ตอนที่ 240 ถอยไปอยู่เบื้องหลัง(ฟรี)

“หรัวจง บอกความจริงมา เจ้าเตรียมตัวที่จะลาออกก่อนมาที่นี่ใช่ไหม?”

ซุนเกี๋ยนฟังคำพูดของไป๋หลี่หมิง ใบหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึม

จากที่เขารู้จักไป๋หลี่หมิง ไป๋หลี่หมิงจะไม่ตัดสินใจแบบนี้เพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

มันต้องมีแผน!

แต่การลาออกของไป๋หลี่หมิงไม่ใช่เรื่องเล็ก!

พอข่าวนี้ออกไป ทั่วทั้งกองทัพคงจะตกใจ!

เขาเองก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้

เพราะไป๋หลี่หมิงคือแขนขวาของเขา

พูดตรงๆ เลย ถ้าหากให้เขาเลือกคน 1 คนในกองทัพ เขาจะเลือกไป๋หลี่หมิง

ไป๋หลี่หมิงเองก็คงจะรู้อยู่แล้ว!

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ไป๋หลี่หมิงยังคงตัดสินใจเช่นนี้

นั่นหมายความว่านี่คือทางเลือกที่ดีที่สุด!

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมนี่ถึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เตียวเจียวกับคนอื่นๆ ก็งุนงง

ถ้าหากเป็นแบบที่ซุนเกี๋ยนพูดจริงๆ ทำไมไป๋หลี่หมิงถึงตัดสินใจแบบนี้?

นั่นก็คือต่อให้ไม่มีแผนการนี้ ไป๋หลี่หมิงก็จะเลือกที่จะลาออก?

ทำไม?

แม้แต่กาเซี่ยงก็ยังคิดไม่ออก

พอมองดูท่าทางแปลกๆ ของทุกคน ไป๋หลี่หมิงก็พยักหน้า

“นายท่านพูดถูก ที่จริง ข้าคิดเรื่องนี้ก่อนมาที่นี่!”

“แต่อย่าเพิ่งกังวล!”

“การลาออกที่ว่าก็คือลาออกจากตำแหน่งแม่ทัพ!”

“ตำแหน่งอื่นๆ จะไม่ลาออก!”

พอได้ยิน ซุนเกี๋ยนก็พูดอย่างจริงจัง

“ข้ารู้ แต่ทำไมเจ้าถึงอยากจะลาออกจากตำแหน่งแม่ทัพ หรัวจง?”

“เจ้ากับข้าเริ่มต้นจากจุดต่ำสุด ถ้าหากไม่มีเจ้าช่วย ก็คงจะไม่มีซุนเกี๋ยนในวันนี้!”

“หรัวจง เจ้าควรจะจำไว้!”

“ข้าเคยบอกแล้วว่าต่อให้ข้าแพ้ทั้งโลก แต่ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวัง!”

“นี่ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยเปลี่ยนมาก่อน แล้วก็จะไม่เปลี่ยนในอนาคต!”

“ถ้าหากเป็นการหลีกเลี่ยงการถูกสงสัย ข้าคิดว่าไม่จำเป็น!”

“นายท่านเข้าใจผิดแล้ว!”

พอได้ยิน ไป๋หลี่หมิงก็ส่ายหัว

“ไม่ใช่การหลีกเลี่ยงการถูกสงสัย!”

“สาเหตุที่ข้าคิดแบบนี้ก็เพราะว่าการต่อสู้ที่ซีจิ๋วทำให้ข้ารู้ปัญหา!”

“ปัญหาอะไร?”

ซุนเกี๋ยนได้ยินว่าเป็นเพราะการต่อสู้ที่ซีจิ๋ว

“ปัญหาอะไรที่ทำให้หรัวจงอยากลาออก?”

“จริงๆ แล้ว คำถามนี้มันง่ายมาก!”

ไป๋หลี่หมิงพูด

“นั่นก็คือข้าพบว่าการโจมตีอย่างรวดเร็วและแผนการที่คาดไม่ถึงกลายเป็นคำพ้องความหมายของกองทัพเรา”

“หรือมันกลายเป็นคำพ้องความหมายของข้า!”

“นี่ไม่ใช่ข่าวดีสำหรับกองทัพเรา!”

“เพราะพลังของมนุษย์มีจำกัด พลังสมองก็เหมือนกัน!”

