บทที่ 260 ฉันมาเพื่อปลิดชีพเธอ ราชินีดอกบัวดำ
[แปลโดยฝีมือ...ยัก.ษา.แปร...มาติดตามได้ที่แฟนเพจหรือเพื่อติดตามเอาข่าวสารได้นะ\]
[Thai-novelจะทำการลงไวกว่าที่อื่นทุกที่ เป็นจำนวน 5 ตอน แต่เรื่องราคาแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย]
[หลังแปลจบ คิดว่าจะมีการเกลาคำเบื้องต้น แก้คำผิด ปรับสำนวนให้สละสลวย เทียบคำต่อคำ ขอบคุณที่ให้การสนับสนุนกันเสมอมานะครับ]
บทที่ 260 ฉันมาเพื่อปลิดชีพเธอ ราชินีดอกบัวดำ
เธอลุกขึ้นจากบัลลังก์ เรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นภายใต้ผ้าโปร่งบาง ยิ่งขับเน้นให้เย้ายวนใจ
ทว่าเย่เหรินกลับไร้ซึ่งความหวั่นไหวต่อราชินีดอกบัวดำ ดวงตาคมกริบจ้องมองนางอย่างเย็นชา ไร้แววอ่อนโยน
"ฉันมาเพื่อปลิดชีพเธอ" น้ำเสียงเยียบเย็นดังแว่วมา
รอยยิ้มพราวเสน่ห์ของราชินีดอกบัวดำพลันแข็งค้าง แต่ก็เพียงชั่วครู่ เธอปรับสีหน้าใหม่ แย้มยิ้มหวานเย้ายวนกว่าเดิม
"ผู้น้อยทำสิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืองใจหรือ?" เอ่ยถามพลางยื่นมือเรียวดุจหยก หมายจะสัมผัสใบหน้าเย่เหริน
แต่เย่เหรินกลับปัดมือออกอย่างไม่ใยดี!
เพียะ!
เสียงตบดังก้องสะท้อนไปทั่วโถง รอยยิ้มบนใบหน้าราชินีบัวดำเลือนหายไปสิ้น แววตาหวานซึ้งแปรเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น
"เจ้า..."
ยังไม่ทันเอ่ยจบ เย่เหรินก็ตวาดขัดขึ้นอย่างหยาบคาย
"หุบปาก!"
หมอกสีเลือดแดงแผ่พุ่งออกมาจากด้านหลังเย่เหริน
ตู้ม!
โถงหลวงสั่นสะเทือนราวกับจะพังทลายลงมา!
ดวงตาราชินีบัวดำเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก เธอพบว่าร่างกายของตนขยับเขยื้อนไม่ได้!
นี่มันอะไรกัน!?
มาอีกแล้ว!
ความรู้สึกแบบนั้นมาอีกแล้ว!
ความหวาดกลัวที่ไม่อาจบรรยาย ความหวาดกลัวอันรุนแรงและบริสุทธิ์!
"เจ้า..." ราชินีดอกบัวดำเอ่ยปากเสียงสั่นเครือ ไม่อาจปกปิดความหวาดหวั่น
เย่เหรินไม่ตอบ เพียงยกมือขวาขึ้นช้าๆ ดาบโลหิตปรากฏขึ้นในมือ มลทินแห่งความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ!
【ต้องตาย】
【ต้องตายแน่ๆ】
【ต้องตายจริงๆ】
ในวินาทีนั้น สติของราชินีบัวดำเลือนราง ร่างกายสั่นเทา แทบจะล้มลง
คุ้น...
คุ้นเคยเหลือเกิน...
ความหวาดกลัวที่ไม่อาจพรรณนา กัดกินวิญญาณนางอย่างบ้าคลั่ง!
ความหวาดกลัวแล่นริ้วไปทั่วสรรพางค์กาย ราวกับยืนอยู่บนขอบจักรวาลอันเวิ้งว้างไร้ที่สิ้นสุด วิญญาณนับไม่ถ้วนร่ำไห้คร่ำครวญอยู่รอบกาย เธอคือเหยื่อที่ถูกจ้องมองโดยสิ่งที่ไม่อาจนิยาม หนีไม่พ้น ไร้หนทางหลบเลี่ยง!
