บทที่ 38 นี่มันการตอบแทนน้ำใจแบบไหนกัน?

ชานเมืองหลินหาง

หลังจากฝนฟ้าคะนองอย่างหนัก อากาศก็เย็นสบายลงชั่วคราว กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดินลอยอยู่ในอากาศ

หยดน้ำฝนยังคงไหลลงมาจากชายคาศาลาเล็กๆ ดูราวกับสร้อยไข่มุกที่แขวนอยู่ตรงนั้น แสงอาทิตย์สะท้อนวิบวับจนแสบตา

เมื่อมองรวมกับกระถางต้นไม้ที่มีดอกสีแดงและใบสีเขียวข้างๆ ดูราวกับโลกการ์ตูนที่วาดโดยนักวาดมังงะ

ใต้ศาลาเล็กๆ คุณย่าฟาง หรงจวนนั่งอยู่บนม้านั่งหินเล็กๆ กำลังเก็บลูกพลับในตะกร้าอย่างพิถีพิถัน

"คุณย่าฟาง ต้องล้างลูกพลับพวกนี้ให้สะอาดทั้งหมดเลยหรือคะ?"

หลิน ซีหน่าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ลากเก้าอี้เล็กๆ มานั่ง คอยช่วยล้างและเช็ด

เธอสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนยาวเหนือเข่าเล็กน้อย เผยให้เห็นขาเรียวยาวขาวผ่องราวกับหยก ใบหน้างดงามที่อยู่ในฉากหลังนี้ ดูราวกับตัวละครเอกหญิงที่เดินออกมาจากการ์ตูน

"ใช่ ต้องล้างให้สะอาดทั้งหมด" คุณย่านวดเอวเบาๆ "ลูกพลับพวกนี้ฝาดมาก กินสดๆ รสชาติไม่ดี แต่เอาไปดองเหล้าได้ดีทีเดียว"

"อ้อ" หลิน ซีหน่าพยักหน้า "ดีนะที่ตอนนั้นฉันซื้อมาแค่นิดเดียว ไม่งั้นคงไม่รู้จะจัดการยังไง"

"พอเถอะ เข้าไปหาถั่วแดงเล่นข้างในเถอะ ฉันจัดการเองได้ ระวังเลอะเสื้อผ้าด้วย" คุณย่ายิ้มพลางโบกมือไล่

"พี่ก็รู้แต่จะกอดกีตาร์เหม่อลอย ไม่สนใจฉันเลย" หลิน ซีหน่าทำปากยื่น พูดอย่างน้อยใจ "ฉันอุตส่าห์มาดูพี่ตั้งไกล น่าโมโหจริงๆ"

"ทั้งแก่ทั้งเด็กก็เหมือนกัน" คุณย่าส่ายหน้าอย่างจนปัญญา "คนแก่ก็สู้กับพู่กันทั้งวัน คนเด็กก็สู้กับกีตาร์ทั้งวัน แถมยังเขียนอะไรไม่ออกเหมือนกัน ถ้าไม่รู้ก็นึกว่าสองคนนี้กำลังแข่งกันว่าใครจะอั้นได้นานกว่ากัน"

หลิน ซีหน่าได้ยินแล้วก็หัวเราะคิกคัก ผมสั้นที่เพิ่งตัดใหม่พลิ้วไหวเบาๆ ในสายลมเย็นหลังฝนตก

"ทำไมถึงตัดผมสั้นล่ะ ตอนก่อนผมยาวสวยออก" คุณย่าพูดอย่างเสียดาย

"อีกไม่นานต้องแสดงเป็นตำรวจหญิง บทบาทต้องการแบบนี้ค่ะ"

"อ๋อ งั้นก็ต้องตัดสินะ" คุณย่าหยิบผ้าขนหนูบนไหล่มาเช็ดเหงื่อ "เฮ้อ หลินน้อย หนูยังเด็กแต่อาชีพก็รุ่งโรจน์แล้ว ส่วนถั่วแดงของเรา... ไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาฮึดสู้ได้อีกไหม"

"พี่ก็ยังไม่แก่นะคะ แถมยังมีพรสวรรค์ขนาดนั้น ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน"

หลิน ซีหน่าหยิบลูกพลับขึ้นมากัดคำหนึ่ง รสชาติเปรี้ยวฝาดระเบิดในปาก ทำให้เธอควบคุมสีหน้าไม่อยู่ทันที

"พูดแบบนั้นก็ถูก แต่สิ่งที่ฉันกังวลคือตัวเธอจะทนแรงกดดันขนาดนี้ไม่ไหว"

คุณย่าทำหน้ากังวล "หนูดูสิ เธอหลบอยู่แต่ในห้องไม่ยอมเจอใครทั้งวัน หลายวันมานี้ก็ไม่เห็นเธอยิ้มเลย ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ต้องป่วยแน่ๆ"

หลิน ซีหน่ากลอกตาไปมา "คุณย่าฟาง จริงๆ แล้ว... มียารักษาใจอย่างหนึ่งที่เหมาะกับพี่มากเลยนะคะ"

"อะไรหรือ?"