“สาเหตุที่แผนการที่คาดไม่ถึงมันดูชาญฉลาดก็เพราะว่ามันคาดไม่ถึง”

“แต่รอบนี้ ข้าเป็นคนนำทัพ ข้ารู้สึกว่าทุกกองทัพที่ต้องเผชิญหน้ากับกองทัพเราดูเหมือนว่าจะพยายามเตรียมพร้อมสำหรับเหตุฉุกเฉินต่างๆ!”

“เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ ถ้าหากข้าลงมือเอง ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าหากข้าไม่ลงมือ ถ้าหากกองทัพเราใช้แผนการที่คาดไม่ถึง ข้ากลัวว่ามันจะไม่คาดไม่ถึงในสายตาของศัตรู!”

“เพราะศัตรูอาจจะกำลังเตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดเหล่านี้!”

“ลองคิดดูสิ นี่มันเป็นเรื่องดีเหรอ?”

พอได้ยิน ทุกคนก็ครุ่นคิดไปสักพัก

พอได้ยิน พวกเขาก็ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของไป๋หลี่หมิง

นั่นก็คือการมีอยู่ของไป๋หลี่หมิงกำลังทำให้สงครามยากขึ้น!

เพราะแม่ทัพทุกคนไม่ใช่ไป๋หลี่หมิง

แต่ในสายตาของศัตรู ในเมื่อไป๋หลี่หมิงเป็นกุนซือ พวกเขาก็จะป้องกันอย่างเต็มที่!

ในกรณีนี้ ถ้าหากไป๋หลี่หมิงลงมือเอง ก็อาจจะมีทางแก้

แต่ถ้าหากเป็นคนอื่น มันคงจะไม่ง่าย!

อีกอย่าง เพราะชื่อเสียงนี้ การป้องกันของศัตรูก็จะดีขึ้น

แผนการต่างๆ ก็จะไม่ได้ผล!

พอคิดแบบนี้ ซุนเกี๋ยนก็ขมวดคิ้ว

“สิ่งที่หรัวจงพูดมันก็เป็นปัญหา!”

“แต่ถ้าหากเจ้าลาออก มันก็แค่แก้ปัญหาเฉพาะหน้า!”

“หรัวจง เจ้ามีแผนอะไร?”

“ถ้าหากเป็นแผน มันก็เกี่ยวกับสถานการณ์ของกองทัพเรา!”

ไป๋หลี่หมิงยิ้ม

“เอาแผนที่มา ขอแผนที่ราชวงศ์ฮั่น!”

แผนที่ราชวงศ์ฮั่น!

พอได้ยิน ทุกคนก็ตกใจ

รอบนี้ แผนของไป๋หลี่หมิงมันยิ่งใหญ่มาก!

ก่อนอื่น เขาก็แสดงความคิดเห็นเรื่องการลาออก ตอนนี้ เขาก็เอาแผนที่ราชวงศ์ฮั่นมา!

นี่มันแค่แผนการเหรอ?

พอเห็นแบบนั้น ซุนเกี๋ยนก็รีบสั่ง

“ไป เอาแผนที่ที่ใหญ่ที่สุดในห้องหนังสือข้ามา!”

ขณะพูด ทหารของเขาก็กางแผนที่ที่ยาวกว่าสามเมตร

แต่แผนที่ไม่ใช่แค่แสดงจังหวัดกับมณฑล แต่มันยังแสดงอาณาเขตของกองทัพพวกเขา

พอเห็นแบบนั้น ไป๋หลี่หมิงก็ยิ้มอย่างพอใจ

“แผนที่นี้ดีมาก!”

“ทุกคน ดูแผนที่นี้!”

“ตอนนี้ อาณาเขตของกองทัพเรารวมหยางโจวส่วนใหญ่ เกงจิ๋วทั้งหมด หยูโจวส่วนใหญ่แล้วก็ซีจิ๋วทั้งหมด!”

“อาณาเขตกว้างขวางมาก!”

“แต่รอบๆ อาณาเขตของกองทัพเราก็มีศัตรูเยอะมาก!”

“ข้อแรก ที่รอยต่อระหว่างอู๋หลิงกับอี้โจวของพวกเรามีชนเผ่าอู๋ซีกว่า 10 ล้านคน!”

“ข้อสอง ที่ทางใต้ของหยางโจวของพวกเรา ทางใต้ของกุ้ยจี๋ อี้จางกับที่อื่นๆ ก็มีซานเย่ว์อีกหลายร้อยกลุ่ม”

“พวกนี้มีขนบธรรมเนียมประเพณีที่แตกต่างจากชาวฮั่น ยากที่จะสั่งสอน อีกอย่าง พวกเขายังอยู่ในป่าลึก”

“ส่วนทางเหนือของพวกเราก็มีอ้วนเสี้ยวกับโจโฉ!”

