ตอนที่ 36 ลูกค้าคนพิเศษ

***ของขวัญพิเศษสำหรับนักอ่านแฟนพันธุ์แท้ทุกท่าน และขอขอบคุณสำหรับทุกการติดตาม ทุกคำชื่นชม ทุกกำลังใจ วันนี้ 13/10/67 จะลงเพิ่ม จนครบ 50 ตอน และหลังจากตอนที่ 51 เป็นต้นไป ช่วยสนับสนุนกันต่อไปด้วยนะ ขอขอบคุณจากหัวใจ***

——————————————————————

ตอนที่ 36 ลูกค้าคนพิเศษ

ใช้เวลาฝึกชงชาเพียงไม่นานนัก

มู่เสี่ยวเย่วออกมาจากครัว ในมือถือถาดไม้ที่มีแก้วและภาชนะแก้วบรรจุชาวางอยู่

"เชิญดื่มรอก่อนค่ะ" เธอวางแก้วใบหนึ่งตรงหน้า โทโมโยะ อากิ

มู่เสี่ยวเย่วพูดภาษาญี่ปุ่นยังไม่คล่องที่เพราะเพิ่งเรียนมา รีบรินชาให้โทโมโยะ อากิ แล้วยิ้มบางๆ เผยให้เห็นลักยิ้มน่ารัก จากนั้นเธอจึงหมุนตัวเดินไป

แก้วล้างสะอาดมาก น้ำชาใสกิ๊ง เห็นได้ชัดว่าตอนชงชา กากชาถูกกรองออกอย่างละเอียด ทำให้ทั้งแก้วไม่เห็นตะกอนผงชาแม้แต่น้อย

รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ นี้ทำให้โทโมโยะ อากิประทับใจ

ชาเขียวของญี่ปุ่นเมื่อเทียบกับชาในประเทศจีน ใบชาจะละเอียดกว่า

แม้จะกรองอย่างระมัดระวังตอนชง ก็มักจะมีตะกอนปนในน้ำชาได้ง่าย

โทโมโยะ อากิ จับแก้วขึ้นมา เขย่าน้ำชาเบาๆ สีเขียวอมฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้า เขาอดชื่นชมฝีมือการชงชาของคนชงในใจไม่ได้

กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมา

โทโมโยะ อากิถูกทิ้งให้รอมาทั้งเช้า พูดตามตรงคือรู้สึกกระหายและเหนื่อย

น้ำชายังร้อนมาก เขาค่อยๆ จิบเบาๆ แล้วดวงตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

เขาพ่นลมเป่าๆ เพื่อให้ชาชั้นบนเย็นลง และคราวนี้ดื่มในปริมาณที่มากขึ้น

เมื่อน้ำชาร้อนๆ ไหลเข้าปากและกลืนลงท้อง ความร้อนก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายในพริบตา

ในตอนนี้ โทโมโยะ อากิรู้สึกราวกับทุกเซลล์ในร่างกายกำลังเต้นระบำด้วยความยินดี

รู้สึกเคลิบเคลิ้ม ความเหนื่อยล้าจากการทำงานพิเศษต่อเนื่องในช่วงวันหยุดฤดูใบไม้ผลิ ดูเหมือนจะหายไปหมดสิ้น

"...นี่ไม่ใช่ชาเขียวธรรมดาใช่ไหม?" ราวกับค้นพบสมบัติ โทโมโยะ อากิกำแก้วแน่น

อีกทางด้านหนึ่ง

มู่เสี่ยวเย่วทักทายเหรินเสวี่ยและมิซุทานิ ชุน

"พวกคุณไม่ได้ดูเวลาทำการ ที่ติดเอาไว้เมื่อคืนเหรอ?"

มู่เสี่ยวเย่วรินชาเสร็จ ชี้ไปที่ข้อความข้างกระดานเมนูที่ว่างเปล่า

มิซุทานิ ชุนก้มหน้าลงเพื่อกลบเกลื่อนความอึดอัด

เหรินเสวี่ยทำเสียงออดอ้อนอย่างจนใจ

"พี่เสี่ยวเย่ว พี่ก็รู้นี่ว่าอาหารอร่อยมาก พวกเราจะไปสังเกตอะไรมากมายได้ยังไง!"

มู่เสี่ยวเย่วชำเลืองมองคู่รักคู่นี้ จู่ๆ ก็นึกถึงกระแสลูกค้าที่ผิดปกติวันนี้

"เหรินเสวี่ย ฉันจำได้ว่าเธอเป็นนักเต้นบน niconico ใช่ไหม?" มู่เสี่ยวเย่วถาม

จริงดังคาด พอเธอเอ่ยปากถาม เหรินเสวียก็ขายแฟนหนุ่มทันที รีบชี้ไปที่มิซุทานิ ชุน ที่กำลังก้มหน้าอยู่ข้างๆ

"เป็นเขานะ! เมื่อคืนเขาโพสต์ทวีตที่ไม่สุภาพ หลังจากได้ลองชิมอาหารจีนจริงๆ ก็โพสต์ทวีตอีกครั้งเพื่อขอโทษ... พูดยังไงดีล่ะ พวกเรามีอิทธิพลบ้างบน niconico น่ะ"

แค่บ้าง?

