บทที่ 180 การต่อสู้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนเฝ้าประตูโบกมือและถอนหายใจ

“คุณหนูอย่าพูดเลย ช่วงนี้มีคนมาก่อกวนบ่อยๆ นายท่านบ่อยๆข้าเลยให้ปิดประตูไว้ คุณหนูรีบเข้ามาเถอะขอรับ”

ซูเล่อหยุนและเหลียนซินเดินเข้าไปในจวน มุ่งหน้าไปยังห้องหนังสือ

ซุนเส้า ซุนฉางผิง และซุนเจียงหรู กำลังพูดคุยปรึกษากันในห้องหนังสือ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู พวกเขาต่างนิ่งไปชั่วขณะ

“คุณหนูเล็กขอรับ”

ลุงหยางเปิดประตูออกมา เห็นซูเล่อหยุนยืนอยู่ด้านนอกก็ยิ้มให้นาง

“หยุนเอ๋อร์!”

ซุนเจียงหรูรีบลุกขึ้นมาเดินเข้าไปหา มองซูเล่อหยุนตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ลูกนี่ช่างวู่วามจริงๆ ทำไมถึงไปตอบรับเรื่องนั้นล่ะ”

แม้ว่าคำพูดจะดูตำหนิ แต่แววตาของซุนเจียงหรูกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย

“ท่านแม่ ท่านตา ท่านลุง” ซูเล่อหยุนดึงซุนเจียงหรูมานั่งลง

“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ แล้วพวกท่านกำลังพูดคุยเรื่องอะไรกันอยู่?”

“ในที่สุดแม่ของเจ้าตัดสินใจแยกทางกับซูฉางชิง”

“ท่านแม่จะทำอย่างไรต่อไปเจ้าคะ”

ซูเล่อหยุนถาม แม้จะไม่ได้ถามเหตุผลที่ซุนเจียงหรู ตัดสินใจแยกทางในเวลานี้ เพราะคำตอบก็คงง่ายดาย

ซูฉางชิงคงทำให้ซุนเจียงหรูผิดหวังจนหมดสิ้น

“แม่เคยคิดว่า ถ้าพวกเจ้าไม่มีอันตราย แม่ก็จะอดทน แต่ตอนนี้กลับปล่อยให้เขามากดขี่เราเสียได้”

ซุนเจียงหรูมีสีหน้าที่เย็นชา “เมื่อวาน ซูฉางชิงให้คนส่งสารมาบอก ให้ท่านตาไปทูลขอพระราชโองการเพื่อเดินทางไปตะวันตกเฉียงเหนือ เขารู้ดีว่าร่างกายของท่านตาเป็นอย่างไร แต่ก็ยังทำเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้โอกาสนี้กำจัดตระกูลซุน”

ซูเล่อหยุนพยักหน้า นางรู้ถึงความทะเยอทะยานของซูฉางชิง

หากแสดงออกเช่นนี้อย่างไม่ปิดบังแสดงว่าอวี่หวังคงให้ข้อเสนอที่ล่อตาล่อใจเขาอย่างมาก

“ท่านแม่ ลูกยังมีบางสิ่งที่จะช่วยพวกเราได้”

ซูเล่อหยุนหันไปที่ประตูแล้วตะโกนเรียก “หลิวเฟิง”

“หลิวเฟิงคารวะท่านแม่ทัพซุน ท่านแม่ทัพและนายท่าน”

หลิวเฟิงเดินออกมาจากหลังประตูแล้วคำนับทุกคนในห้อง

เมื่อเห็นหลิวเฟิง ซุนเส้าเป็นคนแรกที่จำเขาได้ “เจ้าคือองครักษ์ของจิ้นหวังใช่หรือไม่”

"ท่านแม่ทัพซุน ลองอ่านจดหมายฉบับนี้แล้วท่านจะเข้าใจ"

หลิวเฟิงส่งจดหมายที่อยู่ในมือให้

จดหมายถูกเปิดออกในทันที ลายมือในนั้น ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างจำได้ดี มันคือลายมือของซูเยี่ย

พวกเขาอ่านเนื้อความทีละบรรทัด สีหน้าของแต่ละคนจากที่ผ่อนคลายก็กลับมาขึงขังขึ้น

สายตาของซูเล่อหยุนตกลงบนคำว่า "องค์ชายใหญ่" และ "องค์ชายรอง" บนจดหมาย

เนื้อความในจดหมายของซูเยี่ยสรุปว่า เขาปลอดภัยดี เรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นแผนการที่วางไว้แล้ว