ความกลัวทำให้เลือดในกายเย็นเยียบ ร่างกายแข็งทื่อราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน! หัวใจเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก!
ริมฝีปากพยายามขยับเอ่ย แต่กลับพบว่าแม้แต่ลมหายใจก็ติดขัด เสียงใดๆก็ไม่อาจเปล่งออกมาได้!
ราชินีบัวดำพยายามยกมือขึ้น ปาดเหงื่อเย็นที่ผุดพรายบนหน้าผาก แต่ร่างกายกลับไม่ยอมเชื่อฟัง!
เธอได้แต่มองเย่เหริน ค่อยๆยกดาบโลหิตขึ้น ใบมีดสีแดงฉานทอประกายวาววับน่าหวาดหวั่นภายใต้แสงสลัว!
ดวงตาคมกริบของเย่เหริน บัดนี้เย็นชาไร้ความรู้สึกดุจน้ำแข็งพันปี!
【คำทำนาย】
เขามองลงมาที่ราชินีบัวดำ ราวกับมองมดตัวหนึ่ง น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
"เธอเชื่อหรือไม่ ว่าวินาทีต่อไป เธอจะต้องตาย?"
คำพูดเรียบง่าย แต่กลับราวกับคำพิพากษาจากยมทูต ทำให้ราชินีบัวดำตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง!
【คำทำนาย：รอคอยการตอบสนอง】
"อย่า..."
ราชินีบัวดำพยายามเปล่งเสียง โต้แย้ง ดิ้นรน!
ทว่า เบื้องหน้าพลังที่ไร้เทียมทาน การต่อสู้ใดๆก็ล้วนไร้ความหมาย!
"อย่า!—"
ภายในใจของราชินีบัวดำ กู่ร้องด้วยความสิ้นหวัง!
กระนั้น เสียงร้องนั้น กลับถูกกลืนหายไปในมหาสมุทรแห่งความหวาดกลัว!
ราชินีดอกบัวดำสั่นสะท้านด้วยความกลัวสุดจะพรรณนา
ในชั่วขณะนั้นเอง
บนแผงแจ้งเตือนโปร่งแสงที่ปรากฏแก่สายตาของเย่เหรินเพียงผู้เดียว ข้อความแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้น
【คำทำนาย：สำเร็จ】
ถัดจากนั้น เหนือแถบพลังชีวิตของราชินีดอกบัวดำ ตัวอักษรสีแดงเลือดขนาดใหญ่สามตัวก็ปรากฏขึ้นในทันที!
【สามารถใช้งานทักษะติดตัว :ประหาร】
"..."
เมื่อเห็นอักษรนี้ แววตาของเย่เหรินฉายแววความรู้สึกที่ซับซ้อน
"ดูเหมือน เธอจะเชื่อแล้วสินะ"
เสียงของเขาแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่กลับราวกับเสียงปีศาจที่ดังมาจากขุมนรก เยือกเย็นจนแทบจะหยุดลมหายใจ!
ส่วนราชินีบัวดำ?
เธอไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า เงาแห่งความตายจะคืบคลานเข้ามาใกล้เธอถึงเพียงนี้!
ใกล้เหลือเกิน ใกล้จนแทบจะสัมผัสได้!
มันคือสัญชาตญาณแห่งความตายที่รุนแรง ทำให้เธอตัวสั่น หายใจไม่ออก แทบจะเป็นบ้า!
เธออยากจะกรีดร้อง อยากจะวิ่งหนี อยากจะต่อต้าน!
ทว่า เธอกลับทำอะไรไม่ได้เลย!
ร่างกายของเธอราวกับถูกพันธนาการด้วยพลังที่มองไม่เห็น ขยับเขยื้อนไม่ได้แม้แต่น้อย!
