บทที่ 87 ขายเครื่องในแกะ

ที่บ้านหลี่ ขณะที่ทุกคนกำลังขายเครื่องในแกะ หลี่หลงและเถาต้าเฉียงก็ได้ขับรถม้ามาถึงโรงอาหารใหญ่แล้ว

หลี่หลงบอกให้เถาต้าเฉียงรออยู่ข้างนอก เขาเดินเข้าไปข้างในและพบกับจงกั๋วเฉียงที่กำลังต้อนรับลูกค้าอยู่

“ผู้จัดการจง สวัสดีครับ” หลี่หลงพูดขึ้น “ผมเอาปลาและเครื่องในแกะมาแล้ว คุณช่วยดูหน่อย...”

“ได้เลย เดี๋ยวผมตามไป” จงกั๋วเฉียงยิ้มและพูดว่า “เสี่ยวหลี่ นายทำงานเร็วมากนะ ตื่นเช้ากันสินะ”

“หาเงินนี่ครับ ตื่นเช้าก็ไม่เป็นไร” หลี่หลงตอบแล้วเดินออกจากโรงอาหาร

จงกั๋วเฉียงตามเขาไปที่รถม้าและมองเครื่องในแกะที่ถูกแช่แข็งอยู่

“อืม ดูดีเลยนะ” จงกั๋วเฉียงซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้มองดูแล้วกล่าว “ล้างมาคร่าวๆแล้วใช่ไหม?”

“ใช่ครับ พอละลายแล้ว พวกคุณก็คงต้องล้างให้สะอาดอีกรอบ ตอนอยู่ในภูเขาเราล้างให้สะอาดมากไม่ได้” หลี่หลงอธิบาย “ดังนั้นราคาก็เลยไม่แพง ชุดละหกหยวน”

“หกหยวน...ไม่แพงเลย” จงกั๋วเฉียงหยิบขึ้นมาดูคร่าว ๆ “หนักดีนะ เฉลี่ยก็ตกประมาณสี่ถึงห้าหยวนต่อจิน โอเค ฉันเอาสามชุด”

จงกั๋วเฉียงยังซื้อปลาคาร์พอีกห้าตัว รวมเป็นเงิน 28 หยวน

“ไปกันเถอะ เราไปที่ซื่อเฉิงกัน” หลี่หลงรู้สึกพอใจกับการเปิดการขาย เขาซื้อซาลาเปาเนื้อหกลูก แล้วทั้งเขากับเถาต้าเฉียงก็ขับรถม้าออกไป

“พี่หลง ทำไมเราไม่ขายปลาที่ตลาดมืดในหม่าเซี่ยนล่ะ? นานแล้วที่เราไม่ได้ไป น่าจะขายได้อยู่”

“ไม่ไปหรอก เสี่ยงเกินไป นายอยากถูกจับพร้อมกับฉันเหรอ?” หลี่หลงตอบขณะที่ขับรถม้า “ถ้าพวกเราถูกจับ มันจะไม่ใช่แค่พวกเราที่โดน แต่ม้ากับรถม้าของทีมก็จะโดนยึดไปด้วย”

เถาต้าเฉียงจึงเข้าใจได้ว่าหลี่หลงแม้จะดูเหมือนกล้าได้กล้าเสีย แต่จริงๆแล้วเป็นคนรอบคอบมาก

เมื่อพวกเขามาถึงถนนเก่าในซื่อเฉิง เวลาประมาณเที่ยงพอดี เป็นช่วงที่ผู้คนขึ้นลงจากรถ หลายคนที่คุ้นเคยกับหลี่หลงซึ่งขายปลาเป็นประจำ เห็นเขามาพร้อมกับปลาและเครื่องในแกะ จึงรีบเข้ามารุมล้อม

เถาต้าเฉียงยังคงรออยู่ที่รถม้า ส่วนหลี่หลงตั้งแผงขายอย่างไร้กังวลและตะโกนเรียกลูกค้า

“ขายปลาแล้ว! ปลาตัวใหญ่สองหยวน ปลาตัวเล็กสิบห้าตัวสองหยวน เครื่องในแกะแบบล้างแล้ว ชุดละหกหยวน ราคาถูก!”

