123 - อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองหรือไม่

123 - อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองหรือไม่

"บนเขาซีซานมีแต่เหมืองถ่านหิน แถมยังไม่มีอะไรให้ปลูกเลย ถ่านหินที่มีอยู่บนพื้นดินก็ถูกขุดไปจนเกือบหมดแล้ว ถ้าจะขุดต่อก็ต้องขุดตามเหมืองเก่าลงไป แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ทำได้ง่ายนัก!"

เฉิงซานฝูกล่าวพร้อมกับสายตาเอาจริง "ถ้าพวกเจ้าไปทำตัวเสียเงินแบบนั้น ข้าจะตีขาพวกเจ้าให้หัก!"

"ท่านพ่อ ต่อให้พวกเราอยากเสียเงิน เราก็ต้องมีเงินให้เสียก่อน!" เฉิงต้าเป่ากล่าวด้วยความน้อยใจ "อีกอย่าง ธุรกิจน้ำตาลและเตาผิงในครอบครัวเราก็เป็นพวกเราสองพี่น้องที่ทำให้มันเกิดขึ้น ตอนนี้พวกเราหาเงินได้หลายร้อยตำลึงต่อวัน ท่านพ่อควรจะขึ้นเงินเดือนให้พวกเราด้วย!"

"พวกเจ้าสองคนโตมาด้วยการกินลมหรืออย่างไร?"

เฉิงซานฝูโกรธจัด "เจ้าสองคนนี่แต่งงานกับองค์หญิงมันไม่ต้องใช้เงินหรือ? ต้องเลี้ยงดูองค์หญิงให้สุขสบาย กินดีอยู่ดีทุกวัน มันไม่ต้องใช้เงินหรืออย่างไร?"

เขาฟาดแส้ในมือใส่บุตรชายทั้งสองคน ทำให้พวกเขาร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

ฉากนี้ที่จวนเฉิงจวิ้นอ๋องก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก

แต่หลี่ซุนกงนั้นใจเย็นกว่าเฉิงซานฝูมาก เขากลัวว่าฉินโม่จะทำให้หลี่หยงเมิ่งเสียนิสัยไปกับการใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือย จึงสั่งให้คนจับตัวหลี่หยงเมิ่งไปมัดไว้ในห้อง และให้ลูกสะใภ้ทั้งหลายคอยดูแลบุตรชายของเขาไว้

ในตำหนักไท่จี๋ หลี่ซื่อหลงก็ได้ยินข่าวเช่นกัน

"เจ้าโง่นั่นเสียเงินไปสิบเอ็ดหมื่นตำลึงเชียวหรือ!"

หลี่ซื่อหลงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ 'ฉินเซียงหรูไม่อยู่บ้าน ฉินโม่เลยปล่อยตัวเองจนกลายเป็นแบบนี้'

"เสียเงินไปสิบเอ็ดหมื่นตำลึงเพื่อซื้อเขาซีซานที่ไร้ค่าพวกนั้น เขาบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?"

กล่าวตามตรง หลี่ซื่อหลงเองก็เริ่มรู้สึกอิจฉาฉินโม่อยู่ไม่น้อย

เมื่อไม่กี่วันก่อน เขาเพิ่งได้รับเงินหกหมื่นตำลึง แต่ตอนนี้ฉินโม่กลับมีเงินอีกสิบเอ็ดหมื่นตำลึง

รวมแล้วนี่คือสิบเจ็ดหมื่นตำลึง!

'เขายังรวยกว่าข้าที่เป็นฮ่องเต้อีก'

"เกาซื่อเหลียน!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

"เจ้าไปถามเจ้าโง่ฉินที ว่าเขาคิดจะทำอะไรอยู่ มีเงินก็ใช่ว่าจะใช้แบบนี้ได้!"

"รับทราบพ่ะย่ะค่ะ!"

เกาซื่อเหลียนรีบตอบรับคำสั่ง ใจในคิด 'เจ้าโง่หลานรักเอ๋ย เจ้าทำไมถึงทำตัวฟุ่มเฟือยแบบนี้ได้'

เขารีบไปยังจวนฉินกว๋อกงทันที

"ท่านลุงเกา! ท่านมาได้อย่างไร?"

ฉินโม่ยิ้มดีใจ รีบพาเกาซื่อเหลียนนั่งลง "เตาผิงที่ข้าส่งไปที่วัง ท่านได้รับแล้วใช่ไหม?"

เกาซื่อเหลียนหัวเราะและพยักหน้า "ข้าได้รับแล้ว เตาผิงนั่นทำให้ข้าร้อนเหงื่อแตกเลยทีเดียว!"

"ดีมาก! เดี๋ยวท่านช่วยเอาอีกชุดไปมอบให้ท่านพ่อตาแม่ยายของข้าด้วย!"

