ตอนที่ 50 กลับสู่ความเรียบง่าย

ตอนที่ 50 กลับสู่ความเรียบง่าย

"ซู่ววว"

เซี่ยหยูเทผักที่ตักขึ้นจากอ่างน้ำแข็งและสะเด็ดน้ำแล้วลงในกระทะร้อนทั้งหมด

ตะหลิวกำลังผัด ไอขาวหนาทะมึนลอยขึ้นปกคลุมเตาไปครึ่งหนึ่ง

กลิ่นหอมสดชื่นเฉพาะตัวของผักยิ่งเข้มข้นขึ้น มิโยโกะตะลึงงัน ท้องของเธอส่งเสียงประท้วงครืดคราด ทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาทันที

"ทำไมกัน... กลิ่นของผักไม่ควรจะเป็นแบบนี้ เขาใช้เทคนิคอะไรกระตุ้นให้เกิดกลิ่นแบบนี้กัน!"

มิโยโกะรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

ต่างจากคนญี่ปุ่นทั่วไปที่ชอบรสชาติจืดๆ เธอเป็นเชฟอาหารจีน ปกติแล้วชอบรสชาติจัดจ้าน

ตามหลักการแล้วเธอไม่น่าจะน้ำลายสอกับข้าวผัดผักธรรมดาๆ แบบนี้ได้

"ผมเสร็จแล้วครับ!"

เสียงสงบนิ่งทำให้เธอสะดุ้งตื่น มิโยโกะมองดูเซี่ยหยูจัดจานอาหาร

ตั้งแต่ผัดในกระทะร้อนจนถึงตักใส่จาน ข้าวผัดจานนี้ใช้เวลาทำไม่ถึง 10นาที!

ข้าวผัดปรากฏต่อหน้ามิโยโกะด้วยสีเขียวมรกต

เม็ดข้าวแต่ละเม็ดถูกห่อหุ้มด้วยก้านผักโขมสับละเอียด กลายเป็นสีเขียวเข้ม

จากนั้นก็เป็นใบผักโขมและผักกาดขาว เขียวสดน่ากิน หลังจากลวกและผัดแล้ว สีของผักไม่ได้ซีดเหลือง แต่กลับเขียวสดยิ่งกว่าตอนเพิ่งเก็บมาใหม่ๆ เสียอีก

"แค่ข้าวผัดผักรวมธรรมดา ทำไมถึงทำรสชาติได้ขนาดนี้?" มิโยโกะปิดวาล์วเตาแก๊ส หยุดทำอาหาร เอามือยันโต๊ะครัวก้มหน้าครุ่นคิด

คราวนี้เธอพูดความในใจออกมา

"อยากรู้เหรอ? งั้นก็ลองชิมดูสิ!"

เซี่ยหยูส่งจานสีขาวใส่ข้าวผัดให้ พร้อมกับยัดช้อนกระเบื้องสะอาดใส่มือมิโยโกะ

เธอดิ้นรน ขัดแย้งอยู่ภายใน

มิโยโกะก้มหน้ามองข้าวผัดตรงหน้าอย่างเพ่งพินิจ ม่านตาสีม่วงของเธอราวกับสะท้อนภาพทุ่งนาชนบทที่เขียวชอุ่ม

ความรู้สึกถูกธรรมชาติโอบล้อมทำให้สายตาของมิโยโกะอ่อนโยนลง ความแข็งกร้าวบนร่างกายอ่อนลงไป มือของเธอสั่นเทา ตักข้าวผัดเพียงคำเล็กๆ ใส่ปาก

"อืม..."

ในทันใดนั้น มิโยโกะส่งเสียงพ่นจมูก ที่บอกความหมายไม่ถูก

ทิวทัศน์ชนบทตรงหน้าดูเหมือนจะเป็นจริงมากขึ้น

ภายใต้แสงอาทิตย์ มิโยโกะที่เปลือยเปล่ารู้สึกอบอุ่นทั้งกายและใจ ความรู้สึกเบาหวิวราวกับจะลอยขึ้นไปในอวกาศ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะวิ่งไปตามคันนา ริมลำธาร เท้าเปล่าๆ เหยียบย่ำบนดินโคลน กลิ่นหอมของดินโชยมา

