กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 596 เรื่องใหญ่
กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 596 เรื่องใหญ่
“เพราะไม่นานหลังจากนี้ โลกสุเมรุจะเกิดเรื่องใหญ่!”
ล้านปีต่อมา เมิ่งชิ่งจือกล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
ล้านปีก่อน เขาเคยพบเจอเรื่องราวนั้น
ราชันเซียนหลายคนต่อสู้กัน ทำลายสวรรค์และปฐพี โลกสุเมรุเกือบครึ่งหนึ่ง ถูกทำลายจนหมดสิ้น พลังกระแทกจากการต่อสู้ กวาดล้างห้วงมิติหลายหมื่นล้านลี้
ในตอนนั้น
เขาเป็นเพียงมหาจักรพรรดิ
มองดูเหตุการณ์จากที่ไกล ๆ สุดท้ายก็อาศัยไพ่ตายบางอย่าง จึงได้รับผลประโยชน์เล็กน้อย
ในครั้งนี้
ตนเองกลายเป็นราชันเซียนแล้ว บางทีสิ่งที่เขาจะได้รับ อาจจะแตกต่างจากครั้งก่อนอย่างมาก
“เรื่องใหญ่?”
เมิ่งชิ่งจือเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “โลกนรก?”
“จะมีราชันเซียนลงมือ”
ล้านปีต่อมา เมิ่งชิ่งจือสวมชุดดำสนิท นั่งอย่างสงบนิ่งราวกับภูเขา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
เมิ่งชิ่งจือสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ภายในใจเต็มไปด้วยความกังวล เขามองหอคอยกลไกสวรรค์ที่อยู่ด้านหลัง เอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ
“หากมีราชันเซียนลงมือ ข้าไม่จำเป็นต้องไปแล้วหรือ?”
การเดินทางเข้ามาในหอคอยกลไกสวรรค์ในครั้งนี้ แตกต่างจากในอดีต
ตัวเขาเองไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ แม้แต่ไพ่ตายก็ยังไม่มี หากเข้าไปในสนามรบของราชันเซียน
มิใช่การไปตายหรือ
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังไม่มั่นใจในตัวของเมิ่งชิ่งจืออีกร่างหนึ่ง
หากไม่สามารถปกป้องเขาได้เล่า
เช่นนี้แล้ว ไม่เพียงแต่ตัวเขาเองจะตาย แม้แต่เมิ่งชิ่งจืออีกร่างหนึ่ง ก็คงต้องตายเช่นกัน
“ไม่!”
ล้านปีต่อมา เมิ่งชิ่งจือส่ายหน้าเล็กน้อย มุมปากของเขายกยิ้ม เอ่ยอย่างแผ่วเบาว่า “เจ้าต้องไป บางสิ่งบางอย่าง หากไม่อยู่ในมือของเจ้า ก็ไม่อาจแสดงพลังที่แท้จริงออกมาได้”
“ส่วนข้า ก็สามารถได้รับผลประโยชน์จากเจ้า”
ไม่ว่าจะเป็นวิชาเวทของยมโลก หรือมรดกใด ๆ ตราบใดที่เมิ่งชิ่งจือในตอนนี้ฝึกฝน เขาในอีกล้านปีข้างหน้า ก็จะได้รับสิ่งเหล่านั้นเช่นกัน
ด้วยเหตุนี้ เขายืนยันที่จะพาเมิ่งชิ่งจือไปด้วย
เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ เพราะเขากลัวว่าตนเองจะส่งผลกระทบต่อเหตุการณ์ในอนาคต หากผลกระทบนั้นรุนแรงเกินไป อาจจะถูกมรรคาสวรรค์สังหารในทันที
บางที…เขาอาจจะไม่สามารถนำผลประโยชน์ที่ได้รับ กลับมายังอดีตได้
เพราะฉะนั้น การพาเมิ่งชิ่งจือในตอนนี้ไปด้วย จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น
“เช่นนั้นหรือ…”
เมิ่งชิ่งจือเม้มปาก สีหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความกังวล เอ่ยถามอย่างลองเชิง “มิสู้… พวกเรากลับไปที่หอคอยกลไกสวรรค์อีกครั้ง ไปขอไพ่ตายบางอย่างจากผู้อาวุโสเจ้าหอคอยกลไกสวรรค์?”
