บทที่ 343 จีนกำลังจะทำอะไร?!

เฉินเสี่ยวซินเดินทางกลับเซินไห่อย่างราบรื่น และพบกับหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งที่สนามบิน

ทั้งสองคนไม่ได้เจอกันเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว ตอนนี้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความแค้นของเหยียนเสี่ยวซีกลับเผยความรักอันไม่สิ้นสุด ถ้าไม่ใช่เพราะว่าในสนามบินมีคนเยอะเกินไป เธอคงอยากจะกระโจนเข้าไปจูบไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจตรงหน้านี้ให้ตายไปเลย

"ไอ้บ้า" เหยียนเสี่ยวซีคล้องแขนเขาเบาๆ ชำเลืองมองเขาอย่างเย้ายวน แล้วถามอย่างหงุดหงิด "คิดถึงฉันไหม?"

"แน่นอน คิดถึงทุกวันเลย ดูสิ ไม่ได้เจอเธอตั้งหนึ่งสัปดาห์ ฉันผอมไปตั้งรอบแล้ว!" เฉินเสี่ยวซินตอบอย่างกวนๆ "จริงๆ นะ คิดถึงเธอตลอดเวลา ทุกลมหายใจคือความคิดถึงเธออย่างลึกซึ้ง"

"ไปไป๊!" "รู้จักแต่พูดจาไพเราะ" เหยียนเสี่ยวซีพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ แต่จริงๆ แล้วในใจหวานซึ้งมาก เธอกอดแขนเขาแน่น พูดอย่างอ่อนหวาน "จำหูเหวินจิ้งได้ไหม? เธอเพิ่งได้เหรียญทองจากการแข่งขันคณิตศาสตร์โอลิมปิกระดับนานาชาติ แล้วก็อยากมาเรียนคณะคณิตศาสตร์ที่เซินไห่"

"อ้อ" "ก็มาสิ" "เธอเป็นรองศาสตราจารย์คณะคณิตศาสตร์ ตอนนั้นก็ช่วยดูแลเธอหน่อย อ้อ แล้วเธออยากเรียนถึงระดับไหนล่ะ?" เฉินเสี่ยวซินถาม

"เธออยากอยู่ต่อที่มหาวิทยาลัย ฉันก็ตามใจเธอ พอดีนายเป็นผู้รับผิดชอบศูนย์วิจัยคณิตศาสตร์ ฉันคิดว่าพอเธอจบปริญญาเอก ก็ส่งเธอไปที่ของนายเลย ให้มีประสบการณ์นักวิจัยหลังปริญญาเอกสักสองปี แล้วช่วยเธอสมัครตำแหน่งรองศาสตราจารย์" เหยียนเสี่ยวซีเม้มปาก พูดเสียงหวานเย้ยๆ "แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นรองศาสตราจารย์พิเศษนะ"

เฉินเสี่ยวซินลากกระเป๋าเดินทาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดว่า "ตำแหน่งพิเศษของมหาวิทยาลัยเราไม่ใช่การจ้างระดับสูงนะ ก็เป็นมหาวิทยาลัยชั้นนำ 9 แห่งนี่นา ตอนนั้นเธอคงไม่มีตำแหน่งประจำแน่ๆ เป็นแบบไม่ได้เลื่อนก็ต้องออก ถึงฉันจะช่วยรักษาตำแหน่งเธอได้ แต่ก็แทบไม่มีอนาคตอะไรเลย"

"แล้วจะทำยังไงดี?" "หรือว่าพอจบนักวิจัยหลังปริญญาเอกก็จบเลย?" เหยียนเสี่ยวซีถาม

"ยังไง?" "แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ?" เฉินเสี่ยวซินเบะปาก ตอบอย่างจริงจัง "นักวิจัยหลังปริญญาเอกในประเทศเรามีขั้นตอนเข้าและออกนะ ต้องลงทะเบียนอย่างเป็นทางการ แถมหลายเมืองยังมีเงินอุดหนุนพิเศษสำหรับนักวิจัยหลังปริญญาเอกด้วย อีกอย่าง นักวิจัยหลังปริญญาเอกสาขาคณิตศาสตร์ หางานผู้บริหารในบริษัทได้ง่ายๆ เลย จำเป็นต้องอยู่ในมหาวิทยาลัยด้วยเหรอ"

เหยียนเสี่ยวซีเบะปาก พึมพำว่า "ตอนแรกฉันก็คิดเหมือนนายนะ ให้เธอเรียนจบปริญญาเอกแล้วเข้าเป็นนักวิจัยหลังปริญญาเอกสองปี พอออกมาก็ช่วยหางานผู้บริหารในบริษัทให้ เงินเดือนเริ่มต้นก็ล้านนึงแล้ว แต่เธอไม่ยอมเด็ดขาด อยากทำวิจัยคณิตศาสตร์อย่างเดียว"