มู่เสี่ยวเย่วนึกถึงกลุ่มลูกค้าวัยรุ่นที่ยืนล้อมหน้าร้าน มามาไปไป อดทนรออย่างมาก มุมปากกระตุกเล็กน้อย

เธอเคยคิดว่าบทความรีวิวร้านอาหารของตัวเองช่วยเซี่ยหยูได้มาก ในใจรู้สึกภูมิใจและมีความได้เปรียบทางจิตใจอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ มู่เสี่ยวเย่วรู้สึกถูกกระแทกอย่างแรง บทความรีวิวที่เธอใช้เวลาทั้งคืน เขียนจนดึกดื่น กลับไม่มีประสิทธิภาพเท่าทวีตสั้นๆ ของหนุ่มสาวคู่นี้

ชั่วขณะนั้น ความคิดของมู่เสี่ยวเย่วติดอยู่ในวังวน เธอไม่ได้ตระหนักว่าตัวเองอยู่ต่างแดน แม้แฟนคลับจะตอบรับดี กระตือรือร้น ก็คงไม่สามารถบินมาได้ทันทีหรอก

เธอรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย รินชาให้ลูกค้าอีกโต๊ะ

"ว้าว!"

ลูกค้าโต๊ะนี้เป็นเด็กสาว 3คนที่กำลังจะเข้ามัธยมปลาย พอมู่เสี่ยวเย่วรินชาเสร็จ พวกเธอก็รีบดื่มทันที

เด็กสาวคนหนึ่งที่มีกระบนใบหน้ารีบเอามือปิดปาก

"นี่เป็นชาเขียวเหรอ?"

มู่เสี่ยวเย่วฟังไม่เข้าใจ เธอหันหลังให้เด็กสาว วางถาดไว้บนเคาน์เตอร์หน้าร้าน แล้วนั่งลงข้างๆ เสี่ยวหย่าเพื่อนสนิท

"เป็นอะไรไป?" เสี่ยวหย่าสังเกตเห็นอารมณ์ที่ตกต่ำของมู่เสี่ยวเย่ว จึงถามไปอย่างขบขัน

"ไม่มีอะไร" มู่เสี่ยวเย่วบุ้ยปาก เอามือทั้งสองข้างเท้าคาง เหม่อลอยไป

"มาคิ!"

หลังจากได้ลิ้มลองชาเขียวที่ชงมาอย่างดี สาวน้อยสองคน ก็เรียกเพื่อนคนที่3 ที่กำลังก้มหน้าคิดอะไรบางอย่างอยู่ ให้ตื่นจากภวังค์

สาวน้อยที่มีกระบนใบหน้าพูดอย่างดีใจ "มาคิ บ้านเธออยู่แถวนี้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงร้านอาหารจีนในย่านการค้าเก่านี้เลย"

"แค่น้ำชาก็ประณีตมากแล้ว ฉันตั้งหน้าตั้งตารออาหารที่นี่จังเลย!" สาวผมยาวสีดำอีกคนพูด ขมวดคิ้วด้วยความกังวล

"ไม่รู้ทำไม พอดื่มชาแล้วรู้สึกหิวจัง แต่เราต้องนั่งรอจนถึงบ่ายด้วยสิ!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น โมริตะ มาคิ ก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าสวยงามอ่อนหวานฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

"เพราะปกติร้านนี้แทบไม่มีคนมาใช้บริการน่ะ จึงไม่จำเป็นต้องพูดถึง" นิ้วขาวเนียนของโมริตะ มาคิ กำลังเล่นกับผมทัดข้างหูเล็กน้อย

"ฉันเชื่อในรสนิยมของท่านเทียนเฟิง!"

"อาหารที่นี่ต้องอร่อยมากแน่ๆ!"