แต่ซูเล่อหยุนกลับมองออกถึงความจริง เหตุการณ์ซุ่มโจมตีบนเส้นทางภูเขาเกิดขึ้นจริง

ทหารบางนายได้ทรยศและแจ้งแผนการให้กับองค์ชายรองแห่งทูเจวี๋ย

คนที่ล้อมโจมตีซูเยี่ยและคนของเขาคือกลุ่มคนขององค์ชายรองแห่งทูเจวี๋ย ส่วนองค์ชายใหญ่แห่งทูเจวี๋ยกลับปรากฏตัวขึ้นและช่วยชีวิตซูเยี่ยไว้

ไม่น่าแปลกใจที่แม่ทัพในชาติที่แล้วถึงได้เกิดเรื่องขึ้นในสนามรบ

ซูเล่อหยุนเข้าใจทั้งหมด แต่สีหน้ากลับไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ

"ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว" ซุนเส้าถอนหายใจ โล่งใจขึ้นมาบ้าง ถ้าซูเยี่ยเป็นอะไรไป เขาจะต้องทุ่มทั้งชีวิตเดินทางไปที่ตะวันตกเฉียงเหนืออย่างแน่นอน

__________

ณ ตะวันตกเฉียงเหนือ การศึกเริ่มทวีความตึงเครียด ข่านอวี่ฮวาหลินแห่งทูเจวี๋ยได้ส่งองค์ชายรองนำกองทัพมุ่งสู่ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือ

“ท่านแม่ทัพทั้งหลาย จำแผนได้ดีหรือไม่?” เซียวเฉิงอวี่ถามพลางทำลายกระดานวางแผน

ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียว “จำได้แล้ว!”

“ศึกครั้งนี้ขึ้นอยู่กับพวกท่าน”

เหล่าทหารเริ่มเคลื่อนไหว เซียวเฉิงอวี่สวมเกราะ เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ เขาขึ้นม้าด้วยความมุ่งมั่น ดวงตามองไปยังแนวศัตรูที่อยู่ไม่ไกล

ที่นั่นเต็มไปด้วยพายุทราย ราวกับพายุแห่งสงครามกำลังจะมาถึง

แม้ว่าเซียวเฉิงอวี่จะเป็นผู้บัญชาการ แต่เขาก็ตัดสินใจลงสนามรบด้วยตัวเอง เพื่อกระตุ้นขวัญกำลังใจของทหาร และสร้างช่องโหว่ให้ศัตรูเข้าใจผิด

กองทัพทั้งสองฝ่ายยืนเผชิญหน้ากันในสนามรบ

องค์ชายรองแห่งทูเจวี๋ยขี่ม้าสีน้ำตาลตะโกนดังลั่น “ตรงหน้านี่คือจิ้นหวัง เซียวเฉิงอวี่หรือไม่?”

เซียวเฉิงอวี่โค้งคำนับตอบกลับอย่างสุภาพ

“ข้าได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าเป็นองค์ชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดในหมู่พี่น้อง วันนี้เจ้ากล้าสู้กับข้าหรือไม่?”

คำว่า "ยอดเยี่ยมที่สุด" ถูกเน้นเสียงอย่างประชดประชัน

ในความเป็นจริง คนในเมืองหลวงต่างรู้กันดีว่า เซียวเฉิงอวี่เป็นเหมือนอัจฉริยะที่ล้มเหลว ตั้งแต่พระมารดาของเขาเสียชีวิต ความสามารถทั้งด้านสติปัญญาและความกล้าหาญของจิ้นหวังก็ลดลงเรื่อย ๆ

ดังนั้น คนจำนวนไม่น้อยจึงพูดกันว่าเหตุใดจักรพรรดิเจี้ยนเหวินยังไม่แต่งตั้งรัชทายาท อาจเพราะเขายังมีความหวังในตัวลูกของพระมเหสี แต่จิ้นหวังก็ไม่ค่อยมีความสามารถมากพอ นอกจากฝีมือในการต่อสู้บ้างเล็กน้อย

แต่ฝีมือแค่นั้นก็ไม่นับว่าโดดเด่นเมื่อเทียบกับแม่ทัพคนอื่น ๆ

เซียวเฉิงอวี่หัวเราะเบาๆ แม้จะอยู่ห่างออกไป แต่เสียงหัวเราะนั้นไม่ได้ยินไปถึงองค์ชายรอง

องค์ชายรองเห็นเพียงรอยยิ้มมุมปากของเซียวเฉิงอวี่ รู้สึกถึงความเย็นเยียบที่ไร้ชื่อค่อยๆ แผ่ซ่านออกมา

คิ้วขององค์ชายรองขมวดแน่น พลางตะโกนสั่ง “เตรียมสู้รบ!”