“แต่ตอนนี้ มีแค่โจโฉที่ติดกับพวกเรา ส่วนอ้วนเสี้ยวยังไม่ติด!”

“ทางตะวันตก เล่าเอี๋ยนครอบครองอี้โจว แล้วตอนนี้ ท่าทีเขาก็ไม่ชัดเจน!”

“นี่คือสถานการณ์ของกองทัพเรา!”

“ดูเผินๆ แล้ว ไม่ว่าจะเป็นโจโฉ อ้วนเสี้ยวหรือเล่าเอี๋ยน กองทัพเราจะไม่มีปัญหา!”

“แต่ถ้าหากพวกเราต้องเผชิญหน้ากับ 2-3 คนพร้อมกัน ก็จะมีปัญหา!”

“เพราะถึงแม้ว่ากองทัพเราจะมีทหารเยอะ แต่พวกเขาก็กระจัดกระจาย!”

“แค่ป้องกันพวกนั้น พวกเราก็ต้องใช้ทหารอย่างน้อย 150,000 นาย!”

“นอกจากทหารรักษาการณ์ในที่ต่างๆ แล้ว พวกเรายังต้องทิ้งทหารไว้ 70,000 - 80,000 นายในเกงจิ๋วเพื่อป้องกันเล่าเอี๋ย”

“แบบนี้ กองทัพเราจะต้องใช้ทหารอย่างน้อย 300,000 นายเพื่อป้องกันอาณาเขต!”

“ตามที่พูดไป ถ้าหากกองทัพเราบุกไปทางเหนือแล้วใช้ทหาร 700,000 นาย กองทัพเราจะระดมพลได้แค่ 400,000 นาย”

“นั่นก็คือถ้าไม่ใช้ทหารทั้งหมด กำลังทหารของกองทัพเรากับอีก 2 ตระกูลก็คงจะเท่ากัน”

“ในกรณีนี้ กองทัพเรามั่นใจได้เหรอว่าจะชนะ?”

“ไม่ได้!”

พอได้ยิน ซุนเกี๋ยนก็พูดโดยไม่ลังเล

“ถ้าหากกำลังพลของ 2 กองทัพไม่ต่างกันมาก ก็คงจะยากที่จะรับประกันชัยชนะ!”

ส่วนกาเซี่ยง เล่าหัวกับคนอื่นๆ ก็พยักหน้า

“ท่านกุนซือพูดถูก!”

ในสงครามสมัยโบราณ โดยเฉพาะการต่อสู้ครั้งใหญ่ สิ่งสำคัญก็คือจำนวนคนและเสบียง

การเอาชนะด้วยทหารที่น้อยกว่ามักจะเป็นสถานการณ์สุดขั้ว

พอ 2 กองทัพมีกำลังพลเท่ากัน ก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะชนะ!

เตียวเจียวพูด

“เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการลาออกของท่านกุนซือ?”

“แน่นอน!”

ไป๋หลี่หมิงพูด

“ท่านเตียว ลองคิดดูสิ ถ้าหากข้ายังคงอยู่ในกองทัพ มันก็จะทำให้กองทัพเราชนะยากขึ้น!”

“ทำให้ข้อได้เปรียบที่ไม่ชัดเจนกลายเป็นข้อเสีย!”

เขาคิดว่ามันเป็นไปได้!

เพราะสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เสี้ยวพ่ายแพ้ให้โจโฉก็เพราะว่าเขาประมาท!

พอ 2 กองทัพมีกำลังพลเท่ากัน สถานการณ์ก็จะตรงกันข้าม

ยกตัวอย่างเช่น อ้วนเสี้ยวจะกองอาหารทั้งหมดไว้ที่อู๋เฉา

แต่ตอนนี้ เขาต้องเผชิญหน้ากับไป๋หลี่หมิง อ้วนเสี๋ยวอาจจะแยกอาหารเพื่อความปลอดภัย!

ในกรณีนี้ จุดสำคัญก็ไม่ใช่แค่ที่เก็บอาหาร!

พอคิดแบบนี้ ไป๋หลี่หมิงก็พูด

“เดิมที ข้าคิดว่าหลังจากกลับมารอบนี้แล้ว ข้าจะค่อยๆ ถอยไปอยู่เบื้องหลัง แล้วก็ให้ปั๋วฟูออกมาจัดการสถานการณ์”

“แต่หลังจากรู้แผนของอ้วนเสี้ยวรอบนี้ ข้าคิดว่าควรจะใช้แผนนี้สู้กับเขา!”

