ่านหนังสือขององค์ชายจิ้น ทำให้องค์ชายจึงให้ความสนใจข้าบ้างเล็กน้อยเท่านั้น”
ซูเล่อหยุนพูดอย่างถ่อมตนและจริงใจ ซึ่งทำให้องค์หญิงหย่งผิงลดความสงสัยลงไปบ้าง
นางมองซูเล่อหยุนจากหัวจรดเท้า แล้วพูดว่า
“แต่องค์ชายจิ้นช่วยชีวิตเจ้า นั่นไม่ใช่เรื่องโกหกใช่ไหม?”
“เรื่องนี้ข้าก็อธิบายไปแล้ว ข้าคิดว่าหากคนที่ตกน้ำในตอนนั้นไม่ใช่ข้า องค์ชายจิ้นก็คงจะช่วยคนอื่นเช่นกัน ท่านเองที่รู้จักองค์ชายจิ้นมานานกว่าย่อมเข้าใจดีกว่าข้า”
คำพูดของซูเล่อหยุนทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงหย่งผิงกับองค์ชายจิ้นดูใกล้ชิดขึ้น แม้จะเป็นเพียงวาจา แต่ก็ทำให้องค์หญิงหย่งผิงรู้สึกพอใจ เพราะนางกับองค์ชายจิ้นเติบโตมาด้วยกัน
“เจ้าพูดก็ถูก ถ้าอย่างนั้น เรื่องในอดีตข้าจะยกโทษให้เจ้า”
องค์หญิงหย่งผิงกระแอมเบาๆ แล้วเหลือบตามองซูเล่อหยุน “ส่วนเรื่องตัดเสื้อผ้าที่เจ้าพูด... ข้าจะพิจารณาดู”
พูดจบ นางมองไปที่ผ้าที่เจ้าของร้านห่อไว้แล้ว “เงินพวกนี้ข้าจะจ่ายให้ แล้วก็ส่งผ้าให้นางไปเถอะ”
องค์หญิงหย่งผิงเชิดหน้าขึ้นนิดหน่อย สั่งเจ้าของร้านให้ยกผ้าให้ซูเล่อหยุน
“ผ้าพวกนี้ไม่คู่ควรกับพี่ชายจิ้นของข้าหรอก” นางบ่นพึมพำขณะหันหลังเดินจากไป
เมื่อเห็นองค์หญิงหย่งผิงจากไป ซูเล่อหยุนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก องค์หญิงผู้นี้ช่างยากต่อการเอาใจยิ่งกว่าเด็กเล็กเสียอีก
ซุนเจียงหรูที่เฝ้าสังเกตเหตุการณ์มาตลอด รีบเดินเข้ามาหาซูเล่อหยุน
“ลูกเอ๋ย ข้าลืมไปเสียสนิท องค์หญิงหย่งผิงมีใจให้กับองค์ชายจิ้นแบบนี้ องค์ชายจิ้นคงไม่เหมาะสมกับลูกแล้ว”
“ท่านคิดไปถึงไหนกันนี่?”
ซูเล่อหยุนหัวเราะพลางส่ายหน้า รู้สึกอึ้งกับความคิดของมารดา ที่ดูเหมือนจะสนใจเรื่องนี้เพียงอย่างเดียว
——
ที่บ้านของโจวหมิงเซิง
หลิวฉินเคาะประตูไม้เบาๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านใน ประตูถูกเปิดออกโดยฉินซิ่ว เมื่อเห็นว่าเป็นหลิวฉิน นางถึงกับอึ้งไปชั่วครู่
“คุณหนูหลิว ท่าน...มาที่นี่ได้อย่างไร?”
นางจำหลิวฉินได้ดี แต่เมื่อเห็นนาง นางก็อดคิดถึงเรื่องที่สามีของตนถูกไล่ออกจากสถาบันไม่ได้ ทำให้ไม่รู้จะเผชิญหน้ากับหลิวฉินอย่างไร
“แม่นางโจว ข้ารู้ว่าท่านอาจไม่อยากพบข้า แต่ต้องขออภัยที่มารบกวน ข้ามีบางเรื่องเกี่ยวกับสามีของท่านและน้องชายของข้าที่อยากจะถาม”
“หลิวเหอเขายังมายุ่งกับสามีของข้าอีกหรือ?”