"..." "มีอะไรดีให้วิจัย" "รองศาสตราจารย์เดือนหนึ่งแค่หมื่นกว่าบาท เซินไห่ก็เป็นเมืองที่มีค่าครองชีพสูง ถึงฉันจะช่วยขอทุนให้ได้ ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ" เฉินเสี่ยวซินตอบอย่างเหม่อลอย "แน่นอนว่าสุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับเธอเอง ถ้าอยากอยู่ต่อในมหาวิทยาลัยจริงๆ ฉันก็จะจัดการให้"

"อืม" เหยียนเสี่ยวซีตอบเบาๆ แล้วพูดอย่างเขินอาย "ตอนกลางคืน... ตอนกลางคืน..."

เฉินเสี่ยวซินหน้าเศร้าทันที นึกถึงการต่อสู้อันโหดร้ายคืนนี้ ความหนาวเย็นแล่นปราดจากส่วนลึกของหัวใจไปทั่วร่าง บางที... บางทีเขาอาจจะไม่ได้เห็นพระอาทิตย์วันพรุ่งนี้แล้ว

…

คืนเงียบสงัด

จู่ๆ ก็มีเสียงโมโหของเหยียนเสี่ยวซีดังขึ้นในห้องนอนที่มืดสนิท

"นายหมายความว่าไง?" "แต่ก่อนฮึดฮัดตั้งนาน ตอนนี้กลับมาแค่ขอไปที" เหยียนเสี่ยวซีนอนทับบนตัวใครบางคน มือเล็กๆ บีบเอวเขาแรงๆ ถามอย่างโกรธๆ "หมายความว่าไงกันแน่?"

เฉินเสี่ยวซินตอบอย่างเก้อเขิน "ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย ขอเวลาฉันหนึ่งเดือนนะ ให้ฉันได้พักผ่อนสักพัก ถึงตอนนั้นฉันจะให้เธอเห็น... เห็นฉันที่แข็งแรง! จริงๆ นะ ไม่โกหกแน่นอน แบบสิบชั่วโมงติดต่อกันเลยนะ"

"ฮึ!" "อย่ามาหลอก" "ให้นายหนึ่งเดือน แล้วนายก็จะขอครึ่งปี ให้นายครึ่งปี นายก็จะขอหนึ่งปี กลอุบายของนายน่ะ ฉันรู้ทันหมดแล้ว!" เหยียนเสี่ยวซีบีบแก้มเขา พูดอย่างหงุดหงิด "ตอนแรกๆ ที่เริ่มกัน นายก็แค่รู้จักทำมั่ว ตอนนี้ฉันชินแล้ว นายก็หลบฉันทุกวัน ไอ้ผู้ชายบ้า จะเอานายไว้ทำไมกัน?"

ใบหน้าของเฉินเสี่ยวซินแทบจะไหม้แล้ว เขาพูดติดๆ ขัดๆ ว่า "ฉัน... ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก ใครใช้ให้เธอดุดันขนาดนั้นล่ะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ดูตัวเล็กๆ แบบนี้ แต่ในร่างกายกลับมีพลังมหาศาล"

"นายต่างหากที่อ่อนแอเกินไป!" เหยียนเสี่ยวซีขยับตัว ปรับท่าให้สบายที่สุด แล้วพูดว่า "ช่างเถอะ คุยเรื่องจริงจังกันดีกว่า ภาควิชาฟิสิกส์กำลังจะมีการปรับโครงสร้าง ศาสตราจารย์อู่อาวุโสคงเกษียณปีหน้า หัวหน้าอู๋คนเล็กน่าจะก้าวขึ้นไปอีกขั้น เป็นรองคณบดีคณะวิทยาศาสตร์กายภาพโดยตรง แล้วตำแหน่งหัวหน้าก็จะว่างลง..."

"หมายความว่าไง?" "ให้ฉันไปเป็นหัวหน้าเหรอ?" เฉินเสี่ยวซินถาม

"เหมือนจะมีความคิดแบบนั้น แต่ก็แค่ความคิดเท่านั้นแหละ เพราะนายยังมีโครงการวิจัยระดับชาติหลายโครงการ แถมยังเป็นผู้รับผิดชอบศูนย์วิจัยคณิตศาสตร์ด้วย ดังนั้น... คงไม่มาหานายหรอก" เหยียนเสี่ยวซีเบะปาก พูดเสียงอ้อนๆ "น่าจะเป็นรองหัวหน้าคนปัจจุบันเลื่อนขึ้นไปโดยตรง แล้วฉันก็มาเป็นรองหัวหน้าแทนตำแหน่งที่ว่าง"

เฉินเสี่ยวซินอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็กลับมาสงบเร็ว พูดอย่างซุกซน "โอ้โห งั้นต่อไปฉันต้องพยายามหน่อยแล้ว ถ้าไม่สามารถบริการเธอได้ดี นี่... นี่จะถูกตัดงบประมาณเลยนะ"