“เพราะในเมื่อศัตรูคิดแผนนี้ขึ้นมา พวกเขาก็ต้องคาดหวัง”

“พอแผนนี้สำเร็จ ศัตรูก็จะประมาท!”

“ในทำนองเดียวกัน ข้าสามารถถอยไปอยู่เบื้องหลังได้ แล้วก็ไม่ต้องอยู่ในสายตาของพวกเขา”

“หรัวจง เจ้าหมายถึงว่าจะไปอยู่เบื้องหลังแล้วก็วางแผน?”

ซุนเกี๋ยนเข้าใจความหมาย

พูดอีกอย่างก็คือไป๋หลี่หมิงลาออกไม่ใช่เพื่อที่จะไม่กลับมา แต่เพื่อที่จะซ่อนตัวเอง แล้วก็รอให้ถึงเวลาค่อยออกมา?

เขาคิดแล้วก็พูด

“แต่แผนนี้มันได้ผลจริงๆ เหรอ?”

“นายท่าน ท่านไม่ควรถามข้า แต่ควรถามตัวเอง!”

ไป๋หลี่หมิงยิ้ม แล้วก็มองทุกคน

“ถ้าหากพวกท่านเป็นที่ปรึกษาของศัตรู พวกท่านคิดว่าข่าวนี้มันจริงไหม?”

ขณะที่ไป๋หลี่หมิงถาม เตียวเจียวก็ขมวดคิ้ว

“ถ้าหากพวกเขาได้ยิน กองทัพอ้วนเสี้ยวคงจะเชื่อ!”

“แต่โจโฉอาจจะไม่เชื่อ!”

“ข้าเห็นด้วยกับท่านเตียว!”

เล่าหัวพยักหน้า

“ในเมื่ออ้วนเสี้ยวคิดแผนนี้ขึ้นมา แน่นอนว่าเขาต้องเชื่อ”

“แต่โจโฉไม่เชื่อ”

“ท่านกาคิดว่ายังไง?”

ไป๋หลี่หมิงมองกาเซี่ยง

“ข้าคิดว่าทั้ง 2 ตระกูลจะเชื่อ!”

กาเซี่ยงลูบเครา

“เพราะจุดสำคัญของแผนท่านกุนซือก็คือศัตรูไม่รู้ความคิดของนายท่าน ไม่รู้ความคิดของท่านกุนซือ!”

“ดังนั้น ทางเดียวของพวกเขาก็คือตัดสินจากสิ่งที่เห็น”

“แล้วก็ตามที่ท่านกุนซือบอก ท่านกุนซือควรจะลาออกจริงๆ พอพวกเขารู้เรื่องนี้ ทั้ง 2 ตระกูลก็คงจะเชื่อ!”

“ข้าคิดว่าควรจะปิดบัง!”

“แบบนี้ พวกเขาก็จะเชื่อ!”

“แต่ต่อให้พวกเขาเชื่อเรื่องนี้ ตามระดับการป้องกันของพวกเขา พวกเขาอาจจะเชื่อในใจ แต่ก็อาจจะระแวง!”

พอได้ยิน ซุนเกี๋ยนก็มองไป๋หลี่หมิง

“ถ้าหากเป็นแบบที่เหวินเหอพูด งั้นแผนของเจ้าจะมีประโยชน์อะไร?”

“ศัตรูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พวกเขาอาจจะไม่ประมาท!”

“ตามนิสัยของโจโฉ มันอาจจะทำให้เขาสงสัย!”

“ไม่เป็นไร!”

ไป๋หลี่หมิงยิ้ม

“โจโฉจะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันไม่สำคัญสำหรับกองทัพเรา จุดสำคัญคืออ้วนเสี้ยวเชื่อ!”

“เพราะกองทัพเราอยากจะไปทางเหนือ อ้วนเสี้ยวคือศัตรูที่สำคัญที่สุด!”

“ภายใต้พันธมิตรของทั้งสองคน ตราบเท่าที่เอาชนะ 1 คนได้ กองทัพเราก็ชนะ!”

“ส่วนบทบาทของแผนนี้ มันก็เกี่ยวข้องกับแผนการบุกไปทางเหนือของกองทัพเรา”

“ทำให้อ้วนเสี้ยวประมาท นี่คือก้าวแรกของกองทัพเรา!”

“นอกจากนี้ ก้าวที่ 2 ของกองทัพเราก็คือการปฏิรูปแล้วก็พัฒนากำลังรบ!”

“นี่คือสิ่งที่ข้าอยากจะทำตอนลาพัก!”

“พัฒนากำลังรบของกองทัพเรา?”

