133 - เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก

133 - เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก

เมื่อหลี่อันจี๋มองดูใบหน้าของบุตรีที่บวมช้ำ เสื้อผ้าถูกฉีกขาด เขาก็โกรธเกรี้ยวจนแทบระเบิดออกมา

"พ่อจะแทงเจ้าสาระเลวโหวหยงสักร้อยแผลเพื่อชำระล้างความอัปยศให้เจ้า!" เขาคิดในใจ

"หยาเอ๋อ พ่อมาแล้ว!" หลี่อันจี๋ทั้งโกรธทั้งเจ็บปวด

หลี่จิ้งหยาตาบวมเพราะร้องไห้จนเหมือนผลวอลนัท "ท่านพ่อ!"

หลี่อันจี๋รีบดึงเสื้อคลุมตัวใหญ่ของตนออกมาคลุมบุตรีของเขา มองดูโหวหยงที่นอนอยู่ในแอ่งเลือด แล้วเตะซ้ำลงไปอีกหลายครั้ง

"หยาเอ๋อ กลับบ้านกับพ่อ เจ้าไม่ต้องห่วง พ่อจะต้องทวงความยุติธรรมให้เจ้าแน่นอน!" เขากล่าวด้วยความเศร้าในขณะที่พยุงหลี่จิ้งหยาขึ้นมา

ฉินโม่กล่าวว่า "ท่านอ๋องโปรดออกทางประตูหลัง"

หลี่อันจี๋ลังเลอยู่สักครู่ ก่อนพยักหน้าและพาหลี่จิ้งหยาออกไป

ฉินโม่ส่งพวกเขาออกมา ขณะที่หลี่จิ้งหยาขยิบตาให้ฉินโม่ขณะที่ขึ้นรถม้า

โหวหยงก็ถูกพาตัวออกไปด้วย

เมื่อรถม้าออกไป ฉินโม่ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ โหวหยงคงจะหมดทางไปต่อแล้ว หลี่ซื่อลงคงไม่ยอมให้องค์หญิงหย่งเหอแต่งกับคนพิการแบบนี้แน่

แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร

โหวเกิงเหนียนมีบุตรชายคนเดียวคือโหวหยง บุตรชายคนเดียวกลับถูกทำให้พิการ แม้จะไม่ถึงกับทำให้สิ้นสกุล แต่นี่ก็เป็นการสร้างความแค้นที่ลึกซึ้งอย่างมาก

เขาจึงต้องเตรียมการล่วงหน้า

ขณะเดียวกัน ที่ตำหนักไท่จี๋

หลี่ซื่อลงมองหลี่อันจี๋ที่คุกเข่าและร้องไห้ไม่หยุด "เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

"ขอฝ่าบาททรงเมตตาด้วยพะย่ะค่ะ!"

หลี่อันจี๋ร้องไห้พลางกล่าว "บุตรีของกระหม่อม หลี่จิ้งหยา เกือบถูกบุตรชายของโหวเกิงเหนียนล่วงละเมิด ขอฝ่าบาททรงเมตตาด้วยพะย่ะค่ะ!"

"อะไรนะ!"

หลี่ซื่อลงลุกขึ้นจากบัลลังก์อย่างตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็คำรามออกมาด้วยความโกรธ "เจ้าหยุดร้องก่อน บอกข้าให้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้น!"

หลี่อันจี๋เช็ดน้ำตาแล้วกล่าว "โหวหยงหลอกบุตรีของกระหม่อมไปที่ไห่ตี้เหลาตระกูลฉิน จากนั้นก็กรอกเหล้าใส่บุตรีของกระหม่อม เมื่อเห็นว่าบุตรีของกระหม่อมเมา เขาจึงคิดจะทำสิ่งน่าอับอาย แต่บุตรีของกระหม่อมไม่ยอม จึงถูกเขาทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัส

เมื่อกระหม่อมไปถึง บุตรีของกระหม่อมอยู่ในสภาพเสื้อผ้าถูกฉีกขาด แม้จะยังไม่ถูกโหวหยงล่วงละเมิดสำเร็จ แต่ทั้งร่างกายและจิตใจก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง

และในระหว่างที่โหวหยงกำลังใช้ความรุนแรง เขาก็ถูกบุตรีของกระหม่อมทำร้ายจนไม่อาจเป็นบุรุษได้อีกต่อไป!"