เธอนอนลงท่ามกลางแปลงผักที่เติบโตงอกงาม ถูกโอบล้อมด้วยกอผักโขมและผักกาดขาว สีเขียวในสายตาช่างทำให้รู้สึกสบายอกสบายใจ

มิโยโกะผ่อนคลายทั้งร่างกาย กลับคืนสู่ธรรมชาติ

ทันใดนั้น เธอเห็นชายผู้หนึ่งขี่วัวไถนากลับมา มิโยโกะเดินเข้าไปหา ชายผู้นั้นหันหน้ามา กลับเป็นใบหน้าหล่อเหลาของเซี่ยหยู เขายิ้มให้เธออย่างสงบนิ่ง

มิโยโกะยืนตะลึงอยู่กับที่

ในความเป็นจริง หลังจากกลืนอาหารในปากลงคออย่างช้าๆ สายตาค่อยๆ กลับมาชัดเจน

มิโยโกะเงยหน้ามองเชฟหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วก้มลงมองข้าวผัดผักรวมในจานอย่างเหม่อลอย เสียงของเธอสั่นเครือถามว่า

"นี่เป็นอาหารที่ทำได้สมบูรณ์แบบมาก ไม่ใช่อาหารที่ทำแบบขอไปทีแน่... นายช่วยบอกชื่อเมนูนี้ให้ฉันได้ไหม?"

"ชื่อเมนูเหรอ? มันชื่อว่าข้าวผัดดาวหาง" เซี่ยหยูกางมือพูด

"จริงๆ แล้ว นี่ยังไม่ใช่รูปแบบสุดท้ายของข้าวผัดดาวหาง ยังห่างจากความสมบูรณ์แบบอีกนิดหน่อย"

ข้าวผัด... ดาวหาง? ดวงตาของมิโยโกะฉายแววสงสัยเล็กน้อย

ข้าวผัดผักรวมจานเขียวทั้งจาน มันเกี่ยวอะไรกับดาวหางด้วย?

เซี่ยหยูสังเกตเห็นความสงสัยของเธอ เขายักไหล่ ไม่คิดจะอธิบายอะไรมาก เขาไม่สามารถบอกคนอื่นได้ว่าอาหารจานนี้จริงๆแล้วเรืองแสงได้

และเมื่อเรืองแสง อาหารทั้งจานจะเปล่งแสงสีเขียวอ่อนๆ เหมือนดาวหางพุ่งผ่านท้องฟ้าอย่างเจิดจ้า

ถ้าไม่ได้เห็นกับตา แค่อธิบายด้วยปาก แม้แต่เซี่ยหยูเองก็คงไม่เชื่อ

มิโยโกะก้มหน้ากินต่อ เธอวางงานทำอาหารของตัวเองไว้ชั่วคราว มุ่งความสนใจไปที่การลิ้มรสอาหารรสเลิศตรงหน้า

เซี่ยหยูชำเลืองมองไปที่กระทะของเธอ พยักหน้าเบาๆ

จริงๆ แล้วข้าวผัดสับปะรดแกงกะหรี่ของมิโยโกะก็ใกล้จะเสร็จแล้ว หยุดอยู่ที่ขั้นตอนสุดท้ายคือโรยเครื่องปรุงและผัดอีกสักครู่ แต่การปล่อยข้าวผัดทิ้งไว้ในกระทะร้อนแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

อุณหภูมิจะทำให้ข้าวหอมกรอบขึ้น แต่ทุกอย่างต้องมีพอดี เซี่ยหยูคิดว่ามิโยโกะน่าจะควบคุมไฟได้

"ข้าวผัดสับปะรดแกงกะหรี่สินะ..."

เซี่ยหยูรำพึงต่อ

ตามเนื้อเรื่องในการ์ตูน "ยอดนักปรุงโซมะ" อาหารจานนี้คือไม้เด็ดที่มิโยโกะนำเสนอในการแข่งขันคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วงของโรงเรียนโทสึกิ

ได้คะแนน 87 จากคณะกรรมการที่คอยจะจับผิด เอาชนะโยชิโนะ ยูกิ แม้ว่าในที่สุดจะแพ้ทาโดโคโระ เมงุมิไปแค่หนึ่งคะแนนก็ตาม

แต่ฝีมือการทำอาหารที่เธอแสดงออกมาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกอัจฉริยะจากหอพักโพลาร์สตาร์เลย