แม้แต่ลำคอก็ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นบีบแน่น เธอเปล่งเสียงใดๆออกมาไม่ได้เลย!
สมองว่างเปล่า มีเพียงความหวาดกลัวและสิ้นหวังที่ไม่สิ้นสุด!
“ไม่!—”
ในที่สุด ขณะที่สติกำลังจะแตกสลาย ราชินีบัวดำก็เปล่งเสียงร้องอันน่าเวทนาออกมา!
เธอกอดศีรษะเอาไว้ ก้มตัวลงเป็นก้อนกลม ราวกับสัตว์น้อยที่บาดเจ็บ ตัวสั่นเทา!
ใบหน้าที่งดงามของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาและเหงื่อจนเลอะเลือน!
บุคลิกอันสูงส่งของเธอถูกทำลายจนหมดสิ้นด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง!
ในตอนนี้ เธอยังคงมีอำนาจของเทพเจ้าหลงเหลืออยู่บ้างไหม?
มีเพียงแค่...มดตัวน้อยๆที่น่าสงสาร กำลังจะถูกความตายกลืนกิน!
เธอไม่เข้าใจเลย ทำไมกัน?
ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?!
แข็งแกร่งจนเธอไม่สามารถแม้แต่จะคิดต่อต้าน!
ทั้งที่...
ทั้งที่เธอมีพลังที่แข็งแกร่งเทียบเท่าเทพเจ้าแล้ว!
แต่ต่อหน้าเย่เหริน เธอกลับรู้สึกถึงความต่ำต้อยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน!
ราวกับ...
ราวกับละอองฝุ่นเล็กๆที่เผชิญหน้ากับจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาล!
ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกสิ้นหวัง ทำให้เธอแทบบ้า!
เธอไม่อยากตาย!
เธอยังมีอีกหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ!
เธอยังไม่ได้พาน้องสาวออกจากคุกที่น่ารังเกียจนี้!
เธอยังไม่ได้...
“ขอร้อง...”
ราชินีบัวดำเปล่งเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก เสียงแหบพร่าและสั่นเทา แฝงไปด้วยคำขอร้อง และ...ความแตกสลาย
“อย่าฆ่าข้า...”
เย่เหรินไม่พูดอะไร เพียงแค่มองลงมาที่ราชินีบัวดำที่กำลังตัวสั่นอยู่บนพื้นอย่างเย็นชา
ดวงตาสีแดงก่ำไร้ซึ่งความเมตตา มีเพียงเจตนาฆ่าที่เย็นเยียบ!
ดาบโลหิตที่เปื้อนเลือดของเทพเจ้า กำลังเปล่งประกายแสงแปลกประหลาด ราวกับกำลังกระหายสิ่งอื่นๆอีก!
“ได้โปรด...”
แต่คำขอร้องของเธอกลับไม่ได้ทำให้เย่เหรินหวั่นไหวแม้แต่น้อย
ในช่วงเวลาคับขันนี้เอง!
“ตู้ม—”
แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งห้องโถงโดยไม่มีสัญญาณเตือนใดๆ!
พระราชวังหลวงที่เคยตั้งตระหง่านแข็งแกร่งดุจภูผา บัดนี้กลับพังทลายลงในพริบตา ราวกับถูกแรงกดดันมหาศาลบีบอัดจนแหลกสลาย!
เศษอิฐเศษหินนับไม่ถ้วนปลิวว่อนไปทั่วทิศทาง กลายเป็นผงธุลีละเอียดราวกับถูกบดขยี้ด้วยฝ่ามือยักษ์!
"......"
เย่เหรินขมวดคิ้วมุ่น เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบนด้วยความสงสัย
เหนือซากปรักหักพังของพระราชวัง ปรากฏดาวสีดำขนาดมหึมาลอยเด่นอยู่กลางอากาศ!
ไม่สิ!
นั่นไม่ใช่ดาวสักหน่อย!
แต่เป็นสหายรักของเรานี่เอง!