"ให้เธอมีแฟนสักคน อารมณ์ก็จะดีขึ้นเองค่ะ" หลิน ซีหน่าลดเสียงลง ตาเป็นประกาย "แถมรสชาติหวานอมเปรี้ยวของความรักก็เป็นแรงบันดาลใจในการสร้างสรรค์ผลงานด้วย ได้ประโยชน์สองต่อเลย!"

คุณย่ามองเธอด้วยรอยยิ้ม "หลินน้อย ปกติคงอ่านนิยายรักๆ ใคร่ๆ ไม่น้อยสินะ?"

"อ๊ะ... อ๊ะ?" ใบหน้าน่ารักของหลิน ซีหน่าแดงขึ้นมา พูดอย่างเขินอาย "ก็... แค่อ่านบ้างนิดหน่อย"

"ถ้าเธอมีใจ ก็คงมีแฟนไปนานแล้ว" คุณย่าถอนหายใจอย่างหมดหวัง "ตั้งแต่สมัยเรียน ผู้ชายที่วิ่งตามเธอก็ต่อแถวยาวแล้ว แต่เธอกลับไม่เคยมองใครเลยสักคน"

"ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นหรอก แม้แต่พวกเราเองก็สงสัยว่าเธอจะไม่ชอบผู้ชายหรือเปล่า"

???

หลิน ซีหน่าค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้ออกไปด้านข้างเล็กน้อย แล้วถามอย่างระมัดระวัง "อาจจะเป็นเพราะ... มาตรฐานของเธอสูงก็ได้นะคะ?"

"ทั้งหนุ่มนักเขียน ดาราดัง นักธุรกิจหัวกะทิ ผู้มีการศึกษาสูงจากต่างประเทศ แม้แต่ลูกหลานคนดังก็มี... จะเอายังไงอีกล่ะ นอกจากจะเลือกเทพเจ้าหยกฮ่องเต้?"

คุณย่าทำหน้าจนปัญญา "หลายปีมานี้ ผู้ชายคนเดียวที่เห็นเธอพูดถึงบ่อยๆ ก็มีแต่อาจารย์โจวอะไรนั่น... แต่ก็เป็นคนที่เห็นหัวแต่ไม่เห็นหาง"

หลิน ซีหน่าพยักหน้าแรงๆ "หนูก็รู้สึกว่าเธอมีความรู้สึกดีๆ กับอาจารย์โจวเป็นพิเศษ น่าเสียดายที่ไม่ได้เจอตัวจริง"

"ถ้าหาตัวอาจารย์โจวคนนั้นเจอจริงๆ นอกจากจะแก้ปัญหาเรื่องคู่ของเธอได้แล้ว ยังช่วยกันแต่งเพลงได้ด้วย มันสมบูรณ์แบบมาก!"

"หาคนไม่เจอ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์" คุณย่าส่ายหน้า "อีกอย่าง เรื่องพรหมลิขิตนี่บังคับไม่ได้หรอก ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ พอเธอเบื่อความเหงา ก็จะรีบเองแหละ"

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังมาจากประตูใหญ่ "ป้าฟางครับ พัสดุมาส่งครับ!"

คุณย่ารีบเช็ดมือแล้วลุกขึ้นไปรับ

แต่พอเห็นกล่องใหญ่กล่องเล็กที่กองสูงเป็นภูเขา ก็ตกตะลึงทันที

"อะไรกันนี่ เยอะขนาดนี้?"

"ใช่ครับ" พนักงานส่งของเช็ดเหงื่อพลางพูด "แถมยังหนักด้วย ผมช่วยขนเข้าไปให้นะครับ"

"เอ้อ ดีๆ ขอบคุณนะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

พนักงานส่งของอุ้มกล่องใหญ่เข้าไปข้างใน พอเห็นหลิน ซีหน่าที่นั่งอยู่ข้างใน ก็รู้สึกตาลายไปชั่วขณะ คนถึงกับมึนงง

โอ้โห นี่มันเจอนางฟ้าเลยหรือเนี่ย?

"วางตรงนี้ก็ได้" คุณย่าเตือน

"อะไรนะ? อ๋อ ได้ครับ ได้ครับ" พนักงานส่งของรีบวางกล่องลง แล้ววิ่งออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ

"คุณตา! ถั่วแดงน้อย! ใครซื้อของมาเยอะแยะขนาดนี้?" คุณย่าตะโกนเสียงดัง

"ผมไม่ได้ซื้ออะไรนะ" คุณตาเดินออกมาพลางนวดเอว แว่นสายตายาวห้อยอยู่ที่คอ บนหนวดเปื้อนหมึกเล็กน้อย ดูตลกนิดๆ

"น่าจะเป็นของฉัน" ซวี่หลิงเยว่เดินออกมาจากห้อง สวมเสื้อกล้ามไม่มีแขนกับกางเกงขาสั้น เผยให้เห็นรูปร่างที่เซ็กซี่อย่างไม่ปิดบัง

โดยเฉพาะขายาวเรียวที่มีเนื้อนิดหน่อย ทำให้แม้แต่หลิน ซีหน่าก็ยังรู้สึกอิจฉา

เธอยังสวมแว่นกรอบไม้ที่ดูเชยๆ ทำให้ดูเหมือนคนโง่ๆ น่ารักๆ

"หนูซื้ออะไรมาเยอะแยะขนาดนี้?" คุณย่าพูดพลางใช้กรรไกรตัดกล่อง "จะขุดรูอยู่ที่นี่ข้ามฤดูหนาวหรือไง?"

