บทที่ 37 ฟ้าหลังฝนของผู้ทนทุกข์

“อ๊า!”

หลี่โยวรั่วร้องอุทานเสียงสั้นๆ ด้วยความตกใจ ก่อนจะเสียจังหวะเล็กน้อย ขณะก้าวออกมายังพื้นที่สว่างข้างหน้า

โถงจัดงานอยู่เบื้องหน้าเธอ

เมื่อเห็นแสงไฟสว่างจ้าในโถง หลี่โยวรั่วเริ่มรู้สึกหวาดกลัวอีกครั้ง เธอหันกลับไปมองฟางเสิ่นและหลี่เหยียนที่อยู่ด้านหลัง ทั้งสองส่งสายตาให้กำลังใจ ทำให้เธอรู้สึกกล้าหาญขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...” เธอพูดกับตัวเองเพื่อสร้างกำลังใจ และเริ่มถอดเสื้อคลุมหนาออกมา เธอคงไม่สามารถเข้าร่วมงานในสภาพที่สวมเสื้อผ้าหนาๆ แบบนี้ได้

ก่อนที่เธอจะมา เธอเตรียมตัวไว้อย่างดีแล้ว เพราะฉะนั้นเสื้อผ้าหนาๆ ที่เธอสวมอยู่ข้างนอกนั้นเพียงแค่ปกปิดเสื้อผ้าปกติที่เธอสวมไว้ข้างใน

ตอนนี้เธอรู้สึกคันเล็กน้อยที่ผิวหนัง แต่ไม่ได้ใส่ใจมากนัก หลี่โยวรั่วสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเริ่มก้าวเดินไปยังโถง โดยไม่ได้สังเกตว่ารอยแผลเป็นบนผิวหนังที่เผยออกมาเริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยรอยแผลก็กลับมาเป็นใบหน้าที่ไร้ที่ติอีกครั้ง

ไม่ไกลจากนั้น ฟางเสิ่นถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่เขามองดูหลี่โยวรั่ว

บาดแผลจากไฟไหม้ที่เคยทิ้งรอยไว้กับเธอไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็น และสิ่งที่เป็นของเธออย่างแท้จริงก็กำลังกลับคืนมา

……

ในโถงจัดงาน หลี่เทียนเฉิงและภรรยาได้มาถึงแล้ว การปรากฏตัวของทั้งคู่ทำให้บรรยากาศในโถงยิ่งเข้มข้นและเต็มไปด้วยความคาดหวังมากขึ้น

งานฉลองวันเกิดนี้ใกล้จะเข้าสู่ช่วงสำคัญแล้ว

เหล่าหนุ่มสาวที่ได้รับเชิญต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอการปรากฏตัวของหลี่โยวรั่ว พวกเขาพร้อมที่จะโชว์ฝีมือเพื่อให้หลี่เทียนเฉิงและภรรยาประทับใจ

ทุกคนรู้ดีว่าแม้หลี่โยวรั่วจะได้รับบาดแผลจากไฟไหม้จนกลายเป็นเหมือนปีศาจ แต่สิ่งที่คนเหล่านี้สนใจจริงๆ ไม่ใช่รูปลักษณ์ของเธอ พวกเขาใฝ่ฝันถึงผลประโยชน์ที่ได้รับจากการเป็นลูกเขยของตระกูลหลี่ หลี่เทียนเฉิงและภรรยารู้สึกผิดที่ลูกสาวคนโตต้องทนทุกข์ และตั้งใจจะชดเชยให้เธอ

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะได้เห็นว่าลูกสาวคนโตของตระกูลหลี่เป็นอย่างไร

“คุณหนูคนโตมาถึงแล้ว” คนรับใช้เดินเข้าไปบอกหลี่เทียนเฉิงเบาๆ

“ให้เธอเข้ามาได้”

สายตาของหลี่เทียนเฉิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่แล้วเขาก็สลัดความรู้สึกนั้นออกไปและกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง เขาต้องการใช้ความแข็งแกร่งของเขา เพื่อให้ลูกสาวของเขาโดดเด่นและสง่างามที่สุด

ทันทีที่ได้รับคำสั่งจากหลี่เทียนเฉิง พิธีกรจึงหยิบไมโครโฟนและกระแอมเบาๆ เพื่อเรียกความสนใจของทุกคน

“สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหนูคนโต หลี่โยวรั่ว ผมเชื่อว่าหลายคนคงอยากเห็นใบหน้าของเธอแล้วใช่ไหม”

แขกบางคนแอบกลอกตา อย่างที่รู้กันว่าใบหน้าของเธอคงจะไม่งดงามนัก ใครจะอยากเห็นกันล่ะ?

