บทที่ 26 สรุปคดี

หลังจาก หยางเสวี่ย เล่าข้อมูลทั้งหมด เธอปิดแฟ้มลงและส่งยิ้มให้เสิ่นเฟย ทำให้เสิ่นเฟยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจและหลบสายตาลง ก่อนจะเปิดสมุดบันทึกของตัวเองและเริ่มกล่าว:

“ตามข้อมูลที่เรามีตอนนี้ สรุปได้ดังนี้:

• วันที่ 16 ธันวาคม เวลา 23.00 น. ถึงวันที่ 17 ธันวาคม เวลา 01.00 น. ไป๋ปิงซึ่งอาศัยอยู่ในวิลลาหมายเลข 19 ของหมู่บ้านหรูฟู่กุ้ย ได้ จมน้ำเสียชีวิตในห้องน้ำระหว่างห้องแม่บ้านกับห้องพักแขก บนชั้นหนึ่ง
• ในช่วงเวลานั้นมี สองคน ที่อยู่ในที่เกิดเหตุ: เสี่ยวเหวิน แม่บ้านของไป๋ปิง และ ลิ่วจึ ผู้ต้องสงสัยหัวขโมย)
• ลิ่วจึสารภาพว่าเขาแอบบุกเข้าไปขโมยของในบ้าน และบังเอิญเห็นเหตุการณ์ฆ่าตัวตายของไป๋ปิง เขาเล่าว่า ขณะฆ่าตัวตาย ไป๋ปิงดูเหมือนจะไม่มีสติอยู่กับตัว คล้ายอยู่ในภาวะละเมอหรือตกอยู่ภายใต้การควบคุมบางอย่าง”

เสิ่นเฟยหยุดพักชั่วครู่และกล่าวต่อ:

“เสี่ยวเหวินพบศพของไป๋ปิงขณะลุกไปเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน เธอพยายามช่วยชีวิตไป๋ปิง แต่กลับพบว่าไป๋ปิงหันมายิ้มให้เธอ ทำให้เสี่ยวเหวินตกใจกลัวและโทรแจ้งตำรวจทันที แต่เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง ไป๋ปิงก็เสียชีวิตแล้ว”

“การสืบสวนในที่เกิดเหตุไม่พบสิ่งใดผิดปกติ”

“ศพของไป๋ปิงถูกส่งไปยัง ศูนย์ชันสูตรพลิกศพของเมืองซินเฉิง ประมาณ 02.30 น. แผนเดิมคือทำการชันสูตรทันที แต่ต้องเลื่อนออกไปเพราะไม่มีลายเซ็นจากญาติ”

“เวลา 03.00 น. ถึง 03.50 น. ศพของไป๋ปิงถูก ลู่ชุนเหมย ขโมยไป แต่ตอนนี้เราพบศพแล้วและจับกุมลู่ชุนเหมยได้”

“ลู่ชุนเหมยมีสภาพจิตใจไม่ปกติ เราจึงส่งเธอไปยังโรงพยาบาลจิตเวชเพื่อรับการรักษา สาเหตุที่เธอขโมยศพยังคงต้องสืบสวนต่อไป”

“นอกจากนี้ เราพบว่าช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา เซี่ยเหมยซึ่งเป็นภรรยาของหม่าเซิ่งหนาน ได้ติดต่อกับ ฉินฮงหยุน หมอดูชื่อดังหลายครั้ง เธอแสดงความเกลียดชังอย่างรุนแรงต่อไป๋ปิง และต้องการให้ไป๋ปิงตาย”

“เธอยังจ่ายเงินให้ฉินฮงหยุน 50,000 หยวน เพื่อใช้มนต์ดำฆ่าไป๋ปิง”

“นอกจากนี้ ลู่ชุนเหมยและหานหมิง สามีของเธอ เคยมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับไป๋ปิง และในเช้าวันรุ่งขึ้น หานหมิงฆ่าไป๋ปิงและฝังศพไว้ในพื้นที่รกร้างนอกเมือง”

หยางเสวี่ยขมวดคิ้วและถามด้วยความสงสัย:

“คุณกำลังบอกว่ามีไป๋ปิงสองคนเหรอ? คนหนึ่งถูกฆ่าโดยหานหมิง อีกคนฆ่าตัวตาย?”

