บทที่ 159 แค่ลมหนาวนิดหน่อยเท่านั้นแหละ!
คนตรงหน้าผมช่างเหยียดยโสจริงๆ เขาสวมชุดพรางทหาร รองเท้าเดินป่า และสะพายกระเป๋าเป้สีดำใบใหญ่ ทั้งตัวเต็มไปด้วยควันและฝุ่น ดูสกปรกมอมแมม ราวกับเพิ่งออกเดินทางมานาน พอมองหน้าเขาอีกครั้ง ลิน เต้าเทียนก็ยิ่งแน่ใจในความสงสัยของตัวเอง ผมของเขายุ่งเหยิง มันเยิ้ม และพันกันยุ่ง ใบหน้าไม่ได้โกนมานาน ถ้าเข้าใกล...