ตอนที่เขาตะโกนเรียกลูกค้า คนก็เริ่มมารวมตัวกัน และหลี่หลงก็สังเกตว่ามีคนอื่นมาขายของด้วย

มีทั้งคนที่หิ้วตะกร้ามาขายเมล็ดแตง ขายซาลาเปา ขายขนมหวาน และส่วนใหญ่เป็นของกินทั้งนั้น

เห็นได้ชัดว่าทุกคนเริ่มกล้าขายมากขึ้น เพราะรู้ว่ากำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลง

“เครื่องในแกะลดราคาได้ไหม?” มีคนถาม

“ไม่ได้ครับ” หลี่หลงยิ้ม “เพิ่งฆ่าแกะเมื่อวานเอง ในสภาพอากาศหนาวเย็นแบบนี้เรายังล้างให้คุณแล้ว แค่เอากลับไปล้างซ้ำก็ทำอาหารได้เลย คุณดูสิ หนักขนาดนี้ เฉลี่ยน้อยกว่าหนึ่งหยวนต่อกิโลกรัม อีกทั้งมีไขมันแกะเยอะมาก ถูกมากแล้ว!”

“จริงด้วย ไขมันแกะเยอะมาก” คนหนึ่งที่มีสายตาเฉียบคมเห็นไขมันแกะอยู่ข้างในแล้วก็ย่อตัวลงมาดูอย่างใกล้ชิด

“ดูสิครับทุกท่าน เครื่องในแกะพร้อมไขมัน ชุดละหกหยวน ถูกมากแล้วนะ มาก่อนได้ก่อน!”

ไม่นานก็มีคนซื้อเครื่องในแกะไปหนึ่งชุดและจ่ายเงินเรียบร้อย

บนแผงมีเครื่องในแกะอยู่ห้าชุดเท่านั้น คนที่เห็นก็รีบซื้อ เพราะกลัวว่าถ้าช้าจะไม่มีเหลือ

หลี่หลงยังร้อยลวดเล็กๆ ที่เครื่องในแกะ ทำเป็นหูหิ้วเพื่อให้ลูกค้าถือได้สะดวก ไม่ต้องหาถุงใส่

ไม่นาน เครื่องในแกะทั้งห้าชุดก็ขายหมด บางคนที่มาไม่ทันก็เดินออกไปอย่างเสียดาย ขณะที่บางคนเริ่มหันมาสนใจปลาบนแผงแทน

หลังจากขายปลาได้เกือบหมดในเวลาครึ่งชั่วโมง หลี่หลงจึงกลับไปที่รถม้าและนำปลาที่เหลือมาวางขายอีกครั้ง

ไม่ถึงบ่ายสอง ทุกอย่างก็ขายหมด หลี่หลงได้เงินเข้ากระเป๋ามากกว่าร้อยหยวน เขาและเถาต้าเฉียงขับรถม้ากลับบ้านด้วยความพอใจ

“ต้าเฉียง เราจะหยุดขายปลาแล้ว ไว้หลังปีใหม่ค่อยว่ากันอีกที” หลี่หลงบอกขณะขับรถม้า “เราทำงานหนักมาครึ่งเดือนแล้ว พักผ่อนกันบ้างเถอะ นอนให้เต็มที่”

ตั้งแต่หลี่หลงเริ่มเข้าไปตัดไม้ในภูเขา เขาก็ไม่เคยได้พักผ่อนเต็มที่เลย

แม้เขาจะยังหนุ่ม แต่ถ้าอดนอนต่อเนื่องกันขนาดนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกัน หากไม่ใช่เพราะที่บ้านมีอาหารดีๆ ให้กินทุกวัน คงจะทนไม่ไหวเหมือนกัน

“ครับ” เถาต้าเฉียงพยักหน้า แต่ยังรู้สึกว่างเปล่าอยู่บ้าง

ตั้งแต่หลี่หลงชวนเขามาทำงาน เขาก็มีอะไรทำทุกวัน ทำให้ชีวิตมีความหมายขึ้นมา แต่ตอนนี้ที่ไม่มีอะไรให้ทำ เถาต้าเฉียงก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

หลี่หลงเข้าใจความรู้สึกของเถาต้าเฉียง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ชีวิตของแต่ละคนต้องเดินด้วยตัวเอง เถาต้าเฉียงก็ต้องคิดให้ดีเช่นกัน