"ว่าแต่ ท่านลุงมาที่นี่มีธุระอะไรหรือ?"

"จะเป็นอะไรไปได้นอกจากเรื่องที่ฝ่าบาทส่งข้ามาถามเจ้าน่ะสิ"

เกาซื่อเหลียนกล่าว "หลานรัก เจ้าซื้อเขาซีซานที่เต็มไปด้วยถ่านหินด้วยเงินสิบเอ็ดหมื่นตำลึงไปทำไมกันแน่?"

"อ๋อ เรื่องนี้เองหรือ!"

ฉินโม่หัวเราะ "แน่นอนว่าเพื่อหาเงินสิ!"

เกาซื่อเหลียนงุนงง "แต่เขาซีซานมีแต่เหมืองถ่านหินที่ไร้ค่า พื้นดินก็แห้งแล้งมานานหลายร้อยปีแล้ว เจ้าจะเอาอะไรไปหาเงินจากมันได้?"

“ท่านลุงกลับไปรายงานท่านพ่อตาได้เลย นี่คือธุรกิจใหม่ของข้า ข้าจะให้ท่านพ่อตาถือหุ้นสองส่วนและทุกเดือนจะปันผลเป็นเงินหลายหมื่นตำลึงขึ้นไป อย่ากังวลเลยแผนการทำเงินนี้ถูกวางไว้อย่างดีแล้ว”

"มันจะทำเงินได้จริงหรือ?" เกาซื่อเหลียนถามเบาๆ

"หลานเคยหลอกท่านเมื่อไร?" ฉินโม่หัวเราะพลางกล่าว "เช่นนี้เถอะ ข้าเห็นว่าลุงเกาใช้ชีวิตในวังหลวงไม่ค่อยดีนัก เสื้อผ้าก็มีแค่สองชุด ข้าจะมอบหุ้นให้ท่านครึ่งส่วนไว้ใช้ในบั้นปลายชีวิตด้วย!"

"หลานรัก ทำเช่นนี้ไม่ได้"

"ข้าตัดสินแล้ว ครึ่งส่วนเท่านั้นเอง ไม่มากนัก"

ฉินโม่เรียกคนรับใช้ "ไปเอาเหล้าเผาดาบจากห้องเก็บสุรามาสามไห ตอนนี้อากาศหนาว ลุงเกายืนเฝ้ายามตอนกลางคืนหนาวเกินไป ดื่มเหล้าหน่อยจะช่วยคลายหนาวได้!"

ตอนนี้เหล้าเผาดาบหนึ่งชั่งมีราคาถึงห้าร้อยตำลึง และหายากมาก

หนึ่งไหหนักไม่ต่ำกว่าห้าชั่ง สามไหนี้ราคาเป็นพันตำลึง

"หลานรัก มากเกินไป สองตำลึงก็เพียงพอให้ดื่มไปหลายวันแล้ว"

"สองตำลึงจะพออะไร ลุงของข้าต้องกินดีอยู่ดี!"

ฉินโม่กล่าวได้รอยยิ้ม "ท่านลุงท่านไม่มีบุตรหลาน ชีวิตนี้ก็ไม่เคยได้ลิ้มรสความสุข ข้ารับท่านเป็นลุงแล้ว จะต้องให้ท่านได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย"

เกาซื่อเหลียนฟังแล้วน้ำตาคลอเบ้า ขันทีเป็นคนที่ไม่สมประกอบ แม้แต่ญาติพี่น้องก็ยังรังเกียจที่มีญาติเหมือนเช่นพวกเขา แต่เด็กคนนี้กลับกตัญญูเหลือเกิน

ในช่วงที่ชีวิตกำลังดำเนินเข้าสู่วัยชราเกาซื่อเหลียนได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวอีกครั้งทำให้เขามีความสุขอย่างมาก

หลังจากส่งเกาซื่อเหลียนกลับไป ฉินโม่ก็ถอนหายใจยาว เหมืองถ่านหินนี้ต้องทำเงินได้แน่ อาหารมื้อใหญ่เช่นนี้เขาไม่อาจกินลงไปคนเดียวได้

แม้จะมีหลี่ซื่อหลงและหลี่เยว่อยู่เบื้องหลัง แต่หลายเรื่องพวกเขาก็ไม่สะดวกจะออกหน้า

ดังนั้น เขาจึงเล็งไปที่หลิวหรูเจี้ยนและโต้วอี้อ้าย!

หากต้องการยืนหยัดในราชวงศ์ต้าเฉียน กลุ่มผลประโยชน์อันแข็งแกร่งเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้อย่างเด็ดขาด

ในตอนเย็น หลิวหรูเจี้ยนและโต้วอี้อ้ายมาตามนัดที่ร้านอาหารฉินโม่

"พี่ต้าเป่าล่ะ?" หริวหรูเจี้ยนถาม

"โอ้ พวกเขากลัวการดื่มไปแล้ว ช่วงนี้พักนี้กินเจอยู่บ้าน!" ฉินโม่เบ้ปาก "ดื่มเหล้ากับพวกนั้น ไม่สนุกเลยสักนิด!"