"ไม่ได้ซื้อค่ะ มีคนส่งมาให้" ซวี่หลิงเยว่ฉีกเทปกาวออกโดยตรง แล้วเปิดฝากล่องแช่เย็น

"เอ๊ะ ปูรมควัน?" คุณตาตาโต "แถมยังเป็นแบบที่มีไข่ด้วย ของดีเลยนะ!"

คุณย่าที่เปิดกล่องอีกใบก็ทำหน้าตกใจ "ปลาหมึกแห้งตัวใหญ่จัง!"

"นี่ยังมีปลาดิบอีก... ว้าว เยอะมากๆ เลย"

หลังจากเปิดกล่องทั้งหมด ทั้งสามคนหันไปมองซวี่หลิงเยว่พร้อมกัน

"ใคร ส่ง มา ให้?"

ซวี่หลิงเยว่ดึงกระดาษโน้ตที่ติดอยู่ในกล่องใหญ่ออกมา อ่านหนึ่งรอบ สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยมีคลื่นริ้วเล็กๆ

หลังจากอ่านสองรอบ เธอก็หันกระดาษมาให้ดู ชี้ที่ลายเซ็นด้านล่าง

"โจว?" หลิน ซีหน่ากระโดดขึ้นมาทันที "อาจารย์โจว?!"

"เป็นคุณโจวบรรณาธิการของเธอ" ซวี่หลิงเยว่พูดเรียบๆ

"อะไรนะ คุณโจวบรรณาธิการของฉัน..." หลิน ซีหน่าหรี่ตา ทำหน้าเหมือนค้นพบความลับ "พี่ ทำไมคุณโจวบรรณาธิการถึงส่งของมาให้พี่เยอะขนาดนี้ล่ะ?"

"เพราะฉันส่งลูกพลับให้เขาไปกล่องหนึ่ง เขาเลยตอบแทนน้ำใจมา"

"ลูกพลับของหนูกล่องเดียวมันราคาเท่าไหร่กัน?" คุณย่ารู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล "อาหารทะเลพวกนี้รวมกันก็หลายพันแล้ว นี่มันการตอบแทนน้ำใจแบบไหนกัน?"

"แถมยังเขียนอะไรแบบนี้มาด้วย" หลิน ซีหน่าแย่งกระดาษโน้ตมา กระแอมเล็กน้อยแล้วอ่าน "สิ่งที่ไม่ฆ่าคุณ จะทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้น..."

อ่านยังไม่ทันจบ แขนของเธอก็ถูกมือข้างหนึ่งจับไว้แน่น

"หลินน้อย อย่าขยับ!" คุณตาทำหน้าตกใจ "ขอดูกระดาษโน้ตนั่นหน่อย"

"อ๋อ ได้ค่ะ" หลิน ซีหน่ารีบส่งกระดาษให้

คุณตารับมาดูสองสามที แล้วรีบสวมแว่นสายตายาวอย่างลนลาน

เขาก้มลงดูอย่างละเอียด สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนจากตกใจเป็นดีใจสุดขีด แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ท่าทางเหมือนเด็กที่ได้ลูกอมที่ชอบ

"เกิดอะไรขึ้น?" ซวี่หลิงเยว่ทำหน้างงๆ

"ฉันจะไปรู้เหรอ" คุณย่าส่ายหน้าอย่างงุนงง

ไม่กี่นาทีต่อมา ก็มีเสียงหัวเราะบ้าคลั่งดังมาจากในบ้าน "ตัวอักษรสวย ตัวอักษรสวย! ฮ่าๆๆๆ..."

"อย่าไปสนใจเขาเลย เป็นบ้าอีกแล้ว" คุณย่าพูดพลางเก็บอาหารทะเล "เดี๋ยวอย่าลืมโทรไปขอบคุณเขาด้วยนะ ส่งของดีๆ มาให้เยอะขนาดนี้ เขาคงเสียเงินไม่น้อยเลย"

"ทำไมต้องรอเดี๋ยวด้วยล่ะ" หลิน ซีหน่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปพลิเคชันส่งข้อความเฟยซิน "โทรไปเลยสิ"

เธอกดเข้าไปที่รูปโปรไฟล์ของโจวฮ่าวในเฟยซิน แล้วขอวิดีโอคอล

(จบบทที่ 38)