เรื่องอื้อฉาว เรื่องอื้อฉาวครั้งใหญ่

หลี่ซื่อลงโกรธจนสั่นสะท้านทั้งร่าง บุตรของตระกูลกว๋อกงพยายามล่วงเกินองค์หญิง เรื่องนี้หากแพร่สะพัดออกไปเขาในฐานะฮ่องเต้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

นอกจากนี้ เขาได้เตรียมการจะให้หย่งเหอแต่งงานกับโหวหยง แต่เจ้าสารเลวน้อยนั่นกลับทำเรื่องชั่วร้ายถึงขนาดนี้!

"โหวหยงอยู่ที่ไหน?"

"ฝ่าบาท ขณะนี้หมอหลวงกำลังรักษาอยู่พ่ะย่ะค่ะ!"

"แล้วชิงเหอเล่า?"

"เช่นกันฝ่าบาท องค์หญิงกำลังรับการรักษา นางบาดเจ็บสาหัส มีโอกาสที่จะเสียโฉมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!" เกาซื่อเหลียนตอบกลับ

"ไปเรียกโหวเกิงเหนียนมา!"

หลี่ซื่อลงโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด การล่าสัตว์ในฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว แต่กลับเกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น

หลังจากที่เกาซื่อเหลียนออกไป หลี่ซื่อลงประคองหลี่อันจี๋ขึ้นมา "เรื่องนี้มีมีคนรู้มากแค่ไหน?"

หลี่อันจี๋ส่ายหน้า "ไม่มากพ่ะย่ะค่ะ มีเพียงฉินโม่เท่านั้นที่รู้ กระหม่อมออกมาทางประตูหลัง"

"ฉินโม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรือ?" หลี่ซื่อลงขมวดคิ้ว

"ไม่เกี่ยวพ่ะย่ะค่ะ ฉินโม่มักจะคอยรินเหล้าให้แขกที่มาทานอาหาร ครั้งนี้เขาแค่บังเอิญพบเหตุการณ์ จึงรีบสั่งให้คนของเขาปิดกั้นที่เกิดเหตุ แล้วมาบอกกระหม่อมที่บ้านเองพ่ะย่ะค่ะ"

หลี่อันจี๋ร้องไห้พลางกล่าว "ฝ่าบาท กระหม่อมมีบุตรีคนเดียว นางคือดวงใจของกระหม่อม โชคดีที่กระหม่อมไปทัน ไม่เช่นนั้นนางคงพุ่งชนเสาตายแล้ว ฝ่าบาทต้องคืนความเป็นธรรมให้กับกระหม่อมด้วย!"

"เจ้าอย่ากังวล เรื่องนี้ ข้าจะให้คำตอบเจ้าแน่นอน!"

หลี่ซื่อลงครุ่นคิด "ใครก็ได้ ไปเรียกฉินโม่มารอพบข้าที่ตำหนักด้านข้าง"

ไม่นานนัก โหวเกิงเหนียนก็ถูกเรียกตัวมายังวังหลวง

เขากำลังอยู่ที่บ้านเช็ดอาวุธเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการล่าสัตว์ในฤดูหนาวซึ่งกำลังจะมาถึงในอีกสองวันข้างหน้า แต่ก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

"โหวเกิงเหนียนถวายบังคมฝ่าบาท กระหม่อมขอประทานอภัยด้วยพะยะค่ะ!" โหวเกิงเหนียนคุกเข่าลงบนพื้น หลี่ซื่อลงมองเขาด้วยสายตาเย็นชา "เจ้ารู้ตัวว่าทำผิดแล้วหรือ?"

"กระหม่อมไม่อาจสั่งสอนบุตรให้เป็นคนดีได้ กระหม่อมสมควรตาย!" โหวเกิงเหนียนยังไม่รู้ว่าโหวหยงถูกทำให้พิการไปแล้ว ขณะนี้มีแต่ความกลัวในใจ และก็โกรธบุตรชายไม่รู้จักฟังคำเตือน เขาเตือนไปหลายครั้งแล้วว่าไม่ให้ยุ่งเกี่ยวกับองค์หญิงชิงเหออีก

แต่ตอนนี้บุตรชายกลับทำความผิดใหญ่หลวงเช่นนี้ ความผิดนี้เพียงพอที่จะประหารทั้งตระกูลได้เลย!

"เจ้ารู้ตัวแล้วหรือว่าเจ้าสอนบุตรไม่ดี เจ้าคิดหรือว่าข้าไม่กล้าฆ่าคน?" หลี่ซื่อลงเตะโหวเกิงเหนียนจนล้มลงกับพื้น "บุตรเลวร้ายของเจ้าคิดจะล่วงละเมิดหลานสาวของข้า วันข้างหน้ามันยังกล้าเห็นข้าอยู่ในสายตาอีกหรือ? ข้าให้ความเมตตาแก่เจ้าเพราะเจ้ามีบุตรชายเพียงคนเดียว ไม่เช่นนั้น ข้าคงตัดศีรษะเจ้าไปแล้ว!"