เหยียนเสี่ยวซีชำเลืองมองเขา เชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งๆ พูดว่า "รู้ก็ดี! ต่อไปถ้าไม่ทำให้ฉันอารมณ์ดี ฉันจะใส่ร้ายนายเลย"

พูดจบ เธอที่เดิมซุกอยู่ในอ้อมกอด ก็พลันปีนขึ้นไปบนตัวเขา นั่งคร่อมที่เอวเขา จ้องมองเขาจากด้านบน พูดอย่างจริงจังว่า "ฉันบอกแล้วว่าคืนนี้เป็นวันตายของนาย!"

"หา?" "โอ๊ย โอ๊ย"

ก่อนที่เฉินเสี่ยวซินจะทันได้ตั้งตัว เหยียนเสี่ยวซีก็คว้าผ้าห่มมาปิดคลุมทั้งตัวเองและเขาทันที แล้วใต้ผ้าห่มก็มีเสียงต่อสู้กันวุ่นวาย...

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนที่เฉินเสี่ยวซินโผล่ออกมาจากใต้ผ้าห่ม ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว เขาเดินโซเซไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำอุ่นก่อน แล้วนั่งบนชักโครกคิดทบทวนชีวิต

รู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว พลังการต่อสู้ของผู้หญิงคนนี้ยิ่งนานยิ่งน่าตกใจ

"หรือว่า..." "ไตของฉันต้องอัพเกรดอีกครั้ง?" เฉินเสี่ยวซินขมวดคิ้วแน่น

แม้ว่าการอัพเกรดต่อไปจะมีข้อดีคือสามารถรับมือกับผู้หญิงในผ้าห่มคนนั้นได้ชั่วคราว แต่ปัญหาที่ตามมาก็มีมาก เพราะ... เพราะเธอก็จะแข็งแกร่งขึ้นด้วย และจะแข็งแกร่งมากๆ ด้วย

บางที นี่คงเป็นโชคชะตาสินะ! เฉินเสี่ยวซินถอนหายใจลึกๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความทุกข์และความจนใจต่อชีวิต

เมื่อเขากลับเข้าไปในผ้าห่ม ปีศาจน้อยที่เอาแต่ใจนั่นก็ขยับตัวมุดเข้ามาในอ้อมกอดของเขา แล้วก็สูดดมตัวเขาแรงๆ

"ชอบกลิ่นหอมๆ ของนายจัง" เหยียนเสี่ยวซีเงยหน้าขึ้นมอง มองเขาที่เห็นแค่เงาๆ ในความมืด กระซิบว่า "ที่รัก เรื่องการเลือกตั้งรองหัวหน้า นายต้องช่วยฉันออกแรงหน่อยนะ"

"ฉันออกแรง?" "ฉันจะออกแรงยังไงล่ะ?" เฉินเสี่ยวซินกอดเธอไว้ พูดเบาๆ ว่า "ตำแหน่งของเธอในมหาวิทยาลัยฟู่ตั้นสูงกว่าฉันตั้งเยอะ อธิการบดียังต้องฟังเธอเลย"

"โธ่" "ไม่เหมือนกันนะ" "การลงคะแนนต้องเป็นประชาธิปไตย ต้องยุติธรรม โปร่งใส และเปิดเผย จะกำหนดไว้ก่อนได้ยังไง" เหยียนเสี่ยวซีกลอกตา พูดอย่างจริงจัง

เฉินเสี่ยวซินก็ไม่ได้พูดอะไร จริงๆ แล้วเขาก็เข้าใจว่าทำไมปีศาจน้อยถึงยึดมั่นเรื่องความยุติธรรม โปร่งใส และเปิดเผยขนาดนี้ เพราะในสถานการณ์ที่ผลลัพธ์ชัดเจนอยู่แล้ว ความยุติธรรมในกระบวนการเท่านั้นที่จะปิดปากคนซุบซิบนินทาได้

แต่ว่า คุณสมบัติของเธอก็ไม่มีปัญหาอะไรนี่

…

สหรัฐอเมริกา

ห้องปฏิบัติการแห่งชาติลอเรนซ์ลิเวอร์มอร์

ในที่สุดศาสตราจารย์วิลสันก็ได้รับข้อมูลที่เขาอยากได้มานาน เป็นข้อมูลเกี่ยวกับอุปกรณ์เลเซอร์พลังงานสูงของจีน ตอนนี้อเมริกาสามารถทำกำลังเลเซอร์พลังงานสูงได้ 500 กิโลวัตต์แล้ว แม้ว่าเป้าหมายจะเป็น 1 เมกะวัตต์ แต่ตอนนี้ก็ยังมีความยากลำบากอยู่บ้าง