เมื่อมาถึงหม่าเซี่ยน หลี่หลงไปที่สหกรณ์การเกษตรเพื่อซื้อกุญแจหลายชุด จากนั้นก็ไปที่บ้านใหม่ของเขาและล็อกประตูบางบาน อีกทั้งเปลี่ยนกุญแจบางชุดด้วย

ที่นี่จะมีประโยชน์มากในภายหลัง เขาจึงรู้สึกว่าควรใช้กุญแจของตัวเองจะสะดวกกว่า

จากนั้นเขาจึงขับรถม้าไปที่คอกม้าและคืนม้าให้แก่เหล่าหลัว หลังจากนั้นเขาก็แยกทางกับเถาต้าเฉียง

เมื่อหลี่หลงใกล้ถึงบ้าน เขาเห็นคนหนึ่งกำลังถือเครื่องในแกะออกไป

เป็นเฉินเฉียง นักบัญชีของทีม เขาเห็นหลี่หลงและยิ้มพูดว่า “เสี่ยวหลง นายขายปลากลับมาแล้วเหรอ?”

“ใช่ครับพี่เฉียง พี่จะกลับบ้านแล้วหรือ?”

“ใช่ ฉันได้เครื่องในแกะมา ต้องรีบกลับไปล้าง วันนี้จะทำไขมันเป็นน้ำมันแกะ ตอนนี้โชคดีที่ได้ชุดสุดท้ายมา ถ้าช้ากว่านี้คงหมดแล้ว...เสี่ยวหลง มีเครื่องในแกะอีกไหม?”

“ไม่มีแล้วครับ” หลี่หลงตอบ “ตอนนี้หมดแล้ว”

“งั้นฉันโชคดีมากเลย” เฉินเฉียงยิ้มและเดินกลับบ้านไป

ที่ลานบ้าน หลี่เจี้ยนกั๋วก็กำลังล้างมืออยู่ เขาไม่คิดเลยว่าเครื่องในแกะสิบกว่าชุดที่วางขายจะหมดเร็วขนาดนี้

แค่วันเดียวก็ได้เงินมากกว่าร้อยหยวน — รายได้ดีจริงๆ!

เมื่อเห็นหลี่หลงกลับมา หลี่เจี้ยนกั๋วรู้สึกว่าถือเงินไว้แล้วมือร้อน จึงรีบยื่นเงินให้หลี่หลง

“เสี่ยวหลง เอานี่ เงินนี่นายเอาไป”

“ฉันเอาแค่หกสิบพอ ที่เหลือพี่เก็บไว้เถอะ” หลี่หลงพูด “ที่บ้านก็ยังมีเรื่องต้องใช้เงินอีกมาก”

หลี่เจี้ยนกั๋วไม่ยอมรับเงิน แต่หลี่หลงคิดว่าต้องให้พี่ชายเก็บไว้ สุดท้ายก็เป็นเหลียงเยวี่ยเหมยที่เข้ามาช่วยสรุป หลี่หลงจึงรับเงินไปแปดสิบ ที่เหลือหลี่เจี้ยนกั๋วเก็บไว้

ถึงอย่างนั้น หลี่เจี้ยนกั๋วก็ยังรู้สึกว่าเขาเอาเปรียบน้องชาย

แต่หลี่หลงไม่ได้คิดมากขนาดนั้น — ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาเคยแต่กินแต่ไม่เคยตอบแทนเลย ตอนนี้ถึงเวลาที่ต้องตอบแทนบ้างแล้ว

หลี่หลงพักอยู่ที่บ้านสองวัน วันที่ 22 ของเดือนสุดท้ายก่อนวันปีใหม่ เขาเตรียมทุกอย่างให้พร้อมอีกครั้ง และขับรถม้าไปที่ภูเขา

เขากำลังจะไปล่าละมั่งเหลือง

นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะเข้าไปในภูเขาก่อนวันปีใหม่ ไม่ว่าจะล่าละมั่งได้หรือไม่ เขาจะไม่กลับไปอีกจนกว่าจะหมดเทศกาล

เขาต้องการพักผ่อนอย่างเต็มที่และเตรียมพลังสำหรับวันต่อไป

(จบบท)