"ขอฝ่าบาททรงเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้ตัวว่าผิด กระหม่อมจะลงโทษบุตรชายอย่างหนักไม่ปล่อยให้มันทำเรื่องชั่วช้าอีกแล้ว!" โหวเกิงเหนียนรู้ดีว่าหลี่ซื่อลงฆ่าฟันผู้คนราวกับผักปลา หากไม่ใช่ว่าเขามีคุณงามความดีในการเข้ายึดวังหลวงเมื่อยี่สิบปีก่อน ป่านนี้ทั้งตระกูลของเขาคงถูกตัดศีรษะไปแล้ว

"จะให้จบลงแค่นี้หรือ?" หลี่อันจี๋เอ่ยด้วยความแค้น "คำว่าเจ้าสอนบุตรไม่ดีก็สามารถชดเชยความบริสุทธิ์ของบุตรีข้าได้หรือ หากข้าปล่อยโหวหยงรอดชีวิตไปได้ ข้าคงไม่อาจแบกหน้าไปพบผู้ใดอีก!"

"ฉีอ๋องโปรดเมตตาต่อบุตรของข้าด้วย เห็นแก่ที่พวกเราเคยต่อสู้ร่วมกันมา ได้โปรดเมตตาเจ้าสารเลวนั้นสักครั้ง!"

โหวเกิงเหนียนกล่าวพลางตบหน้าตัวเองอย่างแรง เพียงไม่กี่ครั้งเขาก็ตบจนเลือดฟันหลุดออกมาจากปาก ใบหน้าบวมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขารู้ดีว่าเรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ หลี่ซื่อลงไม่มีทางปกป้องได้

เพียงไม่นาน ใบหน้าของโหวเกิงเหนียนก็บวมเป่งยิ่งกว่าหัวหมู!

หลี่ซื่อลงเริ่มรู้สึกสงสาร โหวเกิงเหนียนแม้จะสอนบุตรไม่ดี แต่เขาไม่เพียงเป็นคนมีความสามารถเท่านั้น แต่ยังมีความซื่อสัตย์สุจริตอีกด้วย ที่สำคัญคือเรื่องนี้มีคนรู้น้อย หากลงโทษโหวหยงหนักไป เรื่องอื้อฉาวก็จะแพร่กระจายไปทั่วแผ่นดิน

หลี่ซื่อลงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวกับหลี่อันจี๋ "โหวหยงก็ได้รับการลงโทษที่สมควรแล้ว โชคดีที่องค์หญิงชิงเหอยังไม่เสียที เจ้าก็เมตตามันสักครั้งเถอะ?"

โหวเกิงเหนียนรู้สึกดีใจ แต่ไม่กล้ากล่าวอะไร เขายังคงลงมือตบตัวเองหนักกว่าเดิม

หลี่อันจี๋รู้ดีว่าหลี่ซื่อลงต้องการให้เรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก จึงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าว "ทุกอย่างขึ้นอยู่กับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!"

หลี่ซื่อลงพยักหน้าอย่างพอใจ "พอได้แล้ว โหวเกิงเหนียน โหวหยงจะไม่ถูกประหาร แต่ก็ต้องได้รับโทษอยู่ดี เนื่องจากเขาเคยช่วยเหลือผู้ประสบภัยมา ข้าจะให้เขาคิดทบทวนตัวเองเป็นเวลาสามเดือน ในระหว่างนี้ห้ามออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียว!"

โหวเกิงเหนียนดีใจอย่างยิ่ง "ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยฉีอ๋อง กระหม่อมจะลงโทษบุตรชายอย่างหนักแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!"

"เรื่องนี้มีคนรู้น้อย ข้าไม่ต้องการให้มีใครรู้มากกว่านี้ เข้าใจหรือไม่?"

"พะย่ะค่ะ กระหม่อมเข้าใจ!" โหวเกิงเหนียนโขกศรีษะกับพื้นตำหนักจนหน้าผากแตก

"ทุกคนออกไปได้แล้ว!"

หลี่ซื่อลงโบกมือ เมื่อหลี่อันจี๋กับโหวเกิงเหนียนออกไป เขาหันไปทางตำหนักด้านข้างแล้วกล่าว "เจ้าโง่ออกมาได้แล้ว เล่าถึงเหตุการณ์ตอนนั้นให้ข้าฟัง!"

ฉินโม่ยิ้มกว้างแล้วเดินออกมาจากตำหนักด้านข้าง

…………….