เมื่อเขาเปิดไฟล์ที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ เพียงแค่ไม่กี่นาที เขาก็ตกใจจนแทบทำคางหล่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความไม่อยากเชื่อ

ไม่... ไม่จริงใช่ไหม? อุปกรณ์เลเซอร์พลังงานสูง 10,000 กิโลวัตต์? ศาสตราจารย์วิลสันคิดว่าตัวเองอ่านผิด รีบถอดแว่นตาขยี้ตาแรงๆ สวมแว่นกลับเข้าไปอย่างรวดเร็วแล้วมองตัวเลขนั้นอย่างละเอียด ไม่ผิดแน่ มันคือ 10,000 กิโลวัตต์จริงๆ!

"พระเจ้า!" "ไม่ใช่... ไม่ใช่บอกว่าแค่หลายเท่าเหรอ?" "ทำไมถึงเป็น 20 เท่า? 500 กิโลวัตต์กับ 10,000 กิโลวัตต์..."

ศาสตราจารย์วิลสันรู้สึกขนหัวลุกไปหมด พร้อมกับความรู้สึกหวาดกลัวอย่างลึกซึ้ง และความดีใจที่รอดพ้นจากหายนะ แน่นอนว่าส่วนใหญ่เป็นความรู้สึกจนใจและเศร้าสลด

อเมริกาในฐานะมหาอำนาจในปัจจุบัน แทบจะคอยขัดขวางพวกเขาทุกด้าน มองพวกเขาเป็นหนามยอกอก ผลคือภายใต้การคว่ำบาตรอย่างรุนแรงหลายครั้ง พวกเขาไม่เพียงแค่ไม่ล้าหลังในการพัฒนา แต่กลับพัฒนาได้ดียิ่งขึ้น แถมยังบรรลุเป้าหมายการนำหน้าอย่างไกลในหลายสาขาสำคัญ

เทคโนโลยีผลึกเลเซอร์! แต่เดิมอเมริกานำหน้าในสาขานี้มากมาย แต่ตอนนี้... พวกเขาทำกำลังได้ถึง 10,000 กิโลวัตต์เลย นี่มันบ้าไปแล้ว! ถ้าเทคโนโลยีนี้เป็นคนอื่นวิจัย ศาสตราจารย์วิลสันคงไม่เชื่อเด็ดขาด แต่ถ้าเป็นเฉินเสี่ยวซิน ความน่าเชื่อถือสูงมาก!

เขารีบพลิกไปดูเนื้อหาด้านหลัง ศาสตราจารย์วิลสันหาเนื้อหาเกี่ยวกับเทคโนโลยีผลึกเลเซอร์ ด้วยประสบการณ์วิจัยหลายสิบปีในด้านนี้ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกตกใจและหวาดกลัว!

"ยัง... ยังทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?"

นี่เป็นผลึกที่ไม่ธรรมดา เป็นเทคโนโลยีผลึกที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำลายแนวคิดในด้านนี้ของศาสตราจารย์วิลสันโดยสิ้นเชิง เขาถึงกับสงสัยว่า... ตัวเองถูกยุคสมัยทิ้งไว้ข้างหลังแล้วหรือเปล่า

สูดหายใจลึกๆ ศาสตราจารย์วิลสันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไปยังหมายเลขหนึ่ง

ครู่หนึ่งต่อมา

ชายแก่ฉันขาวคนหนึ่งปรากฏตัว

"จีนมีเทคโนโลยีผลึกเลเซอร์ใหม่ อุปกรณ์เลเซอร์พลังงานสูงที่ผลิตด้วยเทคโนโลยีนี้ มีกำลังถึง 10,000 กิโลวัตต์!" ศาสตราจารย์วิลสันไม่พูดอ้อมค้อม พูดตรงๆ เลย

เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนเก่า ชายแก่ฉันขาวก็ชะงักไปทันที

"หนึ่ง..." "หนึ่งหมื่นกิโลวัตต์?" "พวกเขา... พวกเขากำลังจะทำอะไร?!!!"

.

หนิงหนิง Talk 🍎

จบไปแล้วนะคะ กับบทสุดท้ายที่อยู่ในมือผู้แปล ตอนนี้แปลทันต้นฉบับแล้ว100%

เนื่องจากเหตุผลที่ผู้แต่งเคยแจ้งไป ล่าสุดผู้แต่งขอหยุดพักผ่อนสักพักนะคะ จะกลับมาแต่งต่อเร็วๆนี้

ฝากทุกคนติดตามด้วยน้า อย่าพึ่งลืมกัน ถ้าอัปเดตปุ๊ป จะแปลปั๊ปๆเลยค่า

.

อัพเดต 12/10/24 ผู้แต่งบอกขอลาพักร้อนอีกสักพัก ทุกคนรอก่อนนะค้า