ฉินซิ่วรู้สึกตกใจ ตั้งแต่รู้ถึงความบาดหมางระหว่างหลิวเหอกับสามีของตน นางเตือนสามีไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับอีกฝ่าย แต่จากที่หลิวฉินพูด นางเริ่มตระหนักว่าสามีของตนอาจโกหก นางเปิดประตูออกกว้าง “คุณหนูหลิว มีอะไรเข้ามาคุยข้างในเถอะ”
เมื่อเข้าไปในบ้าน ฉินซิ่วตั้งใจจะชงชาให้หลิวฉิน แต่ถูกนางปฏิเสธ
“ให้ข้าจัดการเองเถอะ ท่านนั่งพักเถอะ ระวังลูกในท้อง”
หลิวฉินมองท้องของฉินซิ่วอย่างกังวลใจ นางไม่แน่ใจว่าการมาคุยเรื่องนี้ในวันนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่
แต่ถ้าปล่อยให้เรื่องบานปลายไปอีก เกรงว่าจะสายเกินแก้
“คุณหนูหลิว สามีของข้ากับหลิวเหอเป็นมาอย่างไรกันแน่?”
ฉินซิ่วที่เริ่มกระวนกระวายใจ รีบเช็ดมือแล้วถามขึ้น หลิวฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนเล่าถึงเรื่องราวทั้งหมดให้ฉินซิ่วฟัง โดยไม่ได้กล่าวถึงซูเล่อหยุน
“หมิงเซิงยังบอกข้าว่าหลิวเหอไม่ได้มาหาเขาอีกแล้ว” ใบหน้าของฉินซิ่วเต็มไปด้วยความลำบากใจ
เมื่อเห็นท่าทางของนาง หลิวฉินก็รู้ทันทีว่าฉินซิ่วเองก็ไม่รู้เรื่องนี้
“ข้าขอพูดตามตรงเลยแล้วกัน ข้าไม่คิดว่าการที่หลิวเหอมาหาสามีของท่านจะเป็นเรื่องดี ข้ารู้จักนิสัยน้องชายดี เขาคงอยากให้สามีของท่านทำบางอย่าง และสิ่งนั้นคงจะเป็นเรื่องที่สามีคุณไม่กล้าบอกท่าน”
“แต่ว่า...มันจะเป็นเรื่องอะไรได้เล่า?” ฉินซิ่วมองเสื้อผ้าที่ตากไว้ในลานบ้าน
“หมิงเซิงเองก็ไม่ได้สอนหนังสือที่สถาบันอีกแล้ว พวกตระกูลหลิวเองก็ไม่ขาดเงิน แล้วหลิวเหอต้องการอะไรจากสามีของข้ากัน?”
หลิวชิ้นพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “นี่แหละเหตุผลที่ข้ามาหาท่าน หากข้าไปถามหลิวเหอ เขาคงไม่บอกอะไร แต่ท่านไม่เหมือนกัน บางทีท่านอาจถามอะไรจากปากสามีท่านได้บ้าง” บรรยากาศในห้องเงียบสงบลงทันที
ฉินซิ่วนั่งนิ่งกัดริมฝีปาก ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ “ถ้าข้าถามได้แล้วจะทำอย่างไรต่อไปดี?”
“หากพอจะเกลี้ยกล่อมได้ ท่านก็ลองพูดกับสามีของท่านเถอะ” หลิวฉินคิดครู่หนึ่งก่อนจะเสริมว่า “หากท่านคิดว่าจัดการไม่ได้ ท่านก็มาหาข้าที่ตระกูลหลิวได้”
“ข้าเข้าใจแล้ว คุณหนูหลิว ข้าจะลองถามดู”
หลิวฉินพยักหน้า แล้วลุกขึ้นจากไปโดยไม่อยู่นาน
เมื่อส่งหลิวฉินกลับไปแล้ว ฉินซิ่วก็หันกลับมามองลานบ้านด้วยความรู้สึกสับสน
นางนั่งลงบนม้านั่งเล็กๆ และกลับไปซักผ้าต่อ
เมื่อเวลาล่วงเลยเข้ายามค่ำ โจวหมิงเซิงก็กลับมาจากการขายของ
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในบ้าน เขาได้กลิ่นหอมจากอาหารที่ลอยมาจากครัว โจวหมิงเซิงถูหน้าของตัวเองเบาๆ แล้วส่งยิ้มออกมา “ภรรยา ข้ากลับมาแล้ว”
แต่เมื่อรออยู่ครู่หนึ่ง ฉินซิ่วก็ไม่ได้ออกมาต้อนรับเหมือนอย่างทุกที แถมยังไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ เลย
หัวใจของโจวหมิงเซิงกระตุก เขารีบก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน
ทันทีที่เข้าไป เขาเห็นฉินซิ่วนั่งอยู่ที่โต๊ะ อาหารร้อน ถูกวางเรียงอยู่ แต่ใบหน้าของฉินซิ่วกลับเงียบขรึมไร้อารมณ์