สาวน้อยสองคนที่เป็นแฟนคลับตัวยง ไม่ทันได้สังเกตเห็นแววตาซับซ้อนในดวงตาของเพื่อนคนนี้

ในขณะที่โต๊ะของสาวน้อยกำลังคุยกันอย่างออกรส ทางด้านมิซุทานิ ชุน กลับมีเหงื่อเย็นซึม

เหรินเสวี่ยยิ้มหวาน พูดคุยกับเสี่ยวหย่าและมู่เสี่ยวเย่ว มือข้างหนึ่งวางอยู่บนต้นขาของมิซุทานิ ชุน

เมื่อสาวน้อยสองคนที่กำลังจะเข้ามัธยมปลายพูดอะไรบางอย่างที่กล้าหาญและตรงไปตรงมา มือของเธอก็บีบแรงขึ้นเงียบๆ

มิซุทานิ ชุน มีสีหน้าซีดเขียว รีบหันหลังให้แฟนคลับตัวน้อย โดยไม่กล้าส่งเสียง

ตึก ตึก

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ร้านเล็กๆ ก็ต้อนรับสาวสวยอีกคน

เนื่องจากเป็นช่วงปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ ซาวะมุระ เอริริ จึงไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน

แต่แต่งตัวในชุดลำลอง สวมชุดกระโปรงผ้าสีเขียวสลับขาวห่อหุ้มร่างกายอันเยาว์วัยและงดงาม

ขายาวเรียวสวมถุงน่องสีดำเหนือเข่าเนียนเรียบ

ยังคงเป็นทรงผมสีทองเปียสองข้าง เมื่อเดิน เปียผมก็กระเด้งกระดอน ประกอบกับใบหน้าที่งดงามราวกับตุ๊กตาเซรามิก ช่างน่ารักและสดใสจริงๆ

พอเข้ามาในร้าน ซาวะมุระ เอริริ ก็ได้รับสายตาชื่นชมจากทุกคน

นอกจากความสวยงามแล้ว ผมสีทองของเธอก็ดึงดูดสายตาจริงๆ

"สวัสดี"

กวาดตามองรอบร้าน เห็นโทโมโยะ อากินั่งอยู่ ซาวะมุระ เอริริ ก็ทักทาย แล้วนั่งลงตรงข้าม

มู่เสี่ยวเย่วกลับเข้าครัวเพื่อเปลี่ยนกาน้ำชาร้อนออกมา รินชาให้เอริริเต็มแก้ว

"ขอบคุณค่ะ"

อย่างน้อยต่อหน้าคนแปลกหน้า มารยาทของซาวะมุระ เอริริ ก็ไร้ที่ติ ยิ้มน้อยๆ ราวกับคุณหนูตระกูลดี บุคลิกไม่ธรรมดา

โต๊ะของสาวน้อยก็เริ่มนินทาอีกครั้ง

"ทำไมถึงได้เจอสาวน่ารักขนาดนี้ในร้านเล็กๆ แบบนี้นะ!" สาวหน้ากระ พูดด้วยสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

อีกคนหนึ่งเสริม "เหมือนตัวเอกในการ์ตูนสองมิติเลย!"

โมริตะ มาคิ ฝืนยิ้ม

พอนั่งลง ทั้งโทโมโยะ อากิและซาวะมุระ เอริริ ต่างก็ไม่รู้จะพูดอะไร เงียบกันอย่างประหลาด

เพื่อนวัยเด็กก็แค่คำพูดที่ฟังดูดี ความห่างเหินระหว่างทั้งสองคนดำเนินมา 7ปีแล้ว ต้องมีจุดเปลี่ยนถึงจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมได้

ส่วนที่ซาวะมุระ เอริริ เชิญโทโมโยะ อากิมากินอาหารจีนที่นี่ด้วยกัน ก็แค่หาคนมาเป็นเพื่อน และถือโอกาสแก้แค้นนาคิริ เอรินะที่โต้เถียงกับเธอจนดึกดื่นเมื่อคืน

ดังนั้น พอนั่งลงเก้าอี้ยังไม่ทันอุ่น ซาวะมุระ เอริริ ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ถ่ายรูปภายในร้านอาหาร 2-3ภาพ แล้วส่งให้สาวน้อยที่ปฏิเสธคำเชิญของเธออย่างเย็นชา

"เฮ้! เอรินะ ฉันมาถึงร้านอาหารแล้วนะ พูดถึงที่นี่ เปิดทำการปกติตอน 6 โมงเย็น พอดีวันนี้ฉันเขียนต้นฉบับเสร็จแล้ว หวังว่าการรอคอยของฉันจะคุ้มค่านะ!"

ตุ้ด ตุ้ด

พอส่งข้อความไป โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาทันที

ชำเลืองมองเนื้อหาที่ตอบกลับมา ซาวะมุระ เอริริ เผยรอยยิ้มเห็นฟันเขี้ยวเล็กน้อย แล้วหัวเราะเบาๆ

"ยัยลิ้นเทพนี่ น่ารักจริงๆ นะ!"

เธอทำหน้า เหมือนคนหื่นกาม ท่าทางนั้นราวกับกำลังคิดบทการ์ตูนโดจินชิ 18+ เรื่องใหม่

โทโมโยะ อากิ ที่นั่งตรงข้ามยกแว่นขึ้นมอง

--------------------------------

ฝากติดตาม สนับสนุน และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะ

หากพบคำผิด แจ้งได้เลย