พอได้ยิน ซุนเกี๋ยนก็สงสัย

“หรัวจง เจ้าเตรียมอะไรไว้?”

“สอนหนังสือ แล้วก็นวัตกรรมเทคโนโลยี!”

ไป๋หลี่หมิงยิ้ม

“เพราะกองทัพข้ายังขาดคน ข้าเลยคิดว่าจะทำหน้าที่ของข้าในฐานะอาจารย์ แล้วก็กลับไปที่โรงเรียน”

“เพื่อให้ศัตรูผ่อนคลาย”

“ส่วนการพัฒนากำลังรบของกองทัพเรา มันมี 3 ด้าน!”

“ข้อแรกก็คือหาม้าศึก!”

“พูดถึงเรื่องนี้ พวกท่านอาจจะไม่รู้ว่าตอนนี้ เรือของกองทัพเราสามารถไปเหลียวตงเพื่อซื้อม้าศึกได้แล้ว!”

“ด้วยม้าศึก กองทัพเราสามารถจัดตั้งกองทัพม้าได้!”

“ข้อสองก็คือพัฒนาอาวุธ!”

“ช่วงนี้ กองทัพเราค้นพบทรัพยากรใหม่ที่เรียกว่าเหมืองถ่านหิน!”

“ทรัพยากรนี้สามารถเพิ่มอุณหภูมิของการถลุงเหล็ก ทำให้กองทัพเราสามารถสร้างอาวุธที่แข็งแกร่งกว่าเดิมได้!”

“ในทำนองเดียวกัน จากกลยุทธ์ทางทหารในปัจจุบัน ข้าก็กำลังเตรียมที่จะศึกษาอาวุธเชิงกลยุทธ์”

“ข้อสาม พัฒนากองทัพเรือ แล้วก็เตรียมที่จะบุกทะเล!”

“ตราบเท่าที่พวกเราทำได้ กองทัพเราก็สามารถสะสมบุคลากรจำนวนมากสำหรับสงครามครั้งต่อไป แล้วก็พัฒนากำลังรบโดยรวม!”

“แล้วพอรบ ก็ใช้วิธีใหม่ทำให้ศัตรูประหลาดใจ!”

“นี่คือจุดประสงค์ที่ 2 ของการลาออก”

“ถ้าหากข้ายังอยู่ในตำแหน่ง ศัตรูอาจจะให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้มาก”

“แต่พอข้าลาออกแล้วก็หันไปศึกษาเรื่องพวกนี้ พวกเขาก็อาจจะคิดว่าข้ากำลังปิดบัง!”

“แบบนี้ พวกเขาก็อาจจะไม่สนใจ!”

ไป๋หลี่หมิงพูดอย่างจริงใจ

เพราะถ้าหากอยากจะชนะสงคราม วิธีที่ดีที่สุดก็คือการใช้กำลัง

แต่ตอนนี้ เป้าหมายของเขามันใหญ่เกินไป ทุกการเคลื่อนไหวของเขาอาจจะถูกศัตรูจับได้

ดังนั้น รอบนี้ นอกจากจะถอยไปอยู่เบื้องหลังแล้ว เขาก็ยังอยากจะเบี่ยงเบนความสนใจของศัตรู

แต่พอพูดแบบนี้ ทุกคนก็ตกใจ

ที่แท้ การถอยทัพของไป๋หลี่หมิงรอบนี้ก็คือการถอยเพื่อรุก!

สาเหตุไม่ได้ใช่แค่การทำให้ศัตรูผ่อนคลาย

แต่เป็นการใช้สิ่งนี้ปกปิดแผนการที่แท้จริงของเขา แล้วก็ฆ่าศัตรูในคราวเดียว!

พอคิดแบบนี้ ซุนเกี๋ยนก็ไม่กังวล

“หรัวจง เจ้าใช้วิธีนี้กับศัตรู แผนของเจ้ามันล้ำลึก ศัตรูต้องติดกับดักแน่!”

ส่วนเล่าหัว กาเซี่ยงกับคนอื่นๆ ก็ตกใจ

แผนของไป๋หลี่หมิงทำให้พวกเขาต้องเปลี่ยนความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า

การถอยทัพเล็กๆ เพื่อรุก มันซ่อนแผนการร้ายกาจไว้!

ใช้คนอื่นเป็นหมาก ใช้ขุนศึกเป็นหมาก แล้วตอนนี้ก็เริ่มใช้ตัวเองเป็นหมาก!

พูดได้ว่าทุกย่างก้าว มันเกินความคาดหมายของพวกเขา!