บทที่ 507 เหมือนข้าเมื่อตอนเป็นหนุ่มนัก
ร่างของหยางเสี่ยวเทียนในยามพระอาทิตย์สาดส่องลงมา ดูราวกับถูกห่มคลุมด้วยแสงสีทอง แม้เขาจะไม่มีพลังแผ่ซ่านออกมาให้เห็น แต่ทั้งยอดเขาหวังเทียนกลับเข้าสู่ความเงียบสงบ ขณะทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังเปลวไฟแห่งปฐพีใต้ฝ่าเท้าเขาอย่างตื่นตะลึง เปลวไฟแห่งปฐพีที่หยางเสี่ยวเทียนเหยียบอยู่ ต่างไม่อาจปิดบังความตื่น...