บทที่ 251 ลองทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวบ้างดีไหม?
สวี่เย่ และเพื่อนทั้งสามคนชูมือขวาขึ้น พร้อมกับโยกสะโพกตามจังหวะเพลง
เมื่อเพลงเข้าสู่ท่อนถัดไป พวกเขาสลับไปชูมือซ้ายแทน
พอเสียงเพลงเริ่มขึ้น สามคนก็เริ่มเต้นต่อ
หากจะบอกว่าท่าเต้นของพวกเขายากแค่ไหน ขอบอกเลยว่าไม่ยากเลย
แต่แค่ได้เห็นพวกเขาเต้น มันก็ทำให้คนดูหัวเราะ
ท่าเต้นดูเก้กังแต่กลับมีเสน่ห์เฉพาะตัว
“ขำจนท้องแข็ง แค่โยกไปมาเฉยๆ เอง”
“เอาจริงๆ คงซ้อมมาแหละ ไม่งั้นไม่เต้นได้พร้อมกันขนาดนี้”
“ขอเสนอให้เพลง พันธมิตรอกหัก เข้าสู่เพลย์ลิสต์ออกกำลังกายของตงอวี้คุนเลย!”
ผู้ชมต่างหัวเราะกับการแสดงนี้
ด้วยทำนองเพลงที่สนุกสนานและท่าเต้นที่ดูโก๊ะๆ ของพวกเขา ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความสุข
ไม่นานนัก เวลาหนึ่งนาทีก็หมดลง
แม้ว่าเสียงเพลงจะหยุด แต่ทั้งสามคนยังคงเต้นกันอยู่
โห้วโจวรีบขึ้นเวที: “พอแล้ว พอแล้ว เต้นได้ดีมาก แต่อย่าเต้นอีกนะคราวหน้า”
ใครจะคิดล่ะว่าพวกเขาจะมาทำให้ขำแทนที่จะมาโชว์เทคนิคการเต้น
การแสดงนี้ทำให้ผู้ชมเข้าใจผิดกันทั้งงาน
เมื่อถึงรอบของเฉิงเทียนเล่ย เขาดูหมดแรง
แม้จะรู้สึกอยากถอนตัว แต่เขาก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้
มาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้เขาอยากถอนตัว บริษัทก็ไม่มีวันยอม
ดังนั้น เขาต้องเดินหน้าต่อไป
หลังจากการแสดงของเฉิงเทียนเล่ยจบลง โห้วโจวเชิญสวี่เย่ขึ้นเวที
“สวี่เย่ ครั้งนี้คุณจะร้องเพลงอะไรครับ?”
สวี่เย่ตอบ: “ก็เพลงเด็กเหมือนเดิมครับ”
จากนั้นเขาเดินไปที่กองเครื่องดนตรี หยิบคันชักของเอ้อหูและกีตาร์ขึ้นมา
โห้วโจวมองด้วยความงุนงง: “คุณจะทำอะไรเนี่ย?”
คันชักเอ้อหูมีไว้สำหรับเอ้อหู ไม่ใช่เอามาใช้กับกีตาร์
สวี่เย่ยิ้ม: “รอดูก็แล้วกัน”
จากนั้น เขานำกีตาร์และคันชักไปวางข้างๆ และนั่งลงที่เปียโน
ในแชตมีแต่คนส่งเครื่องหมายคำถาม:
“ฉันมีลางไม่ดีเลย”
“ไม่รู้ว่าผู้อำนวยการจะทำอะไร แต่มันต้องบ้าบอแน่ๆ”
“ฉันมีความคิดแปลกๆ ขึ้นมา...”
สวี่เย่เล่นโน้ตบางตัวบนเปียโนก่อนจะพูด: “งั้นผมจะเริ่มแล้วนะครับ”
จากนั้น เขากดคีย์ลงไป พร้อมกับเริ่มเล่นทำนองเพลงเด็ก
ไม่นานเขาก็เริ่มร้อง:
“ลา ลา ลา ลา ลา ลา ฉันเป็นเด็กขายหนังสือพิมพ์”
“เช้าตรู่ยังไม่ทันสว่าง ก็ต้องรีบเดินไปขาย”
“ข่าววันนี้ดีมาก ซื้อสองฉบับในราคาเจ็ดเหรียญทองแดง”
ในแชตมีคนถาม:
“นี่มันเพลงอะไรกัน? เด็กขายหนังสือพิมพ์เหรอ?”
มีคนตอบกลับ:
“นี่เป็นเพลงเกี่ยวกับเด็กขายหนังสือพิมพ์สมัยก่อน เคยเห็นในละครสงครามไหม?”
ผู้ป่วยในโรงพยาบาลหัวฮว๋าอธิบายว่าเพลงนี้ชื่อ เพลงขายหนังสือพิมพ์ เขียนเนื้อโดยอันเอ๋อ และทำนองโดยเนี่ยเอ่อร์
เพลงนี้ถูกแต่งขึ้นจากเรื่องราวของเด็กขายหนังสือพิมพ์ที่เนี่ยเอ่อร์พบในเมืองใหญ่
สวี่เย่ร้องต่อ:
“ลมแรง ฝนตก วิ่งไปทั่วถนน”
“ลื่นล้มจนคนหัวเราะ แต่มีเพียงฉันเท่านั้นที่รู้ว่าความหิวและหนาวมันเป็นยังไง”
หลังจากร้องจบ เขาหยิบกีตาร์ขึ้นมาและประกาศ: “คราวนี้ผมจะใช้กีตาร์เล่นเพลงนี้ด้วยคันชัก”
แชตเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม:
“อะไรนะ? กีตาร์ต้องดีดไม่ใช่เหรอ?”
“อย่าทำเลย!”
สวี่เย่ยกกีตาร์ขึ้น ผูกไว้กับตัว แล้วใช้คันชักของเอ้อหูลากบนสายกีตาร์
เสียงที่ออกมาชวนขนลุก ทำนองเดียวกันกับเพลงในสไตล์ญี่ปุ่นที่ฟังดูน่ากลัว
ในแชตเริ่มมีคนโวยวาย:
“หยุดที ใครไปตีสวี่เย่หน่อย!”
“ปิดไฟดูอยู่ พอเพลงนี้ขึ้นมา ฉันขนลุกไปทั้งตัว”
“ลองทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวหน่อยได้ไหม!”
ในที่สุด การแสดงจบลงเมื่อครบสองนาที
สวี่เย่หัวเราะและกล่าว: “ทุกคนรู้สึกไม่สบายใช่ไหม? เพราะนี่คือตัวอย่างเพลงสไตล์ญี่ปุ่น เปรียบเทียบกับเพลงของเราจะเห็นความแตกต่างชัดเจน”
คำพูดนี้ทำให้คนดูหัวเราะออกมา
“โอเค ถือว่าหายโกรธละกัน เพราะนายพูดถึงญี่ปุ่นแบบนั้น”
“ผู้อำนวยการกล้าพูดจริงๆ”
แม้จะมีคนห่วงว่าเขาจะมีปัญหากับคำพูดนี้ แต่คนส่วนใหญ่ก็สนุกกับการแสดง
อวี๋เวยที่อยู่หลังเวทีหัวเราะเบาๆ: “จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ”
สุดท้าย เธอก็ไม่ได้กังวล เพราะสวี่เย่ประสบความสำเร็จในประเทศแล้ว