วินาทีถัดมา ทรายพัดกระจาย คนทั้งสองฝ่ายได้เข้าปะทะกัน

องค์ชายรองจ้องมองไปที่เซียวเฉิงอวี่ ด้วยความคิดที่จะจับตัวหัวหน้า เขาเร่งม้าและกระโดดข้ามฝูงชน

แต่ทว่า ในทันใดนั้นเอง หอกเล่มหนึ่งก็พุ่งตรงไปที่ลำคอของเขา

เจ้าของหอกนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเซียวเฉิงอวี่

แรงและความเร็วของมันทำให้องค์ชายรองตกใจอย่างมาก

ในสนามรบเต็มไปด้วยแสงของดาบและอาวุธ

องค์ชายรองคิดว่าตนคุ้นเคยกับการต่อสู้ ควรจะสามารถสู้กับเซียวเฉิงอวี่ได้ แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า สีหน้าของเขากลับกลายเป็นจริงจังขึ้น

เซียวเฉิงอวี่มีทักษะที่เหนือกว่าที่เขาคาดคิดไว้

แม้ว่าในช่วงเวลาที่ว่าง เขาจะมองไปที่เซียวเฉิงอวี่ แต่เห็นได้ชัดว่าบนใบหน้าของเซียวเฉิงอวี่ยังคงมีความสงบอยู่ ราวกับว่ายังไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด

“เซียวเฉิงอวี่ นี่เป็นฝีมือของเจ้าหรือ?”

องค์ชายรองรู้สึกว่าตนมองผิด จึงพูดประชดประชันออกมา

เซียวเฉิงอวี่ไม่ได้ตอบ กลับสามารถป้องกันการโจมตีขององค์ชายรองได้อย่างง่ายดาย

ในขณะนั้น เสียงลมพัดแรงก็ดังขึ้น

ในสนามรบ เสียงเช่นนี้มักถูกมองข้ามได้ง่าย

แต่เซียวเฉิงอวี่รออยู่ชั่วครู่

เขาดึงเชือกม้า พลิกตัวม้าและเห็นคนที่ยิงลูกธนูอยู่ในมุมตา

ในขณะต่อมา เซียวเฉิงอวี่ไม่ได้หลบเลี่ยง แต่กลับยอมรับลูกธนูนั้น

เมื่อเห็นเขาถูกลูกธนูยิงที่ไหล่ องค์ชายรองแสดงความยินดีออกมา พร้อมกับฟันดาบลงมาที่ใบหน้าของเซียวเฉิงอวี่

หากดาบเล่มนี้เข้าเป้า คงไม่มีใครรอด

เซียวเฉิงอวี่เตรียมพร้อมแล้ว เขาดึงเชือกม้า มุมม้าหมุนเล็กน้อยและใช้แรงที่ได้หลบหลีกดาบนั้น

เส้นผมเส้นหนึ่งถูกตัดขาด

ระหว่างเส้นผม มีแสงเย็นยะเยือกพาดผ่าน

ดวงตาขององค์ชายรองหดเล็กลงแทบจะไม่อยากเชื่อ มองลงไปที่หน้าท้องของตน

ปลายหอกได้แทงเข้ามาแล้ว

เมื่อสองแม่ทัพได้รับบาดเจ็บ การเคลื่อนไหวของทหารก็หยุดลง

องค์ชายรองมีเลือดออกมาจากปากอย่างเห็นได้ชัด เขาได้รับบาดเจ็บมากกว่าเซียวเฉิงอวี่

“ถอยเร็ว!” รองแม่ทัพตะโกน

เซียวเฉิงอวี่จ้องมองไปที่กลุ่มทหารทูเจวี๋ยที่ถอยห่าง สีหน้าของเขากลับกลายเป็นขาวซีด และเลือดสีดำไหลออกจากมุมปาก

“ท่านอ๋อง!” เหยี่ยวดำวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดึงเชือกม้าไว้

การต่อสู้ในครั้งนี้ระหว่างทั้งสองกองทัพได้สิ้นสุดลง

เซียวเฉิงอวี่ถูกพาเข้ามาในกระโจมทหาร แพทย์ทหารเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว

หัวลูกธนูเกือบจะทะลุเข้าไปในไหล่ของเซียวเฉิงอวี่ และมีพิษผสมอยู่ด้วย

ในเกระโจม มีผู้คนเข้า-ออกไปมาอย่างกระวนกระวายใจ

นี่คือจิ้นหวัง แม้ว่าองค์จักรพรรดิจะมีท่าทีเฉยเมย แต่เขาก็คือบุตรชายที่เกิดจากพระมเหสี!

หากเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นในสนามรบ ใครจะสามารถทนต่อความโกรธของจักรพรรดิได้?