เสิ่นเฟยส่ายหน้าและตอบ:

“จากหลักฐานที่เรามี ทั้งสองคนคือคนเดียวกัน เพราะ ลายนิ้วมือและ DNA ตรงกัน ทุกประการ”

“มันเป็นไปได้ยังไง?” ติงจวิ้นอุทาน

“ผมเองก็หาคำตอบไม่ได้ แต่ข้อเท็จจริงตรงหน้านี้เป็นสิ่งที่เราต้องยอมรับ” เสิ่นเฟยตอบอย่างหนักแน่น

“นอกจากนี้ เรายังพบว่าในร่างกายของไป๋ปิงมี เลือดสีดำที่ยังมีชีวิต ซึ่งไม่สามารถอธิบายได้”

หยางเสวี่ยถอนหายใจ “นี่มันเกินขอบเขตคดีปกติแล้วนะคะ”

เสิ่นเฟยหัวเราะเบา ๆ และพูดต่อ:

“เรื่องนี้อาจฟังดูแปลก แต่ผมจะเล่าเหตุการณ์ที่ผมและคนอื่น ๆ เผชิญมาให้ฟัง”

เขาเล่าถึงเหตุการณ์แปลกประหลาดต่าง ๆ ที่เขาและลิ่วจึ รวมถึงฉินฮงหยุนและหานหมิงประสบ ทำให้หยางเสวี่ยและติงจวิ้นฟังอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

ลิ่วจึพูดเบา ๆ:

“หัวหน้าเสิ่น สรุปว่าคุณก็เจอผีด้วยเหรอ?”

เสิ่นเฟยหัวเราะ “ผมไม่เชื่อเรื่องผี เพราะผมเชื่อว่าทุกอย่างต้องมีคำอธิบายทางวิทยาศาสตร์”

หยางเสวี่ยถามต่อ:

“ถ้ามันเป็นการแกล้งกัน จุดประสงค์คืออะไร?”

เสิ่นเฟยตอบ:

“จุดประสงค์คือ ทำให้คนที่เกี่ยวข้องกับคดีนี้กลัว จนไม่กล้าสืบสวนต่อ”

“แล้วเรื่องใบหน้าของกู้ยวี้เหลียนล่ะคะ?” หยางเสวี่ยถาม

เสิ่นเฟยตอบ:

“ผมสงสัยว่าไป๋ปิงอาจเป็นหลานสาวที่หายไปของเธอ”

ตู้เสวี่ยแย้งว่า:

“แต่ตามข้อมูล กู้ยวี้เหลียนอายุ 112 ปี ลูกสาวเธอเสียชีวิตตอนอายุ 59 ปี ถ้าคำนวณตามนี้ หลานสาวก็ควรจะอายุมากกว่า 20 ปี ไม่ใช่สาวรุ่น”

เสิ่นเฟยพยักหน้า “นี่คือปริศนาที่เรายังต้องหาคำตอบ”

ติงจวิ้นถามอย่างระมัดระวัง:

“อาจเป็นไปได้ไหมว่า ไป๋ปิงเป็นมนุษย์สายพันธุ์พิเศษที่มีคุณสมบัติที่ทำให้ผู้คนเกิดอาการประสาทหลอน?”

หยางเสวี่ยแซว:

“คุณอ่านนิยายเยอะเกินไปแล้วนะ”

ติงจวิ้นยักไหล่ ไม่พูดอะไรต่อ

หยางเสวี่ยถามเสิ่นเฟย:

“แล้วเราจะสืบสวนอย่างไรต่อไป?”

เสิ่นเฟยตอบ:

“แบ่งการสืบสวนออกเป็นสองส่วน หนึ่งคือจับตาดูหม่าเซิ่งหนานกับภรรยา สองคือสืบหาประวัติของไป๋ปิงให้ละเอียดที่สุด”

ทุกคนเห็นด้วย หยางเสวี่ยและติงจวิ้นรับหน้าที่ติดตามหม่าเซิ่งหนาน โดยมีหล่าวซุนช่วย ส่วนทีมของเสิ่นเฟยจะสืบค้นประวัติของไป๋ปิง

หลังการประชุม โจวหลิงฟางเดินมาหาเสิ่นเฟยพร้อมยิ้มแซว:

“หัวหน้าเสิ่น ฉันว่านะ หยางเสวี่ยดูสนใจคุณเป็นพิเศษเลยล่ะ”

เสิ่นเฟยส่ายหน้าและบอกเธอว่า:

“อย่ามากวน รีบไปทำงานได้แล้ว”

โจวหลิงฟางหัวเราะเบา ๆ และพูด:

“ลู่จิ่วหลิงฝากให้ฉันดูแลคุณด้วยนะ โดยเฉพาะเรื่องความรัก”

เสิ่นเฟยถอนหายใจ “นี่เธอเป็นสายให้หัวหน้าลู่หรือไงเนี่ย?”