"ฮ่าๆ เจ้าพูดถูก!" โต้วอี้อ้ายดื่มเหล้าอึกใหญ่ "เจ้าหนะ อย่างไรที่นี่ก็สนุกสุด กินเนื้อชิ้นใหญ่ ดื่มเหล้าถ้วยโต บอกตามตรง ข้าอยู่บ้านแทบจะเบื่อจนตายอยู่แล้ว

ภรรยาที่บ้านของข้า คอยควบคุมข้าจนแทบหายใจไม่ออก ไม่ยอมให้ขึ้นเตียงก็ว่าไปอย่าง แต่ไม่ยอมให้เงินอีก

ข้าเป็นบุรุษตัวใหญ่ แต่ต้องอยู่อย่างขัดสน เพื่อนร่วมงานไม่มีใครอยากพาข้าไปด้วย!"

โต้วอี้อ้ายพูดด้วยความอัดอั้น โดยเฉพาะหลังจากดื่มเหล้า เขาพูดทุกอย่างออกมา

ทุกครั้งที่ดื่มก็พูดถึงภรรยาที่บ้านเสมอ

(ภรรยาของโต้วอี้อ้ายคือองค์หญิงสามนะครับ หลี่อวี้หลานคือองค์หญิงรอง ก่อนหน้านี้เหมือนจะแปลผิด)

ฉินโม่ฉวยโอกาส "ข้าว่าเจ้านี่มันน่าเศร้าจริงๆ บุรุษคนหนึ่งจะยอมให้สตรีควบคุมได้อย่างไร ถึงแม้นางจะเป็นองค์หญิง แล้วอย่างไรล่ะ

องค์หญิงแต่งเข้าบ้านเจ้า ไม่ใช่เจ้าแต่งให้องค์หญิงสักหน่อย แต่สภาพของเจ้าตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเขยที่แต่งให้องค์หญิง น่าสังเวชอย่างยิ่ง!"

หลิวหรูเจี้ยนก็เห็นด้วย "ใช่ๆ ข้าไม่เคยเห็นใครขี้ขลาดเท่าเจ้าเลย!"

โต้วอี้อ้ายหน้าแดงก่ำ "ใครว่าข้าเป็นเคยแต่งเข้าบ้าน ข้าแค่ไม่อยากทะเลาะกับนางต่างหาก!"

"เฮอะ กลัวก็กลัว ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆ?" ฉินโม่หัวเราะ

โต้วอี้อ้ายพยายามโต้แย้ง แต่สุดท้ายก็อ่อนแรง "ข้า...ข้าจนถึงตอนนี้ยังไม่เคยจับมือของนางด้วยซ้ำ!"

"ว่าอย่างไรนะ?"

ครั้งนี้ฉินโม่และหลิวหรูเจี้ยนต่างนิ่งอึ้ง

โต้วอี้อ้ายแต่งงานกับองค์หญิงเกาหยางมาได้ปีหนึ่งแล้ว

ก็หมายความว่า ทั้งสองคนยังไม่เคยมีความสัมพันธ์กันเลย?

นี่มันน่าสงสารเกินไปแล้ว!

หลิวหรูเจี้ยนอยากปลอบใจ แต่พอคิดอีกที เขาก็แค่เติมเหล้าให้โต้วอี้อ้ายแทน

ฉินโม่มองหัวของโต้วอี้อ้ายและตบไหล่เขา "พี่น้อง เจ้าต้องเข้มแข็ง!"

โต้วอี้อ้ายถอนหายใจอย่างหมดหวัง "ข้าตอนนี้กลัวการกลับบ้านด้วยซ้ำ นางด่าว่าข้าเป็นคนไร้ประโยชน์ ไม่มีความก้าวหน้า และโง่เขลา!"

ฉินโม่กล่าว "เหล่าโต้ว อยากจะพลิกสถานการณ์ไหม ให้ภรรยาเจ้าต้องมองเจ้าด้วยความนับถือ?"

โต้วอี้อ้ายรีบจับมือฉินโม่ "เจ้ามีวิธีหรือ? หากเจ้าทำให้ข้าพลิกชีวิตได้ ข้าจะยอมเป็นน้องชายเจ้าเลย!"

"วิธีมีอยู่แล้ว แต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะกล้าพอหรือเปล่า!"

โต้วอี้อ้ายกัดฟัน "ตราบใดที่ข้าได้กลับเข้าไปนอนในห้องนอนได้ ข้ายอมทำทุกอย่าง

!"

…………….