“ต่อไป ขอเชิญคุณหนูหลี่โยวรั่วที่สวยงามและน่ารักของเราเข้าสู่ห้องโถง”

แสงไฟในโถงหรี่ลง จากนั้นประตูด้านข้างของโถงก็เปิดออก พรมแดงปูยาวจากประตูไปถึงเวที แสงไฟสว่างจ้าเต็มไปหมด ราวกับเวลากลางวัน

ท่ามกลางสายตาที่จับจ้อง หลี่โยวรั่วร่างผอมบางก้าวออกจากประตูข้าง

ผ้าคลุมหน้าถูกถอดออก เธอกลัวมากจนตัวสั่นเล็กน้อย เธอพยายามก้าวไปข้างหน้าอีกก้าวหนึ่ง ซึ่งต้องใช้ความกล้าหาญทั้งหมดของเธอ ทันทีที่เธอก้าวไป รอยแผลเป็นที่เคยมีจากไฟไหม้ก็ค่อยๆ จางหายไป

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที แต่สำหรับหลี่โยวรั่ว มันราวกับนานเป็นศตวรรษ

เธอไม่เห็นความสับสนวุ่นวายหรือความรังเกียจ หลี่โยวรั่วมองไปรอบๆ อย่างประหลาดใจ

เธอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ไม่มีความรังเกียจหรือความกลัว

ความรู้สึกสับสนปนเปอยู่ในใจ แต่ความกลัวที่เคยมีอยู่ก็จางหายไปอย่างสิ้นเชิง หลี่โยวรั่วก้าวต่อไปอย่างมั่นใจยิ่งขึ้น

ภายใต้แสงไฟอันหรูหรา เด็กสาวผู้มีใบหน้าอันงดงาม ราวกับนางฟ้าที่ลงมาจากสวรรค์ก็ก้าวออกมาอย่างสง่างาม เดินอย่างเบามือเบาเท้า ราวกับเทพธิดาที่งดงามที่สุดในโลก

ทุกคนต่างตกตะลึง

เธอคือใคร?

สาวสวยคนนี้เป็นใคร?

ไม่มีใครเชื่อเลยว่าเธอคือหลี่โยวรั่ว คือคนที่เคยถูกไฟไหม้จนเสียโฉม

สายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง ไม่เชื่อ และหลงใหลล้วนจ้องมองที่หลี่โยวรั่ว

แม้เธอจะมีความกล้าหาญอยู่บ้าง แต่เธอก็ยังคงหลีกเลี่ยงที่จะมองไปยังแขกคนอื่นๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างรวดเร็ว

“เธอ...เธอคือโยวรั่วใช่ไหม” ภรรยาของหลี่เทียนเฉิงลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เธอมองเห็นเด็กสาวที่สวยงามซึ่งคล้ายกับหลี่เหยียนอยู่บ้าง

“แม่?” หลี่โยวรั่วยังไม่เข้าใจสถานการณ์ จึงถามอย่างสงสัย

“ใช่ เธอคือโยวรั่วของแม่ แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” คำพูดที่คุ้นเคยทำให้หลี่โยวรั่วมั่นใจ น้ำตาไหลอาบแก้มของภรรยาหลี่เทียนเฉิง เธอร้องไห้ด้วยความตื้นตัน

ไม่ เธอสวยกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้มาก

“โยวรั่ว พ่อไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” หลี่เทียนเฉิงก็พูดเสียงสั่นเช่นกัน เขาดูตกใจและดีใจอย่างยิ่ง

“ใช่ ฉันคือโยวรั่ว” หลี่โยวรั่วพูดด้วยความสับสน เสียงของเธอดูไพเราะขึ้นกว่าเดิม

“ปัง!”

โถงจัดงานสั่นสะเทือน ทันใดนั้นบรรยากาศในงานก็คึกคักขึ้น ไม่มีใครสามารถสงบสติอารมณ์ได้

มันช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน สาวสวยคนนี้คือหลี่โยวรั่วจริงๆ หรือ? นี่คือเรื่องจริงหรือเรื่องตลก?

หลายคนคิดว่า ตระกูลหลี่อาจกำลังแกล้งทำเพื่อให้หาเจ้าบ่าวที่รักลูกสาวจริงๆ ก็ได้

แขกทุกคนต่างเปลี่ยนสีหน้า แม้แต่คนที่ไม่สนใจเรื่องนี้ก็เริ่มคิดว่าการได้ผู้หญิงเช่นนี้มาเป็นภรรยาเป็นโชคดีอันยิ่งใหญ่

ในที่สุดหลี่โยวรั่วก็ค่อยๆ รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรับกระจกจากคนรับใช้ แล้วเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบในกระจก

คนนั้นคือเธอเอง

น้ำตาไหลจากใบหน้าของหลี่โยวรั่ว เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ เธอจำคำพูดของฟางเสิ่นได้

“การทนทุกข์คือการกลั่นกรองชีวิต เพื่อให้คุณส่องแสงสว่างเจิดจ้าที่สุด”

เธอเปรียบเสมือนลูกเป็ดขี้เหร่ที่ผ่านพายุฝนจนกลายเป็นหงส์ที่ส่องประกายงดงามที่สุด

ภายในโถงมีแต่เสียงอึกทึก ไม่มีใครสงบได้แม้แต่คนเดียว แม้จะมีบอดี้การ์ดเข้ามาเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย แต่ก็ยากที่จะควบคุมความกระตือรือร้นของทุกคนได้

“โยวรั่ว ตามแม่มา บอกแม่หน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น” ภรรยาของหลี่เทียนเฉิงลุกขึ้นพาลูกสาวเดินออกจากโถง เธออดใจไม่ไหวที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของเธอ

จบบท