“วางใจเถิด เรื่องนี้ ข้าเคยพบเจอมาแล้ว ทุกอย่างอยู่ในแผนการของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลใจ”
กล่าวจบ เมิ่งชิ่งจือล้านปีต่อมา ไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยวาจาใด ๆ รีบโบกแขนเสื้อ พลังอันยิ่งใหญ่ปกคลุมเมิ่งชิ่งจือ ทั้งสองคนกลายเป็นแสงสว่าง พุ่งทะยานออกไปนอกเมืองต้าฮวง
ในเวลาเดียวกัน ณ โลกสุเมรุ
นอกตระกูลจักรพรรดิหลิว
ปฐมกาล บรรพบุรุษตระกูลโจว และเจ้าสัจจะยืนยง ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาแห่งหนึ่ง
หุบเขาแห่งนี้ แม้จะไม่กว้างใหญ่
แต่ดอกไม้บานสะพรั่ง นกน้อยร้องเพลง ถูกปกคลุมด้วยค่ายกลที่ปฐมกาลสร้างขึ้น
บรรพบุรุษตระกูลโจว สองมือไพล่หลัง เดินไปมาภายในหุบเขา สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล เป็นครั้งคราวก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ส่งเสียงถอนหายใจ
“เฮ้อ”
“ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว เหตุใดราชันเซียนเหล่านั้นยังไม่มาถึง”
“การข้ามโลกมิใช่เรื่องง่าย ยิ่งไปกว่านั้นโลกเทพอยู่ไกลจากโลกสุเมรุมาก พวกเราก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมาถึงเมื่อใด” ปฐมกาลนั่งขัดสมาธิอยู่บนก้อนหินสีเขียว หันฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้นฟ้า หลับตาลง เอ่ยอย่างเชื่องช้า
“เรื่องนี้ ข้าก็รู้ แต่ผ่านไปทุกวัน เจ้าแห่งภูเขาเทียนหมางก็ยิ่งเตรียมพร้อมมากขึ้น ในช่วงเวลาครึ่งเดือนนี้ เขาสร้างค่ายกลขึ้นมาสามชุดแล้ว”
บรรพบุรุษตระกูลโจว กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากตระกูลจักรพรรดิหลิว มองเห็นดินแดนบรรพบุรุษของตระกูลจักรพรรดิหลิวที่ดูธรรมดา เป็นครั้งคราวก็มีแสงสว่างพุ่งทะยานขึ้นฟ้า
ภายในแสงสว่างแต่ละสาย
ล้วนแฝงไปด้วยจิตสังหารอันน่ากลัวยิ่งนัก
แม้จะอยู่ห่างไกลกันหลายหมื่นล้านลี้ ก็ยังคงทำให้ผู้คนขนลุกซู่
ชัดเจนว่า…นั่นคือค่ายกลสังหาร ไม่ต้องพูดถึงผู้บำเพ็ญทั่วไป แม้แต่ราชันเซียน หากก้าวเข้าไปอย่างไม่ระมัดระวัง ก็อาจจะต้องพบกับอันตราย
ค่ายกลสังหารสามชุด สามารถสังหารราชันเซียนได้สามคน!
“แม้ว่าพวกเราจะรู้ แล้วจะทำเช่นไร?”
เจ้าสัจจะยืนยงยืนอยู่ข้าง ๆ ส่ายหน้าพร้อมกับถอนหายใจ
ในที่นี้ มีเพียงปฐมกาลคนเดียวที่เป็นราชันเซียน พวกเขาไม่อาจขัดขวางได้ หากปฐมกาลปรากฏตัว อาจจะไม่ทันที่ราชันเซียนทั้งสามจะเดินทางมาถึง ตัวเขาเองก็อาจจะต้องตาย
ท้ายที่สุด…เขาคนเดียว ไม่สามารถต่อกรกับหลิวชิงอวี่ และเจ้าแห่งภูเขาเทียนหมางได้
“หวังว่าราชันเซียนทั้งสามจากโลกเทพ จะเดินทางมาถึงเร็ว ๆ นี้ มิเช่นนั้น แม้พวกเขาจะมาถึง ก็คงจะสายเกินไปแล้ว”
บรรพบุรุษตระกูลโจวกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ
คำพูดของเขาดังขึ้น
“ตู้ม!”
ทันใดนั้น เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ดังก้องไปทั่ว
ท้องฟ้าแตกสลาย
หลุมดำขนาดใหญ่ ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า
ในเวลานี้ ท้องฟ้าราวกับแตกสลาย รอยแตกนับไม่ถ้วน แผ่ขยายออกไปยังทุกสารทิศ หมอกปฐมโกลาหลปกคลุมพื้นที่หลายสิบล้านลี้ ภายในรอยแยก ปรากฏกลิ่นอายที่สามารถทำลายโลก
ทำให้สิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนในโลกสุเมรุ รู้สึกหวาดกลัว ต้องคุกเข่าลงโดยไม่รู้ตัว ทุกคนต่างก็หวาดผวา
ราวกับว่า…เทพมารจากต่างโลก กำลังจะเดินทางมาถึง
ทำให้พวกเขา ไม่อาจต่อต้านได้…