"แต่ว่า ข้าวผัดสับปะรดแกงกะหรี่จานนี้ ห่างจากจานที่เธอทำในการแข่งขันคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วงอยู่พอสมควรเลยนะ" เซี่ยหยูคิดในใจ

การแข่งขันคัดเลือกฤดูใบไม้ร่วง นั่นคือช่วงเวลาตั้งแต่เดือนเมษายนที่โรงเรียนโทสึกิเปิดเทอมไปจนถึงเดือนกันยายน ตุลาคม ระยะเวลาครึ่งปี

หลังจากมิโยโกะเลื่อนชั้นจากมัธยมต้นขึ้นมัธยมปลาย ในช่วงครึ่งปีนี้ฝีมือการทำอาหารของเธอควรจะพัฒนาขึ้น

แต่ตอนนี้เธอแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเชฟระดับหนึ่งดาวของ IGO เท่านั้น ยังอ่อนเกินไป

มิโยโกะกินข้าวผัดจานเล็กจนหมด แล้วมองไปที่กระทะใส่ข้าวผัด กลืนน้ำลาย อ้าปากกำลังจะขออีกจาน แต่มู่เสี่ยวเย่วก็วิ่งเข้ามาในครัว คว้ากระทะวิ่งออกไป

"นี่เป็นส่วนที่เซี่ยหยูเก็บไว้ให้พวกเรา เธออย่าคิดอะไรไม่ดีนะ!" มู่เสี่ยวเย่วตะโกนเป็นภาษาจีน

และเนื่องจากโตมากับร้านอาหารจีน มิโยโกะจึงพอจะเข้าใจ ใบหน้าของเธอแดงเรื่อด้วยความอับอาย

เมื่อไม่ได้กินอาหารต่อ ความรู้สึกอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิในอกก็หายไปทันที

มิโยโกะรู้สึกว่างเปล่าในใจ เธออดทนต่อความรู้สึกแตกต่างและไม่สบายนี้ แล้วถามว่า "อาหารจานนี้ ใช้แค่ต้นหอม ผักโขม และผักกาดขาวใช่ไหม?"

"ใช่ครับ"

"ผงกุ้งกับผงเห็ดหอมที่ใช้ปรุงรสสามารถใส่พอประมาณ" เซี่ยหยูยิ้มเล็กน้อย

"ผงกุ้งกับผักสดเข้ากันได้ดีมาก ช่วยให้ผักมีรสชาตินุ่มละมุนและอร่อยขึ้น จริงๆ แล้วอาหารจานนี้ไม่มีอะไรพิเศษ วัตถุดิบก็ง่ายๆ ทำบ่อยๆ เข้า ชำนาญแล้วรสชาติก็จะไม่ห่างกันเท่าไหร่หรอกครับ"

"ไม่ใช่!"

มิโยโกะขมวดคิ้วแน่น นึกถึงขั้นตอนการทำอาหารของเซี่ยหยูก่อนหน้านี้ แล้วพูดช้าๆ ว่า

"ฉันไม่คิดว่าอาหารที่เรียบง่ายจะทำได้ง่าย ตรงกันข้าม ยิ่งเป็นอาหารที่เรียบง่าย การทำให้มีรสชาติที่น่าอัศจรรย์ก็ยิ่งยากขึ้น!"

"มีพื้นที่ให้เชฟแสดงฝีมือน้อยเกินไป!"

"มีวัตถุดิบหลักแค่ 3อย่าง ข้าว ผักโขม และผักกาดขาว ส่วนต้นหอม ผงกุ้ง และผงเห็ดหอมเป็นแค่เครื่องปรุงรส..." มิโยโกะดึงผมสีม่วงที่หางตาตัวเอง พึมพำว่า

"สำคัญที่สุดคือเครื่องปรุง! ถ้าจะน้อยไปสักอย่างก็ยังดีกว่าเพิ่มสิ่งที่ไม่จำเป็น ไม่อย่างนั้นรสชาติที่สดชื่นเป็นธรรมชาติของอาหารจานนี้ก็จะกลายเป็นซับซ้อนไป"

"ความลับของอาหารจานนี้ก็คือการกลับสู่ความเรียบง่ายนั่นเอง ถ้ารสชาติซับซ้อนก็เท่ากับล้มเหลว!"

--------------------------------

อ่านฟรี 50 ตอน

ตอนที่ 51 เป็นต้นไป ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย